ฉู่ชิงหวงระแวงฉู่ชิงเยว่มาโดยตลอด เมื่อก่อนฉู่ชิงเยว่ใช้วิธียุแยงกับนางได้ผลดีนัก นั่นก็เป็นเพราะฉู่ชิงหวงร่างเดิมรักโจวอ๋องซื่อจื่อด้วยใจจริง แต่มิใช่นางในตอนนี้ นางไม่เพียงไม่รักเขา ทั้งยังรังเกียจเขาอีกด้วย เพราะฉะนั้นนางจึงไม่สะทกสะท้านกับคำยั่วยุของฉู่ชิงหวงแม้แต่น้อย นางเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าฉู่ชิงหวงคิดจะทำอะไรกันแน่！

ฉู่ชิงหวงไม่เชื่อว่าฉู่ชิงเยว่จะมีน้ำใจมาเยี่ยมนาง ทั้งยังเอาอาหารมาให้นางด้วย และยังถึงขนาดมาขอโทษขอโพยนางที่แย่งงานมงคลของนางไป ต้องรู้เสียก่อนว่า เพื่อให้แย่งชิงการแต่งงานนี้ไปได้ ฉู่ชิงเยว่นั้นเรียกได้ว่าทุ่มเทความคิดจนสุดกำลังทีเดียว！

ทว่านางก็กินอาหารที่นำมานั้นจนหมดแล้วก็ไม่เห็นมีพิษ แต่ฉู่ชิงหวงก็ยังไม่วางใจ จุดประสงค์ที่ฉู่ชิงเยว่มาที่เรือนหยูถิงมีได้เพียงประการเดียว ก็คือมาจัดการกับนาง เพียงแต่ไม่รู้ว่าจะใช้ไม้ไหนเท่านั้น

“ฉู่ชิงเยว่ เจ้า…” ทันใดนั้น ขณะที่ฉู่ชิงหวงกำลังคิดจะถามว่าฉู่ชิงเยว่คิดจะทำอันใดกันแน่ นางก็พลันเห็นเลือดที่มุมปากฉู่ชิงเยว่ สีหน้าฉู่ชิงเยว่เปลี่ยนเป็นสีดำคล้ำ เป็นสัญญาณว่านางถูกพิษชัด ๆ

ฉู่ชิงหวงตกตะลึง อาหารทุกอย่างนางล้วนใช้ตะเกียบเงินทดสอบดูหมดแล้วพบว่าไม่มีพิษ เช่นนั้นฉู่ชิงเยว่ถูกพิษได้อย่างไร！

“อ๊า！” จู่ ๆ สาวใช้ของฉู่ชิงเยว่ก็พลันกรีดร้องขึ้นมาแล้วรีบวิ่งออกไป “แย่แล้ว แย่แล้ว คุณหนูรองวางยาพิษคุณหนูสี่ แย่แล้ว นายท่าน ฮูหยิน แย่แล้วเจ้าค่ะ...”

ฉู่ชิงหวงมองสาวใช้ที่พุ่งปราดออกไปแล้วก็กระตุกยิ้มที่มุมปากเบาบาง ๆ ที่แท้ก็กำลังรออยู่นี่เอง นางมองฉู่ชิงเยว่ที่กระอักเลือดสด ๆ ออกมาและฟุบหมดสติแน่นิ่งไปบนโต๊ะด้วยสายตาเย็นชา เพื่อใส่ร้ายนาง ฉู่ชิงเยว่ทำได้ทุกอย่างโดยไม่เลือกวิธีการจริง ๆ！

“เจ้าช่างอำมหิตนัก เพื่อใส่ร้ายข้าถึงกับยอมวางยาพิษตัวเอง！” ฉู่ชิงหวงกัดฟันกรอด เดิมทีเรื่องที่นางลากคนทั้งจวนเสนาบดีไปรับเคราะห์ก็ทำให้ท่านพ่อไม่พอใจอยู่แล้ว หากนางยังต้องข้อหาวางยาพิษสังหารน้องสาวแท้ ๆ ของตัวเองเพราะความอิจฉาริษยาอีก เกรงว่าท่านพ่อคงไม่ปล่อยนางไว้อีกแน่！

ท่านหมอมาถึงเร็วยิ่งนักเพื่อถอนพิษให้ฉู่ชิงเยว่ ส่วนเสนาบดีฉู่กับนางหวังก็มาถึงเร็วไม่แพ้กัน พอนางหวังมาถึงก็พุ่งปราดเข้าหานาง แล้วร่ำร้องราวกับจะขาดใจ เสียงนางร้องโหยหวนเสียจนชวนให้คนฟังปวดใจแทบจะหลั่งน้ำตาเสียให้ได้

“นังคนสารเลว！” เสนาบดีฉู่ตบหน้าฉู่ชิงหวงสุดแรงจนตัวล้มลงไปกับพื้น ศีรษะกระแทกเข้ากับขอบโต๊ะจนหัวแตก โลหิตสด ๆ ไหลอาบออกมาลงมาย้อมคอเสื้อของนางจนกลายเป็นสีแดงฉาน “ข้าคิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าเจ้าจะใจดำอำมหิตผิดมนุษย์มนาขนาดนี้！”

“ลูกไม่ได้วางยานางนะเจ้าคะ！” ฉู่ชิงหวงใช้มือปิดแผลบนศีรษะเอาไว้ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบสายตาที่คล้ายว่าจะจับนางกินเข้าไปให้ได้ของบิดา นั่นหาใช่สายตาที่พ่อใช้มองลูกสักนิด หากแต่เป็นสายตาที่ใช้มองศัตรูคู่อาฆาตต่างหาก！

