แด๊ดดี้หนูเป็นซีอีโอ

“ไม่ต้องห่วงนะครับ ท่านประธานฉู่ ทางเราจัดการทุกอย่างไว้ให้เรียบร้อยเเล้วครับ”

ผู้จัดการโรงเเรมทราบดีอยู่แล้วว่า ไม่ควรละเลยในการต้อนรับ ฉู่ซื่อ กรุ๊ป จากนั้นเขาจึงรีบหันไปทำท่าทางบอกคนที่ยืนอยู่รอตรงประตูให้เข้ามาได้

เฉี่ยนซีหันไปมองคนที่ยืนอยู่ตรงประตู เเล้วอดที่จะเบิกตากว้างด้วยความตะลึงไว้ไม่อยู่

เฟยเอ๋อที่กำลังสวมมินิเดรสเกาะอกสีชมพูตัวเล็กที่เข้ากับเรือนร่างของเธอ เเต่ทว่ากระโปรงมันสั้นเอามาก ๆ สั้นจนถึงขนาดที่ว่า ถ้าเฟยเอ๋อเดินไม่ระวัง เธอก็อาจจะโป๊ได้

ทันทีที่เฉี่ยนซีเห็นเฟยเอ๋อ เธอก็อดขำไม่ได้ เเม้ว่าเวลาจะผ่านไปเจ็ดปี เเต่เฟยเอ๋อก็ยังดูหน้าตาอ่อนวัยอยู่ แล้วที่เห็นได้ชัดก็คือ ชีวิตของเธอคงผ่านเรื่องราวมาโชกโชนมามาก

ขณะเดียวกัน รอยยิ้มบนใบหน้าของเฟยเอ๋อก็จางหายไปทันที เมื่อเธอหันไปเห็นเฉี่ยนซีที่กำลังนั่งอยู่ข้าง ๆ เจ๋อข่าย แต่คราวนี้ เธอสามารถเก็บอารมณ์ของตัวเองได้ดี จากนั้นเธอก็เดินตรงไปนั่งทางด้านซ้ายมือของเซียนเหิงโดยเร็ว

หญิงสาวพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนขยับเข้าไปใกล้เซียนเหิงมากขึ้น

“สวัสดีค่ะ คุณฉู่ ฉันเฟยเอ๋อค่ะ”

ในทางตรงกันข้าม เจ๋อข่ายก็สังเกตเห็นสายตาเย้ยหยันของเฉี่ยนซีทันทีที่หันไปหาเธอ

“รู้จักกันเหรอ？”

เฉี่ยนซีส่ายหัวเล็กน้อย

ไม่ใช่ว่า เธอจะโกหกทั้งหมดเสียหน่อย เพราะเธอไม่รู้จักกับเฟยเอ๋อคนที่อยู่ตรงหน้านี้จริง ๆ เฟยเอ๋อคนเดียวที่เธอจำได้ก็คือ คนที่เธอรู้จักตอนเด็ก ๆ แต่ทันทีที่เฟยเอ๋อกับจื่อห้าวพาเธอไปส่งบนเตียงให้ใครก็ไม่รู้ ตั้งเเต่นั้นเป็นมา เธอก็ไม่รู้จักกับพวกเขาอีกเลย

พอเห็นความสนิทสนมของเจ๋อข่ายกับเฉี่ยนซี ก็ทำเอาเฟยเอ๋อรู้สึกอิจฉาตาร้อนขึ้นมาทันที อย่างที่ใคร ๆ พูดว่า เจ๋อข่ายเป็นคนสำคัญที่สุดในห้องอาหารส่วนตัวนี้

แม้เธอจะไม่รู้ว่า เจ๋อข่ายเป็นใคร แต่ก็เดาได้ว่า ต้องเป็นคนใหญ่คนโตถึงขั้นที่เซียนเหิงยังต้องเคารพเเละยำเกรง มันทำให้เธอรับไม่ได้