“เด็กโง่ พ่อไม่ได้โกหกจริง ๆ ตอนนี้พ่อมีธุระ ไว้ค่อยคุยกันนะ”

อ่อใช่ พ่อส่งตราประจำตระกูลไปให้ลูกแล้ว ผู้บริหารธุรกิจในเครือตระกูลเราทุกคนรู้จักตรานี้ดี

จำไว้นะว่าหลังจากนี้ไปลูกจะต้องหัดใช้เงิน และชินกับความรวยให้ได้”

จู่ ๆ เฉินฝานก็เปลี่ยนจากเด็กจน ๆ มาเป็นลูกมหาเศรษฐี เขาไม่อาจยอมรับการเปลี่ยนแปลงนี้ได้ภายในช่วงเวลาสั้น ๆ

พอมองดูเงินร้อยล้านในบัญชีธนาคาร เขาก็รู้สึกราวกับฝันไป

‘นี่ฉันไม่ต้องนับเงินซื้อข้าวอีกต่อไปแล้วเหรอเนี่ย？’

ฝานหวนคิดถึงอดีต และรู้สึกเศร้าขึ้นมา

‘หลังจากนี้ ฉันจะกินข้าวที่มีหอยเป๋าฮื้อ และกุ้งมังกร’

พอคิดแบบนั้น เขาก็รู้สึกแปลก ๆ ‘เดี๋ยวก่อนนะ ฉันมีเงินตั้งร้อยล้าน ทำไมถึงคิดแต่เรื่องกินล่ะ？

ความจนมันจำกัดจินตนาการของฉันจริง ๆ ฉันต้องชินกับชีวิตคนรวยสิถึงจะถูก วันนึงฉันควรจะกิน....... กุ้งล็อบสเตอร์สักสิบตัว！’

ตอนบ่ายพัสดุที่พ่อส่งมาให้ก็มาถึง

เฉินฝานเปิดกล่องที่มีตรารูปดอกโบฮีเนียสีทองเข้มออก

พอนึกถึงคำพูดของพ่อ เขาถึงได้รู้ว่านี่เป็นสัญลักษณ์ประจำตระกูล ซึ่งต้องพกติดตัวตลอด และห้ามทำหาย

ตอนนั้นหน้าจอโทรศัพท์มือถือของเขาสว่างขึ้น เซียวซานซานโค้ชทีมบาสส่งข้อความเข้าในแชทกลุ่ม

“พรุ่งนี้เป็นวันเกิดอายุยี่สิบแปดปีของฉัน ตอนเที่ยงฉันจองห้องไว้ที่โรงแรม มาสตัน หวังว่าทุกคนจะมาร่วมงานนะ”

นอกจากข้อความนี้แล้ว ซานซานยังส่งข้อความเสียงส่วนตัวหาเฉินฝาน และบอกให้เขามาให้ได้

ซานซานเป็นโค้ชคนสวยของทีมบาส คนในทีมนั้นไม่ค่อยดีกับเฉินฝานนัก แต่ในฐานะโค้ช ซานซานมักจะดูแลเขาเป็นอย่างดี นอกจากแนะนำงานพาร์ทไทม์ให้เขาแล้ว ถ้ามีเวลาว่างเธอก็มักจะช่วยสอนการบ้านให้เขาด้วย

อย่างกรณีที่เขามีเงินไม่พอจ่ายค่าเทอม และไม่รู้ว่าจะทำยังไง ก็มีแค่ซานซานที่ยอมช่วยเหลือเขา

แม้ว่าเฉินฝานจะทำงานอย่างหนักเพื่อหาเงินมาคืน แต่เขาก็รู้สึกขอบคุณเธอมาก

นอกจากญาติ ๆ แล้ว ซานซานเป็นคนเดียวที่ดีกับเขามากขนาดนี้

‘วันเกิดโค้ชเซียวทั้งที ฉันต้องซื้อของขวัญวันเกิดให้เธอสักหน่อย’

เฉินฝานเหลือบมองยอดเงินคงเหลือในธนาคารพลางยิ้มออกมา

เช้าวันรุ่งขึ้น เฉินฝานนั่งแท็กซี่ไปที่ย่านการค้าที่เจริญที่สุดในเมืองเจียง

‘ฉันไม่เคยซื้อของขวัญให้ผู้หญิงมาก่อน ฉันควรจะซื้ออะไรดี อันนี้ก็ดูสวยดี แต่ราคาแพงไปหน่อย’

ฝานมองตุ๊กตา และลูกแก้วหิมะในมืออย่างสับสน

พลางคำนวณยอดเงินคงเหลือในบัตรธนาคารของตัวเองตามนิสัย

‘เดี๋ยวนะ ฉันมีเงินในบัตรตั้งร้อยล้าน ทำไมฉันต้องคิดงบราคาของด้วยล่ะ ฉันต้องเปลี่ยนความเคยชินนี้ให้ได้’

ฝานวางของสองอย่างกลับไปที่เดิม และพยายามเตือนตัวเอง

‘นอกจากญาติ ๆ แล้ว โค้ชเซียวเป็นคนเดียวที่ดีกับฉันมาโดยตลอด ฉันจะซื้อของขวัญในร้านเล็ก ๆ แบบนี้ให้โค้ชได้ยังไง ฉันต้องซื้อของราคาแพง ๆ กว่านี้ให้เธอสิ’

พอคิดได้อย่างนั้น เฉินฝานก็เดินออกจากร้านถูก ๆ และเดินไปที่ถนนการค้าหรูหรา

หลังจากเดินมาได้ครึ่งชั่วโมง เฉินฝานก็ตื่นตาตื่นใจไปกับร้านค้าหรูหราที่ตระการตาไปตลอดทาง

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาให้ความสนใจกับร้านค้าพวกนี้ เลยรู้สึกว่ามันสวยและแปลกตามาก ราวกับหลุดเข้าไปในอีกมิตินึง