สามปีก่อนพ่อของซูป้านเซี่ยล้มละลาย และเป็นหนี้จำนวนมาก เจ้าหนี้หลายรายตามทวงหนี้ถึงที่บ้าน เพื่อต้องการหาเงินมาใช้หนี้ให้ได้โดยเร็ว ตระกูลซูจึงนึกถึงตระกูลมู่ โดยต้องการให้ตระกูลมู่จัดงานแต่งงานตามที่สัญญาเอาไว้เมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน และบังคับให้ซูป้านเซี่ยแต่งงานกับมู่หนานจือเพื่อแลกกับสินสอดก้อนโต

ตระกูลมู่นั้นมีธุรกิจใหญ่โต มู่หนานจือนั้นหน้าตาหล่อเหลา และร่ำรวย แต่เป็นพวกเจ้าชู้ และมีเรื่องอื้อฉาวค่อนข้างเยอะ

ซูป้านเซี่ยนั้นมีคนที่เธอชอบอยู่แล้ว เธอจึงไม่ไม่ยินยอม แต่พ่อของเธอเอาอาการป่วยทางประสาทของแม่เธอมาขู่ เธอเลยจำใจต้องยอมรับ

ก่อนที่ทั้งสองตระกูลจะจัดงานแต่งงานกัน ก็นัดหมายให้ทั้งสองได้มาเจอกัน

เธอไม่ยอม แต่สุดท้ายก็โดนบังคับให้ไปที่บ้านตระกูลมู่

วันนั้นแดดค่อนข้างแรง มู่หนานจือเดินดุ่ม ๆ มาแต่ไกล เขาหลี่ตาพลางขมวดคิ้วแน่นอย่างหงุดหงิด

ทันทีที่เธอเห็นเขาเดินเข้ามา ซูป้านเซี่ยก็รู้สึกว่าใจของเธอเต้นแรง เธอไม่คิดเลยว่าคนที่ครอบครัวต้องการให้เธอแต่งงานด้วยนั้นจะเป็นคนที่เธอแอบรักมานาน

ฝ่ามือของเธอเต็มไปด้วยเหงื่อ เธอพูดออกมาอย่างตื่นเต้น ท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบสงบขึ้นมาว่า “สวัสดี ฉันชื่อซูป้านเซี่ย ภรรยาในอนาคตของคุณ”

มีเพียงเสียงแสยะยิ้มอย่างเย็นชา หนานจือนั่งไขว่ห้างบนโซฟา และถามขึ้นเสียงแข็งว่า “ซูป้านเซี่ยใช่ไหม？ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณปู่ที่ป่วยหนักติดเตียงอยากจะอุ้มหลานชายล่ะก็ ผมไม่มีทางแต่งงานกับคุณแน่นอน ตระกูลมู่จะจัดการเรื่องหนี้สินของตระกูลซูให้ แต่หลังจากแต่งงานแล้ว คุณก็อยู่ของคุณ ผมก็อยู่ของผม ผมไม่มีทางรักคุณ หน้าที่ของคุณคือให้กำเนิดทายาทตระกูลมู่ เข้าใจไหม？”

ซูป้านเซี่ยมองสายตาที่เย็นชานั้นออก และรู้ว่าเขาไม่ชอบเธอ

แต่นั่นคือมู่หนานจือ

นี่เป็นวิธีเดียวที่เธอจะได้ใกล้ชิดกับเขา

เธอแต่งงานกับเขาด้วยความหวัง

เธอคิดว่าตราบใดที่เธอพยายาม เขาก็จะเห็นเธอในสายตาเข้าสักวัน

แต่ความจริงทุกอย่างได้ประจักแล้ว เธอมันโง่จริง ๆ

สามปีที่ผ่านมา เธอพยายามอย่างสุดหัวใจ เธอตื่นตั้งแต่ตีสี่ทุกวันเพื่อมาเตรียมอาหารเช้าให้เขา ทำทุกอย่างด้วยตัวเอง แต่เขากลับมีแต่ความเย็นชาให้เธอ

เขาจำวันเกิดเธอไม่ได้ แม้ว่าจะเป็นวันเกิดของผู้ใหญ่ หรืองานที่ทั้งสองต้องไปด้วยกัน เขาก็ไม่เคยปรากฏตัวเลย มีครั้งนึงเธอปวดท้อง ปวดจนตัวสั่น เหงื่อออกท่วมตัว เธอโทรหาเขา แต่ก็ได้ยินเขาพูดทางโทรศัพท์ว่า “ตอนนี้ผมไม่ว่าง ถ้าไม่มีเรื่องอะไรก็อย่าโทรหาผม”

