ตอนที่เซินชูพูดถึงเรื่องการหย่า ใบหน้าของเธอไม่มีความรู้สึกเลยแม้แต่น้อย น้ำเสียงของเธอฟังดูสงบเยือกเย็น แต่กลับเหมือนไม่ได้จริงจังอะไร

เฉินเซียวยังคิดว่าเธอได้ยินผิด จนกระทั่งได้ยินเซินชูพูดขึ้นอีกประโยคว่า “ในกระเป๋าเดินทางมีหนังสือข้อตกลงการหย่าอยู่ฉบับหนึ่ง เธอช่วยฉันหาหน่อยสิ”

เอาจริง ๆ เหรอ！

เฉินเซียวแทบอดไม่ได้ที่จะปาดน้ำตา ในที่สุดเพื่อนของเธอก็คิดตกแล้ว ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป พวกคนตระกูลป๋อจะได้ออกไปจากชีวิตเซินชูสักที！

“เธอรอก่อนนะ ฉันจะไปทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลให้เธอเดี๋ยวนี้！ เรื่องหย่าต้องรีบจัดการ กองเพลิงนี้ใครอยากกระโดดเข้าไปก็เชิญกระโดดไปเลย！ เราจะไม่เล่นด้วยอีก！ ”

“ใช่ ใครอยากกระโดดลงไปก็เชิญกระโดดเลย”

เฉินเซียวอยากให้เซินชูหย่ามาสามปีแล้ว การแต่งงานครั้งนี้ของเซินชูกับป๋อมู่เหนียน เธอไม่เห็นด้วยตั้งแต่ต้น

แต่ถึงอย่างไรก็เพื่อนรักกันมากว่ายี่สิบปี เฉินเซียวไม่สามารถพูดเกลี้ยกล่อมเธอได้ ดังนั้นเธอเลยรอ รอมาตลอด รอวันที่เซินชูได้สติ

เธอเกือบจะคิดว่าเธอรอไม่ถึงวันนั้นซะแล้ว เซินชูจมปักอยู่กับป๋อมู่เหนียน ผู้ชายคนนี้อย่างหัวปักหัวปำ

ตอนนี้เซินชูบอกว่าต้องการหย่า เธอไม่อยากจะเสียเวลาอีกเลย เธอไปทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็หาหนังสือข้อตกลงการหย่าของเซินชูในกระเป๋าออกมา “หนังสือข้อตกลงการหย่านี้ เธอเขียนขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอไม่เอาอะไรเลยนี่นะ ออกมาตัวเปล่าแบบนี้ มันง่ายสำหรับป๋อมู่เหนียน ผู้ชายหมา ๆ นั่นเกินไปหรือเปล่า？ ”

เซินชูรับข้อตกลงการหย่ามา กวาดตามองเธอแวบหนึ่ง “เงินเล็กน้อยพวกนั้น ฉันไม่มีเหรอยังไง？ ”

เฉินเซียวคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก็ใช่ ไม่ใช่ว่าเธอไม่มีเงิน

เซินชูเป็นใครกัน？

ลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนคนเดียวของตระกูลเซินแห่งเจียงหนาน เธอเป็นคุณหนูไฮโซ ก็คงจะมีแค่คนที่ไม่รู้อะไรเลยเท่านั้น ที่คิดว่าเซินชูเป็นคนไม่มีหัวนอนปลายเท้า

น่าขำจริง ๆ ！

เมื่อทั้งสองขึ้นรถ เฉินเซียวกำลังจะถามเซินชูว่าจะไปไหน เซินชูก็พูดขึ้นก่อนว่า “ไปบริษัท คราวบาร์ เทคโนโลยี กัน”

ในเวลานี้ป๋อมู่เหนียนน่าจะอยู่ที่บริษัท

เมื่อเฉินเซียวนึกขึ้นได้ว่าเซินชูกำลังจะไปหย่า ตลอดทางเธอก็รู้สึกตื่นเต้นมาก หากไม่เพราะเป็นเวลากลางวันที่รถเยอะเลยต้องจำกัดความเร็ว เธอก็อยากจะเหยียบให้สุดคันเร่งเลยจริง ๆ

ครึ่งชั่วโมงต่อมา รถหยุดที่หน้าบริษัท คราวบาร์ เทคโนโลยี

เฉินเซียวหยุดรถ เอียงหน้าไปมองเธอ “จำไว้ มาดเราต้องเท่ กระฉับกระเฉง”

เซินชูก้มหน้าลงหัวเราะ “ไม่ต้องเป็นห่วง”

ตลอดเวลาสามปี ได้บดทำลายความอดทน และความไม่พอใจของเธอไปหมดแล้ว

เซินชูถือข้อตกลงการหย่า เดินตรงเข้าไปในบริษัททันที แผนกต้อนรับไม่ได้หยุดเธอไว้ แต่ตลอดทางที่เข้าไปสายตาของทุกคนต่างจ้องมองมาที่เธอ

ขณะที่เซินชูยังมาไม่ถึงห้องทำงานของป๋อมู่เหนียน ป๋อมู่เหนียนก็รู้จากเลขาของเขาแล้วว่าเธอมา

“ให้เธอเข้ามา”

เขาก็อยากจะดูเหมือนกัน ว่าเธอจะมาไม้ไหม

หลินเฉาหยางพยักหน้า ：“ครับ ผมทราบแล้วครับท่าน”

พูดพลาง เขาก็ออกจากห้องไป ปล่อยให้ป๋อมู่เหนียนอยู่คนเดียวในห้อง

หลังจากเซินชูออกมาจากลิฟต์ ก็ตรงไปยังห้องทำงานของป๋อมู่เหนียน เธอเคยมาที่นี่สองสามครั้ง รู้ที่ตั้งของห้องทำงานเขาเป็นอย่างดี

ตลอดทาง แผนกเลขาเอ่ยทักทายพอเป็นพิธีไม่กี่คำ เมื่อก่อนเซินชูมักจะยิ้มตอบกลับ แต่วันนี้เธอกลับไม่มีกระจิตกระใจจะทำอย่างนั้น

เธอสวมรองเท้าส้นสูงเดินตรงเข้าในที่หน้าประตูห้องทำงานของป๋อมู่เหนียน แล้วเคาะประตู โดยไม่รอให้คนในห้องเปิดปากเชิญ เซินชูก็ผลักประตูห้องแล้วเดินเข้าไปทันที “เซ็นหนังสือหย่านี่ซะ พรุ่งนี้เก้าโมงเช้า เจอกันที่หน้าประตูสำนักทะเบียน”

เซินชูเดินไปที่หน้าโต๊ะทำงาน จากนั้นก็วางหนังสือข้อตกลงการหย่าที่เธอลงชื่อแล้วลงตรงหน้าเขา

หลังจากเสร็จธุระแล้ว เธอก็เดินออกไปทันที โดยไม่หยุด หรือลังเลใด ๆ แม้แต่น้อย