สาวใช้คนเก่งของผม

ก็ที่ผมเห็นน่ะ เป็นหญิงสาวคนหนึ่งสวมเสื้อยืดรัดรูปสีขาวเนื้อบางจนเห็นเสื้อชั้นในสีดำอยู่ด้านใน และหนั่นเนื้อด

ดแต่ท่อนล่างของเธอเด็ดกว่า เพราะเธอสวมกางเกงยีนส์ขาสั้นเสม

ม่เห็นหน้า เธอกำลังทำกับข้าวและฟังเพลงไปด้วย

งเพลงอะไรอยู่ถึงได้ไม่ได้ยินเสียงกริ่งที่ผมกดเรียก ผมรู้แต่ว่

ใคร เข้ามาได้ยั

บมาผมจึงไม่ทันจะเปลี่ยนสีหน้า รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่

! เหมียว

ธอคงรู้แล้วว่าผมเป็นใคร แต่ผมคิดผิดครับเพราะเมื่อผมมองตามสายตาข

ฮ้ย

ะมาเจอสถานการณ์แบบนี้ รับประกันได้ว่าผมจะใส่กางเกงยีนส์ให้มิดชิด แต่เพราะนี่มันยังเช้าอ

มชื่อเช

ผมหน้าแดงหูแดงและอาจจะรวมอย่างอื่นแดงไปด้ว

งจะอายยังไง ผมก็ถอยไม่ได้อยู่แล้ว เพราะรับปากแม่กับลุงแล้วว่าจะมาอยู่ที่นี่ และที่ยั้งขายั้งใจผมใ

ยทำความรู้จักกันเล็กน้อย ก็ผมอายนี่ครับ คงไม่กล้าพูดคุยอะไรมากไปกว่าน

ดีหน่อยก็คงพอไปวัดไปวาได้ แต่เหมียวไม่ได้เป็นตามนั้นเลย เธอขาวครับ

ั่วตัวเธอเหลือเกิน ถ้าผมรู้ว่าลุงมีสาวใช้วัยขบเผาะอยู่ในบ้านอย่างนี้ ผมคงเป็นฝ่า

ราว 160 เซนติเมตร พลางกวาดสายตามองผิวเนื

ยวทุกวันไม่คิดบ้างเหรอ และดูว่าเหมียวก็กล้าได้กล้าเสียซะด้วย เพราะแค่คำทักทายประโยคแรกกับ

๊ก... ค

. ว่าไงห

รือเปล่าคะ เหมี

ิวจนน้ำลายสอแล้ว เห

ี๋ยวรอคุณบิ๊กกินเสร็จก่

งก็บอกว่าให้พี่

หรอกครับ ผมน่ะพูดเอง ที่ลุงบอกน่ะคือจะให้เหมียวดูแลผมมากกว่า

กให้คุณบิ๊กดูแ

แลเหมียวให้ดี ไม่ให้พี่กลับบ้

ผมอยากกินกว่านั้นอยู่ตรงหน้าสิครับ ยิ่งสาวเหมียวก้มหน้าน้อยๆ ว่าเขินอาย แ