พระชายาสารพัดพิษ

หลังจากที่มู่หว่านซีออกไปแล้ว อนุซูก็กลับไปนั่งข้าง ๆ เสนาบดีมู่ “ท่านเสนาบดีเจ้าคะ ท่านรู้สึกบ้างหรือไม่ว่ายัยหนูหว่านซีออกจะไม่ค่อยเหมือนเมื่อก่อน？”

เสนาบดีมู่พยักหน้า “ใช่ นางเปลี่ยนไปแล้ว ใจกล้าขึ้นกว่าเดิมยิ่งนัก นางมีจวนกั๋วกงคอยหนุนหลัง แม้เราจะไม่รู้ท่าทีของจวนกั๋วกงอย่างแน่ชัด ทว่าพรุ่งนี้โหรวเอ๋อร์จะได้ตามไปด้วย เราก็จะได้รู้กันแล้วว่าจวนกั๋วกงมีท่าทางอย่างไรกับมู่หว่านซี หากพวกเขาให้การยอมรับหลานสาวผู้นี้ นางก็ยังนับว่ามีประโยชน์อยู่ เช่นนั้นนางก็นับเป็นลูกสาวของข้ามู่ป๋อเยวี่ยน” แต่ในทางกลับกัน หากนางไม่มีประโยชน์ เช่นนั้นก็อย่าโทษว่าพ่ออย่างข้าใจร้ายก็แล้วกัน！

“วางใจเถิดเจ้าค่ะท่านเสนาบดี ข้าทำอะไรย่อมมีขอบเขต” อนุซูกล่าวพลางอมยิ้ม นัยน์ตานางฉายแววเย็นเยียบ นางย่อมต้องหลอกใช้ประโยชน์จากมู่หว่านซีอยู่แล้ว มู่เสวี่ยโหรวเข้ามาแทนที่ตำแหน่งของนางได้เมื่อใด นางถึงจะค่อย ๆ จัดการมู่หว่านซี ถึงอย่างไรนางก็มีแม่เป็นสตรีที่คุณสมบัติเพรียบพร้อมที่สุดในเมืองหลวง ถึงได้สอนนางออกมาได้ดีเลิศเช่นนี้ และในขณะเดียวกันสอนได้อย่างล้มเหลวเช่นกัน หากมีแค่ความสามารถแต่ไม่มีสมอง ก็เป็นได้แค่สะพานให้โหรวเอ๋อร์ของนางเหยียบข้ามไปเท่านั้น！ ไหนจะเจ้ามารหัวขนในท้องฉินเยว่หย่านั่นอีก ถึงอย่างไรก็ต้องกำจัดให้สิ้นซาก

“ฮูหยิน” บ่าวรับใช้ในจวนเมื่อไม่มีคนอื่นอยู่ด้วยมักเรียกอนุซูว่าฮูหยิน ใครใช้ให้นางเป็นคนดูแลเสบียงกลางของจวนกันเล่า

“มีเรื่องอันใด？”

“ซิ่วเหอถูกคุณหนูใหญ่สั่งโบย แต่ไม่รู้ว่าโบยด้วยเรื่องอันใดเจ้าค่ะ ยามนี้นางถูกขังอยู่ในห้องเก็บฟืน”

“มู่หว่านซีโบยซิ่วเหองั้นหรือ นางมิได้ชอบสาวใช้นางนั้นที่สุดหรอกหรือ” อนุซูถามขึ้นอย่างแปลกใจ

“ดูเหมือนจะเป็นเพราะซิ่วเหอกำเริบเสิบสานเหนือเจ้านาย จึงทำให้คุณหนูใหญ่ไม่พอใจก็เลยถูกโบยเจ้าค่ะ ควรช่วยนางหรือไม่เจ้าคะ？”

“ยังไม่ต้องสนใจนาง พวกเจ้าช่วยข้าจับตาดูนังเด็กนั่นให้ดีก็พอแล้ว เอาไว้ข้าเข้ามานั่งในตำแหน่งฮูหยินเสนาบดีได้เมื่อไร วันนั้นก็จะเป็นวันตายของพวกมันสองแม่ลูก！” อนุซูแสยะยิ้มอย่างสะพรึง “พิธีปักปิ่นของนังเด็กสมควรตายมู่หว่านวีนั่นจะต้องจัดให้ยิ่งใหญ่ ทางที่ดีจะต้องให้คนมีอำนาจและพวกผู้ดีมีตระกูลในเมืองหลวงมากันให้หมด พอถึงตอนนั้นข้าจะดูซสิว่า มู่หว่านซีที่ทำเรื่องขายขี้หน้าชาวบ้านไปทั่ว ใครจะยังต้องการนางอีก！ เมื่อนั้นนายท่านก็จะมีเหตุผลในการยกฮูหยินเช่นข้าขึ้นเป็นภรรยาเอกอีกด้วย”

“เจ้าค่ะ ฮูหยิน”

