ฉันนี่แหละเศรษฐี
ผู้เขียน:Abelard Evans
หมวดหมู่สมัยใหม่
ฉันนี่แหละเศรษฐี
“เด็กโง่ พ่อไม่ได้โกหกจริง ๆ ตอนนี้พ่อมีธุระ ไว้ค่อยคุยกันนะ”
อ่อใช่ พ่อส่งตราประจำตระกูลไปให้ลูกแล้ว ผู้บริหารธุรกิจในเครือตระกูลเราทุกคนรู้จักตรานี้ดี
จำไว้นะว่าหลังจากนี้ไปลูกจะต้องหัดใช้เงิน และชินกับความรวยให้ได้”
จู่ ๆ เฉินฝานก็เปลี่ยนจากเด็กจน ๆ มาเป็นลูกมหาเศรษฐี เขาไม่อาจยอมรับการเปลี่ยนแปลงนี้ได้ภายในช่วงเวลาสั้น ๆ
พอมองดูเงินร้อยล้านในบัญชีธนาคาร เขาก็รู้สึกราวกับฝันไป
‘นี่ฉันไม่ต้องนับเงินซื้อข้าวอีกต่อไปแล้วเหรอเนี่ย?’
ฝานหวนคิดถึงอดีต และรู้สึกเศร้าขึ้นมา
‘หลังจากนี้ ฉันจะกินข้าวที่มีหอยเป๋าฮื้อ และกุ้งมังกร’
พอคิดแบบนั้น เขาก็รู้สึกแปลก ๆ ‘เดี๋ยวก่อนนะ ฉันมีเงินตั้งร้อยล้าน ทำไมถึงคิดแต่เรื่องกินล่ะ?
ความจนมันจำกัดจินตนาการของฉันจริง ๆ ฉันต้องชินกับชีวิตคนรวยสิถึงจะถูก วันนึงฉันควรจะกิน....... กุ้งล็อบสเตอร์สักสิบตัว!’
ตอนบ่ายพัสดุที่พ่อส่งมาให้ก็มาถึง
เฉินฝานเปิดกล่องที่มีตรารูปดอกโบฮีเนียสีทองเข้มออก
พอนึกถึงคำพูดของพ่อ เขาถึงได้รู้ว่านี่เป็นสัญลักษณ์ประจำตระกูล ซึ่งต้องพกติดตัวตลอด และห้ามทำหาย
ตอนนั้นหน้าจอโทรศัพท์มือถือของเขาสว่างขึ้น เซียวซานซานโค้ชทีมบาสส่งข้อความเข้าในแชทกลุ่ม
“พรุ่งนี้เป็นวันเกิดอายุยี่สิบแปดปีของฉัน ตอนเที่ยงฉันจองห้องไว้ที่โรงแรม มาสตัน หวังว่าทุกคนจะมาร่วมงานนะ”
นอกจากข้อความนี้แล้ว ซานซานยังส่งข้อความเสียงส่วนตัวหาเฉินฝาน และบอกให้เขามาให้ได้
ซานซานเป็นโค้ชคนสวยของทีมบาส คนในทีมนั้นไม่ค่อยดีกับเฉินฝานนัก แต่ในฐานะโค้ช ซานซานมักจะดูแลเขาเป็นอย่างดี นอกจากแนะนำงานพาร์ทไทม์ให้เขาแล้ว ถ้ามีเวลาว่างเธอก็มักจะช่วยสอนการบ้านให้เขาด้วย
อย่างกรณีที่เขามีเงินไม่พอจ่ายค่าเทอม และไม่รู้ว่าจะทำยังไง ก็มีแค่ซานซานที่ยอมช่วยเหลือเขา
แม้ว่าเฉินฝานจะทำงานอย่างหนักเพื่อหาเงินมาคืน แต่เขาก็รู้สึกขอบคุณเธอมาก
นอกจากญาติ ๆ แล้ว ซานซานเป็นคนเดียวที่ดีกับเขามากขนาดนี้
‘วันเกิดโค้ชเซียวทั้งที ฉันต้องซื้อของขวัญวันเกิดให้เธอสักหน่อย’
เฉินฝานเหลือบมองยอดเงินคงเหลือในธนาคารพลางยิ้มออกมา
เช้าวันรุ่งขึ้น เฉินฝานนั่งแท็กซี่ไปที่ย่านการค้าที่เจริญที่สุดในเมืองเจียง
‘ฉันไม่เคยซื้อของขวัญให้ผู้หญิงมาก่อน ฉันควรจะซื้ออะไรดี อันนี้ก็ดูสวยดี แต่ราคาแพงไปหน่อย’
ฝานมองตุ๊กตา และลูกแก้วหิมะในมืออย่างสับสน
พลางคำนวณยอดเงินคงเหลือในบัตรธนาคารของตัวเองตามนิสัย
‘เดี๋ยวนะ ฉันมีเงินในบัตรตั้งร้อยล้าน ทำไมฉันต้องคิดงบราคาของด้วยล่ะ ฉันต้องเปลี่ยนความเคยชินนี้ให้ได้’
ฝานวางของสองอย่างกลับไปที่เดิม และพยายามเตือนตัวเอง
‘นอกจากญาติ ๆ แล้ว โค้ชเซียวเป็นคนเดียวที่ดีกับฉันมาโดยตลอด ฉันจะซื้อของขวัญในร้านเล็ก ๆ แบบนี้ให้โค้ชได้ยังไง ฉันต้องซื้อของราคาแพง ๆ กว่านี้ให้เธอสิ’
พอคิดได้อย่างนั้น เฉินฝานก็เดินออกจากร้านถูก ๆ และเดินไปที่ถนนการค้าหรูหรา
หลังจากเดินมาได้ครึ่งชั่วโมง เฉินฝานก็ตื่นตาตื่นใจไปกับร้านค้าหรูหราที่ตระการตาไปตลอดทาง
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาให้ความสนใจกับร้านค้าพวกนี้ เลยรู้สึกว่ามันสวยและแปลกตามาก ราวกับหลุดเข้าไปในอีกมิตินึง