ตอนที่13 ราชันหมาป่าสวรรค์

เสมือนกับว่าเหลืออดเป็นทนแล้ว เซี่ยอี้เฉินถึงถลึงตาใส่นางปานนี้ เซียถงที่เห็นเช่นนี้จึงเอ่ยเตือนอย่างจริงใจขึ้นว่า

“เสบาบดีเซี่ย เจ้าไม่มีสิทธิ์มาสั่งสอนข้า ตั้งแต่เล็กจนโต เจ้ามีเคยมีความรับผิดชอบในฐานะพ่อบ้างหรือไม่? ท่านแม่ของข้าป่วยหนัก เจ้าเคยไปเยี่ยมนางบ้างหรือเปล่า?”

หนึ่งคำถามถูกยิงออกไป ถึงแม้น้ำเสียงของเซียถงจะมิได้ดังมาก แต่มันก็ได้ยินชัดเจนทุกถ่อยคำ ดังกังวลเข้าหูของทุกคน

สีหน้าการแสดงออกของเซี่ยอี้เฉินพลันแปรเปลี่ยนไปทันใด แต่ไม่แม้แต่รอให้เขาเอ่ยตอบโต้อันใด เซี่ยถงกล่าวต่อทันทีว่า

“ถึงแม้ท่านแม่ของข้าจะเป็นเพียงบุตรสาวอนุของจวนขุนนางกั๋วกง แต่จะอย่างไรก็ถือเป็นคนในจวนขุนนางกั๋วกง หากฝ่ายนั้นทราบว่า เกิดอะไรขึ้นกับท่านแม่บ้างที่นี่ เจ้าคิดว่าคนจากจวนกั๋วกงจะแสดงปฏิกิริยาอย่างไร?”

เมื่อสุ้มเสียงของเซียถงดังขึ้น เซี่ยอี้เฉินถึงกับหน้าเสีย ยากจะปั้นให้ดูดีดั่งก่อนหน้า คลื่นความโมโหถาโถมชั่วขณะหนึ่ง แต่นั่นก็เร้นแฝงไปด้วยความหวั่นเกรงเช่นกัน

ฮูหยินเฉิงกรนด่าคำรามแทรกขึ้นมาด้วยความไม่พอใจอย่างยิ่งว่า

“นังแพศยา! หากเจ้ายังกล่าวพูดจาเหลวไหลอีก ข้าจะฉีกปาก...”

“เจ้านั้นแหละนังแพศยา! หุบปาก!”

เซียถงชี้หน้าด่าสวนอีกฝ่ายโดยตรง ปราศจากท่าทีเกรงกลัวใดๆ สีหน้าการแสดงออกยิ่งทวีความเย็นชา อุณหภูมิโดยรอบลดต่ำลงจนผู้คนต่างรู้สึกหนาวเหน็บ