ทันทีที่มู่หว่านซีกลับมาถึงเรือน ลวี่อินก็รีบเข้ามาต้อนรับอย่างเคารพนบนอบทันที “คุณหนูใหญ่กลับมาแล้วหรือเจ้าคะ เหนื่อยแย่แล้ว ข้าน้อยต้มชาโสมให้ท่านดื่มนะเจ้าคะ”

มู่หว่านซีรับชาโสมที่ลวี่อินส่งให้มามองเพียงแค่แวบเดียว แล้วพลันวางกลับใส่มือนางทันที “ให้เจ้าเป็นรางวัล”

“คุณหนู” ลวี่อินตกใจเสียจนคุกเข่าลงกับพื้น “ข้าน้อยจะกล้าดื่มชาโสมของคุณหนูได้อย่างไรกันเจ้าคะ หากอนุซูรู้เข้าต้องถลกหนังข้าเป็นแน่”

มู่หว่านซีประคองนางลุกขึ้น “มา ลุกขึ้น ชาโสมนี้ข้าให้เจ้าเป็นรางวัล ขอเพียงเจ้าจงรักภักดีกับข้า ข้าย่อมจะดูแลเจ้าอย่างดี แต่หากเจ้าคิดไม่ซื่อ…”

มู่หว่านซีชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเปิดฝาถ้วยชามาเป่า แล้วป้อนให้ลวี่อินถึงปาก “คุณหนูของเจ้ายอมได้ทุกอย่าง ยกเว้นถูกหักหลัง เข้าใจหรือไม่？”

ลวี่อินตกใจจนหน้าซีดเผือด นางมักจะรู้สึกว่าคุณหนูใหญ่เปลี่ยนไปตรงไหน ในที่สุดยามนี้นางก็เข้าใจแล้ว คุณหนูใหญ่กำลังหยั่งเชิงนางอยู่ ที่ซิ่วเหอถูกโบยวันนี้ก็เป็นเพราะคุณหนูรู้ว่านางเป็นคนของคุณหนูรอง ถึงได้ทำเช่นนั้นกับนาง！

“บ่าวจะจงรักภักดีกับคุณหนูแน่นอนเจ้าค่ะ！” ลวี่อินว่าแล้วก็ยกชาขึ้นดื่มจนหมดในรวดเดียว ทว่าใบหน้าซีดเผือดของนางยังขาวซีดอยู่เหมือนเดิมไม่มีอันใดเปลี่ยนแปลง ส่วนมู่หว่านซีเพียงระบายยิ้มบาง ๆ เท่านั้น

“เจ้าออกไปเถิด”

“ขอบคุณคุณหนูเจ้าค่ะ”

“ช้าก่อน…”

“คุณหนูมีอันใดจะสั่งหรือเจ้าคะ？” ลวี่อินตกใจจนคุกเข่าลงไปกับพื้นอีกรอบ

มู่หว่านซีประคองนางขึ้นมา “ได้ยินว่าเจ้ามีน้องชายอยู่คนหนึ่ง”

“คุณหนู！” ลวี่อินตกใจจนสั่นเทิ้มไปทั้งตัว “น้องชายข้าน้อยยังเล็ก”

“ให้เขามาเป็นบ่าวรับใช้เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ในจวนเสนาบดีนี่เถิด” มู่หว่านซีเอ่ยขึ้นโดยไม่เปิดโอกาสให้นางปฏิเสธ “ข้าเชื่อว่าน้องชายเจ้าจะต้องฉลาดเหมือนเจ้าเป็นแน่”

“ข้าน้อยรับคำสั่งเจ้าค่ะ”

“เอาล่ะ เจ้าออกไปเถิด ส่วนซิ่วเหอก็มอบให้เจ้าดูแลก็แล้วกัน”

“เจ้าค่ะ คุณหนู”

ชิงจู๋มองคุณหนูของตัวเองด้วยความสงสัย “คุณหนู ซิ่วเหอกับลวี่อินทำอันใดผิดหรือเจ้าคะ？”

มู่หว่านซีกุมมือชิงจู๋ไว้ “เด็กโง่ เจ้าเป็นถึงสาวใช้คนสนิทของข้า สาวใช้คนอื่น ๆ ในเรือนนี้ล้วนต้องให้เจ้าเป็นคนดูแล ควรลงโทษก็ต้องลงโทษ ควรให้รางวัลก็ต้องให้รางวัล ใช้อำนาจสาวใช้คนสนิทของเจ้าเสียสิ หากมีใครรังแกเจ้า ก็สู้มันกลับไปอย่าได้ออมแรง ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอันใดขึ้น คุณหนูของเจ้าจะรับมันไว้เอง”

ชิงจู๋พยักหน้าอย่างซื่อ ๆ “เจ้าค่ะ คุณหนู ข้าน้อยจะไม่ทำให้คุณหนูผิดหวังเจ้าค่ะ”

“อืม ไปเตรียมตัวเถิด พรุ่งนี้เจ้าจะต้องตามข้าไปที่จวนฉินกั๋วกง”