กลลวงบ่วงบุพเพ

นท

ครับ” ไม่ได้ว่าง แต่ถ้าอีกฝ่ายไปก็จะถือโอกาสไปเพื่อสานความสัมพันธ์อันดีด้วย เ

นนี้หนูเรขอไปหาเพื่อนก่อน ป่านนี้เขาคงจะรอจนหงุดหงิด บ่นว่าเป็นหมีกินผึ้งแล้ว” ไม่รอให้อีกฝ

ีบไปดีกว่าเรา ขืน

กษ์

..ไม่รู้ว่าน้องได้ยินเรื่องที่เธอพูดเมื่อครู่หรือเปล่า ถ้ารู้...แผนการที่วางไว้คงจะต้องถูกขัดขวาง ปฐมพรอยากจะถ

าย ขณะเดียวกันก็รีบคิดหาเรื่องที่ดึงความสนใจของพฤกษ์ให

าเลย ตอนแรกเธอคิดว่าไปหาเรื่องพฤกษ์จนทำให้เกิดการลงไม้ลงมือกันเหมือนอย

ี่นั่นอีกแล้ว น้องชายจะต้องรักษาสัญญา แต่...เธอกลับ

ุดเสื้อเชิ้ตเนื้อหนาและกางเกงยีนเก่าๆ แต่ในตอนนี้

องและรีดเสียจนเรียบ เลยทำให้ชายหนุ่มที่ดูเซอร์

รอยยิ้มแต้มใบหน้า ดีใจที่พฤกษ์ไม่เก็บเอาคำพูดขอ

” ปฐมพรยื่นมือไปจับแขนแกร่ง พิศมองกายกำยำอย่างชัดๆ อกผายไหล่ผึ่งกว้างน่าซบ เปรียบเทียบกั

เล็กบีบเบาๆ ปฐมพรอายุเกือบจะสี่สิบปีแล้ว มีโรคประจำตัวหลายโรค แต่ก็ยังดูเปล่งปลั่งเหมือนกับคนที่ไม่ได้ป่วย คงจะ

ฐมพรก็ออกอาการลุกลี้ลุกลน เพื่อให้พฤกษ์สงสัย “ว่าแ

ยกันนะครับ ทำแต่งานจนกลัวผู้หญิงจ

ี่สาวจะต้องมีเรื่องไม่สบายใจ ชายหนุ่มจับเส้นผมยาวสลวยไปทัดไว้หลังใบหู เพียงปลายนิ้วจับถูกที่แก้

ทำไมถึงไม่รักษาสุขภาพ

บอกเรื่องที่หนักอกหนักใจไปยังไงดี “พี่ไม่เป็นไรหรอกพฤ

ต่เขาก็อดที่จะหนักใจไม่ได้ เพราะเมื่อคืนเขาก็พูดแรงใส่กันต์ศักดิ์มิใช่น้อย กันต์ศักดิ์คงจะโก

น้องรัตน์ตลอดเวลาเลย จนพี่ต้องรีบไล่และให้คนส่งน้องรัตน์ไปห้องพักก่อน จะว่าไป

ิ์ป่วนขนาดไหน จะทะเลาะกันอีกหรือเปล่า เห็นร่าเริงสดใสแบบนั้นแต่ยามที่นารีรัตน์โกรธจัด ก็เห็นช้างตัวเท่

ี่คงคิดไปเอง คงไม่มีอะไร” ปฐมพรหลุบตามองพื้น สายตาของกันต์ศั

ในอกก็ร้อนรุ่มเหมือนถูกไฟเผาเพราะเป็นห่วงคนรัก

..” ไม่ได้อยากจะคิดไปในทางร้าย ๆ เลย แต

ี่พร ผมไปคนเด

ยขึ้นมาจริงๆ เธอยังจะพอใช้ความเป็นพี่สาวห้ามไม่ให้น้องสองคน

ถวิวแชร์ที่พี่สาวนั่งอยู่พาไปยังห้องพักของนารีรัตน์ เพราะรู้น

จะได้ไปเที่ยวกัน ความสงสัยยิ่งมีมากขึ้น เมื่อเขาและปฐมพรร้องเรียกจนเสียงดังลั่น แต่นารีรัตน์ก็ไ

ที่ประตูห้องพัก ขณะเดียวกันก็ควานหากุญแจห้องที่พกติดกายไว้เสมอออกมาแต่ก็ไม่ได้ไขใ

ยังไม่สู้สองร่างที่กดกอดอยู่บนเตียง ฝ่ายหญิงนอนแนบบนกายฝ่ายชายที่มือลูบไล้แผ่นหลังเนียนนุ่ม เมื่อเห็นว่าความลับที่ควรจะต

ร้องเรียกเสียงดัง ขณะหันไ

องการให้พฤกษ์เข้าไปเห็นภาพบาดตาบาดใจ แต่ก็ช้าไปเสียแล้วเมื่อน้องชายเดิน