icon 0
icon เติมเงิน
rightIcon
icon ประวัติศาสตร์
rightIcon
icon ออกจากระบบ
rightIcon
icon ดาวน์โหลดแอป
rightIcon
บทที่ 10
มาขอโทษ
จำนวนคำ:1612    |    อัปเดตเมื่อ:18/10/2022

“คุณหนู บ่าวยินดีติดตามคุณหนูเจ้าค่ะ” เอ่อร์ตงเอ่อร์เซี่ยรีบคุกเข่าลงแล้วโขกศีรษะลงกับพื้นทันที “คุณหนูดีกับพวกเราสองพี่น้องมาตลอด บัดนี้คุณหนูกำลังเดือดร้อน เราสองพี่น้องจะเป็นคนลืมคุณคนได้อย่างไรกัน!”

ฉู่ชิงหวงพยักหน้าอย่างพอใจยิ่ง ร่างเดิมของนางผู้นี้แม้จะเป็นคนกำเริบเสิบสาน หากก็ยังมีดีที่ใส่ใจบ่าวไพร่ “ในเมื่อพวกเจ้าตัดสินใจจะอยู่ต่อ ข้าก็ยังมีบางอย่างที่ต้องบอกพวกเจ้า อยู่กับข้าไม่ต้องฉลาดมากนักก็ได้ ไม่ต้องมีไหวพริบปฏิภาณมากนักก็ได้ แต่ต้องซื่อสัตย์ภักดี หากเป็นคนหักหลังเจ้านาย อยู่ที่นี่กับข้ามีแต่ตายสถานเดียว พวกเจ้ายังอยากจะอยู่ที่นี่ต่อหรือไม่?”

ทั้งสองสบตากัน ก่อนจะตอบอย่างหนักแน่น “เจ้าค่ะ”

ทุกการกระทำในเรือนหยูถิงไม่อาจเล็ดรอดสายตานนางหวังไปได้ ฉู่ชิงหวงเดือดร้อน สาวใช้ข้างกายนางล้วนแต่เลือกทอดทิ้งนางไปอยู่ข้างนอก ทั้งเรือนหยูถิงเหลือเพียงสาวใช้คนสนิทสองคน กับสาวใช้ขั้นสามสองคน นางหวังได้ฟังแล้วก็รู้สึกสะใจ

“ท่านแม่ นี่เป็นโอกาสที่ดีนักนะเจ้าคะ!”

“ใช่ เป็นโอกาสที่ดีเชียวล่ะ” นางหวังคลี่ยิ้มเย็นเยียบ “เยว่เอ๋อร์ พี่รองของเจ้ายอมสละการหมั้นหมายที่ดีถึงเพียงนี้ให้กับเจ้า ว่ากันตามหลักเหตุผลแล้วเจ้าก็ควรจะไปขอบคุณนางสักหน่อย”

ฉู่ชิงเยว่เลิกคิ้วขึ้นแล้วเหยียดยิ้ม “ลูกย่อมต้องไปขอบคุณพี่รองอย่างดีอยู่แล้วเจ้าค่ะ หากไม่ใช่เพราะพี่รอง ลูกจะหมั้นหมายกับซื่อจื่อได้อย่างไร”

“ไปเถิด คืนนี้ท่านพ่อเจ้าจะมาค้างที่ห้องแม่”

“อืม ลูกทราบแล้วเจ้าค่ะ” ฉู่ชิงเยว่ยิ้มอย่างลำพองใจ ก่อนจะพาสาวใช้ออกไป

ช่วงหัวค่ำ คุณหนูสี่ฉู่ชิงเยว่ก็พาคนเข้ามา ทั้งยังเอาอาหารมาด้วยไม่น้อย ฉู่ชิงหวงเห็นเข้าก็รู้ในทันทีว่าสองแม่ลูกแซ่หวังนี้อดรนทนไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ขนาดแค่วันเดียวพวกนางก็รอไม่ไหว อยากจะใช้โอกาสนี้ฆ่านางให้ตาย จากนั้นก็สร้างเรื่องว่านางรับไม่ได้ที่โจวอ๋องซื่อจื่อถอนหมั้นจึงได้ฆ่าตัวตาย เพื่อรักษาชื่อเสียงของจวนเสนาบดีเอาไว้

“ท่านพี่ น้องเอาอาหารมาเยี่ยมพี่ร้องเจ้าค่ะ” ฉู่ชิงเยว่เอ่ยขึ้นอย่างนุ่มนวล ก่อนจะให้สาวใช้จัดอาหารขึ้นวางบนโต๊ะ ฉู่ชิงหวงหรี่ตามองอาหารบนโต๊ะด้วยสายตาระแวง หรือว่าฉู่ชิงเยว่จะวางยาพิษเพื่อสังหารนาง? หากนางถูกวางยาพิษ ฮูหยินผู้เฒ่าจะต้องสืบสาวราวเรื่องให้ถึงที่สุดเป็นแน่ นางไม่จำเป็นต้องทำให้โจ่งแจ้งถึงเพียงนี้กระมัง?

