icon 0
icon เติมเงิน
rightIcon
icon ประวัติการอ่าน
rightIcon
icon ออกจากระบบ
rightIcon
icon ดาวน์โหลดแอป
rightIcon

อนุชายาบรรณาการ(Boy Love)

บทที่ 2 กลายเป็นอากาศธาตุ

จำนวนคำ:1673    |    อัปเดตเมื่อ:05/03/2022

### 1.2

“คนทั้งคนคงไม่สลายกลายเป็นอากาศธาตุไปได้หรอก” คุณชายเอ่ยอย่างมั่นใจ ก่อนจะยิ้มแห้งๆ “ข้าหิวแล้ว”

“โปรดรอสักครู่...บ่าวจะรีบไปยกสำรับอาหารมาเดี๋ยวนี้” ว่าแล้วจางจงก็รีบเก็บเศษถ้วยเคลือบที่ตกแตกอยู่บนพื้น ก่อนจะรีบออกจากห้องไป

ไม่นานเขาก็ยกสำรับกลับมาวางบนโต๊ะที่มีอยู่เพียงตัวเดียวของห้อง แล้วมาช่วยประคองคุณชายไปนั่งที่เก้าอี้

อาหารสำรับนั้นมีเพียงข้าวต้มหนึ่งชาม กับผัดผักที่หน้าตาเหมือนผักลวกมากกว่าจานหนึ่ง...แต่เพราะความหิว จ้าวชิงเฟิงจึงกินอย่างไม่เกี่ยงงอน

ทว่าเพิ่งกินไปได้เพียงแค่คำเดียว บ่าวรับใช้ชายคนหนึ่งจากตำหนักใหญ่ก็มาถ่ายทอดคำสั่ง

“ท่านอ๋องมีคำสั่งให้จ้าวอี้เหนียง (อี้เหนียง=คำเรียกอนุภรรยา,อนุชายา จ้าว=แซ่) ไปที่ตำหนักใหญ่เดี๋ยวนี้”

“รอสักครู่...ขอเวลาให้ข้าแต่งกายให้เรียบร้อยก่อน” จ้าวชิงเฟิงเอ่ย

“รอ เรอ อะไรกัน ท่านอ๋องสั่งให้ไปเดี๋ยวนี้ ก็ต้องไปเดี๋ยวนี้” เสียงบ่าวขุ่นเขียวไม่มีความเกรงอกเกรงใจแม้แต่น้อยนิด แถมชักสีหน้าบึ้งตึง “รีบตามข้ามา”

จางจงรีบคว้าเสื้อตัวนอกมาคลุมให้แก่จ้าวชิงเฟิง แล้วประคองคุณชายติดตามบ่าวคนนั้นไป

*

*

ตำหนักใหญ่โอ่อ่าโอฬารงดงามสมฐานะชินอ๋อง เรือนท้ายจวนที่จ้าวชิงเฟิงอาศัยอยู่เทียบไม่ติดแม้แต่ขี้ฝุ่น เขาไม่ได้เปรียบเทียบกับที่อยู่ที่เขาเคยอยู่ที่แคว้นเป่ย เนื่องเพราะเขาจำอะไรไม่ได้แล้ว แต่ก็คิดว่าคงจะไม่งดงามเท่านี้ ก็เขาเป็นโอรสที่เกิดจากนางสนมชั้นปลายแถว ซ้ำพระบิดายังไม่ใส่ใจอีก นอกจากใช้เป็นของบรรณาการครั้งเดียวทิ้งเท่านั้น

จางจงประคองเขาเดินตามบ่าวคนนั้นเข้าไปยังห้องโถงรับรองที่พื้นปูด้วยหยกขาวสะอาดหรูหรา ส่วนการตกแต่งอื่นๆ เขาไม่ได้เงยหน้าดู เพราะรู้ดีว่าตนมีฐานะไม่ได้ดีไปกว่าบ่าวทาสคนหนึ่ง จึงต้องสงบเสงี่ยมเจียมตัวเอาไว้ อีกอย่างเขาก็รู้สึกมึนหัวปวดหัวจนไม่อยากจะสนใจอะไรมากนัก

พอบ่าวที่นำหน้ามาหยุดเดิน จางจงก็หยุดเดิน คุณชายจึงพลอยหยุดเดินตามไปด้วยอีกคน

“คารวะท่านอ๋อง” บ่าวคนนั้นหมอบลงโขกศีรษะ

จางจงกำลังจะประคองคุณชายให้หมอบลงคารวะตามอย่างบ่าวคนนั้น จ้าวชิงเฟิงก็หน้ามืดทรุดฮวบลงกองกับพื้นเสียก่อน โดยมีจางจงโอบประคองศีรษะของเขาเอาไว้ไม่ให้กระแทกพื้น และเผลอร้องลั่นด้วยความตกใจ

“คุณชาย คุณชาย...”

