พระชายาสารพัดพิษ

มู่หว่านซีตอบคำถามของมู่เสวี่ยโหรวด้วยรอยยิ้มบาง ๆ มู่เสวี่ยโหรวจึงไม่นึกสนใจอีก นางยกผ้าม่านขึ้นแล้วมองออกไปด้านนอกด้วยความตื่นเต้นเมื่อได้เห็นบรรยากาศอันคึกครื้นของตลาดที่อยู่ด้านนอก

“คุณหนูใหญ่ คุณหนูรองเจ้าคะ ถึงจวนกั๋วกงแล้วเจ้าค่ะ”

พอมู่หว่านซีกล่าวตอบ ชิงจู๋ก็เปิดม่านออกทันที จากนั้นก็ช่วยประคองมู่หว่านซีลงมา หากแต่มู่เสวี่ยโหรวกลับผลักมู่หว่านซีออกให้พ้นทางของตนเอง แล้วกระโดดลงจากรถม้ามู่หว่านซีก็ไม่นึกติดใจอันใด นางก้าวลงจากรถม้าด้วยท่าทางสงบเสงี่ยม เนื่องจากได้ส่งข่าวแล้วตั้งแต่เมื่อวาน ก็เลยมีคนคอยเฝ้ารอรับอยู่ที่ประตูจวนกั๋วกง

“ซีเอ๋อร์”

มู่หว่านซีหันไปมองทางสตรีชั้นสูง ซึ่งก็เฝิงซูอิ่ง ผู้เป็นกั๋วกงฮูหยินแห่งจวนกั๋วกง และเฝิงซูอิ่งเป็นภรรยาของลุงของนาง ดวงตาของนางฉายแววอบอุ่น แล้วนางก็ขานเรียก “ท่านป้า”

“เด็กดี ในที่สุดเจ้าก็มาพบพวกเรา เข้ามาด้านในเถิดอย่ามัวแต่ยืนอยู่หน้าประตูเช่นนั้นเลย ท่านลุงของเจ้ากำลังเอ่ยถึงเจ้าอยู่พอดี”

“ท่านป้า” มู่เสวี่ยโหรวยืนนิ่งและจับแขนของเฝิงซูอิ่ง

เฝิงซูอิ่งจึงขมวดคิ้วแล้วมองมู่หว่านซี “ซีเอ๋อร์ คนผู้นี้…”

“นางคือน้องหญิงเรือนเล็กเจ้าค่ะ เป็นบุตรีของอนุซู” มู่หว่านซีกล่าวแนะนำด้วยรอยยิ้ม “นางไม่เคยออกนอกจวนมาก่อน ท่านพ่อจึงให้ซีเอ๋อร์พานางออกมาเที่ยวเล่นด้านนอกด้วยเจ้าค่ะ”

“ท่านป้า พี่ใหญ่ของข้าใจดีที่สุด พี่ใหญ่รักข้ามาก จึงได้พาข้ามาด้วย ท่านป้าให้ข้าช่วยประคองนะเจ้าคะ ท่านเดินระวัง ๆ …”

เฝิงซูอิ่งสะบัดมือของมู่เสวี่ยโหรวออก “ไม่เป็นไร แต่เจ้าควรเรียกข้าว่ากั๋วกงฮูหยิน”

มู่เสวี่ยโหรวชักสีหน้าแล้วกำชายเสื้อแน่น นางไม่ค่อยพอใจเท่าใดนัก แต่เมื่อนึกถึงสถานะของอีกฝ่ายนางก็ได้แต่อดทน เมื่อสายตาของนางเห็นมู่หว่านซีเดินตามหลังของเฝิงซูอิ่งออกไป นางก็ได้ขบฟันตนเองแน่น แล้วแสร้งทำเป็นไม่ใส่ใจอันใดนัก

“พี่ใหญ่ รอข้าด้วยเจ้าค่ะ”

เฝิงซูอิ่งมองมู่เสวี่ยโหรวที่เดินตามมาด้วยหางตา แล้วหยิกมือของมู่หว่านซี “น้องหญิงเรือนเล็กของเจ้าคนนี้หาใช่ธรรมดาเลยทีเดียว”

มู่หว่านซียิ้มบาง ๆ ราวกับจะบอกว่านางรู้ดี เฝิงซูอิ่งจึงเข้าใจได้ทันทีว่าบุตรีของน้องสามีของนางผู้นี้ หาได้มีความยอมคนเช่นน้องสามีของนางไม่ “ไปเถอะ ป้าจะพาไปพบท่านตากับท่านยายของเจ้า”

ภายในห้องโถง ท่านกั๋วกงผู้เฒ่ายกชาขึ้นจิบครั้งแล้วครั้งเล่า ดวงตาจ้องประตูนิ่ง ท่านฮูหยินกั๋วกงผู้เฒ่าเองก็คอยมองประดูเช่นกัน ซีเอ๋อร์ไม่เคยนึกอยากจะมาเยี่ยมจวนกั๋วกงเลยสักครั้ง แต่บัดนี้นางกลับเป็นฝ่ายมาถึงจวนกั๋วกงด้วยตนเอง ท่านกั๋วกงผู้เฒ่าทั้งสองจึงรู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก

“ท่านพ่อ ท่านแม่ ไม่ต้องกังวลไป ซูอิ่งไปตามนางมาแล้ว อีกสักครู่พวกท่านก็ได้พบนาง” ฉินกั๋วกงกล่าวพร้อมด้วยรอยยิ้ม

ท่านกั๋วกงผู้เฒ่ายกชาขึ้นจิบอีกครั้ง “ถูกต้อง อย่ากังวลไป”