อนุชายาบรรณาการ(Boy Love)

บทที่ 2

“ท่านหมอ ท่านหมอ ได้โปรดช่วยชีวิตคุณชายของข้าน้อยด้วย หากท่านช่วยชีวิตคุณชายของข้าน้อย ชาติหน้าข้าน้อยยินดีขอเป็นวัวเป็นม้ารับใช้ตอบแทนบุญคุณท่าน”

จางจงกล่าวพลาง ร่ำไห้พลาง จนคำพูดฟังไม่ได้ศัพท์

“ข้าเป็นหมอย่อมต้องช่วยคนป่วยอย่างเต็มความสามารถ เจ้าก็อย่าเอาแต่ร้องไห้เลย จงเล่าอาการของคุณชายของเจ้ามาให้ละเอียด”

จางจงยกมือปาดน้ำตาลวกๆ “หลังจากถูกโบย คุณชายก็หมดสติไปสามวัน เมื่อสักครู่ใหญ่เพิ่งฟื้นคืนสติมา...แต่...แต่ทว่าคุณชายจำเรื่องราวในอดีตไม่ได้เลย ทั้งยังจำข้าน้อยและจำตนเองไม่ได้อีกด้วย...เห็นคุณชายบอกว่าเจ็บหัวมาก...”

“อืม” ท่านหมอพยักหน้า แล้วหันไปกล่าวกับชินอ๋องว่า “จ้าวอี๋เหนียงบาดเจ็บที่ศีรษะ ข้าน้อยจะใช้วิธีฝังเข็มร่วมกับการให้ดื่มยา แต่ตัวยาบางตัวนั้นหายากยิ่งและล้ำค่ามาก...”

ท่านหมอหยุดกล่าวต่อ ด้วยความหมายว่า...ตัวยาบางตัวนั้นไม่อาจซื้อหาได้ทั่วไป ถ้าเทียบกับชีวิตของอนุผู้หนึ่ง น้ำหนักในใจของชินอ๋องจะยินยอมสิ้นเปลืองหรือไม่?

“ถ้าในจวนของข้ามี ข้าอนุญาตให้เอามาใช้ได้” ชินอ๋องกล่าวเสียงเรียบๆ “แต่ถ้าในจวนของข้าไม่มี ต้องซื้อหาก็จงซื้อหามา ไม่ว่าแพงแค่ไหน ข้าก็ยินดีจ่าย”

“หากมีเพียงแต่ในวังหลวงเท่านั้นล่ะขอรับ?”

“เรื่องนี้ท่านไม่ต้องกังวลใจ ขอเพียงเขียนชื่อยามาให้ข้า ข้าจะจัดการนำมาให้เอง ท่านจงรักษาจ้าวอี๋เหนียงให้เต็มที่เถิด อย่างไรก็ต้องช่วยชีวิตของเขาไว้ให้ได้” แม้น้ำเสียงยังคงราบเรียบ ทว่าสีหน้าของชินอ๋องจริงจัง

“ท่านอ๋องรับปากเช่นนี้ เรื่องช่วยชีวิตคน...ข้าก็พอจะมีความมั่นใจอยู่บ้าง แต่ทว่า...”

“มีอะไรท่านหมอกล่าวออกมาให้เต็มที่เถอะ”

“ชีวิตคนอาจจะช่วยเอาไว้ได้ แต่ความทรงจำที่สูญหายไปแล้ว ไม่แน่ใจว่าจะสามารถเรียกกลับคืนมาได้”

ชินอ๋องพยักหน้าคราหนึ่ง “ช่วยชีวิตคนก่อนสำคัญกว่า เรื่องอย่างอื่นเอาไว้ทีหลัง”

“ขอรับ”

ท่านหมอจัดการเขียนเทียบยา ชินอ๋องก็สั่งให้บ่าวรับใช้ไปยังห้องยาเจียดยามาต้ม ส่วนจางจงนั้นเฝ้าอยู่ข้างเตียงไม่ยอมออกห่างจากคุณชายแม้แต่อึดใจเดียว ในขณะที่ท่านหมอทำการฝังเข็มรักษาอาการ

ครึ่งชั่วยาม(หนึ่งชั่วโมง)ผ่านไป...การรักษาขั้นต้นก็เสร็จสิ้น พอดีกับบ่าวรับใช้ถือถาดวางชามใส่ยาที่ต้มเสร็จแล้วเข้ามา จางจงพยายามจะป้อนยาให้กับคุณชาย แต่คุณชายไม่มีสติเลย ยาที่ป้อนจึงไหลเลอะออกมาข้างปากเพราะริมฝีปากซีดเซียวปิดสนิท

ชินอ๋องมองสถานการณ์นั้น ก่อนจะเอ่ยเรียบๆ “เอายามา”

จางจงมองชินอ๋องอย่างไม่เข้าใจ แต่ก็ไม่กล้าขัดขืน จึงยื่นส่งชามใส่ยาให้เขา

ชินอ๋องรับชามใส่ยามาแล้วเดินเข้าใกล้ร่างบนเตียงแทนที่จางจง พลางนั่งลงที่ขอบเตียง ยกชามใส่ยาขึ้นอมยาไว้ในปากแล้วก้มลงประกบปากป้อนยาให้แก่คุณชาย