พูดจบเขาก็วางสายไปทันที

ครั้งนั้นเธอต้องไปโรงพยาบาลด้วยตัวเอง และเซ็นชื่อเข้ารับการผ่าตัดด้วยตัวเอง เธอจ้างพยาบาลมาดูแล แม้ว่าเธอจะออกจากโรงพยาบาลมาตามลำพัง แต่มู่หนานจือก็ไม่เคยถามถึงอาการของเธอเลย

แต่ทุกเรื่องของเฉินยวี่ถง มู่หนานจือกลับถามอย่างเป็นห่วงเป็นใย

เฉินยวี่ถง

ตอนที่ซูป้านเซี่ยแต่งงานเข้ามาในตระกูลมู่เธอก็รู้ว่า เฉินยวี่ถงเป็นพี่สะใภ้ของมู่หนานจือ เขา พี่ชายของเขา และเฉินยวี่ถงนั้นโตมาด้วยกัน

มู่หนานจือกับพี่ชายของเขาตกหลุมรักเฉินยวี่ถงด้วยกันทั้งคู่ แต่เฉินยวี่ถงเลือกพี่ชายของมู่หนานจือ ต่อมาพี่ชายของเขาได้รับบาดเจ็บจากอุบัติเหตุ และสุขภาพไม่ดี หลังจากแต่งงาน ทั้งคู่ก็ย้ายไปอยู่ต่างประเทศ

ไม่นานมานี้ พี่ชายของเขาเสียชีวิต เขาไปต่างประเทศเพื่อพาพี่ชายของเขากลับมา และก็ให้เฉินยวี่ถงย้ายกลับมา เขาจัดแจงทุกอย่างและให้เธออยู่ที่อาพาร์ตเมนต์ของเขา

ไม่ว่าเฉินยวี่ถงจะมีเรื่องอะไร หนานจือก็จะไปหาเธอด้วยตัวเองทุกครั้ง

พวกเขาเข้าออกพร้อมกันเหมือนคู่สามีภรรยากันจริง ๆ ในขณะที่ภรรยาจริง ๆ ของเขานั้นเป็นเหมือนคนแปลกหน้าที่ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขาเลย

เธอยังคงปลอบตัวเองว่าเฉินยวี่ถงเป็นแค่พี่สะใภ้ของมู่หนานจือ และพวกเขาก็ไม่มีทางมีความสัมพันธ์อะไรกัน

จนกระทั่งเธอได้รับรูปถ่ายที่เฉินยวี่ถงส่งมาให้ ในภาพมู่หนานจือสวมผ้ากันเปื้อน และกำลังทำอาหารอยู่ในครัว หนานจือแต่งงานกับเธอมาสามปีแล้ว เขาไม่เคยทำอาหารมาก่อน...

ซูป้านเซี่ยเคาะประตูด้วยความหวังสุดท้าย

มู่หนานจือที่สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวยืนอยู่ที่ประตู มองมาที่เธอ และถามอย่างเย็นชาว่า “ซูป้านเซี่ย เธอมาทำอะไร？”

น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความรังเกียจ ราวกับว่าการมาของเธอนั้นทำลายชีวิตที่สวยงามของเขา

ข้างหลังเขาคือเฉินยวี่ถงที่นุ่งผ้าเช็ดตัว ผมของเธอยังเปียกอยู่

ซูป้านเซี่ยมองภาพตรงหน้าเธอ...

พวกเขาเป็นอะไรกัน เฉินยวี่ถงถึงได้กล้าออกมาให้ผู้ชายคนนึงเห็นในสภาพแบบนี้ได้？

ตาของซูป้านเซี่ยแดงระเรื่อขึ้นมา เธอคิดว่าตัวเองจะโกรธ แต่พอเห็นภาพตรงหน้าเข้าจริง ๆ เธอกลับนิ่งเฉย

อาจเป็นเพราะว่าเธอรู้สึกผิดหวังมามากพอแล้ว และไม่มีความหวังอีกแล้ว เธอเลยตัดสินใจกลับบ้าน