icon 0
icon เติมเงิน
rightIcon
icon ประวัติศาสตร์
rightIcon
icon ออกจากระบบ
rightIcon
icon ดาวน์โหลดแอป
rightIcon
บทที่ 2
คนจนสมควรโดนรังแกงั้นเหรอ
จำนวนคำ:964    |    อัปเดตเมื่อ:30/08/2022

ในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า

เขาเห็นหยิงหยิง แฟนสาวสุดเซ็กซี่ของเขากำลังซบอยู่บนอกของเหวินเซิง ส่วนมือของเหวินเซิงนั้นกำลังเค้นคลึงหน้าอกของเธออยู่

“นี่พวกแก!”

เฉินฝานหายใจออกมาแรง ๆ อย่างโกรธจัด ใจของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกเจ็บปวด

ทางด้านพวกเขาสองคนที่กำลังเล่นเสียวกันอยู่ พอได้ยินเสียงดังเอะอะก็ตกใจ และหันไปมองที่ประตู

พอเห็นว่าคนที่เข้ามาคือเฉินฝาน หยิงหยิงก็ตกใจ และพูดออกมาว่า “เฉินฝาน นายมาได้ไง!”

“ฉันควรจะถามเธอมากกว่านะ เธอบอกว่าตอนบ่ายจะไปช้อปปิ้งกับเพื่อนไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้! ?”

ตาของเฉินฝานแดงก่ำไปด้วยความโกรธ

เขาต้องประหยัดและทำงานพาร์ทไทม์จนถึงเที่ยงคืนทุกวัน เพื่อเก็บเงินซื้อโทรศัพท์มือถือเครื่องใหม่ให้หยิงหยิงเป็นของขวัญวันเกิด แต่สุดท้ายกลับรู้ว่าโดนสวมเขา ใครจะยอมรับได้!

จางหยิงตั้งสติได้อย่างรวดเร็ว แต่แทนที่เธอจะรู้สึกละอายใจ เธอกลับพูดออกมาว่า “ในเมื่อรู้ความจริงแล้ว ฉันก็จะไม่ปิดบังนายล่ะกัน นายคิดว่าฉันอยากจะคบกับผู้ชายจน ๆ อย่างนายจริง ๆ เหรอ? ฉันแค่พนันกับเพื่อนเฉย ๆ ฉันไม่คิดว่านายจะจริงจังขนาดนี้!”

“แต่ฉันจริงใจกับเธอนะ” เฉินฝานพูดออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยิน

“จริงใจแล้วไงล่ะ มันกินได้รึเปล่า ฉันขอให้นายซื้อมือถือเครื่องใหม่ให้ฉัน นายบอกให้ฉันรอตั้งเดือนหนึ่ง ฉันจะบอกอะไรให้นะ เฮียเซี่ยซื้อกระเป๋าหลุยส์รุ่นล่าสุด และไอโฟนสิบสามให้ฉันตั้งนานแล้ว”

หยิงหยิงพูด และมองเขาอย่างเหยียด ๆ

เหวินเซิงโยนเงินให้เขาสามร้อยพลางพูดอย่างเยาะเย้ยว่า “เฉินฝาน คนจน ๆ อย่างนาย คิดจะมาเด็ดดอกฟ้าอย่างหยิงหยิงงั้นเหรอ อ่ะนี่...สามร้อย เอาไปซื้อกระหรี่กินไป”

“เหวินเซิง แกตาย!”

เฉินฝานตาแดงก่ำ เขาทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาพุ่งใส่เหวินเซิงราวกับวัวที่กำลังคลั่ง

“แกกล้าทำร้ายฉันเหรอ แกคิดว่าแกเป็นใครฮะ!” เหวินเซิงสบถออกมา พลางยกมือขึ้นต่อยเฉินฝานเข้าไปเต็ม ๆ

ในฐานะกัปตันทีมบาส เขาสูงกว่าร้อยเก้าสิบ เขามีกล้ามเป็นมัด ๆ ถึงแม้ว่าเฉินฝานจะสูงกว่าร้อยแปดสิบ แต่เมื่อเทียบกับชายหนุ่มร่างบึกคนนี้ เขาก็เป็นแค่ลูกเจี๊ยบตัวนึงเท่านั้น

เฉินฝานล้มลงกับพื้น เขารู้สึกเจ็บที่แก้ม และกำลังพยายามจะลุกขึ้น

แต่เหวินเซิงกลับยกเท้าขึ้น และกระทืบไปที่หน้าของเฉินฝาน ก่อนจะพูดอย่างกร่าง ๆ ว่า “คนจน ๆ แบบแก กล้าโต้กลับงั้นเหรอ ฉันจะเหยียบแกให้จมดินเลย!”

