เจียงหว่านฉือทึ่งใจกับคำพูดของไป๋เสี่ยวโหรวจนพูดไม่ออก เธอหันหน้าไปมองหน้าหล่อราวกับรูปปั้นของยู่ชางเหิง มันไม่มีที่ติเลยแม้แต่นิดเดียว

ตลอดสามปีที่ผ่านมาของการเป็น “คุณนายยู่” นั้น สีหน้าที่เธอเห็นมากที่สุดบนใบหน้านั้นก็คือสีหน้าเย็นชาและเหินห่างแบบตอนนี้ จริง ๆ แล้วในช่วงสามปีที่ผ่านมานี้ พวกเขาไม่ได้เจอกันบ่อยนัก ยู่ชางเหิงไม่ค่อยอยู่บ้าน เธอเลยเห็นค่ามันทุกครั้งที่ได้เจอกัน

หลังจากรอแล้วรอเล่ามาเป็นเวลาสามปี เธอคิดว่าตัวเองสามารถแทรกเข้าไปในใจของเขาได้ เพราะคิดว่าความจริงใจนั้นสามารถแลกกับความจริงใจได้ และสักวันหนึ่งเขาก็จะต้องประทับใจในความพยายามของเธอ เพราะงั้นเธอเลยยอมประนีประนอมและยอมลดศักดิ์ศรีลงเพื่อรับใช้ตระกูลยู่！

แม้ว่าเธอจะถูกหลินเยี่ยนเฟิน แม่สามีที่ชั่วร้ายเรียกใช้งานทุกวัน แม้ว่าเธอจะโดนยู่ชิงชิง ผู้หญิงไร้สมองคนนั้นหาเรื่องใส่เธออยู่เสมอ รวมทั้งไป๋เสี่ยวโหรวนั่น ซึ่งจะคอยจับผิดเธออยู่ทุกวัน เธอก็ยังกัดฟันอดทนไว้ได้จนถึงทุกวันนี้

สามปีในฐานะ “คุณนายยู่” นั้น เธอได้แต่ดูแลตระกูลยู่อย่างเงียบ ๆ ทำงานอย่างเหน็ดเหนื่อยและไม่กล้าบ่นเลยแม้แต่คำเดียว...

เธอยังคิดอย่างไร้เดียงสาว่าสักวันหนึ่งเธอจะสามารถสร้างความประทับใจให้พวกเขา และทำให้พวกเขายอมรับเธอได้

ตอนนี้ทั้งหมดนี้ดูเหมือนจะเป็นแค่เรื่องตลก

เธอมองยู่ชางเหิงอย่างจนหนทาง “ชางเหิง ไป๋เสี่ยวโหรวเป็นคนชนคน คุณก็อยากจะให้ฉันไปรับโทษแทนเธองั้นเหรอคะ？”

แววตาของยู่ชางเหิงสั่นไหวเล็กน้อย หลบสายตาของเธอและไม่พูดอะไรเลยสักคำ

ความเงียบของเขาดูเหมือนจะเป็นคำตอบอยู่แล้ว ทำให้เธอรู้สึกช็อคจนใจด้านชาไปหมด

“ตอนนี้คนโดนชนตายไปแล้ว การจ่ายค่าชดใช้นั้นเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่ต้องมีใครสักคนรับผิดชอบ”

หลินเยี่ยนเฟินสบถอย่างเย็นชา และยังพูดจาเลว ๆ ออกมา

“กล้องวงจรปิดจับภาพได้ไม่ชัดเจน ตอนนั้นในรถมีแค่แกกับเสี่ยวโหรว เพราะงั้นยังไงก็ต้องเป็นเธอที่รับโทษแทน” ยู่ชิงชิงกับหลินเยี่ยนเฟินนั้นเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย

เจียงหว่านฉือมองครอบครัวนี้ด้วยสายตาว่างเปล่า เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพวกเขาจะพูดอะไรแบบนี้ออกมาได้อย่างหน้าไม่อายเช่นนี้

น่าสมเพชขนาดไหน สามีของเธอมีชู้ทำให้เมียน้อยท้อง แถมยังจะให้เธอไปจำคุกแทนเมียน้อยอีก！

