icon 0
icon เติมเงิน
rightIcon
icon ประวัติศาสตร์
rightIcon
icon ออกจากระบบ
rightIcon
icon ดาวน์โหลดแอป
rightIcon
บทที่ 11
โบยนางให้ตาย
จำนวนคำ:1585    |    อัปเดตเมื่อ:18/10/2022

ฉู่ชิงหวงระแวงฉู่ชิงเยว่มาโดยตลอด เมื่อก่อนฉู่ชิงเยว่ใช้วิธียุแยงกับนางได้ผลดีนัก นั่นก็เป็นเพราะฉู่ชิงหวงร่างเดิมรักโจวอ๋องซื่อจื่อด้วยใจจริง แต่มิใช่นางในตอนนี้ นางไม่เพียงไม่รักเขา ทั้งยังรังเกียจเขาอีกด้วย เพราะฉะนั้นนางจึงไม่สะทกสะท้านกับคำยั่วยุของฉู่ชิงหวงแม้แต่น้อย นางเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าฉู่ชิงหวงคิดจะทำอะไรกันแน่!

ฉู่ชิงหวงไม่เชื่อว่าฉู่ชิงเยว่จะมีน้ำใจมาเยี่ยมนาง ทั้งยังเอาอาหารมาให้นางด้วย และยังถึงขนาดมาขอโทษขอโพยนางที่แย่งงานมงคลของนางไป ต้องรู้เสียก่อนว่า เพื่อให้แย่งชิงการแต่งงานนี้ไปได้ ฉู่ชิงเยว่นั้นเรียกได้ว่าทุ่มเทความคิดจนสุดกำลังทีเดียว!

ทว่านางก็กินอาหารที่นำมานั้นจนหมดแล้วก็ไม่เห็นมีพิษ แต่ฉู่ชิงหวงก็ยังไม่วางใจ จุดประสงค์ที่ฉู่ชิงเยว่มาที่เรือนหยูถิงมีได้เพียงประการเดียว ก็คือมาจัดการกับนาง เพียงแต่ไม่รู้ว่าจะใช้ไม้ไหนเท่านั้น

“ฉู่ชิงเยว่ เจ้า…” ทันใดนั้น ขณะที่ฉู่ชิงหวงกำลังคิดจะถามว่าฉู่ชิงเยว่คิดจะทำอันใดกันแน่ นางก็พลันเห็นเลือดที่มุมปากฉู่ชิงเยว่ สีหน้าฉู่ชิงเยว่เปลี่ยนเป็นสีดำคล้ำ เป็นสัญญาณว่านางถูกพิษชัด ๆ

ฉู่ชิงหวงตกตะลึง อาหารทุกอย่างนางล้วนใช้ตะเกียบเงินทดสอบดูหมดแล้วพบว่าไม่มีพิษ เช่นนั้นฉู่ชิงเยว่ถูกพิษได้อย่างไร!

“อ๊า!” จู่ ๆ สาวใช้ของฉู่ชิงเยว่ก็พลันกรีดร้องขึ้นมาแล้วรีบวิ่งออกไป “แย่แล้ว แย่แล้ว คุณหนูรองวางยาพิษคุณหนูสี่ แย่แล้ว นายท่าน ฮูหยิน แย่แล้วเจ้าค่ะ...”

ฉู่ชิงหวงมองสาวใช้ที่พุ่งปราดออกไปแล้วก็กระตุกยิ้มที่มุมปากเบาบาง ๆ ที่แท้ก็กำลังรออยู่นี่เอง นางมองฉู่ชิงเยว่ที่กระอักเลือดสด ๆ ออกมาและฟุบหมดสติแน่นิ่งไปบนโต๊ะด้วยสายตาเย็นชา เพื่อใส่ร้ายนาง ฉู่ชิงเยว่ทำได้ทุกอย่างโดยไม่เลือกวิธีการจริง ๆ!

“เจ้าช่างอำมหิตนัก เพื่อใส่ร้ายข้าถึงกับยอมวางยาพิษตัวเอง!” ฉู่ชิงหวงกัดฟันกรอด เดิมทีเรื่องที่นางลากคนทั้งจวนเสนาบดีไปรับเคราะห์ก็ทำให้ท่านพ่อไม่พอใจอยู่แล้ว หากนางยังต้องข้อหาวางยาพิษสังหารน้องสาวแท้ ๆ ของตัวเองเพราะความอิจฉาริษยาอีก เกรงว่าท่านพ่อคงไม่ปล่อยนางไว้อีกแน่!

