เซินชูใช้เวลาไม่เกินสิบวินาที ตั้งแต่เข้าไปข้างในจนออกมา ป๋อมู่เหนียนมองหลังที่เดินออกไปของเธอ แววตาของเขามืดมนลง

เขาเอื้อมมือไปหยิบข้อตกลงการหย่าบนโต๊ะขึ้นมา ที่มุมหนึ่งของกระดาษเซินชูได้ลงชื่อไว้แล้ว มุมอีกมุมหนึ่งเหลือไว้ให้เขาลงชื่อ

ข้อตกลงนี้ไม่ได้ยาวมาก ก็แค่หน้ากระดาษนึง ข้อตกลงแต่ละข้อในนั้นเขียนไว้อย่างชัดเจน ทรัพย์สินทั้งหมดที่เป็นของเขา เธอจะไม่เอาแม้แต่ชิ้นเดียว

หลังจากอ่านข้อตกลงการหย่าแล้ว ป๋อมู่เหนียนก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

ไม่เอาอะไรแม้แต่ชิ้นเดียว？

เซินชู เธอไปเอาความมั่นใจมาจากไหน？

ดี！

พรุ่งนี้เขาก็อยากดูเหมือนกันว่าเธอจะหย่ากับเขาแบบนี้จริง ๆ หรือเปล่า！

ป๋อมู่เหนียนตาแข็งทื่อ เขาฉีกข้อตกลงการหย่าในมือของเขาทิ้งทันที

เมื่อหลินเฉาหยางเดินเข้ามา ก็เห็นป๋อมู่เหนียนยืนคาบบุหรี่อยู่ริมหน้าต่าง ป๋อมู่เหนียนในชุดสูทสีดำเหมือนมีไอเย็นแพร่ซ่านออกมาจากตัวของเขา ทำให้หลินเฉาหยางไม่กล้าพูดอะไรออกมา

แต่การประชุมครั้งนี้สำคัญมาก หลินเฉาหยางเลยต้องกัดฟันเรียกเขา “ท่านครับ การประชุมตอนสิบโมงเริ่มขึ้นแล้วนะครับ”

เมื่อได้ยินคำพูดของเขา ป๋อมู่เหนียนที่ยืนอยู่ริมหน้าต่างก็หันกลับมาทันที ดวงตาสีเข้มของเขาแข็งราวกับถ้ำน้ำแข็ง เพียงเลือบมองก็ทำให้คนที่ถูกมองรู้สึกหนาวสั่นไปทั้งตัว

“ฉันรู้แล้ว”

ป๋อมู่เหนียนขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วหักบุหรี่ทิ้งลงถังขยะข้าง ๆ ก่อนจะก้าวขาเดินผ่านหลินเฉาหยางออกไปจากห้องทำงานทันที

วันนี้ท่านประธานอารมณ์ไม่ดี

หลินเฉาหยางนึกถึงการประชุมที่กำลังจะจัด ก็รู้สึกเศร้าแทนผู้เข้าประชุมในวันนี้ขึ้นมาทันที

เซินชูใช้เวลาทั้งหมดไปเพียงหกถึงเจ็ดนาที ตลอดเวลาที่เข้าไปใจของเธอางบดั่งน้ำ ความเจ็บปวด และการต่อต้านที่คิดไว้ไม่มีแม้แต่น้อย

อย่างที่คิดไว้ เมื่อสะสมความผิดหวังไว้มาก ก็จะไม่มีความเพ้อฝันอีก

เธอออกมาจากบริษัท คราวบาร์ เทคโนโลยี แล้วแหงนมองท้องฟ้าครึม ๆ ครู่นึง เธอรู้สึกขมขื่นในใจ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกอึดอัดอีกต่อไป

