บทเรียนรักจากต่างดาว

"คุณลูกค้า ขอโทษที่ให้รอ ยำทะเลรวมมิตร 2 ที่ได้แล้วครับ!"

"มอคค่ากับสปาเกตตีโต๊ะสามก็พร้อมแล้วนะ ฝากจัดการด้วย" เสียงหญิงสาวดังขึ้นจากในห้องครัว

"รับทราบ!" ชายหนุ่มตะโกนขานรับ

ท่ามกลางความสุขสำราญของเหล่าผู้คนที่นั่งรับประทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อยภายในร้านอาหารขนาดย่อม มีเพียงผมสีขาวผ่องอันเรียวยาวสะบัดพลิ้ววิ่งรอบร้านไปมาอย่างอลหม่าน

"ขอโทษที่ให้รอนะครับ อาหารที่สั่งได้แล้วครับ"

ปีเตอร์เป็นลูกจ้างคนแรกและคนเดียวของร้านอาหารแห่งนี้ เขาเป็นชายหนุ่มอายุเพียงยี่สิบปี มีผมสีขาวเรียวยาวอันเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว จนลูกค้าบางท่านก็มักเรียกปีเตอร์ว่า "พ่อหนุ่มหัวขาว"

"ครบจนได้ หู้ว"

ด้วยความที่ว่าร้านอาหารแห่งนี้มีพนักงานเพียงแค่สองคนต่อผู้คนที่มารับประทานอาหารจำนวนมาก เขาเดินเข้ามาทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ไม้พลางเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก

"อย่าเพิ่งรีบเหนื่อยสิรุ่นน้อง พวกเรายังมีออเดอร์อีก 4 โต๊ะนะ มาช่วยกันหน่อยเร็ว! "

"ระ รับทราบ"

ฉ่า หญิงสาวยืนอยู่หน้ากระทะ กดเร่งไฟจนแรงสุดแล้วโยกกระทะเพื่อคลุกเคล้าอาหารไปมาอย่างคล่องแคล่ว

เธอคือ "เฮเลน" ผู้เป็นทั้งเชฟหลักและเจ้าของร้านแห่งนี้ สาวผมสีน้ำตาลที่มีไฮไลท์ดำยาวลงมาถึงบ่า ในเวลาทำงานเธอจะรวบมัดเอาไว้ไม่ให้มาก่อกวนการทำงาน ใบหน้าสะสวยกับฝีมือการทำอาหารที่สามารถมัดใจคนให้หลงรักจนคลั่งได้ จึงทำให้ผู้คนละแวกนี้มักพากันกรูเข้ามาใช้บริการร้านแห่งนี้กันอยู่ไม่ขาดสาย

"ออเดอร์สุดท้ายแล้วนะ เอาให้เต็มที่ไปเลย!"

"เมนูล่ะเจ๊?"

"ปูผัดผงกะหรี่ เตรียมเครื่องเคียงให้ที"

"รับทราบ"

ปีเตอร์ยืดเส้นสายก่อนหนึ่งครั้ง ก่อนจะหยิบวัตถุดิบมาบรรจงสับละเอียดพร้อมกับปรุงเครื่องเทศได้อย่างรวดเร็ว เขายื่นจานวัตถุดิบส่งไปต่อให้เฮเลนผู้ทำหน้าที่ผัดต่อ การทำงานกันอย่างมืออาชีพของพวกเขามักจะถูกกล่าวชมอยู่บ่อยครั้ง

และแล้วสงครามในวันนี้ก็เสร็จสิ้นลงจนได้

"ฮึ้บ....อ้าา สมกับเป็นวันสิ้นปีเลยนะครับ ลูกค้าเยอะกว่าปรกติจริงๆ"

"อื้ม แต่ปีนี้พวกเราก็ยังผ่านไปได้ด้วยดีเนอะ"

ชายหนุ่มผมขาวทิ้งตัวลงบนพื้นห้องครัวพลางใช้ผ้าเช็ดเหงื่อตามร่างกาย เขารับน้ำอัดลมจากรุ่นพี่แล้วขยับตัวให้เธอนั่งข้างๆ

"ชนแก้ว!"