ท่านหมอมาถึงเร็วยิ่งนักเพื่อถอนพิษให้ฉู่ชิงเยว่ ส่วนเสนาบดีฉู่กับนางหวังก็มาถึงเร็วไม่แพ้กัน พอนางหวังมาถึงก็พุ่งปราดเข้าหานาง แล้วร่ำร้องราวกับจะขาดใจ เสียงนางร้องโหยหวนเสียจนชวนให้คนฟังปวดใจแทบจะหลั่งน้ำตาเสียให้ได้

“นังคนสารเลว!” เสนาบดีฉู่ตบหน้าฉู่ชิงหวงสุดแรงจนตัวล้มลงไปกับพื้น ศีรษะกระแทกเข้ากับขอบโต๊ะจนหัวแตก โลหิตสด ๆ ไหลอาบออกมาลงมาย้อมคอเสื้อของนางจนกลายเป็นสีแดงฉาน “ข้าคิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าเจ้าจะใจดำอำมหิตผิดมนุษย์มนาขนาดนี้!”

“ลูกไม่ได้วางยานางนะเจ้าคะ!” ฉู่ชิงหวงใช้มือปิดแผลบนศีรษะเอาไว้ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบสายตาที่คล้ายว่าจะจับนางกินเข้าไปให้ได้ของบิดา นั่นหาใช่สายตาที่พ่อใช้มองลูกสักนิด หากแต่เป็นสายตาที่ใช้มองศัตรูคู่อาฆาตต่างหาก!

“เจ้ายังกล้าเถียงอีกหรือ ข้าไม่น่าเอาเจ้าไว้จริง ๆ ! เรียกบ่าวไพร่ มาลากนังลูกทรพีนี่ไปโบยให้ตาย!” เสนาบดีฉู่เดือดดาลจนตาแดงก่ำ ราวกับว่าเกลียดชังนางเข้ากระดูกดำ ฉู่ชิงหวงพลันสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ ต่อให้นางมีความผิดจริง ทว่าใยต้องใช้สายตาเคียดแค้นราวกับมองศัตรูคู่อริมามองนางด้วย ท่านพ่อจำต้องลำเอียงถึงเพียงนี้เชียวหรือ นางมิใช่ลูกสาวของเขาหรืออย่างไร?

“ท่านพ่อ ถึงท่านจะลำเอียง ก็ไม่ควรลำเอียงถึงเพียงนี้ ท่านไม่ให้โอกาสข้าแม้แต่จะแก้ตัว ก็จะเอาข้าไปโบยให้ตาย ข้ามิใช่ลูกสาวของท่านหรือ?” ฉู่ชิงหวงตะโกนลั่นด้วยความเดือดดาล เสนาบดีฉู่อึ้งไปเล็กน้อย สีหน้าเขาตกตะลึงอยู่เพียงเสี้ยววินาที ก่อนเปลี่ยนสีหน้าเป็นเย็นชา

“ข้าไม่มีลูกสาวที่ใจคอโหดเหี้ยมเช่นเจ้า เจ้าถึงกับเอาชีวิตของคนทั้งตระกูลมาล้อเล่นเพื่อเอาชีวิตตัวเองรอด เจ้าริษยาน้องสี่ของเจ้าถึงขนาดวางยาพิษนาง เจ้าใจคอโหดร้ายเช่นนี้ไม่คู่ควรจะเป็นลูกสาวข้า!” เสนาบดีฉู่ประกาศกร้าวเด็ดขาด “วันนี้ต่อให้ข้าต้องตัดสัมพันธ์พ่อลูกกับเจ้า ข้าก็จะลงโทษนังลูกทรพีอกตัญญูอย่างเจ้าให้สาสมให้ได้!”

ฉู่ชิงหวงตะลึงลาน กระทั่งเสือร้ายก็ยังไม่กินลูกตัวเอง แต่ท่านพ่อกลับโหดร้ายกับนางถึงเพียงนี้ เฝ้าแต่จะเอาชีวิตนางให้ได้ แม้เมื่อก่อนนางจะเคยทำตัวจองหอง กำเริบเสิบสาน สร้างชื่อเสียงที่ไม่ใคร่ดีนัก แต่ก็ไม่เห็นต้องทำรุนแรงกับนางถึงเพียงนี้กระมัง!

“ท่านพ่อ ท่านโหดเหี้ยมนัก!” ฉู่ชิงหวงนั้นเดิมทีก็บาดเจ็บอยู่ก่อนแล้ว นางเสียเลือดไปไม่น้อย ร่างกายจึงอ่อนแอไร้ทางขัดขืน นัยน์ตาคู่นั้นจ้องเสนาบดีฉู่ไม่วางตา นางจะจำความโหดร้ายทารุณของบุรุษผู้นี้ไว้ให้แม่น และจะคอยเตือนตัวเองอยู่เสมอว่าคนตรงหน้านี้มิใช่บิดา หากแต่เป็นสัตว์ร้ายในคราบมนุษย์เท่านั้น!

