ภายในห้องพักฟื้น

เมื่อกู้ซือเฉินจัดวางพระพุทธรูปหยกเรียบร้อยดีแล้ว เขาพลันหมุนรถเข็นมาจอดไว้ข้างหน้าเตียงผู้ป่วย

ชายชราที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยนั้น จ้องมองไปที่กู้ซือเฉินด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรักความเมตตา

“ช่วงนี้…… กู้เหาเริ่มทำตัวเหิมเกริมขึ้นทุกวัน” เมื่อพ่อเฒ่ากู้เอ่ยถึงกู้เหา ในคำพูดของเขาพลันเต็มไปด้วยความรังเกียจ “หลานจะยอมให้เขามาดูถูกเหยียบย่ำไปอีกนานแค่ไหนกัน？”

กู้ซือเฉินเทน้ำชาให้กับพ่อเฒ่ากู้ด้วยท่าทางที่คล่องแคล่วด้วยใบหน้าที่ดูไร้อารมณ์

“อารองบริหารจัดการแค่เรื่องธุรกิจภายนอกเท่านั้น มันไม่เป็นอะไรหรอกครับ ”