“เขาเป็นอะไรไป?”

เสียงทุ้มมีอำนาจดังมาจากผู้ที่นั่งอยู่ในตำแหน่งประธาน เขาคนนั้นสวมใส่อาภรณ์หรูหราสีกรมท่าที่ปักลวดลายด้วยด้ายทองคำ คิ้วเข้มตาคมกริบ เครื่องหน้าสมส่วนงามสง่า รูปร่างสูงใหญ่แข็งแรงกำยำ ดูเปี่ยมอำนาจบารมี ทีท่าสงบเยือกเย็น

“เรียนท่านอ๋อง...คุณชายไม่สบายขอรับ” จางจงตอบเสียงเครือ

“ป่วยเป็นอะไร?”

“บาดเจ็บขอรับ”

“ตกลง...ป่วยหรือบาดเจ็บ?” ดวงตาคมกริบเจือแววดุ

“คะ...คือ...”

จางจงอึกอักพูดไม่ออก เพราะเกรงว่าถ้าพูดอะไรออกไปอาจจะทำให้คุณชายเดือดร้อนยิ่งกว่าเก่า

“มีอะไร พูดออกมาให้หมด และพูดแต่ความจริง!”

เสียงเข้มงวดของชินอ๋องทำให้จางจงจำใจต้องเล่าเหตุการณ์เมื่อสามวันก่อนออกมา พร้อมกันนั้นก็คอยสังเกตสีหน้าของชินอ๋องอย่างระมัดระวัง

แต่ชินอ๋องไม่แสดงสีหน้าอะไร เพียงรับฟังเฉยๆ เท่านั้น ก่อนจะถามว่า

“เจ้าไม่ได้ตามหมอมาดูอาการของเขาหรอกหรือ?”

“บ่าว...เอ่อ...ไม่กล้าขอรับ”

จางจงเอ่ยอย่างลำบากใจ ด้วยฐานะของคุณชายบวกกับข้อกล่าวหาที่ร้ายแรงเช่นนั้น แม้ในจวนจะมีท่านหมออยู่ประจำ แต่เขาก็ไม่มีสิทธิ์อะไรที่จะไปเชิญมาตรวจดูอาการของคุณชาย บ่าวผู้ซื่อสัตย์ได้แต่ภาวนาในใจให้ท่านอ๋องเมตตาออกคำสั่งให้ตนไปเชิญท่านหมอมาดูคุณชาย เพราะเวลานี้ตัวคุณชายร้อนรุ่มด้วยพิษไข้ แต่ท่านอ๋องก็ยังคงนิ่งเฉย จางจงลอบถอนหายใจ เอามือลูบเส้นผมที่ระดวงหน้าในอ้อมแขนมาทัดไว้ที่ใบหู เผยดวงหน้าซีดเซียวของคุณชายให้ท่านอ่องเห็นเผื่อว่าจะได้รับความสงสารบ้าง

ทันทีที่เห็นดวงหน้าของจ้าวชิงเฟิงชัดตา ปากที่ได้รูปของชินอ๋องก็กระตุกเบาๆ เขาเพ่งมองไฝแดงเม็ดเล็กๆ ที่ใต้หางตาซ้ายของคุณชาย และเพื่อให้เห็นชัดเจนยิ่งขึ้นก็ถึงกับลุกจากเก้าอี้เดินเข้ามาใกล้

ใช่คนผู้นี้!

ใช่ดวงหน้านี้!!

ชินอ๋องหลี่เฉิงยังจำได้ดี...เมื่อห้าปีก่อนเขาลอบเข้าไปสืบความลับในพระราชวังของแคว้นเป่ย แล้วพลาดท่าได้รับบาดเจ็บหลบหนีไปยังท้ายวัง เขาพบกับเด็กหนุ่มอายุราวสิบสองคนหนึ่ง แต่งกายเรียบร้อย หน้าตาสะสวย ยิ่งมีไฝแดงเม็ดเล็กๆ อยู่ใต้หางตาซ้าย ยิ่งส่งเสริมให้ดวงตาหงส์คู่งามดูมีเสน่ห์น่ารักมากยิ่งขึ้น...เป็นดวงตาที่น่าหลงใหลยิ่งนัก!