“เจ้ามาทำไม?” ฉู่ชิงหวงไม่สนใจท่าทีแสดงทำเป็นดีของฉู่ชิงเยว่แม้แต่น้อย นางลักลอบสานสัมพันธ์กับโจวอ๋องซื่อจื่อมาตั้งแต่แรก และยังคอยยุแยงให้ร่างเดิมของนางไปล่วงเกินผู้อื่นโดยที่นางไม่ล่วงรู้มาไม่น้อยแล้ว

ฉู่ชิงเยว่ตักน้ำแกงให้นาง “ท่านพี่รอง น้องรู้ว่าซื่อจื่อถอนหมั้นแล้วมาสู่ขอน้องเช่นนี้ทำให้พี่รองไม่พอใจนัก แต่ขอพี่ร้องอย่าได้ทรมานตัวเองเลย ทุกอย่างล้วนเป็นการตัดสินใจของซื่อจื่อ ทั้งพี่ร้องและตัวน้องเองต่างไม่อาจขัดขืน บัดนี้ท่านพ่อก็ได้ตกปากรับคำไปแล้ว น้องเองรู้สึกผิดจึงได้มาขอโทษพี่รอง พี่จะยกโทษให้น้องได้หรือไม่?”

ฉู่ชิงหวงขมวดคิ้ว นางมิได้ยื่นมือไปรับน้ำแกงที่ฉู่ชิงเยว่ตักให้ สองแม่ลูกแซ่หวังไม่มีทางดีกับนางถึงเพียงนี้ เพราะธิดาของภรรยาเอกเช่นนางขวางทางพวกนางอยู่ ยามนี้ฮูหยินผู้เฒ่าก็โกรธนางจนหนีไปอยู่ที่อื่น ทั้งตำแหน่งขุนนางและคู่หมั้นก็ต่างถูกแย่งไปแล้ว ฉู่ชิงเยว่ไม่มาซ้ำเติมนางก็ถือว่าปราณีมากแล้ว เพราะฉะนั้นอีกฝ่ายไม่มีทางมาเยี่ยมนางและมาขอโทษนางเช่นนี้แน่!

“เจ้ากำลังเล่นอันใดอยู่กันแน่” ฉู่ชิงหวงถามด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ

“พี่รองกลัวว่าน้องจะวางยาพิษหรือ?” ฉู่ชิงเยว่ทำเสียงสะอึกสะอื้น ราวกับถูกปรักปรำเรื่องใหญ่โดตคับฟ้า ก่อนจะยกน้ำแกงขึ้นดื่มเสียเอง “พี่รอง น้องมาขอโทษพี่รองด้วยใจจริง ขอพี่รองได้โปรดยกโทษให้น้องเถิดนะเจ้าคะ”

ฉู่ชิงหวงไม่เชื่อว่านางจะเจตนาดีถึงเพียงนั้น นางส่งสัญญาณให้หนิงปี้รีบนำชามกับตะเกือบเงินมาเปลี่ยนให้นาง ฉู่ชิงเยว่เห็นแล้วก็ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน หากก็มิได้เอ่ยคำใด เพียงนั่งทานอาหารกับฉู่ชิงหวงต่อไปเช่นนั้น

“พี่รองช่างทำให้น้องเสียใจนัก น้องมาเยี่ยมพี่รองอย่างจริงใจ แต่พี่รองกลับระแวงว่าน้องจะวางยาพิษเสียได้” ฉู่ชิงเยว่เอ่ยอย่างเศร้าสร้อย “พี่รอง เรื่องที่ซื่อจื่อมาสู่ขอน้อง น้องเองก็ไม่ทันตั้งตัวเหมือนกัน ต่อให้พี่รองดึงดันอยากจะได้ซื่อจื่อคืน และต่อน้องอยากจะคืนซื่อจื่อให้พี่รองเพียงใด ก็เกรงว่าซื่อจื่อคงไม่ยอมอยู่ดี!”