“เจ้ายังกล้าเถียงอีกหรือ ข้าไม่น่าเอาเจ้าไว้จริง ๆ ！ เรียกบ่าวไพร่ มาลากนังลูกทรพีนี่ไปโบยให้ตาย！” เสนาบดีฉู่เดือดดาลจนตาแดงก่ำ ราวกับว่าเกลียดชังนางเข้ากระดูกดำ ฉู่ชิงหวงพลันสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ ต่อให้นางมีความผิดจริง ทว่าใยต้องใช้สายตาเคียดแค้นราวกับมองศัตรูคู่อริมามองนางด้วย ท่านพ่อจำต้องลำเอียงถึงเพียงนี้เชียวหรือ นางมิใช่ลูกสาวของเขาหรืออย่างไร？

“ท่านพ่อ ถึงท่านจะลำเอียง ก็ไม่ควรลำเอียงถึงเพียงนี้ ท่านไม่ให้โอกาสข้าแม้แต่จะแก้ตัว ก็จะเอาข้าไปโบยให้ตาย ข้ามิใช่ลูกสาวของท่านหรือ？” ฉู่ชิงหวงตะโกนลั่นด้วยความเดือดดาล เสนาบดีฉู่อึ้งไปเล็กน้อย สีหน้าเขาตกตะลึงอยู่เพียงเสี้ยววินาที ก่อนเปลี่ยนสีหน้าเป็นเย็นชา

“ข้าไม่มีลูกสาวที่ใจคอโหดเหี้ยมเช่นเจ้า เจ้าถึงกับเอาชีวิตของคนทั้งตระกูลมาล้อเล่นเพื่อเอาชีวิตตัวเองรอด เจ้าริษยาน้องสี่ของเจ้าถึงขนาดวางยาพิษนาง เจ้าใจคอโหดร้ายเช่นนี้ไม่คู่ควรจะเป็นลูกสาวข้า！” เสนาบดีฉู่ประกาศกร้าวเด็ดขาด “วันนี้ต่อให้ข้าต้องตัดสัมพันธ์พ่อลูกกับเจ้า ข้าก็จะลงโทษนังลูกทรพีอกตัญญูอย่างเจ้าให้สาสมให้ได้！”

ฉู่ชิงหวงตะลึงลาน กระทั่งเสือร้ายก็ยังไม่กินลูกตัวเอง แต่ท่านพ่อกลับโหดร้ายกับนางถึงเพียงนี้ เฝ้าแต่จะเอาชีวิตนางให้ได้ แม้เมื่อก่อนนางจะเคยทำตัวจองหอง กำเริบเสิบสาน สร้างชื่อเสียงที่ไม่ใคร่ดีนัก แต่ก็ไม่เห็นต้องทำรุนแรงกับนางถึงเพียงนี้กระมัง！

“ท่านพ่อ ท่านโหดเหี้ยมนัก！” ฉู่ชิงหวงนั้นเดิมทีก็บาดเจ็บอยู่ก่อนแล้ว นางเสียเลือดไปไม่น้อย ร่างกายจึงอ่อนแอไร้ทางขัดขืน นัยน์ตาคู่นั้นจ้องเสนาบดีฉู่ไม่วางตา นางจะจำความโหดร้ายทารุณของบุรุษผู้นี้ไว้ให้แม่น และจะคอยเตือนตัวเองอยู่เสมอว่าคนตรงหน้านี้มิใช่บิดา หากแต่เป็นสัตว์ร้ายในคราบมนุษย์เท่านั้น！

เสนาบดีฉู่มองแววตาเย็นเยียบราวกับน้ำแข็งของบุตรสาวแล้วก็พลันตกใจไม่น้อย เพียงแต่สีหน้าเขายังคงเรียบเฉย “โหดเหี้ยมหรือ เจ้าต่างหากที่เป็นคนเลวใจคอโหดเหี้ยม ！”

“หากข้าเป็นคนเลว แล้วท่านพ่อเล่าเป็นอะไร ตาเฒ่าสารเลวงั้นหรือ？” จู่ ๆ ฉู่ชิงหวงก็เกิดดิ้นขึ้นมา “ท่านเป็นถึงเสนาบดีของแคว้น แต่กลับลุ่มหลงอนุทอดทิ้งภรรยา กระทั่งเสือร้ายก็ยังไม่กินลูก แต่ท่านกลับจ้องแต่จะเอาชีวิตข้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า เช่นนี้เรียกว่าไม่โหดร้ายได้หรือ？ ข้าเป็นลูกสาวท่าน ไม่ใช่ศัตรู！”

เสนาบดีฉู่ได้ยินดังนั้นก็ยิ่งเดือดดาลจนถึงขีดสุด “โบย โบยนังลูกทรพีนี่ให้ตาย นางถึงกับกล้าตะคอกใส่ข้า และยังกล่าวหาว่าลุ่มหลงอนุทอดทิ้งภรรยาอีก หากไม่ใช่เพราะความโหดเหี้ยมของตัวเจ้าเอง มีหรือข้าจะอยากฆ่าแกงเจ้า หากข้าไม่ฆ่าเจ้า จวนเสนาบดีของข้าคงไม่มีวันได้สงบสุขแน่！”

ข้ารับใช้ในจวนล้วนเป็นคนของนางหวังทั้งสิ้น ทันทีที่ได้ยินว่าจะโบยฉู่ชิงหวงให้ตาย ก็ไม่รีรอรีบกดนางลงกับม้านั่งทันที พร้อมกับถือไม้พลองไว้ในมือเตรียมโบยลงบนร่างของนาง