เหวินเซิงกระทืบเขาอยู่หลายครั้ง

หน้าของเฉินฝานเต็มไปด้วยรอยเท้า เขาพยายามดิ้นเพื่อจะลุกขึ้น

เหวินเซิงนั่งค่อมหลังของอีกฝ่าย เขากระชากกระเป๋าเป้ที่วางอยู่บนเก้าอี้แล้วหยิบปากกาสีดำออกมา

ก่อนจะเขียนคำว่า ‘ยาจก’ ลงไปบนหน้าของเฉินฝาน

หลังจากเขียนเสร็จ เหวินเซิงก็ถุยน้ำลายใส่เฉินฝาน ก่อนจะพูดขึ้นว่า “จำไว้นะไอ้ยาจก ถ้าแกกล้ามาหาเรื่องฉันอีก ฉันจะซัดแกทุกครั้งที่เห็นหน้าแก!”

พอพูดจบเขาก็จูงมือหยิงหยิงออกไป

เฉินฝานแบกร่างที่เจ็บปวดกลับไปที่หอพัก พอคนอื่นเห็นรอยบนหน้า ต่างก็พากันซุบซิบไปต่าง ๆ นา ๆ

ตอนนี้เขาโดนหยิงหยิงหักอกเข้าแล้ว คนที่เขารักมากที่สุดทำกับเขาแบบนี้ เขาไม่สนใครหน้าไหนทั้งนั้น ตอนนี้หัวใจของเขามันได้ตายด้านไปแล้ว

เฉินฝานถอดเสื้อผ้าที่สกปรกออก และล้างคำว่า ‘ยกจก’ บนหน้าออก

ภาพเมื่อครู่นั้นยังชัดเจนอยู่ในหัวของเขา ทั้งภาพที่โดนกัวเถาพูดจาดูถูก โดนเหวินเซิงทำร้าย ไหนจะโดนหยิงหยิงปฏิเสธอีก

‘ถึงว่าทำไมเธอถึงไม่ยอมให้ฉันจับมือ ไม่ยอมให้ฉันกอดเหมือนคู่รักคนอื่น ๆ ที่แท้เพราะเธอรังเกียจที่ฉันจน และไม่เคยชอบฉันเลยนี่เอง’

