“โค้ชเซียว วันนี้เป็นวันเกิดของคุณ จะให้คุณออกเงินได้ยังไงกันครับ ให้ฝานมันออกจะดีกว่านะครับ” กัวเถาพูดขึ้นมา

“เป็นผู้ชายก็ควรจะออกเงินให้ผู้หญิงสิ ไม่งั้นจะมีความเป็นผู้ชายได้ยังไง？”

พอเห็นว่าเฉินฝานไม่มีเงินให้ พนักงานก็ดูถูกเขาทันที

“แต่...”

ซานซานเหลือบมองเฉินฝาน เธอรู้ว่าเฉินฝานมีเงินใช้แค่เดือนละห้าพันเท่านั้น ถ้าซื้อน้ำพวกนี้เขาก็จะไม่มีเงินกินข้าว

“ไม่ต้องห่วงหรอกครับโค้ช ผมจ่ายเอง！”

เฉินฝานยื่นบัตรให้พนักงาน เขารู้ดีว่ากัวเถาอยากฉีกหน้าเขา

ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาก็คงจะอดทน แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว

เขาไม่ใช่เฉินฝานคนที่ยอมถูกรังแก เพื่อแรกกับอาหารไม่กี่มื้ออีกต่อไป

ตอนนี้เขามีเงินร้อยล้านแล้ว เพราะงั้นเขาไม่ต้องใช้ชีวิตลำบากแบบนั้นอีกแล้ว！

พนักงานหยิบบัตรของฝานไปรูด แล้วเครื่องรูดบัตรก็ส่งเสียงปี๊บ ๆ และตัดเงินไปหกพันบาท

“หึ！ มีเงินจริงหนิ”

ท่าทางดูถูกของพนักงานนั้นดูดีขึ้น แต่ในใจก็คิดว่าคนจน ๆ แบบนี้ คงจะมีเงินในบัตรแค่ห้าพันแน่ ๆ

พอหยิบบัตรออกมา พนักงานก็โยนบัตรไว้บนโต๊ะแล้วพูดว่า “เรียบร้อยแล้ว”

สีหน้าของเฉินฝานไม่ค่อยดีนัก แต่เขาไม่ได้ปรี๊ดแตก เขาได้แต่คิดในใจว่า ‘ร้านค้าที่อยู่รอบ ๆ พวกนี้เป็นธุรกิจของตระกูลเฉินทั้งหมด ทัศนคติของพนักงานคนนี้แย่มาก กลับไปฉันต้องบอกพี่สาวหน่อยแล้ว ไม่งั้นการกระทำของพนักงานอาจจะกระทบกับธุรกิจของตระกูลได้’

เฉินฝานหยิบบัตรบนโต๊ะ แล้วเก็บเข้ากระเป๋า ก่อนจะหยิบน้ำบนโต๊ะออกไปจากเคาน์เตอร์

“ไอ้โง่นี่มันเอาเงินมาซื้อน้ำหมด คอยดูสิว่าเดือนหน้ามันจะอยู่ยังไง！”

กัวเถากับพรรคพวกของเขาแอบหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน

ยวี่ถิงถึงกับส่ายหัวเพราะรู้สึกว่าเฉินฝานนั้นโง่เกินจะเยียวยา พอโดนยุเข้าหน่อยก็เอาเงินซื้อข้าวของตัวเองมารูดซะหมด

ตอนที่รับบัตรคืนเฉินฝานคิดในใจว่า ‘ยังไงซะมันก็เป็นร้านของตระกูล ไม่ว่าจะรูดเงินไปเท่าไร สุดท้ายก็กลับเข้ากระเป๋าตัวเองอยู่ดี’

“พนักงาน ขอแคดดี้คอยเก็บลูกเทนนิสสองคน” หวังเฉียนใช้เงินห้าหมื่น เพื่อจ้างแคดดี้สองคน

ที่ ฟู่เย่ว เทนนิส คลับ สามารถจ้างแคดดี้มาคอยเก็บลูกเทนนิสให้ได้ ในราคาคนละสองหมื่นห้า

พนักงานกล่าวขอโทษ “คุณผู้ชายคะ ขอประทานโทษด้วยนะคะ เนื่องจากตอนนี้มีลูกค้าค่อนข้างเยอะ ตอนนี้เราเหลือแคดดี้แค่คนเดียวค่ะ”

“งั้นคนเดียวก็ได้”

หวังเฉียนจ่ายเงิน ไม่นานทางสโมสรก็จัดแคดดี้มาให้

แคดดี้เป็นเด็กสาวหน้าตาใสซื่อ ผิวสีแทน สวมกระโปรงสั้นเผยให้เห็นขายาวสวย

แม้ว่าเธอจะไม่สวยเท่าซานซานกับยวี่ถิง แต่เธอก็เป็นผู้หญิงที่สวย ไม่น่าแปลกใจเลย ที่แคดดี้จะราคาสองหมื่นห้า

หวังเฉียนพาทุกคนไปที่สนามเทนนิส

สนามเทนนิสระดับไฮเอนด์นั้นมีขนาดใหญ่มาก มีพื้นที่อย่างน้อยหมื่นกว่าตารางเมตร

พวกเขาเช่าสนามทั้งหมดสองสนาม แบ่งออกเป็นสองกลุ่มสำหรับตีเทนนิส

กัวเถากับหวังเฉียน และยวี่ถิงกับซานซาน

นี่เป็นสนามกลางแจ้ง รอบ ๆ นั้นเป็นสนามหญ้า ทำให้รอบ ๆ นั้น ไม่มีใครมารบกวน ทำให้บริเวณนั้นค่อนข้างกว้างขวาง

กัวเถาตีคู่กับหวังเฉียน ส่วนยวี่ถิงตีคู่กับซานซาน

หลังจากที่ตีไปสักพัก กัวเถากับหวังเฉียนก็มีแคดดี้คอยเก็บลูกเทนนิสให้เวลาลูกเทนนิสออกไปนอกสนาม แต่ฝั่งซานซานนั้นไม่มีใครคอยเก็บลูกเทนนิสให้

กัวเถาพูดขึ้นมาว่า “ฝาน ในเมื่อแกไม่มีอะไรทำ ฉันให้เงินแกห้าร้อยไปเป็นแคดดี้คอยเก็บลูกเทนนิสให้โค้ชไป”

“กัวเถามันจะมากเกินไปแล้วนะ ฝานมาตีเทนนิสกับเรา ไม่ได้มาคอยเก็บลูกเทนนิาซะหน่อย！”

ซานซานรู้สึกโกรธ เพราะพวกกัวเถานั้นมักจะรังแกเฉินฝานอยู่เสมอ ทำให้เธอรู้สึกไม่ค่อยชอบใจนัก

“โค้ชอย่าโกรธเลย ฝานใช้เงินกินข้าวไปหมดแล้วไม่ใช่เหรอ ที่ผมทำแบบนี้ก็เพื่อฝานมันเลยน่ะ”

กัวเถาแก้ต่างให้ตัวเอง