ฉู่ชิงหวงหวาดระแวงอยู่ในใจทว่าไม่ได้แสดงออกผ่านสีหน้า “ไม่ต้องหรอก ผู้ชายไม่จริงใจพรรค์นั้นไม่อยู่ในสายตาข้า”

ฉุ่ชิงเยว่พลันอึ้งไป เดิมทีนางคิดว่าหากนางพูดแบบนี้แล้ว ด้วยนิสัยขี้อิจฉาของฉู่ชิงหวง อีกฝ่ายจะต้องชักสีหน้าใส่หน้า จากนั้นก็ต้องอาละวาดยกใหญ่เป็นแน่ คิดไม่ถึงว่าฉู่ชิงหวงจะนิสัยเปลี่ยนไปแล้ว กลับพูดจาปราศจากอารมณ์ใด ๆ หรือฉู่ชิงหวงจะไม่ชอบโจวอ๋องซื่อจื่อแล้วงั้นหรือ?

เป็นไปไม่ได้ นางเพื่อโจวอ๋องซื่อจื่อแล้ว ฉู่ชิงหวงทำเรื่องหน้าไม่อายไว้ไม่รู้เท่าไร ก่อเรื่องน่าขันอีกไม่รู้ตั้งเท่าไร จะยอมแพ้ง่าย ๆ ได้อย่างไรกัน นี่จะต้องเป็นแผนที่ทำให้นางเบาใจเป็นแน่

“พี่รอง น้องรู้ว่าพี่รองกำลังเสียใจ แต่ซื่อจื่อมิใช่ผู้ชายไม่จริงใจหรอกนะเจ้าคะ...”

“ผู้ชายที่ไม่อยู่กับร่องกับรอย เอาแน่เอานอนไม่ได้พรรค์นั้น มีแต่เจ้าเท่านั้นแหละที่ชอบ” ฉู่ชิงหวงแค่นหัวเราะ “ข้าหมดหวังกับเขาไปตั้งนานแล้ว ถอนหมั้นก็ดีเหมือนกัน เรื่องวุ่นวายหายไปไม่น้อยเชียว ข้าเพียงแต่คิดไม่ถึงว่าน้องหญิงจะชอบผู้ชายเช่นนี้ด้วย ช่างทำให้พี่ได้เปิดหูเปิดตาจริง ๆ ”

“พี่รอง...” ฉู่ชิงเยว่ไม่เชื่อว่าฉู่ชิงหวงจะตัดใจจากโจวอ๋องซื่อจื่อได้จริง ๆ หากนางก็รู้แล้วว่าตัวเองคงยั่วโมโหอีกฝ่ายได้สำเร็จ นางคงได้แต่หาทางอื่นแล้ว!

