แสงยามเช้าส่องผ่านผ้าม่านเข้ามา ซูป้านเซี่ยลืมตาขึ้น ฟ้าสางแล้วและเรื่องบางเรื่องก็ควรจะจบลงได้แล้ว

เธอทำเหมือนกับทุกเช้า เธอเอาเสื้อผ้าที่มู่หนานจือจะใส่ออกมารีด แล้ววางไว้บนโซฟา ก่อนจะลงไปเตรียมอาหารเช้าที่ชั้นล่าง

โจ๊กอุ่น ๆ ผักดองที่ทำไว้เมื่อคืน ไข่ดาวนุ่ม ๆ และขนมปังทาเนย ทั้งหมดนี้เป็นของที่มู่หนานจือชอบ

หลังจากเตรียมทุกอย่างเสร็จ เธอก็ขึ้นไปชั้นบน มู่หนานจือลุกออกจากเตียงและสวมกางเกง แต่เนื่องจากเขาไม่ได้รัดเข็มขัดให้ดี กางเกงเลยร่วงลงมาที่ช่วงล่างของเอว พอนึกถึงเรื่องเมื่อคืนขึ้นมา ใบหน้าของมู่ป้านเซี่ยก็ร้อนผ่าวและแดงระเรื่อ

“เมื่อคืนคงจะเหนื่อย ตื่นมาทำไมแต่เช้า ผมไปแล้วคุณก็นอนต่ออีกหน่อยละกัน” มู่หนานจือหันหลังให้เธอ เขาพูดเหมือนปกติ น้ำเสียงฟังดูอ่อนโยน แต่ไร้ซึ่งความอบอุ่น

ซูป้านเซี่ยกำผ้ากันเปื้อนลูกไม้แน่น เธอถูฝ่ามือไปมาซ้ำ ๆ ขอบลูกไม้ครูดไปตามมืออันบอบบางของเธอ ทำให้เหงื่อซึมออกเต็มมือ

พอสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ในที่สุดซูป้านเซี่ยก็ตัดสินใจพูดขึ้นมาว่า

“เราหย่ากันเถอะ” แค่คำสั้น ๆ แต่มันเหมือนจะทำให้เธอหมดแรง

มู่หนานจือที่กำลังติดกระดุมเสื้ออยู่หยุดนิ่งอยู่ครู่นึง จากนั้นเขาก็ติดกระดุมเสื้อต่อ แล้วก็หันมาติดกระดุมข้อมือก่อนจะสวมนาฬิกา

“มู่หนานจือ ที่คุณมีอะไรกับฉัน ก็เพราะคุณอยากให้ความหวังของคุณปู่เป็นจริงแค่นั้นใช่ไหม？”

จนถึงตอนนี้ ซูป้านเซี่ยก็ยังไม่ตายใจ การพัวพันตลอดค่ำคืนที่ยาวนานเป็นเรื่องจริง ความสุขสมที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องจริง แต่สิ่งเดียวที่ไม่เป็นความจริงนั้นก็คือเธอคิดไปเอง

เธอคิดไปเองว่ามู่หนานจือจะคิดจริงจังกับเธอบ้าง แค่แว๊บเดียวก็ยังดี

มู่หนานจือยืนนิ่งแล้วขมวดคิ้วแน่น

“คุณก็รู้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ？”

วินาทีถัดมา เขาก็เห็นซูป้านเซี่ยพยักหน้า และยิ้มเจือน ๆ ออกมา

ซูป้านเซี่ยในความทรงจำของเขานั้นเป็นคนเชื่อฟัง และชอบเอาอกเอาใจเขา แต่วันนี้เธอดูเปลี่ยนไปราวกับคนละคน

ซูป้านเซี่ยหลับตาลงและพูดว่า “ใช่ ฉันรู้ดี ฉันรู้ว่าคุณไม่เคยชอบฉัน คุณเกลียดฉัน การที่คุณอยู่กับฉันมีแต่จะทำให้ทุกวินาทีของคุณมีแต่ความทรมาน”

แสงแดดส่องมายังหน้าขาว ๆ ซีด ๆ ของเธอ

มู่หนานจือเห็นความเย็นชา และความแน่วแน่บนใบหน้าของเธออย่างชัดเจน

“ต่อจากนี้ไป คุณไม่ต้องทนอีกแล้ว เราหย่ากันเถอะ ฉัน...ยอมพวกคุณ”

‘ฉันยอมให้พวกคุณแล้ว

ฉันยอมให้คุณแล้ว’

เธอไม่อยากเป็นส่วนเกินของคนสามคนอีกต่อไป ไม่ต้องมาคอยเอาใจใครให้ตัวเองต้องดูทุเรศ และไม่ต้องมานั้นตั้งหน้าตั้งตารอใครอีกต่อไป

เธอไม่ต้องการแล้ว มู่หนานจือรักผู้หญิงอีกคน แต่กลับมาทำเรื่องอย่างว่ากับเธอ

บางครั้งเวลาที่เขาเมามา เขาก็เรียกเธอด้วยชื่อของผู้หญิงคนอื่น

สามปีที่ผ่านมาเป็นเหมือนความฝัน ตอนนี้เธอตื่นแล้ว และเธอก็ไม่อยากหลอกตัวเองอีกต่อไป

มู่หนานจือรู้สึกแปลกใจในตอนแรก แล้วเขาก็มองซูป้านเซี่ยด้วยสายตารังเกียจ

หลังจากแต่งงาน ซูป้านเซี่ยคอยเอาอกเอาใจเขามาตลอด โดยหวังว่าเขาจะตกหลุมรักเธอ แต่เขาเตือนซูป้านเซี่ยไว้อย่างชัดเจนตั้งแต่แรกแล้ว

อย่าหลงไปกับสิ่งที่ไม่ใช่ของตัวเอง

เขาจ้องซูป้านเซี่ยตาเขม็ง และรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้นี่ได้คืบจะเอาศอกขึ้นทุกวัน

เขาพูดออกมาอย่างเย้ยหยัน “หย่างั้นเหรอ？ คิดดีแล้วใช่ไหม？”

“ใช่”

ซูป้านเซี่ยพยักหน้าพลางหยิบใบหย่าที่เซ็นแล้ว ยื่นให้มู่หนานจือ “ฉันเซ็นแล้ว ถ้าได้รับใบหย่าเมื่อไหร่ก็บอกฉันก็แล้วกัน”

พอพูดจบ ซูป้านเซี่ยก็ถือกระเป๋าเดินทางของเธอ และเดินลงบันไดไปทีละขั้น

มู่หนานจือไม่คิดว่าซูป้านเซี่ยจะเอาจริง

เขามองไปที่แผ่นหลังบาง ๆ ของซูป้านเซี่ย และพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่ซบอารมณ์ว่า

“ถ้าออกไปแล้ว ก็อย่ากลับมาอีก”

‘กลับมางั้นเหรอ？

โดนคนย่ำยีหัวใจขนาดนี้ ชีวิตนี้แค่ครั้งเดียวก็เกินพอแล้ว’