“ใช่สิ แกกับลูกชายของฉันแต่งงานกันมาสามปีแล้ว แต่ท้องของแกนั้นกลับไม่มีวี่แววอะไรเลย ฉันยังหวังว่าจะได้กอดหลานชายไว ๆ เพื่อให้พ่อที่เสียไปแล้วของเขาสบายใจ ตระกูลยู่มีธุรกิจใหญ่โตขนาดนี้ ในอนาคตต้องมีคนสืบทอดแน่นอน！”

หลินเยี่ยนเฟินเหลือบมองท้องของเจียงหว่านฉือ

“ตระกูลยู่ของเราไม่ต้องการผู้หญิงที่ท้องไม่ได้！”

ยู่ชิงชิงที่อยู่ข้าง ๆ นั้นก็ซ้ำเติมด้วย

เจียงหว่านฉือตัวสั่นด้วยความโกรธ ลูกเหรอ？ สามปีที่ผ่านมานี้ ยู่ชางเหิงไม่เคยแตะต้องตัวเธอเลย เธอจะท้องได้ยังไง？ เล่นกลรึไง？

“ยังไงซะ ตอนนี้เสี่ยวโหรวกำลังท้องอยู่ และเธอก็มีเลือดเนื้อเชื้อไขของตระกูลยู่อยู่ ยิ่งไปกว่านั้นเธอสำนึกผิดมากจนกรีดข้อมือตัวเอง ถ้าไม่ใช่หมอช่วยเธอไว้ได้ทันเวลา คงต้องตายทั้งกลมแน่ ๆ แกยอมให้เธอหน่อยไม่ได้รึไง？”

พอหลินเยี่ยนเฟินพูดจบ ก็ถามไถ่ไป๋เสี่ยวโหรวอย่างเป็นห่วงเป็นใยราวกับกลัวว่าเธอจะรู้สึกเสียใจอย่างไรอย่างนั้น

ยู่ชิงชิงมองเจียงหว่านฉือด้วยสายตาเย็นชา “ใช่สิ น้องสะใภ้ แกก็ทน ๆ เอาหน่อยละกัน แกแต่งเข้ามาในตระกูลยู่สามปีแล้ว เราก็ไม่ได้ทำอะไรไม่ดีกับแกนี่จริงไหม？”

ไม่ได้ทำอะไรไม่ดีเหรอ？！

ทน ๆ เอาหน่อยละกัน？ สามปีที่ผ่านมาเธอยังทนไม่พออีกเหรอ？

ธาตุแท้ของครอบครัวนี้ช่างน่าขยะแขยงจริง ๆ ！

เจียงหว่านฉือกัดฟันด้วยความสิ้นหวัง แผลที่แขนของเธอก็เริ่มปวดตึ๊บ ๆ ขึ้นมาอีกครั้ง แต่ความเจ็บปวดนี้ไม่สามารถเทียบกับความเจ็บปวดในใจของเธอได้เลยแม้แต่นิด！

เธอมองยู่ชางเหิงด้วยความหวังเป็นครั้งสุดท้าย โดยหวังว่าจะได้ยินคำโต้แย้งจากเขา

เธอเป็นภรรยาของเขานะ เขาจะยอมเห็นเธอไปติดคุกแทนผู้หญิงคนอื่นจริง ๆ หน่ะเหรอ？

ยู่ชางเหิงเงียบไปครู่หนึ่ง ก้มหน้าลง ก่อนจะหยิบเช็คออกมาแล้วยื่นให้เธอ

“สองพันห้าร้อยล้าน ถือเป็นค่าชดเชยที่เธอไปรับโทษแทนเสี่ยวโหรว”

เจียงหว่านฉือหน้าซีดเซียว และรับเช็คด้วยมือที่สั่นเทา

ในสายตาของเขา เธอเป็นคนที่สามารถเอาเงินทุ่มหัวได้งั้นสินะ？

“สองพันห้าร้อยล้าน คุณนี่ใจกว้างจริง ๆ ...”

เธอหัวเราะออกมา จนน้ำตาไหลพรากออกมาจากหางตา ใจของเธอเจ็บปวดเหมือนถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ และมีเลือดสด ๆ ไหลออกมา！