ฮูหยินใหญ่

ึ่งก็ก้าวออกมา ใบหน้าอีกฝ่ายมีแววตื่นเต้นยินดีฉ

่าแก่ที่สุดในเมืองหลวง สายตาในการคัดเครื่องประดับของ

าวเข้าไปหาฮูหยินชราอย่างตื่นเต้น ดวงตาเปล่งป

คนนี้ละลาบละล้วงจนเกินไปเลย แต่ขอข้าด

หนอยากให้เขามาประเมินราคาสมบัติของตน มาบัดนี้อีกฝ่ายกลับสนใจอีแค่ไ

สายตาผู้อื่นแม้แต่น้อย จนผ่านไปพักใหญ่จึงมีสีหน้าตื่นเต้นอย่างที่

่างกตัญญูเหลือเกิน ของล้ำค่าเพียงชิ้น

ชิ้นเดียวในโลกอย่างนั้นหรือ เถ้าแก่ฉิงชราจนเลอะเลือ

อมเก่าแก่เช่นนี้ถึงจะหายาก แต่ก็คงไม่

ซืออยู่แล้ว แต่จนใจที่อีกฝ่ายไร้จุดอ่อนให้เล่นงาน มายามนี้

หน้าให้ฮูหยินผู้เฒ่านั่นเอง แต่เถ้าแก่ฉิงคือใคร ทั้งชีวิตของเขาอยู่กับวงการใส่หน้ากากเข้าหากัน ผู้คน

่น คะเนแล้วอายุไม่ต่ำกว่าห้าร้อยปีเป็นแน่ อีกทั้งลวดลายแก

เลยก็ว่าได้ ชั่วชีวิตของช่างไม้บรรดาศักดิ์ผู้นี้ออกผลงานมานับชิ้นได้ และงานแต่ละชิ้นของเขาล้วนไม่มีใครเหมือน น

ไร ชิ้นเดีย

งปรารถนาจะเก็บสะสมไว้เลย พอคิดได้ทุกสายตาก

ป็นผลงานของปรมาจารย์ช่างไม้นั่น

้นี้ก็แค่บุตรสาวไม้ประดับของใต้เท้าเสนาบดีกรมคลัง น้าสาวของนางที่เป็นฮูหยินสามของบิดาอีกฝ่ายยังบอกเลยว่า ฮู

ารย์โม่” เถ้าแก่ฉิงหันมาถามอวิ๋นซือแทนการตอบ พลางหรี่ตามองอย

รษะเป็นเชิงเคารพผู้อาวุโส พลางเอ

อาวุโสอีกที ท่านแม่ปฏิบัติกับข้าอย่างดีเสมอมา เพียง

กสักฉากสองฉาก ถือเป็นราคาของที่นางต้องเสียไปก็แล้วกัน เถ้าแก่ฉิงฟังแล้วยิ่งรู้สึกดีกับหญิงสาวตรงหน

ดีกลับต้องมาอยู่กับคนพวก

้าเทวรูปไม้สลักก่อนจะเอ่ยอีกครั้ง “ปรมาจารย์โม่ยึดติดกับผลงานทุกชิ้นของเขา ทุกครั้งที่สร้างผลงานสำเร็จ เข

งต้องกัดปากอย่างไม่ยินยอม ฮูหยินผู้เฒ่ามองผู้คนในงานแล้วรู้สึกพ

ลำบากเ

มีสิ่งใดแสดงออกถึงความคับข้องใจ เพราะนางหาได้ให้ความสำคัญแก่พวกเขา แล้วจะต้องเส

นซือซึ่งอาบน้ำชำระกายเรียบร้อยแล้วนั่งพักผ่อนหย่อนใจอยู่บนเตียง พลางครุ่นคิดอะไร

้าม

ริมฝีปากแน่น แสดงอาการลั

ผู้เป็นนายถามขึ้น เพราะให้อีกฝ่ายไปบอกสาม

ยิ้มไม่หยุด หลันชิงจึงคิดให้รางวัลนางด้วยการมาค้างคืนที่เรือน ทว่าอวิ๋

มื่อยล้า อีกฝ่ายมาปรนนิบัติก็คงมีเพียงเขาที่สุขอยู

จะออกไป แต่พี

ื้อแต่งตัวสวยงาม ทำท่าทางแปลกๆ คล้ายคนมีความลับ เสี่ยวอิงนั้นเฉลียวฉลาดหัวไวอยู่

นางเข้าใจได้ทันทีว่าอะไรเป็นอะไร มือบา

เหนื่อยก็พอแล้วนี่ “เจ้ากับเสี่ยวหยวนก็ไป

ขยับลุกขึ้นมายืนชิดหน้าต่าง แสงจากคบไฟในสวนสลัวพอให้มองเห

หอบหิ้วกันมาจากจวนเก่ากับ

ฟ้าอีกครา ริมฝีปากแดงระเร

่นคง เพียงหนึ่งยว

าตรีนี้ยังจะสามารถข่มตาหลับลงได้หรือไม

พราวพร่าง ขอนวลน