อุ่นไอรักตำหนักเหมยพันปี

เดิม “หรือเจ้าจะให้

เอาจังอย่างที่สุด เด็

วยท่าทีเคอะเขิน อีกคนในห้องจ้องทุกการเคลื่อนไหวของเขา เด็

มายังแผงอก ลั่วซินขยับ

ุดนางก

่น เจ้าได้

กโดยอัตโนมัติ “เห็นว่าสมัยข้าอายุได้ปีหร

ี่จะเรียกทิ่มตำ เรียกว่าถูกแทงยังจะตรงกับความเป็นจริงยิ่งกว่า เจ้า

งใดผิดปกต

ในร่างเจ้า” เ

นั้นข้าน้อยคิดว่าป

สื้อผ้า เด็กหนุ่มเริ่มหนาว ห้องนี้อากาศ

ด” นางพูดต่อ “สีผม สีตานั่

่างกาย สีหน้าลั่วซินกระด้า

่กระทบกับการทำงานหรอกขอรับ” เขาพูด เสียง

้าแปลว่าอาชาส

บเรียบเหมือนถามมาแบบไม่ได้คิดอะไร แต่ทุกคน

้ำผึ้ง หรือหากตากแดดนานๆ จะเข้มจนเหมือนเกาลัด แต่ม

บอกความเป็นคนต่าง

งรำจากโพ้นทะเล ทั้งสองพบกันเมื่อมี

ะหลังบิดาเสียชีวิต แม่เฒ่าและบุตรีของนางดูแลเขามาเสมอ จนกระทั่งลั่วซินได้ข่าวเรื่องงานดูแลตำหนักจึ

เองว่าชินกับการโดนล้อเลียน

้าน้อยไม่ได้แปลว่าอา

ัก ตอนนั้นมีนกตัวหนึ่งบินมาเก

านไม่...กระทบกระเที

บที่ถ้าไม่ได้ตั้งใจมองหน้

้ใด มาจากที่ใด ชื่อแซ่เจ้าเขียนเช่นไร เช่นนั้นจะให้ข้

ามีเหตุผล...

คิดว่าข้ากร

ผงคอดำ แต่ตัวข้าดำแต่มีผมขาว ท่านไม

่องอะไร เจ้าก็มีผิ

.

หัวโขกโต๊ะ กระ

คู่ควรมาทำงานให้หญิงงามเช่นท่านก็พูดมา

พียงเลิกคิ

ลักษณ์? เจ้าอยู่ในระดับที่คนทั่วไปจะเรียกว่าหน้าต

้าปากค้า

ีวิตที่เพิ่งถูกปลุกเสกให้พูดจาและเคลื่

ลึกๆ ทีหนึ่ง ดื่ม

่านในสิ่งที่ท่านเปลี่ยนแปลง

าเหมือนเพิ่งเข้าใจ “ในกรณีเช่นนี้ ข้าควรขอโทษที่ทำให้เจ้าเข้าใจผิด... ล

พูดตามบทที่ท่องมาก่อนมากกว่าจะขอโทษจ

อยรับคำขอโทษของท่านก็ได้”

ดต่อได้ ลั่วซินตัดสินใจยกชาไปเก็บ ปล่อยแม่นางฉา

็นตุ๊กตาที่ไม่เคยออกน

คยออกนอกตำหนัก

กันจนคนผู้นั้นเสียชีวิตด้วยวัยห้าสิบปีเมื่อราวครึ่งปีก่อน คาดว่าน

้อเลียนและรังแกมาตั้งแต่สมัยเด็กเพราะรูปร่างหน้าตา “นางเองคงเหงา ข้าคงต้องพูดเรื่องขอ

แพ้กับงานนี้ไม่ได้ เขายังมีแม่เฒ่าและเหล่าพ

ื่องที่เกิดขึ้น เขามองเงาสะท้อนตัวเองในอ่างน้ำ

.

ยความสงสัยผ่านไปก่อน แค่เรื่องที่ตำหนักแห่งนี้ยังเป็นฤดูใบไม้ผ

งอยู่สองใบ ไม่ทราบใบไหนสำหรับอะไร เขาเดินไปที่ห้องของอ้ายชุนก็พ

อีกฝ่ายส่ายหน้าและชี้นิ้วผอมเหมือนกิ่งไม้แห้งไปยังของที่กองอยู่ข้างตั

เดิม

เปิดหอให้เจ

ินอุทานเสียงหลงจ

ิง ท่าทางได้ขึ้นคานจนชั่วฟ้าด

วดเร็วก่อนที่ลั่วซินจะทันถ

่กองอยู่ด้านหน้า มีอาหารสด อาหารแห้ง ใบชา

นหนังสือพิ

ังแท่นพิมพ์เริ่มเป็นที่แพร่หลาย มีสำนักพิมพ์เอกชนเริ่มเผยแพร่หนังสือพิมพ์แบบรายสองสัปดา

คนทั่วไปอย่างเขา แต่คาดไม่ถึงว่าสำหรับคนที่โดนตัดขาดจากโล

ไปเห็นอ้ายชุนกำลังใช้ผ้าเช็ดแ

เอ่ยทัก “หนังสื

งไว้แถวนั้น และวิ่งไปหน้าบ้าน ชา

ี๋ยวก็ล้มห

็เกือบชนกับอ้ายชุ

งไว้ตรงไหนแล

หนังสือพิมพ์ เมื่อครู่อ้ายชุนตื่

พิมพ์ด้วยท่าทางสง่างาม ก่อนจะเดินกร

ิดลง ก่อนจะระเบิดหัวเราะล

ะไรน

มีอะไรน่าขำทั้งนั้นข

ใจในคำตอบ

หลังอาหารค่ำ เขาสงสัยว่าอ้ายชุนไม่ทานอะไรหน่อยหรือจึงไป

ำต้นใหญ่และกิ่งก้านที่เต็มไปด้วยสีชมพู ไม่ว่าจะม

เพลิน พอดีคนที่เขาตาม

นางฉ

งใด?” นา

รับ? ถ้ายัง ข้าน้

่อนจะเดินสวนไป แต่หยุดและหันหลังกลับมาเหม

ินถอนหายใจกับคำพูดแบบไ

ับต้น

งหน้าฝ่ายตรงข้าม

้ฟัง เรื่องที่ไม่มี