เธอเข้าใจดีว่า เฟิงเจวี๋ยนั้นดูเหมือนเป็นคนเย็นชา แต่เขาไม่ใช่คนใจร้าย เวลาที่อยู่บนเตียงนั้น ถ้าเธอร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เขาก็จะพยายามอ่อนโยนกับเธอ

พอเห็นเขากำลังจะเปิดซอง เฉี่ยนเฉี่ยนก็กำมือทั้งสองข้างอย่างประหม่า โดยไม่รู้สึกว่า เล็บนั้นจิกเข้าไปที่ฝ่ามือ

“กริ๊ง！！ ！”

เสียงโทรศัพท์มือถือดังขัดจังหวะขึ้นมา นั่นเป็นเบอร์ส่วนตัวของเฟิงเจวี๋ย ซึ่งน้อยคนนักที่จะรู้

เฟิงเจวี๋ยจึงไม่ได้เปิดซองนั่น เขาหันไปรับโทรศัพท์ก่อน

ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าสายนั้นสินะ？ เฉี่ยนเฉี่ยนปล่อยมือลงที่กำไว้แน่นจนเจ็บปวด

“ฮัลโหล？”

“ท่านประธานเฟิงคะ คุณฉวี่เธออยู่ที่ระเบียงและไม่ยอมลงมา ท่าทางของเธอดูแปลกมากเลยค่ะ”

ปลายสายเป็นป้าที่ดูแลชิงหยวน น้ำเสียงของเธอดูจริงจังมาก

“ฉันเกรงว่า เธอจะคิดสั้น”

สายตาของเฟิงเจวี๋ยดูประหม่าทันที “ป้าเอาโทรศัพท์ไปให้เธอ”

“ค่ะ”

หลังจากได้ยินเสียงเดิน เขาก็ได้ยินเสียงผู้หญิงร้องไห้ดังขึ้นมา

“เฟิงเจวี๋ย...”

“คืนนี้ลมแรง คุณอย่าไปยืนที่ระเบียงเลย”

เฟิงเจวี๋ยขมวดคิ้ว แต่เสียงของเขาอ่อนโยนมาก

“ชิงหยวน อย่าดื้อนะ”

เฉี่ยนเฉี่ยนเบิกตากว้างขึ้นทันที

เธอจะรู้สึกยังไงที่ได้ยินสามีของตัวเองปลอบผู้หญิงคนอื่นต่อหน้าเธอเหมือนกับปลอบเด็กตัวเล็ก ๆ แบบนี้？

เฉี่ยนเฉี่ยนรู้สึกว่า ตัวเองเป็นตัวตลก แต่เธอไม่สามารถขยับขาได้ มันเหมือนกับมีก้อนหินขนาดใหญ่ทับหน้าอกของเธอไว้อย่างไรอย่างนั้น

พวกเขายังไม่ได้หย่ากัน แต่เฟิงเจวี๋ยก็เป็นห่วงผู้หญิงคนอื่นอย่างออกหน้าออกตา

เเล้วเธอล่ะ เธอเป็นตัวอะไร？

เฉี่ยนเฉี่ยนไม่สามารถนั่งหลังตรงได้อีกต่อไป เพราะอารมณ์ที่ไร้ซึ่งความรู้สึกของเฟิงเจวี๋ยนั้น กำลังกดทับเธออย่างเเรง

เธอเอามือปิดหน้าและตัวของเธอนั้นก็ตัวสั่นไม่หยุด

เฟิงเจวี๋ยไม่ได้รู้สึกถึงอาการที่เปลี่ยนไปของเธอเลย หูของเขานั้นได้ยินแต่เสียงร้องไห้ของชิงหยวนเท่านั้น

“เฟิงเจวี๋ย ฉันขอโทษ ฉันประมาทเอง จนทำให้ฉันเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์”

“ฉันรอดมาได้แต่แล้วยังไง ฉันไม่สามารถมีลูกได้แล้ว！”

“ฉันไม่สามารถมีลูกกับคุณได้...”

พูดจบ ชิงหยวนก็ร้องไห้ออกมา

เฟิงเจวี๋ยถอดแว่นตาออกและนวดขมับเบา ๆ เขาไม่เคยคิดที่จะมีลูกกับชิงหยวนเลย เเละถ้าหากตอนนี้ เขาตัดสินใจที่จะเเต่งงานกับเธอ ก็เพราะเป็นว่าเธอเคยช่วยชีวิตเขาเอาไว้เท่านั้น

เขาปลอบเธอ “ไม่เป็นไร ผมไม่อยากมีลูกอยู่แล้ว”

“คุณอย่ามาโกหกฉันเลย... คุณเป็นถึงซีอีโอของเฟิงซื่อ กรุ๊ป คุณจะไม่มีทายาทได้ยังไงกัน？” ชิงหยวนกระตุก เธอร้องไห้จนเสียงแหบแห้ง

“ผมไม่ชอบเด็กอยู่แล้ว อย่าคิดมากเลย ให้ป้าพาไปพักผ่อนเถอะ！”

เฟิงเจวี๋ยต้องการจะจบบทสนทนาให้เร็วที่สุด เพราะเขายังมีบางอย่างที่ต้องถามเฉี่ยนเฉี่ยนว่า เธอไปทำอะไรที่โรงพยาบาล เธอไม่สบายหรือเปล่า

น่าเสียดายที่เขานั้นมองไม่เห็นว่า ตอนที่เขาพูดคำนั้นออกมา แววตาของเฉี่ยนเฉี่ยนดูสิ้นหวังขนาดไหน

ถ้าเธอจำไม่ผิด ดูเหมือนว่า เธอจะพยายามเอาลูกมาประคับประคองชีวิตคู่ของเขากับเธอไว้

เฉี่ยนเฉี่ยน ทำไมถึงโง่แบบนี้นะ！

ถ้าเฟิงเจวี๋ยรู้ว่าเธอท้อง เขาอาจจะให้เธอไปทำแท้งที่โรงพยาบาลในวันพรุ่งนี้ก็ได้ เพื่อไม่ให้ชิงหยวนรู้สึกสะเทือนใจไปมากกว่านี้

พอคิดแบบนั้น ใจของเฉี่ยนเฉี่ยนก็รู้สึกไม่ดีขึ้นมา！