รวิกาญจน์เภตรา

ผิวน้ำอย่างช้าๆ ดวงตาสีขุ่นเป็นฝ้าขาวแฝงแววความเศร้า.. กี่บาปกรรมที่ต้องก่อ กี่ชีวิต

ะทะลุออกมานอกผิวหนัง ก่อนที่ดวงตาขุ่นฝ้าจะค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ

.. ไยต้องทำร้าย ไยต้อง..

ด้วยรอยเลือดสีคล้ำ หยาดน้ำตาสีแดงดั่งโลหิตไหลอาบสองแก้ม ก

ดดดดด

วาย หรือไม่ก็มี หมู ม้า แพะ เป็ด ไก่ และห่าน ด้านหลังครัวเรือนนั้นเป็นทิวทุ่งนาเขียวขจีกว้างไกลสุดสายตา จำนวนบ้านเรือนเพิ่มจำนวนหนาแน่นขึ้นเมื่อยิ่งเข้าใกล้ชุมชนเมือง อีกทั้งเหล่าไพร่ฟ้

ชาสามารถนั้นเช่นกัน ด้วยผู้ที่เคยมาเยือนอาณาจักรแห่งนี้กล่าวว่า.. พระองค์ทรงเกณฑ์ไพร่พลสั่งสร้างคันดินนี้ ให้ทำหน้าที่ชะลอและบังคับสายน้ำที

ู้คน เป็นสัญญาณให้รู้ว่าการเดินทางรอนแรมตลอด

นผู้ปกครองเมืองรุ่งอรุณแห่งความสุขนี้ ทรงมองการไกลว่า “การรบราฆ่าฟันและการรบทัพจับศึก” หาใช่วิธีการเดียวที่จะนำพาอาณาจักรแห่งนี้ให้กว้างไกลและขยายขอบเขตออกไปได้ แต่หากยังมี “การค้าขาย” ที่จะนำพาให้อาณาจั

า ขี่ม้าไปขาย ใครจักใคร่ค้าช้างค้า ใครจักใคร่ค้า

วยผู้คน จนอดไม่ได้ที่จะพรรณาถึงคำบอกเล่าที่กล่

ขทัยเป็นคราแรก ท่านกลับจำท่องโองการแห่ง

ขจรไกลจรดเมืองนครศรีธรรมราชโน่น ระหว่างทางที่ผ่านมา เจ้าทำร

อกที่จะทำการค้าสืบต่อจากบิดา ก็เป็นหน้าที่ของนายพร้าวที่จะต้องติดตามมาจนถึงที่นี่ “เมืองสุโขทัย” นี้ เมืองที่ร่ำลือระบือไกลถึงการค้าขายที่ทำได้อย่างเสร

ิ่น อันจะสามารถจำแนกได้จากเครื่องแต่งกายของแต่ละคนมาอยู่ร่วมกันเนืองแน่นในตลาดปสาน

นเจ้าของถิ่นดูก่อนว่าสินค้าที่นำมานั้นจะเป็นที่ต้

นี้หากไม่ใช่เมืองท่าชายทะเลคงไม่มีโอกาสได้พบเห็นนอกเสียจากจะเป็นเจ้าเป็นนาย และนายท่านก็เก่งนักในการซื้อหา ข้า