ข้าเก็บภรรยาได้ที่ชายหาด (ภาคต่อ สามีข้าจะเลี้ยงดูท่านเอง)

ข้าเก็บภรรยาได้ที่ชายหาด (ภาคต่อ สามีข้าจะเลี้ยงดูท่านเอง)

จิ้งจอกสะท้านหม้อไฟ

5.0
ความคิดเห็น
8.5K
ชม
54
บท

ชาติที่แล้วของไห่เฉิงเขาเป็นประมุขมารที่ไม่สมหวังในความรัก มาแสนภพแสนชาติ และภพชาติที่หนึ่งแสนของเขา มีเหตุให้ต้องทำลายดวงจิตมารของตนเอง และเหลือเสี้ยวดวงจิตเอาไว้เพียงน้อยนิด ดวงจิตที่เหลืออยู่เขาอ้อนวอนขอต่อมหาเทพขอให้เขาได้เกิดเป็นมนุษธรรมดา ที่สมหวังในความรักม่ีครอบครัวที่อบอุ่น และไม่ขอจดจำอดีตชาติของตัวเองอีกต่อไป เขาขอเริ่มต้นใหม่ในดินแดนมนุษย์และไม่ว่าจะเกิดอีกกี่ครั้งกี่ภพกี่ชาติ ขอให้เขาได้สมหวังในความรักทุกภพทุกชาติไป

บทที่ 1 ตอนที่ 1 ซูลี่หยาง

ซูลี่หยางอดีตนักดำน้ำมากฝีมือที่ผันตัวเองมาเป็นชาวประมงอาศัยอยู่ในหมู่บ้านชาวประมงเล็กๆ ในหมู่บ้านชิงไห่ เมืองชิงผิง ซูลี่หยางลาออกจากงานที่ทำอยู่แม้ว่า

เขาจะเป็นนักประดาน้ำประจำแท่นขุดเจาะก๊าซและน้ำมันกลางทะเลที่มีเงินเดือนสูงลิบลิ่วแต่ทว่ามีเหตุทำให้เขาต้องหันหลังและกลับสู่บ้านเกิดเพื่อสืบทอดอาชีพดั้งเดิมของครอบครัวที่เหลือเพราะเขาเป็นทายาทเพียงคนเดียวเท่านั้นในตอนนี้

ส่วนสาเหตุที่ทำให้ลี่หยางลาออกจากงานยอมทิ้งเงินเดือนและอนาคตในการทำงานจนต้องผันตัวไปเป็นชาวประมงในหมู่บ้านเล็กๆ ใช้ชีวิตเรียบง่าย เพราะลี่หยางอกหักรักคุดจากรุ่นพี่นักประดาน้ำอนาคตไกลที่เพิ่งผ่านพิธีแต่งงานไปหมาดๆ กับลูกสาวของนักธุรกิจพันล้าน

ลี่หยางทำใจไม่ได้และไม่อยากจะร่วมงานกับอดีตคนรักที่ตอนนี้ผันตัวไปเป็นสามีคนอื่นที่ไม่ใช่เขา ลี่หยางคิดว่าโชคยังดีที่ตัวเขาเองนั้นไม่ได้ถลำลึกไปมากกว่านี้ อย่างน้อยๆ ก็รักษาพรหมจรรย์ของตัวเองเอาไว้ได้ ถึงแม้จะเสียเงินไปบ้างเพราะอดีตรุ่นพี่และแฟนนั้นยืมไปจำนวนหลายแสนหยวน จนตอนนี้เขายังไม่ได้เงินคืนแม้แต่หยวนเดียว

ซูลี่หยางมุ่งหน้าสู่บ้านเกิดสืบทอดอาชีพชาวประมงที่พ่อแม่และปู่ย่าตายายทำกันมาตลอดหลายชั่วอายุ ครอบครัวของลี่หยางมีเขาเป็นลูกเพียงคนเดียวเมื่อพ่อแม่ได้เสียชีวิตจากไปเมื่อหลายปีก่อนจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ อาชีพชาวประมงของครอบครัวถึงจุดที่ต้องสิ้นสุดลงเพราะไม่มีคนสืบทอดกิจการ

ในตอนนั้นลี่หยางได้ขายเรือหาปลาออกไปทุกลำเขาเก็บเพียงบ้านเดิมเอาไว้และเรือหาปลาลำเล็กอีกหนึ่งลำเท่านั้น จากนั้นก็มุ่งหน้าสู่กลางมหาสมุทรทำงานเป็นนักประดาน้ำที่แท่นขุดเจาะกลางทะเลลึก