เปิดรับโบนัส

เปิด
1 บทที่ 1 ถูกโจมตีและย้อนเวลา2 บทที่ 2 ชีวิตบนเส้นด้าย3 บทที่ 3 พิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวเอง4 บทที่ 4 เอาชีวิตคนทั้งตระกูลมาเป็นประกัน5 บทที่ 5 บุญคุณช่วยชีวิต6 บทที่ 6 การตายของยู่ฮูหยิน7 บทที่ 7 ล้วนเป็นพระมหากรุณาธิคุณ8 บทที่ 8 ขังตัวไว้ในจวนเสนาบดี9 บทที่ 9 ถอนหมั้น10 บทที่ 10 มาขอโทษ11 บทที่ 11 โบยนางให้ตาย12 บทที่ 12 การปกป้อนจากท่านย่า13 บทที่ 13 ท่านหมอเปิดเผยความจริง14 บทที่ 14 ไปที่บ้านชานเมือง15 บทที่ 15 โชคร้ายมานานปี16 บทที่ 16 เจอหน้ากันอีกครั้ง17 บทที่ 17 ราวกับว่ามีขนนกกำลังเขี่ยหัวใจเขาเล่น18 บทที่ 18 เรียนรู้กฎเกณฑ์ในวัง19 บทที่ 19 มีแผนการอื่น20 บทที่ 20 เปลี่ยนเป็นคนละคน21 บทที่ 21 แฝงไปด้วยความไม่ประสงค์ดี22 บทที่ 22 เจตนาการของฮูหยินผู้เฒ่า23 บทที่ 23 บุกจวนเสนาบดีกลางดึก24 บทที่ 24 มือถือสาก ปากถือศีล25 บทที่ 25 อุบายของนางหวัง26 บทที่ 26 จัดงานเลี้ยงชมบุปผา27 บทที่ 27 ตาต่อตา ฟันต่อฟัน28 บทที่ 28 เสียโฉม29 บทที่ 29 มีห้องครัวแยก30 บทที่ 30 หน้าต่างมีหู ประตูมีช่อง31 บทที่ 31 รับเจ้าเป็นอนุ32 บทที่ 32 ตบหน้าจวินจื่อหมิง33 บทที่ 33 หาเงินที่บ่อนพนัน34 บทที่ 34 บ้านข้ายากจนนัก35 บทที่ 35 เผชิญหน้ากัน36 บทที่ 36 เปิดร้านขายยา37 บทที่ 37 คดีฆาตรกรรมบังเกิด38 บทที่ 38 ชันสูตรศพ39 บทที่ 39 การขู่40 บทที่ 40 การร้องทุกข์41 บทที่ 41 แม่นมหรูถูกลงโทษ42 บทที่ 42 ไม่ต่างจากงูพิษ43 บทที่ 43 ไว้ใจใครไม่ได้44 บทที่ 44 การกลับมาของคุณหนูใหญ่45 บทที่ 45 ภาพพี่น้องรักใคร่กลมเกลียว46 บทที่ 46 ท่านช่วยข้าด้วย47 บทที่ 47 ข้าไม่มีพี่สาวต่ำต้อยเช่นเจ้า48 บทที่ 48 ถ้าหากอาการยังเป็นเช่นนี้ต่อไป คงจะไม่รอด49 บทที่ 49 ต้องชดใช้คืนให้50 บทที่ 50 เหตุใดไปซื้อร้าน51 บทที่ 51 ตั้งครรภ์กับซื่อจื่อ52 บทที่ 52 พี่ช่วยน้องด้วย53 บทที่ 53 กล้าทำไม่กล้ารับกันหรือ?54 บทที่ 54 ให้ออกเรือนในวันเดียวกัน55 บทที่ 55 ความร่วมมือ56 บทที่ 56 คิดร้าย57 บทที่ 57 ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว58 บทที่ 58 จัดของขวัญแต่งงาน59 บทที่ 59 ขอความช่วยเหลือจากท่านย่า60 บทที่ 60 สร้างพันธมิตรสำเร็จ61 บทที่ 61 ทำไมเสียงดังจัง62 บทที่ 62 คุณหนูรองวางยาพิษ63 บทที่ 63 พระชายาโจวอ๋องรู้บุกเข้าจวน64 บทที่ 64 คุณหนูสี่ถูกทุบตี65 บทที่ 65 ยกเลิกการแต่งงาน66 บทที่ 66 ลงโทษตามกฎของตระกูล67 บทที่ 67 การแสดงที่ดี68 บทที่ 68 เจ้าจะร่วมมือกับข้าหรือไม่69 บทที่ 69 บรรลุข้อตกลงกัน70 บทที่ 70 ได้ใจจนลืมตัว71 บทที่ 71 ธาตุแท้72 บทที่ 72 ถูกวางยา73 บทที่ 73 ให้บทเรียน74 บทที่ 74 ข้าแค่ออกมาเดินเล่นเฉย ๆ75 บทที่ 75 หากเจ้ายินดีมอบตัวเจ้าให้ข้า...76 บทที่ 76 รอดูจุดจบของอีสารเลวนั่น77 บทที่ 77 ฉู่ชินหยานขึ้นเกี้ยวเจ้าสาว78 บทที่ 78 เกิดเรื่องกับคุณหนูสาม79 บทที่ 79 ซื่อจื่อใจดำ80 บทที่ 80 เจ้าหาวิธีหนีออกไปเถิด81 บทที่ 81 กรรมตามสนอง82 บทที่ 82 กล่าวความจริง83 บทที่ 83 ลดชนชั้นเป็นสามัญชน84 บทที่ 84 นางหวังได้สิทธิ์ดูแลจวนอีกครั้ง85 บทที่ 85 รถม้าที่นางหวังจัดให้86 บทที่ 86 ทุกสรรพสิ่งล้วนถูกกำหนดโดยโชคชะตาไว้แล้ว87 บทที่ 87 สาวใช้ร้องไห้เป็นห่วง88 บทที่ 88 ช่วยชีวิต89 บทที่ 89 เดินหมากกัน90 บทที่ 90 จวินโม่เฉินโกรธ91 บทที่ 91 ถือว่าเจ้าชมข้า92 บทที่ 92 กลับจวน93 บทที่ 93 คุณหนูรองยอมรับความผิด94 บทที่ 94 เอาโฉนดขายตัวกลับคืน95 บทที่ 95 คนของตระกูลปู้มา96 บทที่ 96 ติดตามผลการรักษา97 บทที่ 97 คดในข้อ งอในกระดูก98 บทที่ 98 ทดแทนคุณท่านเมื่อยาก99 บทที่ 99 เรื่องเดือดร้อนของจวนน้องมีไม่น้อยอยู่แล้ว100 บทที่ 100 แต่ก็เพียงแค่นางเท่านั้น