ฉันนี่แหละเศรษฐี
ผู้เขียน:Abelard Evans
หมวดหมู่สมัยใหม่
ฉันนี่แหละเศรษฐี
ยิ่งคิดก็ยิ่งเศร้า
เขากวดสายตามองไปรอบ ๆ ห้อง แล้วก็เห็นเบียร์สองสามขวดที่รูมเมทวางไว้ใต้เตียง เฉินฝานคว้ามันมา เขาเปิดขวดและยกขึ้นดื่มทันที
เขาดื่มขวดแล้วขวดเล่า จนเริ่มเวียนหัว เขาไม่อาจเก็บความเศร้าเสียใจเอาไว้ได้อีกต่อไป และแล้วเขาก็ร้องไห้ออกมา ก่อนจะลงไปนอนกองกับพื้น
‘ฉันไม่ยอม คนจนสมควรโดนรังแกงั้นเหรอ?
เงินเงินเงิน หยิงหยิงวันนึงเธอจะต้องเสียใจ!’
เฉินฝานตาแดงก่ำ เขาตะโกนระบายความเจ็บปวด และความโกรธออกมา
หลังจากระบายความทุกข์ออกมาแล้ว เฉินฝานก็รู้สึกเหนื่อย หัวของเขาเริ่มหนักขึ้นทุกที
ทันใดนั้น โทรศัพท์ก็ดังขึ้น
เฉินฟ่านหยิบมันขึ้นมาและกดรับสาย
“เฉินฝาน อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันเกิดอายุครบสิบเก้าปีของลูกแล้วนะ พ่อมีความจริงจะบอก ความจริงแล้วครอบครัวเราไม่ได้ยากจน แต่เรากลับรวยมาก แต่กฎของตระกูลได้กำหนดไว้ว่าเราจะต้องเลี้ยงลูกแบบจน ๆ จนกว่าลูกจะมีอายุครบสิบเก้าปีบริบูรณ์ เราเลยไม่ได้บอกความจริงกับลูก ตระกูลเรามีธุกิจอยู่ทั่วโลก ไม่เพียงแค่มีเหมืองทองในแอฟริกา แต่ยังรวมไปถึงธุรกิจน้ำมันในตะวันออกกลางด้วย”
เสียงที่คุ้นเคยดังออกมาจากปลายสาย
เฉินฟานหัวเราะออกมา และพูดขึ้นว่า “พ่อ นี่พ่อยังไม่ตื่นเหรอ พ่อชอบโม้มาตั้งแต่ผมเด็ก ๆ ว่าพ่อซื้อเฮลิคอปเตอร์ไว้ที่อเมริกา แล้วยังซื้อเรือยอชท์ไว้ที่เวนิสอีกด้วย แต่ตอนนี้แค่ค่าเทอมของผมยังต้องหาเองเลย! พ่อไม่คิดว่ามันตลกบ้างเหรอ ?
ปลายสายถอนหายใจออกมา “เสี่ยวฟาน พ่อรู้ว่าลูกคงจะยังยอมรับเรื่องนี้ไม่ได้ ตอนที่คุณปู่ของลูกพูดอย่างนี้กับพ่อ พ่อเองก็ว่าท่านว่าท่านเลอะเลือนเหมือนกัน แต่ตระกูลเรารวยมากจริง ๆ พ่อจะโอนเงินค่าขนมไปให้ลูกก่อนร้อยล้านนะ”
เดิมทีเฉินฟ่านได้ยินเสียงของอีกฝ่ายเหมือนกับเสียงของพ่อเขามาก อีกทั้งยังรู้สึกคุ้นเคย แต่ยิ่งฟังอีกฝ่ายพูดมากเท่าไร เขาก็ยิ่งรู้สึกแปลก ๆ
เขามองโทรศัพท์อย่างชัด ๆ อีกครั้ง และพบว่าเป็นหมายเลขที่ไม่คุ้นเคยจากต่างประเทศ!
ไอ้สัด!นี่มันพวกแก๊งต้มตุ๋นนี่ว่ะ!
“ไอ้พวกต้มตุ๋น ไสหัวไปให้พ้น!”
เฉินฝานตะโกนเสียงดัง และวางสายไปทันที
พอได้ตะโกนออกมา ก็เหมือนได้ระบายความโกรธ และความเจ็บปวดออกมา แล้วเขาก็หมดแรง
เฉินฝานหลับตาลง และผล็อยหลับไป
เช้าวันรุ่งขึ้น เฉินฝานตื่นขึ้นมาและรู้สึกปวดหัว
เมื่อคืนเขาฝันว่าพ่อโทรมาบอกว่าเขาเป็นลูกคนรวย
‘ฉันจนมากจนเสียสติไปแล้วแน่ ๆ ตระกูลฉันจนมาสามชั่วอายุคนแล้ว ยังจะมาฝันว่าตัวเองเป็นเศรษฐีอีก’
เฉินฝานหัวเราะเยาะตัวเอง สายตาของเขาเต็มไปด้วยความขมขื่น เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และพบว่ามีข้อความที่ยังไม่ได้อ่านอยู่
“บัญชีธนาคารของคุณ มียอดเงินคงเหลือ หนึ่งร้อยล้านห้าสิบหกบาท...”
หนึ่งร้อยล้าน!?
เฉินฝานเบิกตากว้าง เขาไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองเลย เขานับมันอีกครั้ง และก็เห็นว่าไม่ได้ตาฝาด ในบัตรมีเงินหนึ่งร้อยล้านจริง ๆ !
ที่หอพัก เฉินฝานเปิดแอพธนาคารผ่านมือถือ และก็เห็นยอดคงเหลือในบัตร
“พระเจ้า... นี่ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม? ฉันเป็นลูกคนรวยจริง ๆ งั้นเหรอ!”
พอคิดได้แบบนั้น เฉินฝานก็รีบโทรกลับหาเบอร์แปลกนั้นทันที
“พ่อ?” เฉินฝานเอ่ยทักอย่างไม่แน่ใจ
“ว่าไงไอ้ลูกรัก สร่างเมาแล้วใช่ไหม เมื่อคืนพ่อโทรลูก เห็นว่าลูกดูแปลก ๆ ไม่เป็นไร ตอนนี้พ่อกำลังจะนั่งเครื่องไปตะวันออกกลาง เพื่อไปตรวจการขุดเจาะน้ำมันบ่อใหม่ ไว้ค่อยคุยกันตอนที่พ่อลงจากเครื่องบินนะ”
เสียงที่คุ้นเคยดังมาจากปลายสาย
หลังจากอยู่ด้วยกันมาเกือบยี่สิบปี เฉินฝานถึงกับสร่างเมา แล้วและมั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์ว่านี่คือพ่อของเขาจริง ๆ
“พ่อ....นี่พ่อล้อเล่นใช่ไหม! บอกมาซะดี ๆ ว่าเอาเงินร้อยล้านนี้มาจากไหน?” เฉินฝานยังคงงง ๆ และยังยอมรับความจริงนี้ไม่ได้