ซูลี่หยางคิดว่าการกลับบ้านเกิดมาในครั้งนี้ก็ไม่แย่เสมอไปถึงแม้ว่าตัวเองจะอกหักรักคุด ทั้งเสียเงินและเสียใจ แต่ไม่ทำให้ต้องเสียชีวิตที่พ่อแม่เลี้ยงดูเขามา อย่างยากลำบากกว่าจะเติบโตขึ้นมา

ลี่หยางใช้ชีวิตเรียบง่ายในหมู่บ้านชาวประมงแห่งนี้ ในแต่ละวันเขาจะออกเรือเล็กหาปลาและดำน้ำหากุ้งมังกร หอยเป๋าฮื้อ ปลิงทะเล บางครั้งโชคดีก็จะได้หอยมุกบ้าง หรือแม้กระทั่งปูทะเลตัวใหญ่ ลี่หยางขายอาหารทะเลทั้งหมดให้กับร้านอาหารชื่อดังในเมืองซึ่งจะมีรถมารับซื้อถึงหมู่บ้านทุกวัน

ล่าสุดเขาขายไข่มุกได้เงินนับแสนหยวน ทุกครั้งที่ลี่หยางเข้าเมืองมาขายของหรือทำธุระต่างๆ เขาจะแวะซื้อหนังสือนิยายแนวทะลุมิติย้อนเวลากลับไปด้วยเสมอ ลี่หนางมีงานอดิเรกคือการอ่านหนังสือนิยาย เขาสามารถอ่านได้ทั้งวันทั้งคืนโดยที่ไม่ต้องนอนและกินอะไรได้เป็นเวลาหลายวัน

ที่หมู่บ้านแห่งนี้ลี่หยางมีเพื่อนสมัยเด็กที่สนิทกันมากอยู่หนึ่งคน หลินลี่ถิงเป็นสาวสวยประจำหมู่บ้านและได้แต่งงานกับหนุ่มหล่อที่สุดและร่ำรวยที่สุดในหมู่บ้านแห่งนี้เช่นเดียวกัน ทั้งสองคนยังคงไปมาหาสู่กันเสมอลี่ถิงเองก็ดีใจมากที่ลี่หยางกลับมาอยู่ที่หมู่บ้านหลังจากที่เขาออกไปจากหมู่บ้านตั้งแต่ที่เสียพ่อแม่ไปพร้อมกันในปีนั้น

เช้าวันนี้อากาศไม่สดใจเช่นเคย ลี่หยางไม่ได้ออกทะเลหาปลาเช่นทุกครั้ง เพราะอากาศไม่ดีทะเลมีคลื่นลมแรงไม่สามารถเอาเรือลำเล็กออกทะเลได้ ลี่หยางจึงตั้งใจว่าจะอ่านนิยายเล่มล่าสุดที่เพิ่งไปแย่งซื้อมาได้จากร้านหนังสือในเมือง

ยิ่งอ่านลี่หยางยิ่งร้องไห้น้ำตาไหล สงสารประมุขมารสุดๆ แสนปีที่รักข้างเดียวแสนปีที่ไม่สมหวังในความรัก แสนปีที่ต้องเป็นคนยอมถอยและหันหลังออกมาเอง ถึงแม้ว่านางเอกจะไม่ผิดเพราะนางเอกเองก็ได้บอกกับประมุขมารตั้งแต่ต้นแล้วว่าไม่สามารถรับไมตรีนี้จากเขาได้ เพราะนางเอกมีคนรักแล้วก็คือพระเอกนั่นเอง

อ่านไปด่าคนเขียนไป จะให้สมหวังบ้างมันจะไม่ได้เลยหรือยังไง ลี่หยางคิดว่าหากเขาเป็นประมุขมารก็คงยอมถอยและตัดใจออกมาตั้งแต่แรกแล้วถึงแม้ว่ามันจะทำใจยากไปหน่อยก็ตาม ความพยายามของประมุขมารนั้นสูญเปล่ามาแสนปี คนไม่ใช่ก็คือคนไม่ใช่อยู่วันยังค่ำ เหมือนเช่นลี่หยางที่คนรักสัญญากันเอาไว้ดิบดี แต่พอมาวันหนึ่งกลับมาบอกว่าเขาไม่สามารถใช้ชีวิตอยู่กับลี่หยางได้เพราะลี่หยางไม่สามารถมีทายาทให้ได้นั่นเอง

