ขณะที่เส้าเหิงยืนอยู่ริมหน้าต่างฝรั่งเศสนั้น แสงไฟสลัวที่สาดส่องได้เน้นรูปร่างที่สูงโปร่งของเขาให้ดูโดดเด่นเป็นสง่า “คุณไม่ต้องการค่าชดเชยแล้วเหรอ？”

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น หนวนจิ่วก็โกรธจัด

ผู้ชายขายตัวอย่างเขาจองหองขนาดนี้ได้ยังไง？ ครั้งสุดท้ายเขาก็ทิ้งเธอไว้ในถิ่นทุรกันดารตามลำพัง นี่เขาใจดีถึงขั้นจะจ่ายเงินชดเชยให้เธอด้วยอย่างนั้นเหรอ？

“คุณจ่ายไหวเหรอ？”

หนวนจิ่วรู้สึกตลกที่ผู้ชายอย่างเผยเย่พูดกับเธออย่างมั่นใจ

“นั่นมันไม่สำคัญหรอกครับ ผมจะเก็บรวบรวมเงินมาให้ได้” เส้าเหิงตอบด้วยรอยยิ้มบาง ๆ

คำตอบที่ชัดเจนของเขาทำให้เธอพูดไม่ออกไปครู่หนึ่ง