ฉันนี่แหละเศรษฐี
ผู้เขียน:Abelard Evans
หมวดหมู่สมัยใหม่
ฉันนี่แหละเศรษฐี
ในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า
เขาเห็นหยิงหยิง แฟนสาวสุดเซ็กซี่ของเขากำลังซบอยู่บนอกของเหวินเซิง ส่วนมือของเหวินเซิงนั้นกำลังเค้นคลึงหน้าอกของเธออยู่
“นี่พวกแก!”
เฉินฝานหายใจออกมาแรง ๆ อย่างโกรธจัด ใจของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกเจ็บปวด
ทางด้านพวกเขาสองคนที่กำลังเล่นเสียวกันอยู่ พอได้ยินเสียงดังเอะอะก็ตกใจ และหันไปมองที่ประตู
พอเห็นว่าคนที่เข้ามาคือเฉินฝาน หยิงหยิงก็ตกใจ และพูดออกมาว่า “เฉินฝาน นายมาได้ไง!”
“ฉันควรจะถามเธอมากกว่านะ เธอบอกว่าตอนบ่ายจะไปช้อปปิ้งกับเพื่อนไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้! ?”
ตาของเฉินฝานแดงก่ำไปด้วยความโกรธ
เขาต้องประหยัดและทำงานพาร์ทไทม์จนถึงเที่ยงคืนทุกวัน เพื่อเก็บเงินซื้อโทรศัพท์มือถือเครื่องใหม่ให้หยิงหยิงเป็นของขวัญวันเกิด แต่สุดท้ายกลับรู้ว่าโดนสวมเขา ใครจะยอมรับได้!
จางหยิงตั้งสติได้อย่างรวดเร็ว แต่แทนที่เธอจะรู้สึกละอายใจ เธอกลับพูดออกมาว่า “ในเมื่อรู้ความจริงแล้ว ฉันก็จะไม่ปิดบังนายล่ะกัน นายคิดว่าฉันอยากจะคบกับผู้ชายจน ๆ อย่างนายจริง ๆ เหรอ? ฉันแค่พนันกับเพื่อนเฉย ๆ ฉันไม่คิดว่านายจะจริงจังขนาดนี้!”
“แต่ฉันจริงใจกับเธอนะ” เฉินฝานพูดออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยิน
“จริงใจแล้วไงล่ะ มันกินได้รึเปล่า ฉันขอให้นายซื้อมือถือเครื่องใหม่ให้ฉัน นายบอกให้ฉันรอตั้งเดือนหนึ่ง ฉันจะบอกอะไรให้นะ เฮียเซี่ยซื้อกระเป๋าหลุยส์รุ่นล่าสุด และไอโฟนสิบสามให้ฉันตั้งนานแล้ว”
หยิงหยิงพูด และมองเขาอย่างเหยียด ๆ
เหวินเซิงโยนเงินให้เขาสามร้อยพลางพูดอย่างเยาะเย้ยว่า “เฉินฝาน คนจน ๆ อย่างนาย คิดจะมาเด็ดดอกฟ้าอย่างหยิงหยิงงั้นเหรอ อ่ะนี่...สามร้อย เอาไปซื้อกระหรี่กินไป”
“เหวินเซิง แกตาย!”
เฉินฝานตาแดงก่ำ เขาทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาพุ่งใส่เหวินเซิงราวกับวัวที่กำลังคลั่ง
“แกกล้าทำร้ายฉันเหรอ แกคิดว่าแกเป็นใครฮะ!” เหวินเซิงสบถออกมา พลางยกมือขึ้นต่อยเฉินฝานเข้าไปเต็ม ๆ
ในฐานะกัปตันทีมบาส เขาสูงกว่าร้อยเก้าสิบ เขามีกล้ามเป็นมัด ๆ ถึงแม้ว่าเฉินฝานจะสูงกว่าร้อยแปดสิบ แต่เมื่อเทียบกับชายหนุ่มร่างบึกคนนี้ เขาก็เป็นแค่ลูกเจี๊ยบตัวนึงเท่านั้น
เฉินฝานล้มลงกับพื้น เขารู้สึกเจ็บที่แก้ม และกำลังพยายามจะลุกขึ้น
แต่เหวินเซิงกลับยกเท้าขึ้น และกระทืบไปที่หน้าของเฉินฝาน ก่อนจะพูดอย่างกร่าง ๆ ว่า “คนจน ๆ แบบแก กล้าโต้กลับงั้นเหรอ ฉันจะเหยียบแกให้จมดินเลย!”
เหวินเซิงกระทืบเขาอยู่หลายครั้ง
หน้าของเฉินฝานเต็มไปด้วยรอยเท้า เขาพยายามดิ้นเพื่อจะลุกขึ้น
เหวินเซิงนั่งค่อมหลังของอีกฝ่าย เขากระชากกระเป๋าเป้ที่วางอยู่บนเก้าอี้แล้วหยิบปากกาสีดำออกมา
ก่อนจะเขียนคำว่า ‘ยาจก’ ลงไปบนหน้าของเฉินฝาน
หลังจากเขียนเสร็จ เหวินเซิงก็ถุยน้ำลายใส่เฉินฝาน ก่อนจะพูดขึ้นว่า “จำไว้นะไอ้ยาจก ถ้าแกกล้ามาหาเรื่องฉันอีก ฉันจะซัดแกทุกครั้งที่เห็นหน้าแก!”
พอพูดจบเขาก็จูงมือหยิงหยิงออกไป
เฉินฝานแบกร่างที่เจ็บปวดกลับไปที่หอพัก พอคนอื่นเห็นรอยบนหน้า ต่างก็พากันซุบซิบไปต่าง ๆ นา ๆ
ตอนนี้เขาโดนหยิงหยิงหักอกเข้าแล้ว คนที่เขารักมากที่สุดทำกับเขาแบบนี้ เขาไม่สนใครหน้าไหนทั้งนั้น ตอนนี้หัวใจของเขามันได้ตายด้านไปแล้ว
เฉินฝานถอดเสื้อผ้าที่สกปรกออก และล้างคำว่า ‘ยกจก’ บนหน้าออก
ภาพเมื่อครู่นั้นยังชัดเจนอยู่ในหัวของเขา ทั้งภาพที่โดนกัวเถาพูดจาดูถูก โดนเหวินเซิงทำร้าย ไหนจะโดนหยิงหยิงปฏิเสธอีก
‘ถึงว่าทำไมเธอถึงไม่ยอมให้ฉันจับมือ ไม่ยอมให้ฉันกอดเหมือนคู่รักคนอื่น ๆ ที่แท้เพราะเธอรังเกียจที่ฉันจน และไม่เคยชอบฉันเลยนี่เอง’
ฝานทั้งโกรธทั้งเสียใจ พอนึกถึงคำที่หยิงหยิงพูดกับเขา เขาก็กำหมัดแน่นโดยไม่รู้ตัว