เสี้ยวอสูร

ที

ะดับชิ้นหนึ่งมันไม่ใช่เรื่องอยาก แต่ในความเป็นจริง ช่างยากเย็นแสนเข็ญเสียเหลือเกิน ซิ่นเฉิงแทบ

ื่องสิ้นราวแล้วหนีออ

ลยแม้แต่น้อย มิหนำซ้ำยังไม่เพ

หนังสือ และใช้เวลาอยู่ในนั้นจนถึงยามจื่อ1 จากนั้นถึงจะกลับเข้าห้องนอน ดังนั้นหากเขาจ

มมืดเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีผู้ใดพบเห็นเขา ครั้นเห็นทางสะดวกก็

เฉพาะตัวของซิ่นเฉิง ด้วยความที่กลิ่นเข้ามาใกล้เสียจนเตะปลายจมูก ทำให้เขาตระหนักได้ทันทีว่าเจ้าของกลิ่นคงจะมาเล่นสนุกในเรือนของเขากลา

น้อยก่อนจะตรงไปยังทิศทางนั้น การที่ซิ่นเฉิงบ

รู้ว่าซิ่นเฉิงจะไปหาอะไรใน

วนี้ช่างไม่เข็

ดับต้องอยู่ที่ไหนสักท

รื้อทุกตู้ ค้นทุกชั้น ไม่เว้นแม้แต่ซอกมุม ล้วนหาไม่เจอเลยสักนิดว่าห่อผ้าที่

ออย่างไรกัน เจ้า

งเทียนอี้ซึ่งอยู่

้นหรือ? เขานึกขันใ

กระมังที่เป็นหัวขโ

ก่อนจะใช้วิชาตัวเบาหมายจะหนีออกจากจุดที่อยู่ทว่าก็ไม่ทันการ เพียงแค่จะกระโดดออกจากหน้าต่าง เทียนอี้ก็ผลัก

ำสิ่งใดใ

หน้าตื่นๆ ก่อนที่มันจะ

อกจากข้าปร

นปล่อย เจ้าแมวตัวนี

่าเข้ามาในห้องนอนของเขาเพื่อการใด ทว่าการดึงซิ่นเฉิงกลับเข้ามาน

มื่อปัดมันออก ซิ่นเฉิงก็จัดการปล่อยหมัดอีกข้างใส่ กลา

กกระบวนยุทธที่เขาสำแดงออกมาได้ชะงัด สีหน้าของซิ่นเฉิงก็กราดเกรี้ยว ขัดใจไม่น้อยที่ไม่อาจจะต่อกรได้ ก

นชิ้น เทียนอี้ชำเลืองมอง เห็นตนเสียท่าก็ตระหนักได้ว่าเขาไม่ควรจะหยอกล้อกับคนต

วิชากรงเล็บมาร เขาก็คว้าเอาข้อมือข้างนั้นไว้ บิดไพล่หลังเสียจนอีกฝ่ายร้องโอดโอยเมื่อ

เจ้าต้องหยุ

หน้าเหยเกเหลือบมองอมนุษ

ไม่ยอมก้มหัวให

สียจนน่า

ยนอี้ก็ไม่อยากจะถือสาหาความใด ได้แต่บอกเ

ลาบเพราะความเจ็บปวดที่เทียนอี้มอบให้ เขากลับไม่ยอมอ่อ

ดร้ายต่อเขาหายใจไม่ออก ซิ่นเฉิงดิ้นพล่าน มือทั้งสองพยายามรั้งเอามือของเทียนอี้ออก ทว่าก็ไร้ประโยชน์เมื่อมัน

ือนกัน เทียนอี้คลายฝ่ามือออกเล็กน้อย ก่อนที่ซิ่นเฉิงจะวาดกร

ลุดติดมือชายหนุ่มมา เที

้า.

่างดี แต่เจ้าแมวป่าตัวนี้ก็หาได้เชื่องขึ้นเลยแม้แต่น้อย ยังจ

ำคอของเทียนอี้หายไปกระจุกห

ึเจ้าห

นเฉิงหมายจะหลบ แต่คราวนี้เทียนอี้เอาจริง หลบไปก็เท่านั้นเพราะเขาถูกคว้าล

ดโทสะที่พวยพุ่ง ซิ่นเฉิงพยายามขยับด้วยหายใจไม่ออกแต่ไม่เป็

ดเกรี้ยว แยกเขี้ยวใส่ราวกับจะบอกว่าหากเขาไม่หยุดดื้อดึง คมเขี้ยวสีขาวมุก

ื้อรั้

ยนอี้ก็ว่าขึ้นเมื่อเห็นว่าสายตาที

กครั้งที่ถูกเทียนอี้จับจ้องลึกๆ ในใจเ

งจะมีวรยุทธที่เหนือชั้นกว่าอีกโข แม้จะมีร่างกายใหญ่โต แลดูคล้ายกับว่าจะเคลื่อนไหวได้เชื่องช้า ทว่าผิดถนัดด้วยเทียนอี้นั้นเคยเป็นเทพ ถึงจะสูญสิ้นซึ่งพลังตบะที่สั่งสม แต่ก็ไม่แปลกที่เขาจะยังมีวรยุ

าเจ็บใ

งระอาใจอย่างที่พ่อบ้านเหลียงระอา หรือครุ่นคิดหาวิธีกำราบพยศอย

นั้น รุ่งขึ้นให้มาพบข้าที่ลานกว้า

พบทำไม แต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจนักด้วย

ยอกย้อน พลางดันตัวขึ้นหมายจะลุก ทว่าเมื่อใช้ข้อมือที่ถูกบ

กฝ่ายแดงเถือกก็คว้าแขนข

คบเพียงครู่ก็หาย ไปที่ห้องโอสถกับข้า ข้าจะ

น ซิ่นเฉิงก็ก

วามเมตตาจากสุนั

อว่าอย่าดื้อดึงกับข้

าจะต้องตาย ข้าจะยอมตายถ้

ียงถอนหายใจดังอ

ประคบสมุนไพรก็ช่า

ไป รุ่งเช้าข้

นานๆ แล้วชักจะปวดกะโหลกอย

ไล่ก็ไม่มีวันอยู่ เขารีบผุดลุกขึ้น ส่งสายตาเจ็บ

นไม้บางต้นถูกทำลายลอยตามมาให้ได้ยิน ไม่ต้องถามก็รู้เลย

้สวนของเขาพิน

เพียงยกมือขึ้นแตะลำคอบริเวณที่ข

มวตัว