มิติมหัศจรรย์

สิ่งอื่นใด เมื่อถูกเกศกัลยาชักชวนให้ไปเที่ยวป่าหิมพานต์ด้วยกั

ข้าเฝ้าเสด็จแม่อยู่เพคะ” น้ำ

ที่ยวครั้งนี้ไว้ก่อนสิจ๊ะ…ลงไปเก็บดอ

ผู้เป็นพี่หญิงใหญ่ เกศกัลยาก็แอบหลบออกไปเที่ย

งเข้าสู้ป่าลึกโดยไม่ทันรู้สึก…เมื่อเหนื่อยก็แวะลงพักข้างบึงใหญ่ที่ร

รอบข้างพากันส่งเสียงร้องเจื้อยแจ้ว พลางกระโดดจากกิ่ง

ะอาดที่กำลังแย้มกลีบรับแสงตะวัน… แต่ในทันใดนั้นนางก็ต้องกรีดร้องด้วยความตกใจด้วยเจ็บแ

หมือนกำลังถูกแผดเผาด้วยไฟกองมหึมาที่ลุกโซนจากภายในกาย นางเผยเปลือกต

บแท่นหินผิวเรียบภายในถ้ำที

ะดับประดาคูหาหินแห่งนี้

อย่างประหลาดใจขณะพยายามจะลุกขึ้

ข้างหนึ่งได้ยื่นมาพยุงไว้พลางประคอง

่างสูงโปร่งปราดเปรียว แต่ความสับสนทำให้นางรู้สึกหวาดระแวงไปทุกอย่าง…ปัดมือของเขาออ

พิษงูที่ริมบึงบัวจึงพามารักษายังที่อยู่ของเรา…ขณะนี้พอดีกับได้เวลาเปลี่ยนยา โปรดยื่นมือข้างนั้นมา

ันที เกศกัลยามองมือข้างนั้น…เห็นพอกยาพันผ้าไว้อย่างเรียบร้อย…ประกอ

แห่งนี้” ชายหนุ่มเอ่ยระหว่างเปลี่ยนยาให้ “แล้วแ

นามว่าเกศกัลยา…ขอบใจท่านวิรุณมาก เราจ

ะเราบังเอิญเก็บว่านยาผ่านไปแถวนั้นหรอกๆๆจึงช่วยไว้ทันเวลา…ค

นสบายเข้าไปดับความร้อนรุ่มทรมานในกายจนหายแทบหมดสิ้น…แต่นางก็ต้อง

รุณ…เสด็จพ่อเสด็จแม่คงกำลังเป

ตราย ที่สำคัญคือ แม่หญิงยังไม่แข็งแรงพอที่จะเดินทางได้ จงพัก

กศกัลยาแล้ว วิรุณก็เลี่ยงออกไปข้

างว

ิดความโกลาหลวุ่นวายอย่างหนักเ

กัล

่างกระวนกระวายพระทัยยิ่งด้วย

พบร่อง

าย…ท้าวธุมราชก็ยิ่งกังวล พอใกล้เที่ยง…พระองค์ก็ทรงทนรอข่าวคราวอยู่แต่ในตำหนักไม

ังจะออกเดินทาง ทหารมห

ลับมาแล้วขณะนี้กำลังรอเข้าเฝ้าอยู่ในอุทยาน

าเฝ้าทันที พอแรกพบพระองค์ก็ต้องนึกชมวิรุณในพระทัย…เพราะกิริยาที่สุภาพอ่อนน้อ

นดูเขา เป็นทวีคูณ…นอกจากจะพระราชทานรางวัลให้วิรุณอย่างม

ตย์ภักดีต่อฝ่าบาทยิ่งกว่าชีวิตพระเจ้าค่ะ” วิรุณรับคำทันทีด้วยความ

้หมอหลวงผู้เชี่ยวชาญเพ

ย ก่อนจะรับสั่งด้วยสุรเสีย

ไม่ว่าคนใด หากยังคงทำตัวเหลวไหลเช่นนี้อีก พ่อจะไม่เพียงแต่ลงโทษพวกเจ้าอย

กินรีน้อยทั้งสามไม่กล้าแอบหลบไป

าดเฉลียวของวิรุณ ทำให้เขาเป็นที

นนัก เขาก็ได้รับตำแหน่งราชมนตรีที่ปร

าที่มีผู้รักย่

วยเขานึกดูถูกวิรุณว่าคงไม่มีความสามารถที่แท้จริงสักเ

ึงดูเป็นประจบสอพลอไปในความรู้สึกของ

าเฝ้าพระธิดาองค์เล็กเกศกัลยาเสมอขณะที่นางลงอุทยานเพียงลำพังพฤติการณ์เหล่านี้ของวิรุณ เมื่อถูกขุนทหารสิขรีพบเห็นเข้า…ได

สุดจะอดกลั้น…รับคำท้าประลองฝีมือ

่อสู้กันนะ” เกศกัลยาห้าม เพร

่วไปต่างก็ถือว่าเป็นเสมือนการเล่นของบุรุษ แต่เมื่อท่านราชมนตรีไม่มีแก่ใจจะร่วมสนุกกับข้าพเจ้าเย

ี้เลย ท่านขุนพลสิขรีมีใจยอมลดตัวลงมาเป็นคู่ประลองให้ ก็ต้องนับว่าเป็นเกียติแก่ข้าพระองค์อย่างยิ่งแล้ว