ช่างเป็นเหตุผลบอกเลิกที่งี่เง่ามาก ก็รู้อยู่แล้วว่าลี่หยางเป็นผู้ชายแล้วผู้ชายก็ไม่สามารถตั้งครรภ์ได้ เขารู้อยู่แก่ใจลี่หยางได้ถามเขาไปแล้ว ในตอนนั้นเขาเองบอกว่ารับได้ทุกอย่างแต่พอเอาเข้าจริงก็เห็นแก่เงินเพราะฐานะของฝ่ายหญิงร่ำรวยมาก ลี่หยางรู้สึกเสียใจให้กับความตาบอดของตัวเองที่เห็นอดีตคนรักเป็นคนดีทีแท้แล้วเขาเพียงแต่เสแสร้งแกล้งทำเท่านั้น

“ฮึก อิป้านักเขียนใจร้ายมาก จะเขียนให้ประมุขมารตัดใจหรือมีคนใหม่ก็ไม่เขียน ทำไมต้องเขียนให้ประมุขมารรักข้างเดียวมาแสนปีขนาดนั้น สงสัยอิป้านักเขียนเองก็ไม่มีคนรักเลยอยากหาเพื่อนแน่ๆ ”

“ลี่หยางอยู่บ้านหรือเปล่า เราเอาของกินมาให้” ลี่ถิง

“ฮึก ฮึก อยู่ เข้ามาเลยประตูไม่ได้ล็อก”

“อะไร!! เป็นอะไร นายร้องไห้ทำไมเนี่ย เกิดอะไรขึ้น อย่าบอกว่าอ่านนิยายแล้วร้องไห้นะ”

“ก็ใช่น่ะสิ เราสงสารประมุขมารมาก รักข้างเดียวมาแสนปีเลยนะแสนปี มันทรมานมากเลยเธอไม่รู้เหรอ แต่เธอคงไม่รู้หรอกเพราะเธอสมหวังในรักและแต่งงานมีสามีไปแล้ว เธอจะมาเข้าใจอะไรได้”

“อ้าว ไหงมาลงที่ฉันเนี่ย นายอย่าพาลได้ป่ะ มันก็แค่นิยายไหม คนเรามันก็มีผิดหวังบ้างสมหวังบ้างเป็นเรื่องธรรมดาไม่ใช่หรือยังไง อะไรของนายกัน”

“มันก็ใช่อยู่หรอก แต่มันก็อดบ่นไม่ได้ แล้วนี่เธอมาหาเราสามีเธอรู้หรือเปล่า เดี๋ยวก็ได้ตามหาไปทั่วหมู่บ้านอีก”

“รู้แล้ว เราบอกพี่จิ้งแล้ว ว่าแต่นายเถอะจะใช้ชีวิตแบบนี้ไปตลอดจริงๆ เหรอ ”

“อือ จริง ถามทำไม”

“ที่ถามเพราะเป็นห่วงนายไง อีกอย่างไอ้สารเลวนั่นมันจะคืนเงินให้นายเมื่อไหร่ หน้าตัวเมียชัดๆ เลยแบบนี้ หน้าตาก็ดีไม่น่าสันดานเลวขนาดนี้เลย ดีแล้วที่นายไม่ได้มีอะไรกับมัน ไม่อย่างนั้นนายคงได้เสียใจไปจนตายแน่ ทั้งเสียตัว ทั้งเสียใจ และเสียเงิน”

“ลี่ถิงตกลงเธอปลอบใจเราหรือว่าซ้ำเติมเรากันแน่ ทำไมเรารู้สึกว่าเธอกำลังซ้ำเติมเราอยู่”

“อะไรของนายเราก็ต้องปลอบใจนายสิ เราเป็นเพื่อนกันนะ นายเสียใจฉันเองก็เสียใจกับนายด้วยไง ทำไมนายสงสัยในความรักที่ฉันมีให้นายหรือยังไง”

“พอๆ ไม่ต้องพูดแล้ว ขนลุก ว่าแต่ว่าได้อะไรมาหรือ คุณป้าทำอะไรกิน”

“ปลาต้มน้ำมันพริก แล้วก็มีขนมหวานด้วยบัวลอยน้ำขิงไง นายชอบไม่ใช่เหรอ”

“อืม ฝากขอบคุณ คุณป้าด้วยนะ”

“ไม่เป็นไร เรื่องเล็กน้อยเท่านั้นเอง นายเองก็กินอะไรบ้างเถอะอย่ามัวแต่อ่านนิยายแล้วร้องไห้จนตาบวมไม่กินข้าวกินปลา ทำตัวยังกับผีตายซากอีกล่ะ ”

