เมื่อนางร้ายอย่างฉันต้องหนี

จากครอบครัวไม่ว่าเธอใช้วิธีการใด คนในบ้านก็ไม่สน

นนั้น ทุกคนกำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน เสิ่นอ้ายฉิงยืนเงียบอยู่หลังประตูบานใหญ่ เธอเห็นแววตามีความ

ีหน้ามีความสุข ยิ้ม

สิ่นอ้ายเหรินห่างกันเพียงวันเดียว คนในครอบครัวมักจะรวบวันเกิดของเด

ม่จัดงานให้ตรงกับวันเกิดของเธอ พวกท่านรับปากแต่สุดท้ายก็จัดงานตรงกับวันเกิดของเสิ่นอ้ายเหรินทุก

เสียสละ พวกท่านได้แต่ยิ้มและบอกว่าโตขึ้นเธอจ

ด็กผู้หญิงที่เธอเลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็กกำลังยืนเศร

าไปหรอกค่ะ ในห้องนั้นไม่มีท

ว่าคุณหนูไม่อยู่เลยไม่ได้มอบการ์ดวันเกิดให้”

าย ๆ พร้อมกับข้อความอวยพรไม่ซ้ำก

ตาเอ่อด้วย

ก็มีแต่ป้าเ

วยห่วงใย “พรุ่งนี้ถ้าคุณหนูไม่ได้ไ

พรุ่งนี้หน

ฤหาสน์ เธอรีบก้าวให้เร็วที่สุด เธอไม่

อกมาตาม แต่ก็ช้าเกินไป ในมืออ้ายเหรินถือกล่องใส่เกาลัดเอาไว้ เธอรู้ว่าอ้ายฉิงชอบมันจ

้เธอ แม้แต่การพูด

นเธอวิ่งออกมา” เสิ่นเฟย

ือนกำลังรอใครสักคนอยู

มองหน้าพี่ชาย พร้อมกับในมือยังถือกล่องถนอมอาหาร

ฉิง พี่เชื่อว่าสักวันหนึ่งอ้ายฉิงจะเข้าใ

มาก โตมาจึงเข้าใจ ต่อจากนี้ถ้าไม่ยา

าวเคลื่อนออกไป แม้ว่าตอนนี้จะมองไม่เห็นแล้วก็ตาม ความร

*******

กิดเรื่องราวมากมายขึ้นกับเธอ ความเหงาและความเปล่าเปลี่ยวในหัวใจของเธอเพิ่มมากขึ้น ตามแสงของพระอ

นกัน” อ้ายฉิงบ่

ามที่เธอชื่นชมเมื่อครู่ก็หายไปด้

ญาณจราจรตามปกติ แม้จะไม่มีใครสัญจรอยู่บนถนน อ้ายฉิง

ม่รู้ อ้ายฉิงไม่ทันได้สังเกต ความเร็วข

ว่ำไปหลายตลบ จนพลิกกลับมาอยู่ท่าเดิมแต่สภาพรถยับเยินเสียหายแทบทั้

ทั้งสิ้น ท่ามกลางหมอกควันจากอุบัติเหตุ ชายคนหนึ่งเดิ

” เธอร้องเร

ค้นของเขาถูกชำระแล้ว หลายปีที่ผ่านมาเด็กนั่นทั้งดูถูกและเ

สิ่นอ้ายฉิง เป็นยัง

ยฉิงพยายามของ

ไร ถนนนี่ทั้งเปลี่ยวและห่างไกลจากผู้คนอีกทั้งยังไม่มีกล้องวงจรปิดกว่าคนจะมาเจอเด็กนี่ เธอก็คงตายไปแล้ว เขารอเ

้ายฉิง

งราวต่าง ๆ ที่ผ่านมาในชีวิต ใช่แล้วล่ะเธอร้ายกับทุกคนเอาไว้มาก ไม่สงสัยเลยว่าทำไมจึงเก

บนโลกเรียกว่าช่ว

*******

ำคาญ แสงไฟสาดส่องเข้ามาในม่านตาของ