"ไม่มีไวน์เย็นๆเหลือสักขวดเหรอครับ?"

"เอาเถอะน่า ฉันไม่ดื่มแอลกอฮอล์เหมือนนายนี่ อยู่เป็นเพื่อนกันก่อนดิ"

เฮเลนยื่นนิ้วไปจิ้มบนแก้มนุ่ม เธอชอบหยอกรุ่นน้องคนนี้เป็นประจำ นอกจากเขาจะไม่รำคาญเธอแล้วยังขี้อายอีก เห็นได้จากใบหน้าของปีเตอร์เริ่มแดงขึ้นเล็กน้อย

"แล้วปีใหม่นี้นายไม่มีนัดบ้างเลยรึไง?"

"หึ ของแบบนั้นไม่มีตั้งแต่เรียนจบม.ปลายแล้วครับ"

"น่าเสียดายเนอะ คนน่ารักแบบนายแต่กลับไม่มีผู้หญิงมามองบ้างเลยเนี่ย ทำบุญบ้างรึเปล่า?"

"ชะ ช่างผมเถอะน่า เจ๊เองก็ไม่มีเหมือนกันแหละ อายุก็ปูนนี้แล้ว" เฮเลนกระตุกคิ้วขึ้น

"หา?! ยอกย้อนเหรอ จะเหิมเกริมไปแล้วน้าา ฉันมีคนคุยแล้วย่ะ"

"ใครจะไปเชื่อ"

เฮเลนหยิกแก้มของชายหนุ่มแล้วยืดออก ถึงจะหยอกล้อรุ่นน้องไปแบบนั้นแต่เธอเองก็ยังไม่มีแฟนเป็นผู้เป็นคนเสียที ด้วยภาระงานทางร้านอาหารก็แทบจะเอาเวลาในชีวิตเธอไปจนหมดแล้ว เห็นทีเรื่องอื่นคงจะเป็นไปได้ยาก

จริงๆแล้วเป็นเพราะเธอไม่คิดฝักใฝ่ในความรักเสียเป็นส่วนใหญ่ ขอแค่ได้ทำอาหารไปเรื่อยๆ เรื่องคนข้างกายคงไม่สำคัญเท่าไหร่นัก

ยิ่งทุกช่วงเวลาสิ้นปี ที่ร้านจะมีคนแน่นเอี้ยดจนแทบล้นก็ว่าได้ เหล่าผู้คนต่างพากันมาที่ร้านอาหารเพื่อสังสรรค์เนื่องในเทศกาลกันทั้งนั้น ในส่วนของไวน์ตามเทศกาลที่เหลือปีเตอร์ก็อาสาเป็นคนนำกลับไปเอง เนื่องจากเขาอยู่บ้านเพียงคนเดียวแถมยังชอบดื่มแอลกอฮอล์เป็นชีวิตจิตใจอีกด้วย

"มาทำความสะอาดกันเถอะ!"

เธอดึงแขนปีเตอร์ขึ้นแล้วหยิบไม้กวาดมาเริ่มลงมือกวาดพื้นห้องครัวอย่างไม่รอช้า ปีเตอร์ได้แต่มองรุ่นพี่แล้วแอบยิ้มโดยไม่ให้เธอเห็น เขาเดินไปหยิบไม้กวาดมาช่วยอีกแรง

"ช่วงนี้ข่าวเรื่องลี้ลับกำลังมาแรง นายอยู่บ้านคนเดียวต้องระวังตัวไว้หน่อยนะ"

"เรื่องลี้ลับ? หมายถึงผีเหรอครับ"

"ไม่ใช่หรอก เอเลี่ยนน่ะ"

"ฮ่าๆ ล้อเล่นรึเปล่าเจ๊ พวกนั้นจะมีจริงได้ยังไง"

"เห.. นายไม่เชื่อเรื่องเอเลี่ยนเหรอ"

"ก็ใช่ว่าไม่เชื่อ แต่ว่า....น่าจะเรียกว่าไม่สนใจมากกว่านะครับ ยังไงก็เป็นเรื่องไกลตัวจริงไหมล่ะ"

"อื้ม ก็จริงจ้ะ"