ฝานทั้งโกรธทั้งเสียใจ พอนึกถึงคำที่หยิงหยิงพูดกับเขา เขาก็กำหมัดแน่นโดยไม่รู้ตัว

เปิดรับโบนัส

เปิด
1 บทที่ 1 เสียงครางจากในห้อง2 บทที่ 2 คนจนสมควรโดนรังแกงั้นเหรอ3 บทที่ 3 ฉันเป็นทายาทมหาเศรษฐี4 บทที่ 4 ลูกต้องชินกับความรวยให้ได้5 บทที่ 5 น้ำหอมราคาสามแสน6 บทที่ 6 ฉันเอาน้ำหอมขวดนี้7 บทที่ 7 ใส่ร้ายฉันงั้นเหรอ8 บทที่ 8 ตราประจำตระกูล9 บทที่ 9 ฉันเป็นคนรักสะอาด10 บทที่ 10 ของขวัญสุดวิเศษ11 บทที่ 11 น้ำหอมนี้เป็นของปลอม!12 บทที่ 12 พี่สาวเป็นคนรวยติดอันดับต้น ๆ ของเมืองเจียง13 บทที่ 13 กล้าแตะต้องน้องชายฉันก็ลองดู14 บทที่ 14 ไม่มีที่ยืนสำหรับคนจน15 บทที่ 15 คุณเฉิน16 บทที่ 16 ร้านอาหารฝรั่งเศส17 บทที่ 17 นาฬิกาปาเต็กฟิลิปป์18 บทที่ 18 สารรูปจน ๆ อย่างนายเนี่ยนะ19 บทที่ 19 เป็นแคดดี้20 บทที่ 20 โดนนาฬิกาโรเล็กซ์21 บทที่ 21 เห็นแก่พ่อฉันเถอะ22 บทที่ 22 พ่อแกเป็นใคร23 บทที่ 23 แกแน่งั้นเหรอ24 บทที่ 24 คุกเข่าแล้วเอาหัวคำนับ25 บทที่ 25 ใครคือเพื่อนของนาย26 บทที่ 26 สวัสดีค่ะ บอส27 บทที่ 27 ไม่มีข้อมูลสมาชิก28 บทที่ 28 ฉันจะฆ่าตัวตายให้นายดู29 บทที่ 29 เราเลิกกันไปแล้ว30 บทที่ 30 มันจบแล้ว31 บทที่ 31 เธอบอกว่าไม่รักเงินไม่ใช่เหรอ32 บทที่ 32 กล่องใส่น้ำหอม33 บทที่ 33 เป็นเศรษฐีงั้นเหรอ34 บทที่ 34 เรื่องอื้อฉาวของเฉินฝาน35 บทที่ 35 โต้กลับ36 บทที่ 36 เฮียเถา ฉันเชื่อเฮีย37 บทที่ 37 เศรษฐีลึกลับจากมหาวิทยาลัยเดียวกัน38 บทที่ 38 ฉันจะรอคุณในป่า39 บทที่ 39 ไปป่าจริง ๆ เหรอ40 บทที่ 40 ดับฝันความรวย41 บทที่ 41 กลั่นแกล้ง42 บทที่ 42 อุบัติเหตุ43 บทที่ 43 ทำกระโปรงของเธอเลอะ44 บทที่ 44 สถานการณ์ที่เปลี่ยนไป45 บทที่ 45 งานเลี้ยงของชมรม46 บทที่ 46 เพื่อนเก่า47 บทที่ 47 ใส่ร้าย48 บทที่ 48 ใครจะจ่าย49 บทที่ 49 ไม่จ่าย50 บทที่ 50 วิลลาร์ด วิลล่า อันหรูหรา51 บทที่ 51 ไล่มันออกไป52 บทที่ 52 เปลี่ยนกฎ53 บทที่ 53 ไม่ซื้อตั๋วห้ามเข้า54 บทที่ 54 ทำเหล้าชื่อดังแตก55 บทที่ 55 หรือจะเป็นลูกไฮโซที่ไม่เปิดเผยตัวตน56 บทที่ 56 ต้องเป็นคนรวยที่ปิดบังตัวเองแน่ ๆ57 บทที่ 57 เงินสดเต็มโต๊ะ58 บทที่ 58 มีอะไรแปลก ๆ59 บทที่ 59 จัดงานเลี้ยง60 บทที่ 60 ฉันจะหารครึ่งกับนาย61 บทที่ 61 สร้างรายได้ให้ตัวเอง62 บทที่ 62 สั่งไวน์มาอีกห้าขวด63 บทที่ 63 ไม่มีเงินจ่าย64 บทที่ 64 ชักดาบ65 บทที่ 65 ทวงหนี้66 บทที่ 66 เอาเงินมาจากไหน67 บทที่ 67 คุณชายเฉิน68 บทที่ 68 คุณชายเฉินมีแฟนไหม?69 บทที่ 69 คุณชายเฉินล่ะครับ?70 บทที่ 70 เรื่องร้ายกลายเป็นดี71 บทที่ 71 การลงโทษที่แสนงดงาม72 บทที่ 72 รถก็สวยคนก็สวย73 บทที่ 73 เกาะผู้หญิงรวย74 บทที่ 74 คนจนและคนรวย75 บทที่ 75 เชิญไปงานเลี้ยงวันเกิด76 บทที่ 76 เหตุผลในการเชิญ77 บทที่ 77 คุณชายลึกลับ78 บทที่ 78 แม้แต่คนโง่ยังรู้79 บทที่ 79 คู่รักที่เหมาะสมกันราวกับกิ่งทองใบหยก80 บทที่ 80 เหลือที่ว่างแค่ที่เดียว81 บทที่ 81 ให้แกเป็นพนักงานชั่วคราว82 บทที่ 82 ทักผิดคน83 บทที่ 83 คุณชายเฉินไฮโซหนุ่ม84 บทที่ 84 แฟน85 บทที่ 85 คำอวยพรวันเกิดที่แตกต่างออกไป86 บทที่ 86 ตามใจยวี่ถิง87 บทที่ 87 ทำเป็นฮีโร่เข้าไปช่วยผู้หญิง88 บทที่ 88 ผู้ชายคนนี้ดูคุ้น ๆ นะ89 บทที่ 89 รับช่วงร้านอาหารใหม่90 บทที่ 90 ถ้าไม่มีปัญญาซื้อรถก็อย่าเรียนขับรถเลย91 บทที่ 91 ช่วยเก็บอาการด้วย92 บทที่ 92 คนรู้จัก93 บทที่ 93 น้ำเปล่าราคาเก้าร้อยเก้าสิบเก้า94 บทที่ 94 โรแมนติก95 บทที่ 95 หญิงสาวผู้มีน้ำใจ96 บทที่ 96 การปฏิบัติที่ไม่เหมือนกัน97 บทที่ 97 อาหารราคาแพง98 บทที่ 98 คนหน้าด้าน99 บทที่ 99 มีรถหรูรับส่ง100 บทที่ 100 ไม่มีปัญญาซื้อก็อย่ามาแตะ