เสนาบดีฉู่มองแววตาเย็นเยียบราวกับน้ำแข็งของบุตรสาวแล้วก็พลันตกใจไม่น้อย เพียงแต่สีหน้าเขายังคงเรียบเฉย “โหดเหี้ยมหรือ เจ้าต่างหากที่เป็นคนเลวใจคอโหดเหี้ยม !”

“หากข้าเป็นคนเลว แล้วท่านพ่อเล่าเป็นอะไร ตาเฒ่าสารเลวงั้นหรือ?” จู่ ๆ ฉู่ชิงหวงก็เกิดดิ้นขึ้นมา “ท่านเป็นถึงเสนาบดีของแคว้น แต่กลับลุ่มหลงอนุทอดทิ้งภรรยา กระทั่งเสือร้ายก็ยังไม่กินลูก แต่ท่านกลับจ้องแต่จะเอาชีวิตข้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า เช่นนี้เรียกว่าไม่โหดร้ายได้หรือ? ข้าเป็นลูกสาวท่าน ไม่ใช่ศัตรู!”

เสนาบดีฉู่ได้ยินดังนั้นก็ยิ่งเดือดดาลจนถึงขีดสุด “โบย โบยนังลูกทรพีนี่ให้ตาย นางถึงกับกล้าตะคอกใส่ข้า และยังกล่าวหาว่าลุ่มหลงอนุทอดทิ้งภรรยาอีก หากไม่ใช่เพราะความโหดเหี้ยมของตัวเจ้าเอง มีหรือข้าจะอยากฆ่าแกงเจ้า หากข้าไม่ฆ่าเจ้า จวนเสนาบดีของข้าคงไม่มีวันได้สงบสุขแน่!”

ข้ารับใช้ในจวนล้วนเป็นคนของนางหวังทั้งสิ้น ทันทีที่ได้ยินว่าจะโบยฉู่ชิงหวงให้ตาย ก็ไม่รีรอรีบกดนางลงกับม้านั่งทันที พร้อมกับถือไม้พลองไว้ในมือเตรียมโบยลงบนร่างของนาง

