อุ่นไอรักตำหนักเหมยพันปี

จเมื่ออย่างน้อยตนก็เลือกสวมเสื้อผ้ามาถูกสำหรับอากาศแบบนี้ เขาเดินออกจากตำหนักได้สองสามก้าวก็หันม

ลั่วซินเอ่ยนามของคนที่

จะตกผลึกความคิดเขียนออกมาได้ เขาจึงจะใช้เวลาระหว่างนี้หาเบาะแสว่า

ามเฟยผู่เป็นเบาะแสที่ดี ผู

รผ่านศึกซึ่งสังกัดภายใต้กรมกลาโหม ถามหาชื

หวังเสียชีว

ผู้นั้นอาจมีชีวิตยืนยาวอย

ในหน้าที่จ

าฏิหาริย์ประเภทท่านกบดานอยู่ที่ไหนสักแห่งโดยที่เสียความทรงจำ หรือยังหาทางกลับบ้านเกิดไม่ได้ หรือใช

ะมีคนมา

ยู่ที่ใดไหมขอรับ? จะไปเ

็นอะไรก

ทัพ” ลั่วซินวางมือทั้งสองข้างบนโต๊ะ โน้มต

มกรมคลังที่ดูแลเรื่องทะเบียนราษฎร์ บางทีทางฝ่ายโน้นอาจใจดีกว่า แต่ที่นี่เราไม่ทำเรื่องเช่นนั้น อีกอย่าง ค

.

ีธุระอื่

ยังกรมคลัง แต่แน่นอนว่ากับเรื่องแบบนี้ ทางราชการม

พึ่งหน่วยงานราชการไม่ได้ ต้องหาทางอื่น พอกลับถึงถนนหน้า

เหมยมิใช่รึ?” อีกฝ่ายเรียกไว้ “ออกม

ในตำหนัก ทหารยามคนนั้นไล่มาทันและกำลังจะพูดจาสั่งสอนสักหลายประโยคไม่ให้อ

ึ?” เจ้าของตำห

ข้าแค่วิ่งยื

มาในวันนี้แทน เขาไม่กล้าพูดว่าหวังเฟยผู่เสียชีวิตแน่แล้วต่ออ้ายชุนที่มอง

ะเป็นเช่นนั้น เจ

าดื่มถ้วยหนึ่ง รวมทั้งเลื่อนถาดใบชาทอดกรอบมาตรงหน้าให้ทาน หัวใจข

ันรสชาติเหมือนชา สมแล้วที่

าวกับไม่พอใจ

คิดว่าวันนี้รับประ

มายจ

ารเดินมาทั้งวันเริ่มผ่อนคลาย เขาเล่าให้อ้ายชุนฟังว่าวันนี้ไป

จจะต้องใช้เบาะแสมากกว่าช

ิ่งสักพัก สุ

ม่มีชื่อสถานที่เจาะจงหรือรายละเอียดจะเล่าให้ฟัง มี

มองข้ามบางสิ่งไป” ลั่วซินแย้ง คนฟังเอี

ยชุนจัดท่านั่งใหม่ ยืดตัวขึ้น สูดหายใจลึก “อาจ