แต่เดิมโลกใบนี้ก็เต็มไปด้วยสิ่งมีชีวิตที่เกิดขึ้นมาจากสัตว์เซลล์เดียวทั้งนั้น พวกมันมีการวิวัฒนาการมาต่อเนื่องกันจนแตกแขนงออกไปมากมาย และหนึ่งในแขนงนั้นก็คือมนุษย์ โอกาสที่จะมีสิ่งมีชีวิตซึ่งสามารถใช้ความคิดและสติปัญญาในการสร้างยานแบบในหนังที่เคยดูตอนวัยเด็กได้นั้นแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย

หลังจากทำความสะอาดร้านจนสะอาดเอี่ยม ปีเตอร์จึงบอกลาเฮเลนแล้วออกเดินทางกลับบ้าน

"เอเลี่ยนงั้นเหรอ... "

ปีเตอร์เอาแต่คิดถึงเรื่องในข่าวช่วงนี้ที่นำเสนอแต่เรื่องของสิ่งลี้ลับจากนอกโลก แต่ก็ส่ายหน้าไปในที่สุด ยังไงของแบบนั้นก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันอยู่แล้ว...

แสงตะวันเริ่มที่จะลับขอบฟ้า ท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีเป็นสีแดงฉานบ่งบอกถึงเวลาเย็นก่อนมืดค่ำ

ปีเตอร์เดินกลับบ้านด้วยความรู้สึกโดดเดี่ยว ท่ามกลางเหล่านักเรียนนักศึกษาจากมหาวิทยาลัยละแวกร้านอาหาร เขาหิ้วถุงใส่ขวดไวน์องุ่นและสับปะรดจากเมืองนอกกลับไปอย่างละขวดด้วยใบหน้าที่อมทุกข์

สีหน้าของเหล่าผู้คนที่เดินกันเป็นคู่บ้าง กลุ่มบ้าง ทุกคนต่างมีสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสุข พวกเขาใช้ชีวิตโดยไม่ได้ต้องคิดอะไรให้ปวดหัว ไม่เหมือนปีเตอร์ที่วันๆทำแต่งานร้านอาหารจนแทบจะลืมเรื่องของการใช้ชีวิตไปหมดแล้ว

เขาเดินเข้าไปในร้านขายเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ขนาดเล็ก ร้านแห่งนี้เป็นร้านประจำของปีเตอร์มาตั้งแต่ตอนสมัยมัธยม ถึงแม้อายุจะไม่ถึงแต่ลุงเจ้าของร้านก็ใจดีกับปีเตอร์เอามาก

"อ้าว พ่อหนุ่มผมขาวนี่"

"สวัสดีครับลุง วันนี้มีอะไรน่าสนใจบ้างมั้ยครับ"

"เรื่องนั้นไว้ใจลุงได้เลย ของใหม่เพิ่งจะมาส่งเองน่ะ"

ลุงผู้นี้ไร้ชื่อแซ่ รู้เพียงแค่เป็นคนที่นี่มานาน ทุกคนแถวนี้ต่างก็รู้จักลุงแกดี ลุงแกเป็นคนอัธยาศัยดีกับทุกคน เหล้าร้านของแกก็มีทั้งของในและนอกประเทศ นับว่าเป็นของแรร์ในเมืองเลยก็ว่าได้ ลุงเป็นผู้ชายที่ดูสูงอายุที่กลับแข็งแรงกว่าที่คิด แอลกฮอล์ในเลือดลุงคงจะเป็นตัวรับอิเล็กตรอนแทนออกซิเจนแล้วล่ะมั้ง

ลุงเดินหยิบไวน์ขวดใหญ่ออกมาจากหลังร้าน ที่ขวดถูกปิดด้วยจุกคอร์กตามด้วยฉลากการนำเข้า ชื่อของมันก็คือ "Pinot Rose" ไวน์จากอิตาลีซึ่งมีรสชาติขององุ่นและมีความละมุนนุ่มจนฟิน

"เห..น่าลองแฮะ งั้นขอขวดหนึ่งครับ แล้วก็ขอขวดสีแดงเหมือนเดิมด้วยครับ"

