“ไม่เป็นไรครับโค้ช เดี๋ยวผมไปเก็บให้เอง”

เฉินฝานลุกขึ้นไปเก็บลูกเทนนิสพลางคิดในใจว่า

“ยังไงซะ นั่งเฉย ๆ ก็น่าเบื่อ สู้หาเงินห้าร้อยดีกว่า โค้ชเซียวเองก็เป็นคนดี แถมเธอยังดีกับฉันด้วย ไปเก็บบอลให้เธอแค่นี้คงไม่เป็นไร”

พอคิดแบบนั้น ฝานก็ไม่ได้รู้สึกว่าฝืนใจ แถมยังรู้สึกมีความสุขด้วย

กัวเถากับหวังเฉียนนมองตากันก่อนจะหัวเราะออกมาเสียงดัง พลางคิดในใจว่าเฉินฝานเชื่อฟังยิ่งกว่าหมาซะอีก บอกให้ไปเก็บลูกเทนนิสก็ไป

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ทุกคนเริ่มเหนื่อย แต่ในฐานะโค้ชของทีมบาสเก็ตบอล ซานซานนั้นแข็งแรงกว่าคนอื่น ๆ และยังสามารถตีต่อได้

ยวี่ถิง กัวเถาและหวังเฉียนนั้นพากันไปพักผ่อนแล้ว

เฉินฝานเก็บบอลมานานมากแล้ว เลยคิดในใจว่าถึงตาที่เขาจะได้ตีเทนนิสกับซานซานแล้ว

แต่กัวเถากลับหยุดเขาไว้ “เฮ้ย ยังไม่ถึงตาแก ถึงตาคนของฉันแล้ว”

“ครับ เฮียเถา！”

ลูกน้องของเถายิ้มพลางหยิบไม้เทนนิสแบรนด์เนม และจงใจอวดไม้เทนนิสของตัวเองให้ฝานดู

แม้ว่าเขาจะเป็นแค่ลูกน้องของเถา แต่เขาก็มีฐานะกว่าฝาน

อย่างน้อยเขาก็สามารถใช้ไม้เทนนิสแบรนด์เนมได้ แต่ฝานนั้นใช้ได้แค่ไม้เทนนิสโนเนมเท่านั้น

“สั่งสอนไอ้ฝานสักหน่อยสิ” เถาเดินเข้าไปหาเขาพลางกระซิบกระซาบ

พอเห็นเถากับลูกน้องของเขาแอบทำอะไรลับ ๆ ล่อ ๆ เฉินฝานก็เริ่มระแวงขึ้นมา

ลูกน้องเดินไปฝั่งตรงข้ามกับซานซาน โยนบอลมือเดียว และใช้มือขวาจับไม้ไว้

ลูกเทนนิสพุ่งออกไปเหมือนกระสุน

ซานซานรู้ว่าลูกบอลไม่ได้พุ่งเข้าหาเธอ แต่พุ่งเข้าหาฝานเลยตะโกนว่า “ฝาน ระวัง！”

ทันทีที่พูดจบ เฉินฝานก็หลบไปข้าง ๆ แล้ว ลูกเทนนิสนั้นเฉียดเขาไปอย่างหวุดหวิด

แล้วก็ได้ยินแต่เสียงร้องอย่างเจ็บปวดดังขึ้นมาจากด้านหลัง “โอ๊ย！ ใครเป็นคนตีวะ！”

ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมากจนทุกคนนั้นไม่มีเวลาเตรียมใจ

กัวเถากับลูกน้องของเขาคิดว่าจะตีโดนเฉินฝาน แต่ไม่คิดว่าเฉินฝานนั้นจะหลบได้เร็วขนาดนั้นและไปโดนคนข้างหลัง

ทุกคนพากันมองหน้ากัน ข้างหลังนั้นเป็นผู้ชายที่มีรูปร่างท้วมและมีรอยสักเต็มตัว

เมื่อครู่เขาใช้มือที่ใส่นาฬิการับบอล ตอนนี้นาฬิกาของเขาร่วงลงไปบนพื้น หน้าปัดเป็นรอยร้าว

เพชรที่อยู่รอบ ๆ ตัวเรือนนั้นก็ร่วงไปสองเม็ด

หวังเฉียนถึงกับตกใจทันที “เฮียเฉียง ทำไมถึงมาที่นี่ได้ล่ะครับ！ ？”

เจิงเฉียงโกรธจนเลือดขึ้นหน้า เขาถอดนาฬิกาออกแล้วตะคอกเสียงดัง “ใครหน้าไหนกล้ามาทำนาฬิกาของฉันพังกัน！ เพชรสองเม็ดบนนาฬิกาของฉันหายไปแล้ว！”

“พวกแกรู้ไหมว่านาฬิกาโรเล็กซ์เรือนนี้ราคาเท่าไร มันราคาสองล้านเลยนะเว้ย！”

“เฮียเฉียง อย่าโกรธเลยนะครับ พวกเราไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ ” หวังเฉียนนพูดอย่างสุภาพ เพราะไม่อยากมีเรื่องกับเจิงเฉียง

กัวเถาแอบถามจากข้างหลัง “เฮียเฉียงนี่เป็นใครกันว่ะ？”

“เป็นพวกปล่อยเงินกู้ เป็นคนที่โหดสุดในแก๊งค์ ได้ยินมาว่าเป็นคนของเฉินเสว คนที่รวยที่สุดในเมืองเจียง” เฉียนพูดเบา ๆ

สีหน้าของกัวเถากับคนอื่น ๆ นั้นเปลี่ยนไปทันที มิน่าล่ะ หวังเฉียนถึงได้เกรงอกเกรงใจนัก เราไม่ควรไปมีเรื่องกับคน ๆ นี้จริง ๆ

เฉินฝานดูตื่นตระหนกเล็กน้อย แต่ก็สงบอารมณ์ลงอย่างรวดเร็วพลางคิดในใจว่า “ในเมื่อเป็นลูกน้องของพี่สาวฉัน คงจะไม่มีปัญหาอะไรหรอก”

“หวังเฉียน ฉันไม่สนใจหรอกนะว่าแกจะตั้งใจรึป่าว แต่แกต้องชดใช้ค่านาฬิกาให้ฉัน ไม่งั้นวันนี้ก็อย่าคิดจะไปจากที่นี่เลย！ แล้วเมื่อกี้ไอ้เด็กเปรตที่ไหนมันเป็นคนตี ออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ！”

เจิงเฉียงเหลือบมองกัวเถาและคนอื่น ๆ อย่างดุดัน แต่พอเขาเห็นซานซานกับยวี่ถิงแล้ว เขาก็ยิ้มออกมาโดยมีเป้าหมายในใจ