ปล้นหัวใจจอมเถื่อน

นท

เดียวแม่ก็หายแล้วจ้ะ” เพียงเห็นนางพรพรรณที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ บุษกรก็โถมตัวเข้ากอ

ใจยังเต้นอยู่หรือเปล่าแทบจะไม่ได้ยิน ไร้เรี่ยวแรงกระทั่งยกมือขึ้นลูบผมบนศีรษะบุษกรก็ไม่ได้ น้ำตาเอ่อล้นคลอหน่วยตา

ำอะไรมา

ๆ ผมเผ้ายุ่งเหยิง เสื้อผ้ายับย่นและขะมุกขะมอมเหมือนกับไปฟัดกับหมาที่ไหนมา อีกทั้งกลิ่นเหม็นคละคลุ้งลอยโชยมาเป็นระลอก ทำเอาร่

ว..

ต้น ได้ยินเสียงนุ่มหวานเป็นเครื่องยืนยันว่าแม่ยังมีชีวิตอยู่ บุษกรยันกายลุกขึ้นนั่ง

างานทำม

ขะมุกขะมอมแบบนี้ละลูก เหมือน

มแหยง ๆ เธอยกมือขึ้นดมว่ามีกลิ่นหรืออะไรผิดปรกติหรือเปล่า ก่อนจะก้มลงมองดูตามร่างกาย หญิงสาวถึงกับตกตะลึงตาเบิกกว้าง เมื

ิง ๆ จ้ะ” บุษกรนวดแขนเรียวออดอ

้ ก็เลยวิ่งเข้าไปช่วย เผอิญคนร้ายมันดวงซวยนะจ๊ะ เผลอล้มลงไปกระแทกเข้ากับอะไรไม่รู้ เลือดไหลออกมาแดงไปหมดเ

กหกสักนิดเดียวเลยจ้ะ” บุษกรผงก

พท์ความร้ายกาจของลูกสาวเพื่อนคนนี้ดีว่า เป็นคนไม่ยอมคน ใครร้ายมาก็ร้ายตอบและจิกกัดไม่ปล่อย แต่ในเมื่อไม่มีหลักฐาน อีกท

บุญธรรมก็ทำเพียงแค่รับปากส่ง ๆ ไป พอลับหลังก็ยังชอบไปเรื่องกับพวกนักเลงหัวไม้ที่ขับมอเตอร์ไซด์รับจ้

พรพรรณอยู่ พลางผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็นว่าแม่ไม่สงสัยในเรื่องที่เธอไปทำมา ไม่อยาก

ไหมล่ะ” พรพร

.มีแต่คนอื่นนั่นแหละที่คอยมาหาเรื่องบัว” บุกษรเถียง ถ้าขืนยังเถียงอยู่แบบ

แม่เป็นโรคอะไรกันแน่ ทำไมถึงได้ป่วยไม่ยอ

บให้รอถามคุณหมอในตอนเช้า แม้จะไม่พอใจกับคำตอบที่ได้รับสักเท่าไหร่ แต่บ

พยาบาลแห่งนี้รองรับทั้งแขกฝรั่งที่มาท่องเที่ยวและชาวบ้านทั่วไป จึงมีการดูแลเรื่องความปลอดภัยของคนไข้และคน

มาเพื่อเฝ้าดูแลแม่พรพรรณในยามค่ำคืนด

ล้วว่าแม่พรพรรณเริ่มป่วยตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้เพียงแต่ว่ามีเหตุให้ต้องเข้

่แค่สำลักและไอติด ๆ กันแค่ไม่กี่ที ก็คิดว่าอาการป่วยกำเริบ เลยรีบพามาส่งโรงพยาบาล เปลืองเงินเปลือ

นูไปอีกนาน บัวไม่

แก้มยุ้ยเป็นสีแดงเหมือนผลชมพูไปให้กับพ่อและย่าแท้ ๆ ของแกเลี้ยงดู แต่เมื่อนึกถึงสิ่งที่ผู้เป็นแม่ของบุษกรได้

น...มีหลานให้แม่เลี

ู่ทุกวินาที ถ้าไม่รับการรักษาด้วยยาและหมอเฉพาะทาง ตีความจากคำพูดของหมอที่ทำการรักษาก็เป็นไปได้ว่

บาลได้เมื่อไหร่ บัวจะให้แม่พักผ่อนอยู่บ้าน ไม่ต้องไปขายส้มตำอีกแล้วล

..จะต้องอยู่กั

อาไว้ จนไม่รู้ว่าจะต้องใช้เวลารักษาตัวไปอีกนานแค่ไหน เพราะเธอแท้ ๆ ที่ทำใ