อุ่นไอรักตำหนักเหมยพันปี

.. ไม่กล้าเขียน

ุนก้ม

ได้ว่าอยากพบ เพ

เขาถือสามสี่ฉบับที่เขียนถึงแม่ทัพหวัง การลงพู่กันประโยคสุดท้ายบ่

ม่ทัพผู้นั้นมากที่สุด? ไม่

็นจริง” อ้ายชุนเม้มปาก “ข้

ขณะ เลื่อนสายตากลับมายั

ณ์ที่นั่นเป็นอย่างไรบ้าง ที่

้ผืนฟ้าเดียวก

วยความรู้สึกเหล่า

งไม่อาจทำความปรารถนาเหล่านั้นให

ง “หากเจ้าจะเขียนจดหมายถึงครอ

ับท่านสุขสบายดี ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง และ... ขอให

นสุข?” อ้าย

มีเจ้านายที่อ่อนโยนเช่นท่าน จะยังต้องการสิ่งใดอีก?” ลั่วซินยิ้ม “ท่านกล่าวว่าดวง

น เจ้าเพียงไม่ได

โยนมากมายจากครอบครัว และทราบว่าความอ่อนโยนเป็นเช่นไร คนที่ขอโทษเมื่อทำผิดเพราะไม่อยากทำร้ายจ

ชุนค

ช่างพ

” เด็กหนุ่มเท้าเอว “หากท่านไม่เขียนสิ่งที่คิด ความในใจท่านสื่อไปไ

ถึงครอบครัวเจ้า จากนั้นเ

ข้าจะเขีย

ับหนึ่งส่งให้อ้ายชุนอ่าน นางไล่สายตา

ละความขอบคุณ

หมยวางจด

“เช่นนี้เองรึ เข้าใจแล้ว ข้าจะ

มือตบหน้า

ข้าเขียนลงไปคือความรู้สึกที่ข้ามี สิ่งที่อยากบอกครอบครัวจริงๆ ท่านเห็นหรือเปล่า? ข้าอยู่ที่นี่มีความสุขดีทุกประการ แม

ูดขึ้นว่า “ผู้ดูแลคนก่อนไม่เห็นเข้ามายุ่งเ

ง เพราะข้าทนมองท่านล้มลุกคลุกคลานกับจดหมายเหล่านี้ไม่ไหวอีกต่อไป” ลั่วซินวางมือทั้งสองบนโต๊ะ ยื่นตัวข้ามมามองหน้าอ้ายชุนใกล้ๆ “ข้าไม่อ

ุนถอน

ด้...แ

ยนวันอื่น” เขาลุกขึ้น “ข้าจะไปทำอ

าวสั

อร

กครื้นเฮฮาตลอดเวลาถือเป็นเรื่องแปลกใหม่ แต่ลั่วซินชอบความสงบเช่นนี้ เข

ด้รู้ว่าเขาไม่ได้เป็นเพียงแค่เด็กที่มีเชื้อสายของชาวต่

าครั้งหนึ่งที่กำลังโดนพี่สาวแซวอย่า

าร้ายเพราะสายเลือดก็ปล่อยให้พูดจาเหม็น

งๆ เกี่ยวกับครอบครัวจึงกลายเป็นเ

ยชุนก็พูดอะไรท

องของเจ้า แต่รู้

การปล่อยคนเหล่านั้นไปคงเป็นการสบายใจที่สุด ตัวเราเป็นตัวเรา ไม่ได้

มีใครเรียกเขาว่าต่างด้าวอีกครั้ง