เด็กหนุ่มไม่ได้พูดอะไร เพียงชี้นิ้วขึ้นไปบนต้นไม้ใหญ่ เขาก็รีบทะยานกายขึ้นซ่อนตัวบนนั้น

ทหารกลุ่มหนึ่งติดตามมาถึงในเวลาอึดใจเดียว พากันคารวะเด็กหนุ่มและถาม

“องค์ชาย ท่านเห็นคนร้ายหนีมาทางนี้หรือไม่ขอรับ?”

เด็กหนุ่มเพียงแค่ส่ายหน้า

กลุ่มทหารกลุ่มนั้นก็พากันแยกย้ายไปค้นหาที่อื่นต่อ

เด็กหนุ่มเหลียวหน้ามามองที่ที่เขาซ่อนตัวอยู่ทีหนึ่ง ก่อนจะหันกลับไปแล้วเดินจากไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ

เมื่อครึ่งปีก่อนที่เขานำทัพแคว้นหนานโจมตีจนแคว้นเป่ยแตกพ่าย เขาพยายามค้นหาเจ้าของไฝแดงเม็ดเล็กที่ใต้หางตาซ้ายในหมู่ราชวงศ์อายุราวสิบหกสิบเจ็ด

แต่หาอย่างไรก็หาไม่พบ

ไม่คิดว่าคนที่ตามหาจะอยู่ในจวนของเขานี่เอง

“เจ้าอุ้มเขามาที่ห้องข้างก่อน” ชินอ๋องสั่งจางจง ก่อนจะเดินนำไปยังห้องข้าง ซึ่งเป็นห้องที่มีไว้สำหรับสาวใช้ส่วนตัว (นางบำเรอ) แต่ถึงแม้ชินอ๋องจะไม่มีสาวใช้ส่วนตัว ทว่าห้องหับก็ยังคงเก็บกวาดสะอาดสะอ้านเรียบร้อยอยู่เสมอ จางจงรีบทำตามอุ้มร่างบอบบางของคุณชายตามชินอ๋องไป และวางลงบนเตียงนอนของห้องข้างอย่างเบามือ

“เจ้าไปตามหมอมาเดี๋ยวนี้” ท่านอ๋องสั่งบ่าวรับใช้คนหนึ่ง

“ขอรับ” บ่าวรับใช้รีบปฏิบัติตามคำสั่ง

ไม่นาน...ท่านหมอวัยกลางคนก็มาถึง และทำการตรวจร่างกายของคุณชายทันที

พอท่านหมอตรวจเสร็จ ชินอ๋องที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างโต๊ะห่างจากเตียงนอนไม่มากนักก็ถามขึ้นทันทีว่า

“อาการเป็นอย่างไรบ้าง?”

“ร่างกายขาดอาหาร บาดแผลระบมจนเป็นไข้ บาดแผลที่หลังแม้ระบมมาก แต่รักษาไม่ยาก ทว่าที่ท้ายทอยนั้นอันตรายยิ่งนัก”

“อันตรายแค่ไหน?” ชินอ๋องถาม

“อาจถึงชีวิต!”