"ได้เลยพ่อหนุ่ม อย่าลืมว่าต้องมีความสุขเข้าไว้ล่ะ ถ้ามีเรื่องทุกข์ใจละก็...ร้านนี้รอต้อนรับอยู่นะ"

"ขอบคุณมากครับลุง"

"ปีใหม่แล้ว ลุงเองก็แก่ไปอีกปีแล้วสิ"

"พูดอะไรอย่างนั้นครับ ลุงยังแข็งแรงดีออก"

"โฮะๆๆ ก็ไวน์พวกนี้มันอยู่ในสายเลือดลุงนี่หว่า ฮ่าๆๆ"

หลังจากพูดคุยเรื่องสัพเพเหระจบ ปีเตอร์บอกลาลุงแล้วเดินกลับบ้าน

"รวมกับของเจ๊แล้ว ปีใหม่ก็คงจะอยู่รอดไปได้ล่ะนะ" ปีเตอร์ยิ้มกรุ้มกริ่มพลางมองเหล่าลูกรักที่พร้อมจะให้เขาลิ้มลอง

ชายหนุ่มหยุดเท้าที่หน้าบ้านเดี่ยวขนาดเล็กเขาเงยหน้าขึ้นไปมองท้องฟ้าอันเปี่ยมไปด้วยเมฆที่ลอยละล่องไปตามลม เหล่าเมฆาต่างก็อยู่กันเป็นกลุ่มก้อนพร้อมลอยไปด้วยกัน ตามด้วยแสงอาทิตย์สีส้มแดงส่องทะลุแยงเข้าดวงตา เขานึกอธิษฐาน

"ปีใหม่นี้ขอให้มีอะไรเปลี่ยนแปลงด้วยเถอะ อย่างน้อยก็อยากมีแฟนเป็นผู้เป็นคนก็ยังดี"

ปีเตอร์หลับตาลงพร้อมส่ายหน้าเล็กน้อย เรื่องแบบนั้นแค่ขอก็คิดว่าจะสมหวังรึไง ไร้สาระสิ้นดี...

ทันใดนั้นเอง.. ปัง!

ฟิ้ววว เสียงวัตถุโลหะเสียดสีกับอากาศราวกับเสียงเครื่องบินบนท้องฟ้า วัตถุปริศนาขนาดเล็กกำลังพุ่งลงมาสู่พื้นโลก ปีเตอร์เงยหน้าขึ้นมองด้วยท่าทีงุนงง เขาวิ่งเข้าไปหลบที่มุมกำแพงบ้านแล้วค่อยๆชะโงกหน้าออกมาด้วยท่าทีตกใจสุดขีด

"เห้ยๆ อะไรวะน่ะ! " ขีปนาวุธ? ถึงจะเคยฟังข่าวแล้วได้ยินเรื่องสงครามโลกครั้งที่ 3 แต่ว่า...บ้าน่ะ ของแบบนั้นจะมาตกที่บ้านเราเนี่ยนะ?!

ปีเตอร์เพ่งสายตามองวัตถุปริศนา มันพุ่งลงมาด้วยความเร่งจนตาแทบมองไม่ทัน เขารีบทิ้งถุงไวน์และหมอบตัวลงต่ำทันที เศษดินในสวนหลังบ้านพุ่งกระจายออกไปรอบทิศทาง พืชผักสวนครัวที่ปลูกไว้กระเด็นกระดอนไปทั่ว วัตถุปริศนาได้พุ่งลงมาปักลงบนพื้นดินเกิดเป็นหลุมขนาดรัศมีราวๆ 1 เมตร

ปีเตอร์ได้สติก็ค่อยๆเดินอ้อมมายังสวนหลังบ้านด้วยความตื่นตระหนก เขาพยายามย่องเบาๆเพื่อไม่ให้ใครได้ยินเสียงเท้า ก่อนจะได้เห็นความพินาศของสวนหลังบ้านตน

"นี่มันเรื่องบ้าอะไรวะ?" เสียงพึมพำเบาๆราวกับได้ดูหนังสงครามในรูปแบบ 4 มิติ

ดวงตาทั้งสองคู่มองกวาดไปตามสวนหลังบ้านขนาดใหญ่ เศษพืชผักกระจายไปทั่ว ดินที่พรวนเอาไว้ก็เละเทะไปหมด

