เมื่อนางร้ายอย่างฉันต้องหนี

ยิ่งขึ้น อ้ายฉิงสัมผัสได้ถึงความหยาบของเนื้อผ

ม่ไหวติง พวกนางกลัวว่าหากรบกวน ส่งเสียงดังหรือถ้าทำให้นายหญิงคนนี

ม็นและอับชื้นแทบหาคว

เมื่อตื่นนอนกลายเป็นเพดานไม้สภาพกลางเก่ากลางใหม่ เดี

ายฉิงหยัดตัวลุกขึ้นนั่ง ชุดที่เธอใส่ตอนนี้ไม่เหมือนกับชุดโรงพยาบาล เธอสำรวจร่างกายของตัวเองและมองไปรอบ ๆ ห้อง

้องถาม ดูจากพื้นที่พวกเด็กสาวนั่งน่าจะเย

ะ....

น่นอนอยู่แล้วเธอคือคุณหนูเสิ่

อเป็นนางร้ายที่น่ากลัวขนาดนั้นเชียวหรือ “แล้วที

่นเจ้าค่ะ คุณหนูถูกแม่ทัพเสิ่น เน

ยดี จากนั้นคนตระกูลเสิ่นก็เอาเธอมาทิ้งไว้ที่นี่กัน มันจะมากเกินไปแล้วนะ แล้วนี่ม

เสิ่น แม่ทัพไร้พ่ายผู้องอาจแห่ง

ะครพีเรียดมากเกินไปเหรอ แม่ทัพ บิดา

พิ่งรู้ตัวว่าเธอไม่ได้ใส่บราเซีย แต่เป็นเอี๊ยมแบบโบราณ เอ่อคน

คุณหนูที่ถูกอบรมมาอย่างดี อ้ายฉิงหยุดลงท

เสิ่นอ้ายฉิ

รอยสิว ริมฝีปากอวบอิ่ม ผมยาวสลวยเหยียดตรง สีขอ

อหลับไปนานถึงขนาดที่ทำให้ผมยาวได้ขนาดนี้เลยหรือ

าวของเครื่องใช้ที่นี่มันเป็นของโบราณที่เธอเคยเห็นในหนัง ไม่

ป็นทัศนียภาพของป่าไม้ บ้านที่เธอวิ่งออกมาเป็นเพียงเรือนไม้สองชั้นหลังย่อม บ่าวรับใช้สองสามคนวิ่งตาม

ข้างนอกมันหนาว ท่าน

เรื่อย ๆ จนหลงทิศหลงทาง แต่ไม่ว่าจะไปทางไหนทุกพื้นที่ล้วนเป็นป่า ไร้ผู้คน ไร้ค

ืมตาแล้วมองอีกสักกี่ครั้งมันก็ยังคงเป็นภา

มีแต่ความสั

่ง หลี่เฉินกงตั้งใจตามหานาง เสิ่นอ้ายฉิ

กฏตัว รอให้นางยากลำบากจนต้องหาที่พึ่ง นั่นแหละเขาจึงจะปรากฏตัว เขาต้องการให้น

ตา ใบหน้าของนางผุดผาด ผิวขาวดังไข่มุก แก้มแดงระเรื่อ รูปร่างอรชรยั่วยวน ดวงตาส

มกับความงามของนาง ว่าแต่อากาศเย็นขนาดนี้ ทำไมนางจึ

คนงามทำท่าจะหันหลังไปในทิศทางเดิม แต่พอหันหลังกลับไปก็พบกว่าป่าท

ตว์ร้ายหรือคนไม่ดีล่ะนางตัวคนเดียวอาวุธก็ไม่มีนางจะทำอย่างไร

วางตา ในใจคิดว่ามีลาภปากแล้ว ไม่ได้สัตว์สักตัวแต่ได้นางก็ยังดี เขาวนเ

หลงอยู่ในป่าเช่นนี้” พรานป่าเลียป

เดินถอยหลัง เธอคิดว่าถ้าหากเจรจากันดี ๆ เขาคงจะ

ืออ้ายฉิงอย่างรวดเร็วร

ปอยู่บ้านข้า ไปเป็นเมียข้

นจากพรานป่า น่าเสียดายที่แรงของร่างนี้น้อยเสีย

งดงามขนาดนี้ให้ปล

้มลง คนตัวเล็กพยายามดิ้นรนสุดชีวิต เสื้อผ

าที่เล่นตลก และโกรธที่ต