____________

เปิดรับโบนัส

เปิด
1 บทที่ 1 ข้าคือใคร2 บทที่ 2 กลายเป็นอากาศธาตุ3 บทที่ 3 คนป่วย4 บทที่ 4 ถูกทรมาน5 บทที่ 5 ถูกใส่ร้าย6 บทที่ 6 พระชายารอง7 บทที่ 7 ทำหน้าที่ภรรยา8 บทที่ 8 ทำหน้าที่ภรรยา 29 บทที่ 9 5.110 บทที่ 10 อีกาย้อมสี11 บทที่ 11 เทศกาลดอกไม้12 บทที่ 12 เทศกาลดอกไม้ 213 บทที่ 13 ตกน้ำ14 บทที่ 14 ความรักที่เกิดจากแรกพบ15 บทที่ 15 ความหมายที่รู้กัน...16 บทที่ 16 เจ้าคนมารยาสาไถย17 บทที่ 17 คุณชายกำมะลอ18 บทที่ 18 กุลสตรีผู้บริสุทธิ์19 บทที่ 19 กุลสตรีผู้บริสุทธิ์ 220 บทที่ 20 แสงจันทร์คืนเพ็ญ21 บทที่ 21 ขบวนเกี้ยว22 บทที่ 22 ลาก่อนชีวิตที่ไร้ค่า23 บทที่ 23 ลงโทษจบหรือยัง24 บทที่ 24 ทำหน้าที่ภรรยา25 บทที่ 25 คิดร้าย26 บทที่ 26 โทษทัณฑ์27 บทที่ 27 แววตารักใคร่28 บทที่ 28 บาดแผล29 บทที่ 29 โปรดปรานพระชายา30 บทที่ 30 แต่งตั้งพระชายาเอก31 บทที่ 31 ฟูเหรินของข้า32 บทที่ 32 อ่อนหวาน33 บทที่ 33 ยามเช้า34 บทที่ 34 ผู้สำเร็จราชการ35 บทที่ 35 จวนชินอ๋อง36 บทที่ 36 ถั่วเขียวต้มน้ำตาล37 บทที่ 37 คดีชู้สาว38 บทที่ 38 เรือนเหมันต์39 บทที่ 39 กำหนดแต่งงาน40 บทที่ 40 ฟูเหริน41 บทที่ 41 พี่สะใภ้42 บทที่ 42 หึงหวง43 บทที่ 43 พระสนมเอก44 บทที่ 44 เสียเปรียบ45 บทที่ 45 ป้ายวิญญาณ46 บทที่ 46 ผลสอบบัณฑิต47 บทที่ 47 ลงทัณฑ์โบยเสี่ยวหยวนจื่อ48 บทที่ 48 ขบวนเดินทางไปอภิเษกสมรส49 บทที่ 49 มีผลเสีย50 บทที่ 50 ไม่ปรารถนา51 บทที่ 51 ขัดขวางทุกวิถีทาง52 บทที่ 52 ความคิดเหลวไหล53 บทที่ 53 ข้ารักท่านไม่ได้54 บทที่ 54 ชินอ๋องเจ็บปวด55 บทที่ 55 พระชายาคนใหม่ของชินอ๋อง56 บทที่ 56 พังทลาย57 บทที่ 57 เหมือนสวรรค์ลงโทษ...58 บทที่ 58 ผลโลหิตมังกร59 บทที่ 59 ผลโลหิตมังกร 260 บทที่ 60 ห่วงใย61 บทที่ 61 ความผิด62 บทที่ 62 คุมขัง63 บทที่ 63 แจกขนมมงคล64 บทที่ 64 หอสุราจุ้ยเซียน65 บทที่ 65 วิธีทำให้เจ้ารัก66 บทที่ 66 วิธีทำให้เจ้ารัก 267 บทที่ 67 พระชายา68 บทที่ 68 ต้องโทษเนรเทศ69 บทที่ 69 ขอให้ไปดีมีสุข!70 บทที่ 70 ฟังข้าอธิบายก่อน71 บทที่ 71 อมิตตาภพุทธ!72 บทที่ 72 จุดประสงค์ของประมุขพรรคยาจก73 บทที่ 73 ออดอ้อนชินอ๋อง74 บทที่ 74 พระสนมเอกจะชิงตัวพระชายา75 บทที่ 75 ทำงานไม่เสร็จ76 บทที่ 76 เห็นใจกันหน่อย!77 บทที่ 77 กลับมาอยู่ต้าหนาน78 บทที่ 78 คณะเดินทาง79 บทที่ 79 ความลับของฝ่าบาท80 บทที่ 80 สังหาร81 บทที่ 81 จับตัวพระชายา82 บทที่ 82 ลงนรกเสีย!83 บทที่ 83 การสู้รบ84 บทที่ 84 ไม่เคยแยกจากกัน85 บทที่ 85 ฮ่องเต้ต้าหนาน (จบ)86 บทที่ 86 ศึกชิงจ้าวยุทธภพ (ตอนพิเศษ 1)87 บทที่ 87 ศึกชิงจ้าวยุทธภพ (ตอนพิเศษ 2)88 บทที่ 88 ศึกชิงจ้าวยุทธภพ (ตอนพิเศษ 3)89 บทที่ 89 ศึกชิงจ้าวยุทธภพ (ตอนพิเศษ 4)90 บทที่ 90 ศึกชิงจ้าวยุทธภพ (ตอนพิเศษ 5)91 บทที่ 91 ศึกชิงจ้าวยุทธภพ (ตอนพิเศษ 6)92 บทที่ 92 ศึกชิงจ้าวยุทธภพ (ตอนพิเศษ 7)