หน้าอกของเธอคับแน่นไปหมด ความขุ่นเคืองและความคับข้องใจนั้นถาโถมเข้ามา เจียงหว่านฉือกัดริมฝีปากของเธอแน่นจนรู้สึกถึงรสชาติฝาด ๆ ปนหวาน

ดีมาก ดีจริง ๆ เธอไม่อยากทนอีกต่อแล้ว！

เธอเดินไปที่ข้างเตียงคนไข้ และกระแทกเช็คใส่หน้าของไป๋เสี่ยวโหรวอย่างแรง

“โอ๊ย！”

วินาทีต่อมา ไป๋เสี่ยวโหรวร้องออกมาด้วยความประหลาดใจ และหดตัวเหมือนกระต่ายขาวตัวน้อยที่หวาดกลัว หลินเยี่ยนเฟินกับยู่ชิงชิงรีบโผเข้าไปหาและปกป้องเธออย่างแน่นหนาทันที

“ทำอะไรของเธอ？ ！”

ยู่ชางเหิงก้าวไปข้างหน้าและจับมือของเจียงหว่านฉือไว้

“ใช้เงินสองพันห้าร้อยล้านแลกกับตบหน้าเธอฉาดหนึ่ง ทำไม คุณปวดใจงั้นเหรอ？” เจียงหว่านฉือมองผู้ชายที่เธอเคยรักหมดหัวใจด้วยรอยยิ้ม และถามกลับ

เขาบอกว่าให้เงินสองพันห้าร้อยล้านเป็นค่าชดเชย เธอก็จะใช้เงินก้อนนี้เพื่อตบหน้าผู้หญิงของเขาซะ！

สีหน้าของยู่ชางเหิงดูไม่สบอารมณ์ “ตอนนี้เสี่ยวโหรวป่วยอยู่ อย่าทำอะไรเธอ”

“อีบ้าเอ๊ย！” ยู่ชิงชิงด่า “น้องเสี่ยวโหรวสำนึกผิดจนกระทั่งกรีดข้อมือของตนเองเลย แกยังทำกับเธอแบบนี้อีก！”

เจียงหว่านฉือไม่สนใจเสียงตะคอกของยู่ชิงชิงและจ้องยู่ชางเหิงด้วยสายตานิ่ง ๆ

“แล้วฉันหล่ะ？ ฉันไม่ใช่ผู้ป่วยรึไง？ ใครคือภรรยาของคุณกันแน่？”

บางทีอาจเป็นเพราะผลพวงจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ เจียงหว่านฉือเลยรู้สึกเวียนหัวอยู่พักหนึ่ง ดังนั้นตอนที่เธอซักถาม น้ำเสียงถึงดูไร้เรี่ยวแรงอยู่

ราวกับว่าใจของเธอถูกมือใหญ่กำไว้แน่น มันเจ็บปวดจนหายใจแทบไม่ออก

ทำไมตอนแรกฉันถึงหลงใหลและตกหลุมรักผู้ชายคนนี้อย่างหน้ามืดตามัวกัน？

เย็นชาซะขนาดนี้ ต่อให้ทำดีแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์ โง่มานานแล้ว ได้เวลาตื่นสักที

เธอพยายามดิ้นให้หลุดจากมือของยู่ชางเหิง เมื่อก่อนเธอเคยรักเขามากแค่ไหน ตอนนี้เธอก็เกลียดชังเขาเข้ามากเท่านั้น！

ความรักที่เคยมีเต็มหัวใจนั้น ตอนนี้มันด้านชาไปหมดแล้ว

“เฮอะ！ สำนึกผิดเลยอยากจะกรีดข้อมือฆ่าตัวตายงั้นเหรอ？” เจียงหว่านฉือหัวเราะเยาะ และไม่มองยู่ชางเหิงอีก แต่มองไป๋เสี่ยวโหรวที่อยู่บนเตียงด้วยสายตาดูถูก

แต่ก่อนผู้หญิงคนนี้มักจะทำเหมือนเธอเป็นคนรับใช้เอาแต่สั่งใช้งานเธอตลอด และเสแสร้งทำเป็นอ่อนแอไร้เดียงสาต่อหน้ายู่ชางเหิง ตอนนี้พออยู่ลับหลังยู่ชางเหิง เธอก็ยกยิ้มมุมปากขึ้นมาราวกับผู้ชนะ

กรีดข้อมือฆ่าตัวตาย？

เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้หญิงหน้าซื่อใจคดคนนี้จะทำแบบนั้นได้จริง ๆ ！

เธอก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว แล้วฉีกผ้าก๊อซที่พันรอบมือของไป๋เสี่ยวโหรวออก เผยให้เห็นเพียงบาดแผลตื้น ๆ บนข้อมือของไป๋เสี่ยวโหรว ไม่มีแม้แต่รอยเส้นเลือดที่โดนกรีดเลย

ไป๋เสี่ยวโหรวร้องเบา ๆ และรีบปิดข้อมือของเธอไว้อย่างลนลาน เพราะไม่อยากให้การกระทำนี้เปิดเผยธาตุแท้ของเธอไปมากกว่านี้

“แค่นี้อ่ะนะ？” เจียงหว่านฉือโยนผ้าก๊อซทิ้ง และมองไปรอบ ๆ ทุกคนในห้องอย่างเย็นชา

ในห้องเงียบสนิทไปชั่วครู่

“ฉันว่าแล้วเชียว คนที่ห่วงชีวิตอย่างเธอจะยอมฆ่าตัวตายได้ยังไงกัน？ สมแล้วที่เป็นคนในวงการบันเทิง ทักษะการแสดงดีใช่เล่นนี่ แค่รู้สึกขยะแขยงไปหน่อย”

ไป๋เสี่ยวโหรวเป็นนักแสดงหญิงยอดนิยมในขณะนี้ แต่เธอไม่มีทักษะการแสดงเลย ต้องพึ่งแต่การสร้างกระแสอย่างเดียว

หลินเยี่ยนเฟินกับยู่ชิงชิงสบสายตากัน สีหน้าของพวกเธอดูแย่ และกลับไม่ได้พูดอะไร

พอเห็นท่าทางของพวกเธอแล้ว เจียงหว่านฉือก็รู้สึกสะใจอย่างมาก

“แก...”

หน้าของไป๋เสี่ยวโหรวแดงก่ำราวกับว่าเธอต้องการจะโต้กลับ แต่จู่ ๆ ก็นึกขึ้นมาได้ว่ายู่ชางเหิงยังอยู่ข้าง ๆ เธอ เพราะงั้นเลยทำหน้าจากโมโหเป็นเศร้าแทน เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้วก็ยังทำเป็นดื้อรั้นอยู่

เจียงหว่านฉือดูการแสดงของเธอและยิ้มเยาะในใจ

ยู่ชางเหิงมองไป๋เสี่ยวโหรว แล้วก็มองมาที่เธอ สายตาของเขาดูเย็นชาขึ้นมา “เจียงหว่านฉือ...”

ไม่ทันที่เขาจะพูดจบ เจียงหว่านฉือก็พูดขึ้นมาเรียบ ๆ ว่า

“ยู่ชางเหิง เราหย่ากันเถอะ”