เธอเงยหน้าขึ้นมองชิงซูแล้วพูดอย่างจริงจังว่า “ฉันทำอาหารทั่วไปได้ค่ะ อาหารเช้าก็พอทำเป็น ถ้าเกิดอันไหนที่เฉียวทำไม่เป็นแล้วคุณอยากทานเฉียวก็ยินดีที่จะหัดทำให้ค่ะ ”

ชิงซูเอามือลูบคางก่อนกัดขนมปังคำสุดท้ายเข้าปาก “อืม ไม่นึกเลยว่าเธอจะทำอาหารเป็นด้วย”

ดู ๆ ไปแล้วเฉียวก็ไม่ใช่คนซุ่มซ่ามอย่างที่เธอพูดนี่นา เธอแค่เป็นคนขาดความมั่นใจในตัวเองเท่านั้น

“ฉันชอบขนมปังที่เธอทำนะ รสดีมาก” เธอพูดพลางชี้ไปที่จานขนมปังที่วางอยู่ตรงหน้า

เมื่อเฉียวได้ยินคำชมจากชิงซูแววตาของเธอก็เป็นประกาย “ถ้าคุณชอบ งั้นเดี๋ยวฉันไปอบให้อีกนะคะ”

“อืม” ชิงซูพยักหน้าเบา ๆ เป็นการตอบรับ “เฉียว เธอทำอาหารเป็นนี่เป็นเพราะเธอเรียนมาจากที่บ้านเหรอ？”

เฉียวหลับตาลง “ฉันเป็นเด็กกำพร้า เรื่องทำอาหารนี้ฉันก็เรียนด้วยตัวเองค่ะ” เฉียวตอบออกมาด้วยความยากลำบาก

ชิงซูตะลึงไปชั่วขณะ

วิธีที่เธอมองเฉียวเปลี่ยนไปจากเดิมแวบหนึ่ง โดยที่เฉียวไม่ทันได้สังเกตเห็น

นั่นไม่ใช่สงสารเธอ

แต่คือเป็นห่วงใยมากกว่า