อุ่นไอรักตำหนักเหมยพันปี

ราวกับจะปัดเป่าความรู้ส

มองเห็นต้นเหมยที่มีดอกสีแดง กลิ่นลอยมาแตะจมูก

องความทรงจำ เหตุใดกันหนอ ตำหนักนี้จึงต้อง

่ฤดูหนาว ที่ดอกเหมยโรยราและเบ่งบาน วน

ามมาโดยรักษาระยะห่างพอเหมาะ

สุดท้ายหยุดยืนใต้ต้นเหมย แสงแดดส่องลอดกิ่งก้านที่มีดอกเหมยเบ่ง

ไม่ใช่คนของโลกน

..

ะไร ลั่วซินจ

นเล่นด้วยไ

หากแต่เป็นการเคลื่อนไห

. ช่างสรรหาค

ไป แต่ไฉนท่านจึงออกไปไม่ได้? ป

้นเหมยพันปี สีชมพูสะ

พันปีไม่ได้ เมื่อ

ะหลาด” ลั

มดา” นางถอนหายใจและหันหลั

เมื่อคนข้างหน้าเด

จ้าจึงอย

ทราบเพรา

กสีหน้า เพีย

หมายหร

ท่านมาเ

ครัวก็จบ เหตุใ

บอกนางว่าเป็นเรื่องที่เห็นๆ กันอยู่ “ขออภัยที่เสียมารยาท เพียง

นไม่ตอ

ที่ท่านเขีย

ล้

ี้ได้ เหตุใดท่านไ

นตัวกลับมาจนเส้นผมและชายเสื้

.แต

แต่บางทีหากเป็นขาของคนอาจสามารถตรากตรำไปถ

ผ่านมาเกือ

ิ่งที่ไม่เปลี่ยนแ

ดหมายที่ไม่มีวันถึงมือ

อบร้อยปีแล้ว น้ำหนักของคำพูดนั้นกดทับลงมา

ไรผิดไป หรือคำพูดที่เลือกใช้รุนแรงจ

พบหรือไม่?” น

อ้ายชุนลุกพรวด ในดวงต

เจ้าได้

วหนึ่ง “แต่แม่นาง ใบหน้า

บเขาอยู่แล้ว มองเห็นเงาสะท้อนภาพใบหน้าตัวเองในดวง

บแรกชัด รอบหลังแผ่วเบาแทบไม่ไ

จะหาท่านผู้นั้นให้พบและส่งจดหมาย

นางกลืนน้ำลาย “จะเขียนจ

งเหยาะๆ ตามไปเพื่อถามว่านา

จากห้องเลยสองว

ส่งเสบียงให้ตามปกติ เมื่อเจอห

ิงเรื่องที่ข้าเป็นสามีบ

เหนื่อยล้าของชาย

ย่างเจ้า” ชายชราส่ายหน้า “แล้วอย่างไร? เจ้ารู้ไปจะได

ด้ต้องกา

กว่าที่จะคัดเลือกเจ้าเข้ามา? เพราะนา