ยิ่งคิดก็ยิ่งเศร้า

เขากวดสายตามองไปรอบ ๆ ห้อง แล้วก็เห็นเบียร์สองสามขวดที่รูมเมทวางไว้ใต้เตียง เฉินฝานคว้ามันมา เขาเปิดขวดและยกขึ้นดื่มทันที

เขาดื่มขวดแล้วขวดเล่า จนเริ่มเวียนหัว เขาไม่อาจเก็บความเศร้าเสียใจเอาไว้ได้อีกต่อไป และแล้วเขาก็ร้องไห้ออกมา ก่อนจะลงไปนอนกองกับพื้น

‘ฉันไม่ยอม คนจนสมควรโดนรังแกงั้นเหรอ？

เงินเงินเงิน หยิงหยิงวันนึงเธอจะต้องเสียใจ！’

เฉินฝานตาแดงก่ำ เขาตะโกนระบายความเจ็บปวด และความโกรธออกมา

หลังจากระบายความทุกข์ออกมาแล้ว เฉินฝานก็รู้สึกเหนื่อย หัวของเขาเริ่มหนักขึ้นทุกที

ทันใดนั้น โทรศัพท์ก็ดังขึ้น

เฉินฟ่านหยิบมันขึ้นมาและกดรับสาย

“เฉินฝาน อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันเกิดอายุครบสิบเก้าปีของลูกแล้วนะ พ่อมีความจริงจะบอก ความจริงแล้วครอบครัวเราไม่ได้ยากจน แต่เรากลับรวยมาก แต่กฎของตระกูลได้กำหนดไว้ว่าเราจะต้องเลี้ยงลูกแบบจน ๆ จนกว่าลูกจะมีอายุครบสิบเก้าปีบริบูรณ์ เราเลยไม่ได้บอกความจริงกับลูก ตระกูลเรามีธุกิจอยู่ทั่วโลก ไม่เพียงแค่มีเหมืองทองในแอฟริกา แต่ยังรวมไปถึงธุรกิจน้ำมันในตะวันออกกลางด้วย”

เสียงที่คุ้นเคยดังออกมาจากปลายสาย

เฉินฟานหัวเราะออกมา และพูดขึ้นว่า “พ่อ นี่พ่อยังไม่ตื่นเหรอ พ่อชอบโม้มาตั้งแต่ผมเด็ก ๆ ว่าพ่อซื้อเฮลิคอปเตอร์ไว้ที่อเมริกา แล้วยังซื้อเรือยอชท์ไว้ที่เวนิสอีกด้วย แต่ตอนนี้แค่ค่าเทอมของผมยังต้องหาเองเลย！ พ่อไม่คิดว่ามันตลกบ้างเหรอ ？

ปลายสายถอนหายใจออกมา “เสี่ยวฟาน พ่อรู้ว่าลูกคงจะยังยอมรับเรื่องนี้ไม่ได้ ตอนที่คุณปู่ของลูกพูดอย่างนี้กับพ่อ พ่อเองก็ว่าท่านว่าท่านเลอะเลือนเหมือนกัน แต่ตระกูลเรารวยมากจริง ๆ พ่อจะโอนเงินค่าขนมไปให้ลูกก่อนร้อยล้านนะ”

เดิมทีเฉินฟ่านได้ยินเสียงของอีกฝ่ายเหมือนกับเสียงของพ่อเขามาก อีกทั้งยังรู้สึกคุ้นเคย แต่ยิ่งฟังอีกฝ่ายพูดมากเท่าไร เขาก็ยิ่งรู้สึกแปลก ๆ

เขามองโทรศัพท์อย่างชัด ๆ อีกครั้ง และพบว่าเป็นหมายเลขที่ไม่คุ้นเคยจากต่างประเทศ！

ไอ้สัด！นี่มันพวกแก๊งต้มตุ๋นนี่ว่ะ！

“ไอ้พวกต้มตุ๋น ไสหัวไปให้พ้น！”

เฉินฝานตะโกนเสียงดัง และวางสายไปทันที

พอได้ตะโกนออกมา ก็เหมือนได้ระบายความโกรธ และความเจ็บปวดออกมา แล้วเขาก็หมดแรง

เฉินฝานหลับตาลง และผล็อยหลับไป

เช้าวันรุ่งขึ้น เฉินฝานตื่นขึ้นมาและรู้สึกปวดหัว

เมื่อคืนเขาฝันว่าพ่อโทรมาบอกว่าเขาเป็นลูกคนรวย

‘ฉันจนมากจนเสียสติไปแล้วแน่ ๆ ตระกูลฉันจนมาสามชั่วอายุคนแล้ว ยังจะมาฝันว่าตัวเองเป็นเศรษฐีอีก’

เฉินฝานหัวเราะเยาะตัวเอง สายตาของเขาเต็มไปด้วยความขมขื่น เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และพบว่ามีข้อความที่ยังไม่ได้อ่านอยู่

“บัญชีธนาคารของคุณ มียอดเงินคงเหลือ หนึ่งร้อยล้านห้าสิบหกบาท...”

หนึ่งร้อยล้าน！？

เฉินฝานเบิกตากว้าง เขาไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองเลย เขานับมันอีกครั้ง และก็เห็นว่าไม่ได้ตาฝาด ในบัตรมีเงินหนึ่งร้อยล้านจริง ๆ ！

ที่หอพัก เฉินฝานเปิดแอพธนาคารผ่านมือถือ และก็เห็นยอดคงเหลือในบัตร

“พระเจ้า... นี่ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม？ ฉันเป็นลูกคนรวยจริง ๆ งั้นเหรอ！”

พอคิดได้แบบนั้น เฉินฝานก็รีบโทรกลับหาเบอร์แปลกนั้นทันที

“พ่อ？” เฉินฝานเอ่ยทักอย่างไม่แน่ใจ

“ว่าไงไอ้ลูกรัก สร่างเมาแล้วใช่ไหม เมื่อคืนพ่อโทรลูก เห็นว่าลูกดูแปลก ๆ ไม่เป็นไร ตอนนี้พ่อกำลังจะนั่งเครื่องไปตะวันออกกลาง เพื่อไปตรวจการขุดเจาะน้ำมันบ่อใหม่ ไว้ค่อยคุยกันตอนที่พ่อลงจากเครื่องบินนะ”

เสียงที่คุ้นเคยดังมาจากปลายสาย

หลังจากอยู่ด้วยกันมาเกือบยี่สิบปี เฉินฝานถึงกับสร่างเมา แล้วและมั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์ว่านี่คือพ่อของเขาจริง ๆ

“พ่อ....นี่พ่อล้อเล่นใช่ไหม！ บอกมาซะดี ๆ ว่าเอาเงินร้อยล้านนี้มาจากไหน？” เฉินฝานยังคงงง ๆ และยังยอมรับความจริงนี้ไม่ได้