แด๊ดดี้หนูเป็นซีอีโอ

ไม่มีทางที่เฉี่ยนซีจะลืมความโหดเหี้ยมและความเลือดเย็นของเจ๋อข่ายตอนที่เขาคุยโทรศัพท์ จากคำพูดของเขา ทำให้เธอก็รู้ได้เลยว่า ผู้หญิงคนนี้อยู่กับเขามาสักพักแล้ว เขายังบังคับให้เธอไปทำเเท้งได้ นับประสาอะไรกับเธอ ซึ่งเป็นแค่คู่นอนในชั่วข้ามคืนเท่านั้น

เฉี่ยนซีไม่ต้องการให้ซีเจ๋รู้ว่า เเท้จริงเเล้ว พ่อของเขาเป็นคนเลือดเย็นเเละไร้ความรู้สึก เธอจินตนาการไม่ออกเลยว่า ถ้าเจ๋อข่ายรู้ตัวตนของเธอเเละซีเจ๋ เขาจะทำอะไรบ้าง ตอนนั้น ในหัวของเธอมีเเต่เรื่องนี้

เจ๋อข่ายจะรู้เรื่องนี้ไม่ได้เด็ดขาด！

รถขับเคลื่อนไปในความเงียบงันจนกระทั่งมาจอดที่สวนปินเจียงอย่างเงียบ ๆ ขณะที่เธอกำลังจะออกจากรถไปอย่างเงียบ ๆ เจ๋อข่ายก็ลืมตาขึ้นมา แล้วพูดด้วยเสียงเบา ๆ ว่า “คุณไปรับลูกชายได้เลย เดี๋ยวรถจะจอดรออยู่ที่นี่”

เฉี่ยนซีผงะคำพูดของอีกฝ่าย จากนั้นเธอก็ยิ้มอ่อน

“ขอบคุณค่ะ คุณกู้คะ บ้านของฉันอยู่ไม่ไกลจากที่นี่เท่าไหร่ค่ะ อีกอย่างลูกชายของฉันก็ไม่ค่อยจะชินกับการอยู่กับคนแปลกหน้าด้วย ฉันไม่อยากรบกวนคุณค่ะ”

เธอพูดมาซะขนาดนี้เเล้ว เจ๋อข่ายก็ไม่ได้ยื้ออะไรเธอไว้ แต่เขาก็เอ่ยถามขึ้นว่า

“คุณทำงานยุ่งมากขนาดนี้ ทำไมไม่ให้สามีคุณดูแลลูกล่ะ？”

เธอกำหมัดแน่นไว้ในความมืด “ฉันไม่มีสามีค่ะ”

ที่เเท้เธอเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวนี่เอง

ประกายความสุขเล็กน้อยได้เกิดขึ้นในใจของเจ๋อข่ายขณะที่เขามองเฉี่ยนซีลงรถแล้วเดินเข้าไปในสวนปินเจียง จากนั้น ชายหนุ่มจึงบอกให้คนขับรถพาเขากลับที่พัก เเต่จู่ ๆ ผู้ช่วยก็โทรศัพท์เข้ามา

“คุณกู้เจ๋อข่ายครับ ผมโอนเงินไปเเล้วนะครับ คุณเดาไม่ผิดครับ ลูกของผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่ลูกของคุณครับ ผู้หญิงคนนั้นคิดจะใช้เด็กมาหาเงินกับคุณครับ คิดไม่ถึงเลยว่า คุณกู้เจ๋อข่ายจะขู่เธอได้ จนเธอพูดไม่ออกเลย”

ชายหนุ่มแสยะยิ้มยกมุมปาก “ช่างเถอะ ก็จัดการไปตามนั้นเเหละ คุณมีเรื่องสำคัญมากกว่านี้ที่ต้องทำ”

ผู้ช่วยหยุดพูดไปครู่หนึ่ง เพราะความผวา

“ผมขอโทษจริง ๆ ครับ คุณกู้เจ๋อข่าย คืนนั้นเมื่อเจ็ดปีก่อน ไฟในโรงเเรมที่คุณไปพักในวันนั้นเกิดขัดข้อง กล้องวงจรปิดไม่สามารถบันทึกอะไรไว้ได้เลยครับ แล้วตอนนี้พวกเราก็ยังตามหาผู้หญิงที่คุณพูดถึงคนนั้นไม่เจอเลยครับ ดังนั้น...”

“คุณก็เลยผลัดมาเจ็ดปีเลยเนี่ยนะ？”

นัยน์ตาของเขามืดมน ปลายน้ำเสียงของเขาพูดทิ้งท้ายด้วยความกดขี่ “ผมเคยบอกคุณเเล้วว่า ไม่ว่าจะใช้เวลานานเเค่ไหนก็ไม่เป็นไร ขอเเค่หาเธอเจอ คุณทำงานให้ผมมาหลายปีแล้ว คุณก็น่าจะรู้นะว่า ผมไม่ใช่คนที่มีความอดทนสูงนัก”

ผู้ช่วยที่อยู่ปลายสายเริ่มหายใจไม่ทั่วท้องเขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง เเต่เจ๋อข่ายก็ตัดสายทิ้ง ชายหนุ่มเอนกายพิงเบาะหนังอย่างขี้เกียจ นัยน์ตาของเขามืดมน

เมื่อกี้เเม้ว่า เจ๋อข่ายจะหลับตาอยู่ เเต่เขากลับรู้สึกได้ว่า เฉี่ยนซีมองมาที่ตน เเล้วตอนบอกลา เเม้ว่าเธอจะปกปิดความรู้สึกของตัวเองได้ดี เเต่น้ำเสียงของเธอกลับสั่นไหว

ผู้หญิงคนนั้นกลัวอะไร？

ขณะเดียวกัน ที่สวนปินเจียงบ้านของจ่านโป๋ เฉี่ยนซีกำลังนั่งลงบนโซฟาด้วยสีหน้าซีดเเละมือที่สั่นเทา พอเธอเหลือบเห็นความกังวลที่อยู่บนใบหน้าของจ่านโป๋ หญิงสาวจึงสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะพูดด้วยเสียงที่แหบพร่า

“จ่านโป๋ ช่วยฉันหน่อยสิ”

ตอนนี้มีเพียงแต่จ่านโป๋เท่านั้นที่จะช่วยเธอได้

พอเห็นใบหน้าซีดเซียวของเฉี่ยนซี สีหน้าของเขาก็ยิ่งดูกระวนกระวายขึ้นทันที

“อะไรเหรอ？”

เฉี่ยนซีเหลือบมองซีเจ๋ที่กำลังหลับอยู่ น้ำเสียงของเธอก็ค่อย ๆ นิ่งลง

“ช่วยจัดการกับอดีตของฉันที ฉันไม่อยากให้ใครรู้อดีตของฉัน ฉันไม่อยากให้พ่อของซีเจ๋รู้ตัวเรา แล้วพรากเขาไปจากฉันในวันหนึ่ง”

เธอไม่แน่ใจว่า ควรจะบอกจ่านโป๋หรือไม่ว่า เจ๋อข่ายเป็นพ่อที่แท้จริงของซีเจ๋