"นั่นมัน..!" ปีเตอร์จ้องไปที่วัตถุปริศนาขนาดใหญ่ที่ปักอยู่กลางสวน เขายืนลังเลที่จะเดินเข้าไป ถ้ามันเป็นระเบิดจริงๆขึ้นมาจะทำยังไง!? แต่ต่อมอยากรู้อยากเห็นเองก็พยายามบังคับให้เขาเดินไปสำรวจ

บ้าเอ๊ย เป็นไงเป็นกันวะ!

เขาค่อยๆหมอบแล้วคลานเข้าไปหาวัตถุโลหะปริศนา มันมีขนาดประมาณ 2 เมตร บนเปลือกนอกมีรอยดำจากการเสียดสีชั้นบรรยากาศจนเกิดการลุกไหม้ แต่ถึงอย่างนั้นโลหะก็ไม่มีการแตกหักเลยแม้แต่น้อย เหล็กพิเศษรึไงนะ?

ปีเตอร์ใช้มือสัมผัสผิววัตถุนั้น เผื่อจะเป็นอุปกรณ์ทางการทหารหรืออุปกรณ์วิจัยของนักวิทยาศาสตร์ก็เป็นได้

สัมผัสแรกมันผิวที่เรียบหนา เป็นโลหะที่มีความหนาเป็นพิเศษ เพียงแต่ปีเตอร์เองก็ไม่มีความรู้มากมายอะไรนัก เขาเพียงแค่มองรอบๆวัตถุนั้นและพบกับส่วนที่เป็นกระจกใส

บ้าน่า...อุปกรณ์ทางการทหารจะมีกระจกให้ศัตรูเห็นภายในได้ยังไง เขาเขย่งตัวขึ้นแล้วลองผ่านกระจกถึงสิ่งที่อยู่ข้างใน...แต่ก็ต้องเบิ่งตาโต

เธอมีผมเรียวยาวสีฟ้าเป็นประกายสดใส ผิวพรรณเปล่งเนียนนุ่มสีขาวผ่องเปรียบดั่งความบริสุทธิ์ของแร่ควอตซ์ ดวงตาสีน้ำเงินราวกับอัญมณีอันล้ำค่า ร่างกายอันเปลือยเปล่า ดูเหมือนเธอกำลังหลับใหลอยู่....ปีเตอร์ได้จ้องมองไปยังดวงตาที่กำลังปิดอยู่

แต่จากนั้นดวงตาคู่นั้นก็ได้ลืมขึ้น

"เหวออ!!" เหงื่อไหลจากเส้นผมลงแตะที่แก้มของชายหนุ่ม ปีเตอร์รุดถอยตัวเองออกมาอย่างเร็วจนล้มคะมำ

ฟู่วว! เสียงอากาศจากภายในพุ่งออกมานอกวัตถุประหลาด ไอเย็นจากข้างในทำเอาปีเตอร์ตัวสั่น ร่างบางที่เปลือยเปล่านั้นเริ่มก้าวขาเดินออกมาอย่างช้าๆ

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย?

ตุบ หญิงสาวขยับตัวกระโดดลงจากวัตถุปริศนาจากนั้นจึงค่อยๆย่างก้าวเข้ามาหาชายผมขาว ใบหน้าของเขาแดงพล่านขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด เนินอกอันอวบอิ่มกำลังสั่นไหวเล็กน้อยยามเธอก้าวขาแต่ละข้าง ปีเตอร์หยุดเกร็งอยู่กับที่พลางพยายามมองที่ใบหน้าอันงดงามของเธอ

"ทะ เธอเป็นใครน่ะ?!"

เขาชี้ไปที่หญิงสาว แววตาสั่นไหวจนดูออกได้ชัดเจน ผสานเข้ากับดวงตาสีฟ้า เธอเดินตรงเข้ามาหาปีเตอร์แล้วฟุบตัวล้มลง แหงก..