บ่าวรับใช้ที่อยู่ในห้องนั้นต่างรีบก้มหน้าไม่กล้ามอง

ชินอ๋องป้อนยาเสร็จ ก็ใช้นิ้วโป้งเช็ดหยดน้ำที่มุมปากคุณชาย แล้วส่งชามเปล่าคืนให้บ่าวคนที่นำยาเข้ามา ก่อนจะห่มผ้าห่มให้คุณชายจนถึงคอ

“จางจง...” ชินอ๋องเรียกบ่าวคนสนิทของคุณชาย แต่ยังไม่ทันเอ่ยอะไรต่อ

“ท่านอ๋องเจ้าคะ พระชายาขอเข้าพบเจ้าค่ะ” สาวใช้นางหนึ่งเข้ามายอบกายรายงาน

“เชิญพระชายาไปรอที่ห้องรับรองก่อน” ชินอ๋องตอบ

“เจ้าค่ะ” สาวใช้ยอบกายคารวะ แล้วรีบไปทำตามคำสั่งทันที

*

*

พระชายาตู้จินเหลียนเป็นหญิงสาววัยยี่สิบที่มีรูปโฉมสวยสะคราญงดงามยิ่ง สวมใส่เสื้อผ้าอาภรณ์หรูหรางดงามสมฐานะ กิริยามารยาทนุ่มนวลสง่าดั่งกุลสตรีผู้สูงส่ง นางนั่งรออยู่ที่เก้าอี้หรู พอเห็นชินอ๋องก้าวเข้ามาในห้องรับรองแห่งนั้น นางก็รีบยืนขึ้นแล้วยอบกายคารวะอย่างแช่มช้อย

“คารวะท่านอ๋อง”

“ไม่ต้องมากพิธี”

ชินอ๋องเดินผ่านนางไปนั่งที่เก้าอี้ประธาน แล้วยกถ้วยชาที่บ่าวยกมาให้ขึ้นจิบเล็กน้อย

พระชายาจึงเหยียดกายยืนตรงขึ้นช้าๆ แล้วนั่งลงที่เก้าอี้ตัวเดิม

“ข้าน้อยได้ยินบ่าวลือกันว่าท่านอ๋องเรียกจ้าวอี๋เหนียงมาพบ”

“อืม” ชินอ๋องมองนางตรงๆ “เจ้าได้ข่าวรวดเร็วดี”

คำตอบรับตรงไปตรงมาของชินอ๋องทำให้พระชายาแทบจะหมดคำพูด นางเผยอปากน้อยๆ อดหวั่นใจไม่ได้ ก่อนจะตัดสินใจเลียบเคียงว่า “เวลานี้เขาอยู่ที่นี่หรือเจ้าคะ?”

“ใช่” ชินอ๋องวางถ้วยน้ำชาที่จิบไปนิดเดียวลงบนโต๊ะข้างๆ “ข้าเพิ่งนึกได้ว่าข้ามีอี๋เหนียงอยู่คนหนึ่งเลยเรียกให้มาปรนนิบัติรับใช้”

ดวงตาของพระชายาตู้เบิ่งกว้าง

“ไม่ได้หรือ?” ชินอ๋องเลิกคิ้วเข้มขึ้นเล็กน้อย

“มะ...ไม่ใช่เช่นนั้นเจ้าค่ะ เพียงแต่ว่าเขายังมีโทษผิดติดตัวอยู่” พระชายาพยายามข่มเสียงให้นุ่มนวลระรื่นหู “เขาเล่นชู้กับสาวใช้ข้างกาย ข้าน้อยจึงลงโทษขั้นต้นให้โบยยี่สิบไม้ แล้วรอให้ท่านอ๋องกลับมาตัดสินโทษอีกครั้งเจ้าค่ะ”

“อืม” ชินอ๋องมองนางด้วยแววตาตำหนิ “แล้วทำไมเจ้าถึงไม่บอกข้าเมื่อวาน?”

“ท่านอ๋องเพิ่งกลับมาถึงจวน ยังมิทันได้พักผ่อนให้สบายกายสบายใจ ข้าน้อยจึงยังมิได้นำเรื่องรกหูรกใจมาบอกให้กวนใจท่านเจ้าค่ะ”

“แล้วชู้ของจ้าวอี๋เหนียงล่ะ?”

“นางทำผิดร้ายแรงนัก ข้าน้อยจึงลงโทษให้โบยนางจนตายแล้วเจ้าค่ะ”

เมื่อสังเกตเห็นสีหน้าชินอ๋องนิ่งเฉย พระชายาตู้ก็ลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก

“แล้วศพของนางอยู่ไหน?”

“ศพ! ” สีหน้าพระชายาตู้งุนงงวูบ “ท่านอ๋องต้องการศพของนางไปทำไมเจ้าคะ?”

“คนที่กล้าเล่นชู้กับคนของข้าสมควรสับเป็นหมื่นๆ ชิ้น”

##