ซูป้านเซี่ยหลับตาลง

ไม่ต้องห่วง เธอจะไม่กลับมา ไม่มีวันกลับมา แม้ว่าเธอจะต้องตาย เธอก็จะไม่ใกลับมาเหยียบที่นี่อีก

เธอลืมตาขึ้นอีกครั้ง แล้วเดินออกไปโดยไม่หันหลังกลับมามอง

มู่หนานจือยังคงยืนอยู่กับที่ พลางมองไปยังประตูที่ปิดสนิท สายตาของเขาดูแข็ง

หลายปีที่ผ่านมานี้ ตระกูลซูนั้นพึ่งตระกูลมู่เพื่อความอยู่รอดมาโดยตลอด

เขาไม่เชื่อว่าซูป้านเซี่ยจะกล้าหย่ากับเขาจริง ๆ ！

มู่หนานจือไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดของซูป้านเซี่ยเลยแม้แต่นิด

ทันใดนั้น เฉินยวี่ถงก็โทรมา

เธอถามด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลว่า “หนานจือ ออกมารึยังคะ？”

“อืม” หนานจือพูดเบา ๆ

พอยวี่ถงได้ยินเสียงของหนานจือ เธอก็คิดอะไรบางอย่างในใจ สามีของเธอเสียชีวิตไปแล้ว หลังจากนี้เธอไม่มีที่พึ่งอีกแล้ว

แต่ตอนนี้มู่หนานจือเป็นทายาทเพียงคนเดียวของตระกูลมู่ ยิ่งไปกว่านั้น เขาเคยชอบเธอ เธอแค่จับเขาให้อยู่หมัดก็พอแล้ว

แต่ตอนนี้เธอจะผลีผลามไม่ได้

เฉินยวี่ถงพูดออกมาเบา ๆ ว่า “อ่อใช่ เมื่อวาน ฉันเห็นตอนที่เซี่ยเซี่ยกลับไปสีหน้าของเธอไม่ค่อยดีนัก เธอคงจะเข้าใจเราผิด วันนี้ฉันจะอธิบายให้เธอฟังเอง คุณต้องทำงาน และดูแลฉันทุกวัน แค่นี้ก็เหนื่อยพอแล้ว ฉันไม่ต้องการให้พวกคุณต้องมาทะเลาะกันเพราะฉันเลย”

เธอแสร้งพูดออกมาอย่างเป็นห่วง

เฉินยวี่ถงนั้นเอาผู้ชายอยู่หมัดมาหลายต่อหลายคนแล้ว เพราะงั้นเธอรู้ดีว่าผู้ชายคิดอะไรอยู่

พวกเขาต้องการให้ผู้หญิงไล่ตาม ต้องการความอ่อนโยนของผู้หญิง และวิธีนี้ก็จะสามารถครอบครองหัวใจของผู้ชายได้

ไม่รู้ทำไม เมื่อหนานจือนึกถึงตอนที่ซูป้านเซี่ยเดินออกจากไปเขาก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ตอบออกมาว่า “เรื่องของเรา คุณไม่ต้องยุ่งหรอก คุณแค่ดูแลตัวเองให้ดีก็พอ”

เฉินยวี่ถงไม่คิดว่าหนานจือจะพูดแบบนี้ เธอเลยกัดฟัน และพูดออกมาว่า “หนานจือ ฉันแค่เป็นห่วงคุณ”

“ไม่ต้องพูดแล้ว คนขับรถมาแล้ว ” มู่หนานจือวางสายไปโดยไม่ได้อธิบายอะไร

เฉินยวี่ถงมองโทรศัพท์ที่ถูกตัดสายไปด้วยสีหน้าที่ไม่ดีนัก แต่ก่อนตอนที่เธอกับมู่นานจืออยู่ด้วยกัน เขามักจะฟังสิ่งที่เธอพูดเสมอ

เธอไปอยู่ต่างประเทศมาสหลายปี พอเธอกลับมาครั้งนี้ เธอก็รู้สึกได้ว่ามู่หนานจือนั้นดูห่างเหินกับเธอมาก ราวกับเป็นคนแปลกหน้า

มู่หนานจือแต่งงานกับซูป้านเซี่ยมาสามปีแล้ว หรือว่าช่วงสามปีมานี้ มู่หนานจือจะตกหลุมรักซูป้านเซี่ยงั้นเหรอ？

ใจของเฉินยวี่ถงร้อนลุ่มขึ้นมา แต่พอลองคิดดูแล้ว ใครจะมาเทียบมู่หนานจือได้？ เธอชอบมู่หนานจือ เธอก็ต้องได้มู่หนานจือมาครอง！

ฝนหยุดตกแล้ว น้ำฝนค่อย ๆ หยดลงมาจากใบไม้

ซูป้านเซี่ยลากกระเป๋าเดินทางของเธอออกจากบ้าน แล้วเธอจึงได้สติวขึ้นมา คนอย่างเธอจะไปไหนได้？

กลับไปที่บ้านตระกูลซูเหรอ？

บ้านนั้นไม่ใช่บ้านของเธออีกต่อไปแล้ว

จู่ ๆ ซูป้านเซี่ยก็รู้สึกว่าตัวเองนั้นน่าสงสารจริง ๆ ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เธอไม่มีอะไรเลย แม้แต่ร่างกายของเธอก็ดูเหมือนจะไม่มีอะไรให้หลงไหลแล้วไม่แปลกที่มู่หนานจือจะไม่ชอบเธอ

พอเธอสงบลงเธอก็โทรหาอันหราน เพื่อนสนิทของเธอ

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ซูป้านเซี่ยยืนอยู่ที่ประตูบ้านของอันหราน อันหรานรีบมาเปิดประตูทั้ง ๆ ที่ยังสวมชุดนอนอยู่และรีบให้ซูป้านเซี่ยเข้ามาให้ข้างใน

เมื่อคืนฝนตกทั้งคืน อันหรานรู้สึกหนาว เธอถามอย่างแปลกใจขึ้นว่า “เซี่ยเซี่ย ทำไมเธอถึงเอากระเป๋ามาด้วยล่ะ？ มู่หนานจือรังแกเธออีกแล้วเหรอ？”

หลังจากรู้จักกันมาหลายปี อันหรานก็รู้เรื่องของซูป้านเซี่ยกับมู่หนานจือดี

ซูป้านเซี่ยเดินมาไกลมาก เธอเลยรู้สึกเหนื่อย “ฉันขอพักแปปนึงนะ...”

สายตาของเธอดูอ่อนล้าไปหมด