“ผมติดธุระ เลยมาช้าไปหน่อยน่ะ” ลู่เหยี่ยนยืนอยู่ที่ประตูหน้าบ้าน เขามาได้ถูกจังหวะพอดี ทันทีที่เธอเห็นเขา เธอก็แทบจะก้าวขาไม่ออก

“คุณมาทำอะไรคะ? ฉันจะกลับแล้ว หลีกไปค่ะ” เสียงของชูจี้เต็มไปด้วยความโกรธ เธอเก็บซ้อนความรู้สึกเสียใจเอาไว้

เมื่อเห็นดวงตาที่แดงก่ำของเธอ ลู่เหยี่ยนก็มองไปยังทุกคนที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น จากนั้นเขาก็ค่อย ๆ จับข้อมือของเธอเบา ๆ ก่อนจะพูดขึ้นเรียบ ๆ ว่า “ไม่ต้องรีบหรอก”