อะไรนะ! เจ้าอยากเป็นเซียนอย่างงั้นเหรอ!?

ล แม้จื่อหมิงจะมีโอกาสได้เข้าไปฟันข้อต่อขาของอสูรตั๊กแตนบ้างเป็นบางครั้ง แต่ก็ทำได้เพีย

ื้อขวานสับลงในรอยต่อปล้องท้องของอสูรตั๊กแตนอย่างแม่นยำ"ฉัวะ" เจ้าอสูรตั๊กแตนที่กำลังได้ใจอยู่ถึงกับสะดุ้งโหยงร้องโ

ใส่ร่องข้อต่อของสัตว์อสูรอย่างเมามันส์ และแน่นอนว่าหวังสยงก็ไม่พลาดที่จะซ้ำเติมศัตรูที่ล้มอยู่ เขาเงื้อขวานสับลงอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ขาเล็งไปที่ดวงตาของอสูรตั๊กแตน เพราะเขารู้ว่าไม่มีทาง

ี้มันไม่สนใจอะไรแล้ว มันต้องการจะหนี หนีเพื่อกลับไปรักษาตัวแล้วกลับมาฆ

เจ้าตั๊กแตนที่กำลังลิงโลดในใจเพราะคิดว่ายังไงตนก็รอดแล้วก็ชะงักกับภาพที่มันเห็นตรงหน้า นี่มันกำลังฝันอย

งลึกลับและภาพที่ได้เห็น เจ้าอสูรตั๊กแตนที่พวกเขาต่อสู้อย่างยากลำบากกลับถูกอะไรบ

ะไรบางอย่างหลบตามลงมาดัง "ตูบ"เบาๆ เมื่อสามพ่อลูกหันมองตามไปที่เสียงก็ต้องตกตะลึงอีกหนึ่งคำร

งที่อยู่ตรงหน้ายิ่งนัก ด้วยไหวพริบประสบการณ์ที่สั่งสมมา

ทั้งสองราวกับกำลังเคารพญาติผู้ใหญ่ของตน แล้วก็หันมาดุลูกชายทั้งสองที่กำลังตะลึงงันอยู่ "เจ้าลููกบัดซบทั้งสอง พวกเจ้ายังไม่รีบขอบคุณท่านเซียนผู้ยิ่งใหญ่ที

็กหญิงก็ไม่ได้สนใจทั้งสามพ่อลูกเลยแม้แต

เชิญท่านทั้งสองไปพักที่บ้านของพวกเราก่อนเถิดขอรับ" ครั้งนี้ชายวัยกลางคนกับเ

"หวังสยงถามกลับอย่างรู้งาน ชายวัยกลางคนจึงบอกให้ทั้งสามช่วยกันขนซา

าทำความสะอาดชิ้นส่วนสัตว์อสูร และเป็นค่าแรงล่วงหน้าสำหรับวันพรุ่งนี้" "วันพรุ่งนี้ข้าจะรอพวกเจ้าอยู่ที่นี้มาให้ไวหน่อยก็ดี ส่วนรายละเอียดของงานวันพรุ่งนี้ข้าค่อยบอกก็แล้วกัน"หลังจากกล่าวเสร็จชายวัยกลางคนก็ทำท่ามือบางอย่างเปิดถุงย่ามขนาดเล็กข้างเอวดูชิ้นส่วนสัตว์อสูรเข้าไปทั้งหมด ภาพอันแสนอัศจรรย์นี้ทำให้จื

ราะห์ราวกับกำลังค้นหาหาตัวตนของชายวัยกลางคนให้พบ แต่สุดท้ายหวังสยงก็ล้มเลิกความค

บินได้อีก..ส่วนเสี่ยวสยงนั้นเงียบสนิทราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ หวังสยงที่เริ่มรำคาญลูกชา

อ"จื่อหมิงถามกล