เฉินเซียวพูดถูก เรื่องหย่าต้องรีบจัดการ

เซินชูหันหน้าลง จากนั้นก็เดินไปที่รถแล้วเคาะประตูรถ

เฉินเซียวกำลังรับโทรศัพท์ เมื่อเซินชูกลับมา เธอก็รีบเปิดประตูรถทันที

เซินชูนั่งลงอย่างเงียบ ๆ ไม่ได้รบกวนเธอคุยโทรศัพท์

เธอเพิ่งคาดเข็มขัดเสร็จ เมื่อเงยหน้าขึ้น ก็พบว่าเฉินเซียวกำลังยื่นโทรศัพท์ให้เธอ

เซินชูเลิกคิ้ว “ใคร？ ”

“ลุงเซิน”

เซินชูตัวแข็งทื่อไปครู่หนึ่ง หลังจากทำใจอยู่สองวินาที เธอจึงรับเอาโทรศัพท์มาจากเฉินเซียว แล้วพูดไปที่ปลายสายว่า “คุณพ่อ”

“สนุกมาสามปีแล้ว ถึงเวลากลับบ้านแล้วหรือยัง？ ”

เมื่อคืนก่อน ตอนที่ป๋อมู่เหนียนกดไหล่เธอให้คุกเข่าลง เธอไม่ได้ร้องไห้ออกมา ตอนที่เธอเอาหนังสือหย่าไปให้เขา แล้วเดินออกมาเธอก็ไม่ได้ร้องไห้ แต่ตอนนี้ เมื่อเธอได้ยินเซินจิ่นเชิงถามเธอว่าได้เวลากลับบ้านหรือยัง น้ำตาของเซินชูก็ไหลออกมาอย่างควบคุมไม่อยู่

สามปีก่อน ตอนที่เธอจะแต่งงานกับป๋อมู่เหนียน พ่อแม่และคนรอบข้างของเธอแทบจะคัดค้านกันหมด แต่เธอยังเป็นเด็ก และเอาแต่ใจ เธอคิดว่าป๋อมู่เหนียนยอมแต่งงานกับเธอ เขาคงจะชอบเธอ

แต่เธอใช้เวลาสามปีในการพิสูจน์ว่าเธอผิดอย่างไม่น่าให้อภัย

ที่แท้ผู้ชายคนหนึ่งแต่งงานกับผู้หญิงคนหนึ่ง ไม่จำเป็นจะต้องรัก หรือพออกพอใจ แต่เขาสามารถทำเพื่อผู้หญิงอีกคน โดยการยอมแต่งงานกับผู้หญิงซื่อ ๆ ที่รักเขาสุดหัวใจ เพื่อแก้แค้นความรัก และความเกลียดของเขากับเธอ

คนที่ป๋อมู่เหนียนรักคือหลินเซียงหยา น้ำเน่ามากน้องชายกับพี่สะใภ้

เธอที่ทุกคนเรียกว่าคุณนายป๋อ ก็เป็นเพียงฉากบังหน้าระหว่างพวกเขาเท่านั้น

น่าขำที่ตอนนั้นเธอยังทำเพื่อผู้ชายคนนี้ จนญาติมิตรเพื่อนสนิทต่างตีตัวออกห่าง ถึงขนาดแม้แต่เซินจิ่นเชิงที่รักเธอมากก็ยังพูดว่า “ในเมื่อยืนหยัดที่จะแต่ง ก็ไม่ต้องเป็นลูกสาวของเขาอีก” ！

จู่ ๆ เซินชูก็ร้องไห้ออกมา เธอกลัวว่าอีกฝั่งจะได้ยิน เธอเลยทำได้เพียงเก็บเสียงร้องของเธอไว้ แต่ด้วยความเสียใจ และความไม่พอใจ ทำให้ไหล่ทั้งสองข้างเธอสั่น

“น้องห้า...”

เฉินเซียวนั่งมองอยู่ข้าง ๆ เห็นอย่างนี้เธอก็รู้สึกสงสารมาก เธอกับเซินชูรู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก พวกเธอโตมาด้วยกัน คุณหนูตระกูลเซินผู้เย่อหยิ่งคนนั้น เคยร้องไห้จนน่าเวทนาแบบนี้มาก่อนที่ไหนกัน？

และทั้งหมดนี้ ก็เป็นเพราะป๋อมู่เหนียนคนเดียวเท่านั้น！