ตอนที่17 ขู่ให้หลาบจำ (1)

เซียถงค่อยๆ คลายมือข้างที่ศีรษะฮูหยินรองเฉิงไว้ออก จากมือที่ว่างเปล่าเพียงโบกสะบัดเล็กน้อยก็ปรากฏคมมีดสั้นออกมา ก่อนจะจี้ไปที่คอหอยของอีกฝ่าย

มีดสั้นคมกริบกรีดผ่านผิวหนังชั้นสีขาวเนียนประดุจหิมะบางๆ และในไม่ช้าเลือดสีแดงสดก็รินไหลออกมาเล็กน้อย

ฮูหยินรองเฉิงหวาดผวาสุดขีแทบจะหมดสติทรุดตัวอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้งทั้งแบบนั้น พอพยายาหันเงยขึ้นมามองก็เห็นเพียง สายตาอันสุดแสนอำมหิตของเซียถง เฉพาะช่วงเวลานี้เอง นางเพิ่งตระหนักได้ว่า เซียถงคนนี้มีเจตนาสังหายนางทิ้งจริงๆ และพอคิดแบบนั้นทั่วทั้งร่างกายก็สั่นเทาอย่างหนักโดยไม่รู้ตัว

“ตอนนีเจ้ายังคิดว่า ข้าไม่กล้าสังเชือดเจ้าทิ้งอยู่หรือไม่?”

เซียถงกดสายตามองอีกฝ่ายที่อยู่ต่ำกว่าพลางเอ่ยถามน้ำเสียงเรียบนิ่ง ก่อนจะจ่อคมมีดสั้นในมือไปทางอีกฝ่ายอีกครั้ง ซึ่งคราวนี้มิใช่บริเวณคอหอย แต่เป็นที่ดวงตาของฮูหยินรองเฉิง!

“ถงถง เมตตาแม่ข้าด้วย!”

เซี่ยหลู่เฟิงรีบตรงเข้ามาโดยไว ทีแรกหวังแค่จะมาทักทายเยี่ยมเยือนท่านแม่ของเขาที่มิได้พบกันเสียนาน แต่ใครจะไปคิด พอตรงเข้ามาภายในเรือนจะพบเห็น ภาพฉากที่เซียถงกำลังใช้มีดสั้นคว้าลูกตาแม่ตัวเองออกมา!

สีหน้าการแสดงออกของเซี่ยหลู่เฟิงแปรเปลี่ยนไปอย่างมาก!