“คุณอาบก่อนเถอะค่ะ ฉันขอเดินเล่นรอบ ๆ บ้านหน่อย” สายตาของชูจี้สั่นไหวเล็กน้อย ราวกับกำลังยืนอยู่ต่อหน้าศัตรูที่ร้ายกาจ แล้วเธอก็เดินถอยหลังออกไปอย่างไม่รู้ตัว

เธอรู้สึกกลัว ราวกับนกน้อยที่บินมาติดกับดัก ซึ่งพยายามกางปีกออกเพื่อจะโบยบิน และเก็บซ่อนความหวาดวิตกเอาไว้

เธอไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีของเธออย่างไร

ชายหนุ่มยืนอยู่ข้างโต๊ะ เขาจ้องมองไปที่ชูจี้โดยไม่ละสายตา

เธอดูหวาดกลัวราวกับลูกกวางน้อย

ลู่เหยี่ยนมองเธอแล้วหัวเราะออกมาเบา ๆ “ไม่ต้องกลัวหรอก ผมไม่ได้จะจับคุณกินสักหน่อย แค่มีอะไรอยากจะเจรจากับคุณสักหน่อย”

ชูจี้ยกแขนขึ้นกอดอก ก่อนจะเดินเข้าไปหาเขาอย่างหวั่นใจ เธอไม่ต้องการมีสัมพันธ์ใด ๆ กับชายผู้นี้ ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วเกินไป เธอเพิ่งจะแต่งงานกับผู้ชายที่ได้พบหน้ากันครั้งแรกในวันแต่งงาน

“มีอะไรคะ？”

ลู่เหยี่ยนยกเก้าอี้ไม้ด้วยมือเดียวแล้ววางไว้ตรงหน้าเธอ “นั่งก่อนสิ”

จากนั้นเขาก็ลากเก้าอี้ของตัวเองเข้าไปใกล้เธอ และนั่งลงตาม “ผมไม่ชอบพูดจาอ้อมค้อม ผมรู้ว่าคุณไม่เต็มใจจะแต่งงานกับผม”

‘ฉันแสดงออกชัดขนาดนั้นเลยเหรอ？’ ชูจี้คิดในใจ

“ความสัมพันธ์ของคนสองคนไม่สามารถสร้างขึ้นได้ในชั่วข้ามคืนหรอกค่ะ มันต้องใช้เวลา อย่างน้อยเราก็ต้องรู้จักกันก่อน” เธออธิบายออกมาอย่างเกร็ง ๆ

เมื่อเธอพูดจบ เธอรู้สึกว่าที่เธอพูดไปมันไร้ประโยชน์สิ้นดี ลู่เหยี่ยนไม่ใช่คนโง่ เขารู้ว่าชูเสวไม่อยากแต่งงานกับลูกนอกสมรส ที่ยากจนอย่างเขาเป็นแน่

ลู่เหยี่ยนขมวดคิ้ว พลางกวาดสายตามองชูจี้ตั้งแต่หัวจรดเท้า ‘ผู้หญิงคนนี้ดูหวาดกลัวมาก เธอกัดที่ริมฝีปากล่างตลอดเวลา สายตาของเธอเองก็ไม่นิ่ง’

“ไม่ต้องกังวลนะครับ ผมเองก็ไม่ได้อยากจะแต่งงานกับคุณ เราแค่แกล้งเป็นสามีภรรยากันเวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่น แต่เราจะไม่ยุ่งเรื่องส่วนตัวของกันและกัน แบบนี้คุณเองก็จะได้ไม่ต้องกังวลใจ ปกติผมจะอยู่ข้างนอก ไม่ค่อยได้กลับมาบ้านเท่าไร ผมต้องการชีวิตที่อิสระ และแน่นนอน ผมจะไม่เข้าไปยุ่มย่ามกับเรื่องส่วนตัวของคุณ”

จากนั้นเขาก็ลุกขึ้น ก่อนจะหยิบเสื้อสูทจากเก้าอี้ แต่จู่ ๆ ลู่เหยี่ยนก็โน้มตัวลง แล้วใช้มือค้ำที่พนักแขนของเก้าอี้ไว้ โดยที่ชูจี้อยู่ตรงกลางระหว่างแขนของเขา

“การดูผู้ชายเปลี่ยนเสื้อผ้า ไม่ใช่การกระทำที่เหมาะสมนะครับ แต่ถ้าหากคุณอยากเรื่องอย่างว่า ผมก็ยินดีที่จะช่วยคุณในฐานะสามีนะ”

กลิ่นของน้ำยาซักผ้าที่ผสมปนเปกับกลิ่นของเขา ลอยคลุ้งอยู่ในอากาศทำให้ชูจี้ขนลุกชัน

“ไม่จำเป็นค่ะ” เธอกัดฟันตอบ พยายามที่จะไม่อ่อนแอต่อหน้าเขา

เมื่อได้ยินดังนั้นสีหน้าของลู่เหยี่ยนก็เปลี่ยนไป เขาเหลือบมองไปที่ท้องของชูจี้ ก่อนจะเอ่ยเตือนว่า “ถึงแม้เราจะแต่งงานกันในนาม แต่มีสิ่งหนึ่งที่ผมอยากจะให้คุณจำไว้” เขาหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะพูดว่า “ผมไม่ต้องการที่จะได้ยินข่าวว่าภรรยาของผมตั้งท้องกับคนอื่นนะครับ”

ลู่เหยี่ยนแค่ต้องการความซื่อสัตย์เท่านั้น เขาได้ยินมาว่าชูเสวเปลี่ยนผู้ชายเหมือนเปลี่ยนเสื้อผ้า

“อย่าห่วงเลยค่ะ ตราบใดที่เรายังแต่งงานกันอยู่ ฉันจะทำหน้าที่ของฉันในฐานะภรรยาให้ดีที่สุด” ชูจี้ตอบอย่างหนักแน่น “ฉันหวังว่าคุณจะรักษาคำพูดที่ว่าจะไม่ก้าวก่ายชีวิตฉันนะคะ”

รอยยิ้มขี้เล่นของชายหนุ่มจางลงเล็กน้อย

เขายืดตัวขึ้น และถอยตัวออกห่างจากชูจี้ “คุณไม่ใช่หลินชูเสว คุณเป็นใครกันแน่？” เขาถามพลางขมวดคิ้วแน่น