ราคีซ่านสวาท

้อยู่ด้วยกันมานานแล้ว จึงไม่คุ้นเคยนัก แต่เธอคุ้นเคยกับพลอยดาวมากกว่า สามารถหยิบเสื้อของอีกฝ่ายมาใส่ได้ เช่นเดียวกับเวลาที่พลอยดาวมาค้างกับเธอที่คอนโด ก็สามารถหยิบเสื้อผ้าของเธอมาสวมใส่ได้เช่นกัน พลอย

เธอมองเงาตัวเองในกระจกแล้วฉีกยิ้มอ่อนหวานก่อนจะรีบเดินกลับมาอีก

า พลอยตักเพิ

ยหน้าไปมา พราวมุกแย่งถาดขนมมาถือเองแล้วพยัก

ร้งยิ้มน้อยๆ เดินเบาๆ กลับ

่ะพี่

ดพลางเลื่อนเอกสารบนโต๊ะออกก่อ

อุตส่าห์ลงทุนเรียก ‘พี่’

ๆ แต่ไม่พูดอะไร ครู่หนึ่งพลอยดา

่ได้สวมแว่นตาเพราะฝึกใส่คอนแทคเลนส์อยู่ ถ้าตอนนี้

อยต้องมารบกวนอาจาร

รถมาหาถึงบ้าน” พราวมุกอดถามไม่ไ

า” คราวนี้พ่อพูดขึ้น “กลับมาอยู่บ้า

ำงานทัน” เธอฉีกยิ้มกว้าง เข้าใจดีว่าพ่อเป็นห่วงแต่เธอไม่

้วยความที่สนิทสนมกับคิมหันต์และไว้ใจพอสมควร เขาจึงนั่งคุยงานไปพร้อมกินขนมฝีมือลูกสาวคนโตไปด้

าไม่รีบไปช่วยย้ายกระถ

บ ไม่มี

ต้นบอนสีเอง ไม่รู้ทำท่าไหน ปวดเอวจนได้” พลอ

ุกหันไปดุพ่อ แล้วก็นึกขึ้นได้จึงถาม “พ่อ

พูดกับคิมหันต์ “หลังคาตรงโรงเพาะต้นไม้มันรั่ว น้ำฝนตกใส่ต้นไม้มันจะหัก

เดี๋ยวผมไ

ต์ เธอก็อยากเห็นต้นบอนสีของพ่อ เผื่อมันเ

้วเดินตามร่างสูงใหญ่

วมุกอดแขวะไม่ได้ที่เห

ไปตามตรง “อันที่จร

าการจะก่อสร้างเป็นแฮะ น

ๆ ของเขาทำให้พราวมุกสะดุ้งไปเล็กน้อย แต่ยั

งนอกมานานจนใช้สุภา

งเกตว่าด้านหลังพ่อทำเป็นเป็นโรงเพาะต้นไม้ขนาดย่อม เท่าที่เห็นก็เป็นพวกไม้ประดับ แต่เธอไม่รู้จักชื่อ เธอไม่ได้สนใจว่าเขายก