ในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า

เขาเห็นหยิงหยิง แฟนสาวสุดเซ็กซี่ของเขากำลังซบอยู่บนอกของเหวินเซิง ส่วนมือของเหวินเซิงนั้นกำลังเค้นคลึงหน้าอกของเธออยู่

“นี่พวกแก！”

เฉินฝานหายใจออกมาแรง ๆ อย่างโกรธจัด ใจของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกเจ็บปวด

ทางด้านพวกเขาสองคนที่กำลังเล่นเสียวกันอยู่ พอได้ยินเสียงดังเอะอะก็ตกใจ และหันไปมองที่ประตู

พอเห็นว่าคนที่เข้ามาคือเฉินฝาน หยิงหยิงก็ตกใจ และพูดออกมาว่า “เฉินฝาน นายมาได้ไง！”

“ฉันควรจะถามเธอมากกว่านะ เธอบอกว่าตอนบ่ายจะไปช้อปปิ้งกับเพื่อนไม่ใช่เหรอ？ ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้！ ？”

ตาของเฉินฝานแดงก่ำไปด้วยความโกรธ

เขาต้องประหยัดและทำงานพาร์ทไทม์จนถึงเที่ยงคืนทุกวัน เพื่อเก็บเงินซื้อโทรศัพท์มือถือเครื่องใหม่ให้หยิงหยิงเป็นของขวัญวันเกิด แต่สุดท้ายกลับรู้ว่าโดนสวมเขา ใครจะยอมรับได้！

จางหยิงตั้งสติได้อย่างรวดเร็ว แต่แทนที่เธอจะรู้สึกละอายใจ เธอกลับพูดออกมาว่า “ในเมื่อรู้ความจริงแล้ว ฉันก็จะไม่ปิดบังนายล่ะกัน นายคิดว่าฉันอยากจะคบกับผู้ชายจน ๆ อย่างนายจริง ๆ เหรอ？ ฉันแค่พนันกับเพื่อนเฉย ๆ ฉันไม่คิดว่านายจะจริงจังขนาดนี้！”

“แต่ฉันจริงใจกับเธอนะ” เฉินฝานพูดออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยิน

“จริงใจแล้วไงล่ะ มันกินได้รึเปล่า ฉันขอให้นายซื้อมือถือเครื่องใหม่ให้ฉัน นายบอกให้ฉันรอตั้งเดือนหนึ่ง ฉันจะบอกอะไรให้นะ เฮียเซี่ยซื้อกระเป๋าหลุยส์รุ่นล่าสุด และไอโฟนสิบสามให้ฉันตั้งนานแล้ว”

หยิงหยิงพูด และมองเขาอย่างเหยียด ๆ

เหวินเซิงโยนเงินให้เขาสามร้อยพลางพูดอย่างเยาะเย้ยว่า “เฉินฝาน คนจน ๆ อย่างนาย คิดจะมาเด็ดดอกฟ้าอย่างหยิงหยิงงั้นเหรอ อ่ะนี่...สามร้อย เอาไปซื้อกระหรี่กินไป”

“เหวินเซิง แกตาย！”

เฉินฝานตาแดงก่ำ เขาทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาพุ่งใส่เหวินเซิงราวกับวัวที่กำลังคลั่ง

“แกกล้าทำร้ายฉันเหรอ แกคิดว่าแกเป็นใครฮะ！” เหวินเซิงสบถออกมา พลางยกมือขึ้นต่อยเฉินฝานเข้าไปเต็ม ๆ

ในฐานะกัปตันทีมบาส เขาสูงกว่าร้อยเก้าสิบ เขามีกล้ามเป็นมัด ๆ ถึงแม้ว่าเฉินฝานจะสูงกว่าร้อยแปดสิบ แต่เมื่อเทียบกับชายหนุ่มร่างบึกคนนี้ เขาก็เป็นแค่ลูกเจี๊ยบตัวนึงเท่านั้น

เฉินฝานล้มลงกับพื้น เขารู้สึกเจ็บที่แก้ม และกำลังพยายามจะลุกขึ้น

แต่เหวินเซิงกลับยกเท้าขึ้น และกระทืบไปที่หน้าของเฉินฝาน ก่อนจะพูดอย่างกร่าง ๆ ว่า “คนจน ๆ แบบแก กล้าโต้กลับงั้นเหรอ ฉันจะเหยียบแกให้จมดินเลย！”

เหวินเซิงกระทืบเขาอยู่หลายครั้ง

หน้าของเฉินฝานเต็มไปด้วยรอยเท้า เขาพยายามดิ้นเพื่อจะลุกขึ้น

เหวินเซิงนั่งค่อมหลังของอีกฝ่าย เขากระชากกระเป๋าเป้ที่วางอยู่บนเก้าอี้แล้วหยิบปากกาสีดำออกมา

ก่อนจะเขียนคำว่า ‘ยาจก’ ลงไปบนหน้าของเฉินฝาน

หลังจากเขียนเสร็จ เหวินเซิงก็ถุยน้ำลายใส่เฉินฝาน ก่อนจะพูดขึ้นว่า “จำไว้นะไอ้ยาจก ถ้าแกกล้ามาหาเรื่องฉันอีก ฉันจะซัดแกทุกครั้งที่เห็นหน้าแก！”

พอพูดจบเขาก็จูงมือหยิงหยิงออกไป

เฉินฝานแบกร่างที่เจ็บปวดกลับไปที่หอพัก พอคนอื่นเห็นรอยบนหน้า ต่างก็พากันซุบซิบไปต่าง ๆ นา ๆ

ตอนนี้เขาโดนหยิงหยิงหักอกเข้าแล้ว คนที่เขารักมากที่สุดทำกับเขาแบบนี้ เขาไม่สนใครหน้าไหนทั้งนั้น ตอนนี้หัวใจของเขามันได้ตายด้านไปแล้ว

เฉินฝานถอดเสื้อผ้าที่สกปรกออก และล้างคำว่า ‘ยกจก’ บนหน้าออก

ภาพเมื่อครู่นั้นยังชัดเจนอยู่ในหัวของเขา ทั้งภาพที่โดนกัวเถาพูดจาดูถูก โดนเหวินเซิงทำร้าย ไหนจะโดนหยิงหยิงปฏิเสธอีก

‘ถึงว่าทำไมเธอถึงไม่ยอมให้ฉันจับมือ ไม่ยอมให้ฉันกอดเหมือนคู่รักคนอื่น ๆ ที่แท้เพราะเธอรังเกียจที่ฉันจน และไม่เคยชอบฉันเลยนี่เอง’

ฝานทั้งโกรธทั้งเสียใจ พอนึกถึงคำที่หยิงหยิงพูดกับเขา เขาก็กำหมัดแน่นโดยไม่รู้ตัว