"เห้ เป็นอะไรรึเปล่า นี่เธอ!" ปีเตอร์ได้สติ เขารีบรุดตัวขึ้นมาแล้ววิ่งเข้าไปประคองร่างบางที่ล้มฟุบเข้ากับกองดินในสวน

ปีเตอร์รีบลุกขึ้นไปประคองร่างหญิงสาวเอาไว้ เขาไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงดีจึงมองไปรอบๆ พลางจะปัดเศษดินออกให้ก่อน-

หวาา

ทันทีที่หันสายตาลงไปก็พบกับเนินอกอันงดงามสีขาวนวล เขาเบือนหน้าหนีอย่างเร็ว เรื่องปัดดินคงต้องเอาไว้ก่อน....

"ปีเตอร์จ้ะ เมื่อกี้เสียงอะไรดังลั่นเลย" จ๊ากก ปีเตอร์สะดุ้งโหยง ชิบหายแล้ว...!

คุณป้าข้างบ้านเดินออกมาตะโกนถาม ทำเอาปีเตอร์ยิ่งลุกลี้ลุกลนเข้าไปอีก ถ้ามีคนมาพบในสภาพนี้ต้องจบเห่แน่ คิดสิปีเตอร์ คิดเร็วเข้า! เขานำเศษดินรอบๆมากลบตัวหญิงสาวเอาไว้แล้วยืนบังจนมิด ขอโทษนะแต่มันจำเป็นสำหรับอนาคตฉันน่ะ...

"อ๋อ! ผมมาทดลองจุดประทัดน่ะครับป้า ขอโทษที่เสียงรบกวนด้วยนะครับ"

"โอ้ว งั้นเหรอจ๊ะ โตขนาดนี้แล้วยังชอบของแบบนั้นเหมือนเด็กเลยนะจ๊ะเนี่ย แต่อย่าเล่นนานนะ ระวังจะไปรบกวนเพื่อนบ้านด้วยล่ะ"

"ครับป้า ขอโทษจริงๆครับ" ทำไมถึงซวยแบบนี้นะ?!

ปีเตอร์ชะเง้อมองดูว่าป้าเข้าบ้านไปแล้วจึงรีบคว้ากุญแจมาไขประตูแล้วเปิดเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็วก่อนจะรีบหลับตาปัดดินและประคองเธอไปให้นอนบนโซฟาตัวใหญ่ในห้องนั่งเล่น

"แล้วฉันจะต้องทำยังไงบ้างล่ะ?"

ร่างเปลือยเปล่าของหญิงสาวมีผ้าห่มหนาคลุมทับเอาไว้ เนื่องจากอากาศในเมืองนี้ตอนหน้าหนาวนั้นทำร่างกายสั่นได้ง่ายๆ ปีเตอร์จึงเปิดเครื่องปรับอากาศให้อีกแรง เศษดินตามพื้นบ้านไว้ค่อยมาจัดการ ตอนนี้ขอพักเอาแรงก่อนเถอะ..

เขาค่อยๆรินไวน์องุ่นลงแก้วอย่างช้าๆแล้วนั่งจิบไวน์ขณะมองดูใบหน้าของหญิงสาวที่กำลังหลับใหลอย่างสบายใจ

"อ้าาา เจ้านี่รสชาติดีแฮะ"

ชายหนุ่มมองขวดไวน์สีม่วงอ่อนเพื่อจำยี่ห้อไว้สำหรับการซื้อในอนาคต เขาสลับสายตาไปมองร่างของหญิงสาวอยู่เนืองๆ

มือบางสีขาวนวลเริ่มขยับเล็กน้อย เธอเหยียดแขนกางออกแล้วเริ่มส่งเสียง

"ฮ้าววว~"

"นี่เธอ ตื่นแล้วเหรอ?! " ปีเตอร์ส่งสายตาไปยังหญิงสาวปริศนา

หญิงสาวปริศนามองเขากลับ เธอเอียงคอตามด้วยส่งสายตางุนงง ดวงตาสีฟ้าอ่อนมองกวาดไปรอบๆบ้านแล้วมาหยุดที่ร่างของปีเตอร์