เปิดรับโบนัส

เปิด
1 บทที่ 1 ถูกโจมตีและย้อนเวลา2 บทที่ 2 ชีวิตบนเส้นด้าย3 บทที่ 3 พิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวเอง4 บทที่ 4 เอาชีวิตคนทั้งตระกูลมาเป็นประกัน5 บทที่ 5 บุญคุณช่วยชีวิต6 บทที่ 6 การตายของยู่ฮูหยิน7 บทที่ 7 ล้วนเป็นพระมหากรุณาธิคุณ8 บทที่ 8 ขังตัวไว้ในจวนเสนาบดี9 บทที่ 9 ถอนหมั้น10 บทที่ 10 มาขอโทษ11 บทที่ 11 โบยนางให้ตาย12 บทที่ 12 การปกป้อนจากท่านย่า13 บทที่ 13 ท่านหมอเปิดเผยความจริง14 บทที่ 14 ไปที่บ้านชานเมือง15 บทที่ 15 โชคร้ายมานานปี16 บทที่ 16 เจอหน้ากันอีกครั้ง17 บทที่ 17 ราวกับว่ามีขนนกกำลังเขี่ยหัวใจเขาเล่น18 บทที่ 18 เรียนรู้กฎเกณฑ์ในวัง19 บทที่ 19 มีแผนการอื่น20 บทที่ 20 เปลี่ยนเป็นคนละคน21 บทที่ 21 แฝงไปด้วยความไม่ประสงค์ดี22 บทที่ 22 เจตนาการของฮูหยินผู้เฒ่า23 บทที่ 23 บุกจวนเสนาบดีกลางดึก24 บทที่ 24 มือถือสาก ปากถือศีล25 บทที่ 25 อุบายของนางหวัง26 บทที่ 26 จัดงานเลี้ยงชมบุปผา27 บทที่ 27 ตาต่อตา ฟันต่อฟัน28 บทที่ 28 เสียโฉม29 บทที่ 29 มีห้องครัวแยก30 บทที่ 30 หน้าต่างมีหู ประตูมีช่อง31 บทที่ 31 รับเจ้าเป็นอนุ32 บทที่ 32 ตบหน้าจวินจื่อหมิง33 บทที่ 33 หาเงินที่บ่อนพนัน34 บทที่ 34 บ้านข้ายากจนนัก35 บทที่ 35 เผชิญหน้ากัน36 บทที่ 36 เปิดร้านขายยา37 บทที่ 37 คดีฆาตรกรรมบังเกิด38 บทที่ 38 ชันสูตรศพ39 บทที่ 39 การขู่40 บทที่ 40 การร้องทุกข์41 บทที่ 41 แม่นมหรูถูกลงโทษ42 บทที่ 42 ไม่ต่างจากงูพิษ43 บทที่ 43 ไว้ใจใครไม่ได้44 บทที่ 44 การกลับมาของคุณหนูใหญ่45 บทที่ 45 ภาพพี่น้องรักใคร่กลมเกลียว46 บทที่ 46 ท่านช่วยข้าด้วย47 บทที่ 47 ข้าไม่มีพี่สาวต่ำต้อยเช่นเจ้า48 บทที่ 48 ถ้าหากอาการยังเป็นเช่นนี้ต่อไป คงจะไม่รอด49 บทที่ 49 ต้องชดใช้คืนให้50 บทที่ 50 เหตุใดไปซื้อร้าน51 บทที่ 51 ตั้งครรภ์กับซื่อจื่อ52 บทที่ 52 พี่ช่วยน้องด้วย53 บทที่ 53 กล้าทำไม่กล้ารับกันหรือ?54 บทที่ 54 ให้ออกเรือนในวันเดียวกัน55 บทที่ 55 ความร่วมมือ56 บทที่ 56 คิดร้าย57 บทที่ 57 ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว58 บทที่ 58 จัดของขวัญแต่งงาน59 บทที่ 59 ขอความช่วยเหลือจากท่านย่า60 บทที่ 60 สร้างพันธมิตรสำเร็จ61 บทที่ 61 ทำไมเสียงดังจัง62 บทที่ 62 คุณหนูรองวางยาพิษ63 บทที่ 63 พระชายาโจวอ๋องรู้บุกเข้าจวน64 บทที่ 64 คุณหนูสี่ถูกทุบตี65 บทที่ 65 ยกเลิกการแต่งงาน66 บทที่ 66 ลงโทษตามกฎของตระกูล67 บทที่ 67 การแสดงที่ดี68 บทที่ 68 เจ้าจะร่วมมือกับข้าหรือไม่69 บทที่ 69 บรรลุข้อตกลงกัน70 บทที่ 70 ได้ใจจนลืมตัว71 บทที่ 71 ธาตุแท้72 บทที่ 72 ถูกวางยา73 บทที่ 73 ให้บทเรียน74 บทที่ 74 ข้าแค่ออกมาเดินเล่นเฉย ๆ75 บทที่ 75 หากเจ้ายินดีมอบตัวเจ้าให้ข้า...76 บทที่ 76 รอดูจุดจบของอีสารเลวนั่น77 บทที่ 77 ฉู่ชินหยานขึ้นเกี้ยวเจ้าสาว78 บทที่ 78 เกิดเรื่องกับคุณหนูสาม79 บทที่ 79 ซื่อจื่อใจดำ80 บทที่ 80 เจ้าหาวิธีหนีออกไปเถิด81 บทที่ 81 กรรมตามสนอง82 บทที่ 82 กล่าวความจริง83 บทที่ 83 ลดชนชั้นเป็นสามัญชน84 บทที่ 84 นางหวังได้สิทธิ์ดูแลจวนอีกครั้ง85 บทที่ 85 รถม้าที่นางหวังจัดให้86 บทที่ 86 ทุกสรรพสิ่งล้วนถูกกำหนดโดยโชคชะตาไว้แล้ว87 บทที่ 87 สาวใช้ร้องไห้เป็นห่วง88 บทที่ 88 ช่วยชีวิต89 บทที่ 89 เดินหมากกัน90 บทที่ 90 จวินโม่เฉินโกรธ91 บทที่ 91 ถือว่าเจ้าชมข้า92 บทที่ 92 กลับจวน93 บทที่ 93 คุณหนูรองยอมรับความผิด94 บทที่ 94 เอาโฉนดขายตัวกลับคืน95 บทที่ 95 คนของตระกูลปู้มา96 บทที่ 96 ติดตามผลการรักษา97 บทที่ 97 คดในข้อ งอในกระดูก98 บทที่ 98 ทดแทนคุณท่านเมื่อยาก99 บทที่ 99 เรื่องเดือดร้อนของจวนน้องมีไม่น้อยอยู่แล้ว100 บทที่ 100 แต่ก็เพียงแค่นางเท่านั้น