บรรยากาศในบ้านพลางเงียบสงบ ร่างบางค่อยๆคลานออกมาจากผ้าห่มที่คลุมตัวเอาไว้ เธอรุกตัวเข้ามาที่ชายหนุ่มอย่างไม่ลังเล มือเล็กเนียนนุ่มถูกยื่นออกมาจับที่ข้อมือของชายหนุ่ม

"เห้ย จะทำอะไรน่ะ! "

ปีเตอร์พยายามจะดึงมือกลับแต่ก็ต้านทานแรงของเธอไม่ได้เลย ร่างเล็กดึงมือหนาไปดมจนทั่วทั้งมือ จากนั้นก็เริ่มใช้ลิ้นเลียสัมผัสที่ฝ่ามือ

ฟุตฟิต ฟุตฟิต

เมื่อดมจนพอใจแล้ว เธอก็ปล่อยมือของปีเตอร์ออก ส่งสายตาออกไปมองรอบๆห้อง แล้วก็กลับมาที่ชายหนุ่มอีกครั้ง

"เธอเป็นใครกันแน่?! แล้วมาจากไหน ตอบมานะ!"

"งืออ.."

สาวน้อยครางออกมาไม่เป็นภาษา เธอลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้ามากอดชายหนุ่มเอาไว้ มือบางจับไปที่แก้มทั้งสอง ก่อนจะดูดลงที่คอด้านขวาของปีเตอร์จนเป็นรอยแดง จ๊วบ

"นี่เดี๋ยวสิ ปล่อยนะ! "

ปีเตอร์ยื่นแขนทั้งสองไปยันไหล่ของเธอเอาไว้ แต่ก็ไม่สามารถสู้แรงของเธอได้เลยแม้แต่น้อย เขาถูกผลักลงไปนอนราบบนพื้น ก่อนที่เธอคนนั้นจะเดินขึ้นมาคร่อมตัวเขาไว้

"เหวออ นั่นเธอจะทำอะไร!!!!"

หญิงสาวจับแขนปีเตอร์มารวบเอาไว้แล้วเหนือหัวแล้วถกกางเกงของเขาลง ดวงตาของเธอจ้องไปที่เป้าตุงของชายหนุ่ม เขาพยายามบิดร่างกายสุดแรงเพื่อหลุดพ้นแต่ไม่เป็นผลใดๆ

"หยุดนะ ขอร้องล่ะ หยุดทีเถอะ!! "

หญิงสาวจ้องมองเป้าตุงด้วยสายตาหยาดเยิ้ม เธอถกกางเกงในลงอีกตัว เผยให้เห็นแท่งเอ็นขนาดใหญ่ตั้งโด่ขึ้น ที่ลำมีเส้นเลือดบ่งบอกถึงอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน

"อะ อื้อออ เดี๋ยวก่อนสิ หยุดก่อน!!"

ปีเตอร์ถูกหญิงสาวใช้ริมฝีปากเลียเข้าที่หัวหยักจนชุ่มน้ำลาย เธอกดปากลงพร้อมอมลำเนื้อขนาดใหญ่เข้าไปเพื่อดูดจนเกิดเสียงดัง จ๊วบ

ฉันจะ... แตกก!

ปีเตอร์หลับตาแล้วเงยหน้าขึ้น เขากระตุกเอวขึ้นให้แท่งเอ็นแทงเข้าปากหญิงสาวพร้อมกับฉีดน้ำกามสีขาวขุ่นพุ่งเข้าไปเลอะภายในช่องปากเธอ

"งืออ อึก" เธอกลืนน้ำสีขาวขุ่นเข้าไป!?

"อ๊า....."

มือบางเลียแล้วดูดน้ำที่ปลายหยักจนหมด เธอกลืนมันลงไปด้วยสีหน้าอิ่มเอม จากนั้นก็ยอมปล่อยมือจากชายหนุ่ม

ปีเตอร์รีบดึงกางเกงขึ้นแล้วรุดตัวถอยห่างเธอในทันที สีหน้าเขาซีดเผือดจากการโดนรีดน้ำเป็นครั้งแรก เขามองเธอด้วยใบหน้าผวาอย่างสุดขีด

"นะ นะ.... นี่มันบ้าอะไรวะเนี่ย!?"