“รู้แล้วน่า เธอกลับไปหาสามีเธอเลยไป ตกลงเป็นเพื่อนหรือเป็นแม่ของเรากันแน่ บ่นจริงจังเลย”

“ถ้าเป็นแม่ได้นายจะยอมเป็นลูกเราไหมล่ะ”

“ไม่เอาอ่ะ นี่ก็แค่เปรียบเทียบไหม เปรียบเทียบ ไปๆ กลับไปได้แล้ว เดี๋ยวฝนก็ตกลงมาอีก”

“กลับก็ได้ ไม่ต้องมาไล่หรอกย่ะ”

หลินลี่ถิงกลับไปได้ไม่นานฝนก็ตกลงมาห่าใหญ่ ลี่หยางหลังจากกินข้าวกินขนมที่เพื่อนนำมาให้เสร็จแล้วเขาก็มานอนอ่านนิยายต่อไป เขายังตามติดชีวิตของประมุขมารจนรู้สึกสงสารและหลงรักประมุขมารผ่านตัวอักษรในหนังสือไปโดยไม่รู้ตัว

ลี่หยางคิดว่าทำไมเขาไม่พบเจอคนเช่นประมุขมารบ้าง ผู้ชายที่รักเดียวใจเดียวที่มั่นคงในรักมันหายากมากเลย ในโลกนี้จะหาเจอหรือเปล่าก็ยังไม่รู้ ลี่หยางได้แต่พูดกับตัวเองก่อนที่จะนอนหลับไป

อ่านต่อ

หนังสืออื่นๆ ของ จิ้งจอกสะท้านหม้อไฟ

ข้อมูลเพิ่มเติม
ลิขิตรักภรรยาตัวร้าย

ลิขิตรักภรรยาตัวร้าย

เมืองแฟนตาซี

5.0

เว่ยจื้อโหยวลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งพบว่าตนอยู่ในยุคสมัยที่ไม่คุ้นเคยสิ่งรอบกายดูโบราณล้าหลัง โลกโบราณที่ไม่มีในประวัติศาสตร์โลก ยังไม่ทันได้เตรียมใจก็ถูกส่งให้ไปแต่งงานกับชายยากจนที่ท้ายหมู่บ้าน สาเหตุที่เว่ยจื้อโหย่วถูกส่งมาให้แต่งงานกับชายที่ขึ้นชื่อว่ายากจนที่สุดในหมู่บ้านนั้น เพราะนางเกิดไปต้องตาต้องใจเศรษฐีผู้มักมากในกามเข้า เพื่อหาทางหลีกเลี่ยงไม่ให้ถูกบ้านใหญ่ขายไปเป็นอนุภรรยาของเศรษฐีเฒ่า พ่อแม่ของนางจึงยอมแตกหักจากบ้านใหญ่และท่านย่าที่เห็นแก่ตัวและลำเอียงเป็นที่สุด ด้วยเหตุนี้พ่อแม่ของนางจึงตัดสินใจยกนางให้กับอวิ๋นเซียว ชายหนุ่มที่แสนยากจนข้นแค้น ที่เพิ่งเสียบิดามารดาไป อีกทั้งยังทิ้งน้องชายน้องสาวเอาไว้ให้เขาเลี้ยงดู นอกจากนี้ยังมีป้าสะใภ้มหาภัยที่คอยแต่จะมารังแกเอารัดเอาเปรียบสามพี่น้อง สิ่งที่ย่ำแย่ที่สุดไม่ใช่ป้าสะใภ้มหาภัย แต่ มันคืออะไรแต่งงานนางไม่ว่ายังไม่ทันได้เข้าหอสามีหมาดๆ ก็ถูกเกณฑ์ไปเป็นทหารในสงครามระหว่างแคว้น มันไม่มีอะไรเลวร้ายไปมากว่านี้อีกแล้วสำหรับ เว่ยจื้อโหยว หากสามีทางนิตินัยของนางตายในสนามรบ ก็ไม่เท่ากับว่านางเป็นหม้ายสามีตายทั้งที่ยังบริสุทธิ์หรอกหรือ แถมยังต้องเลี้ยงดูน้องชายน้องสาวของอดีตสามีอีก สวรรค์เหตุใดถึงได้ส่งนางมาเกิดใหม่ในที่แบบนี้

บุตรเช่นข้า หาได้ต้องการบิดาเช่นท่าน

บุตรเช่นข้า หาได้ต้องการบิดาเช่นท่าน

ผจญภัย

5.0

หลินตงหยาง อายุ 27 ปี เติบโตมากับแม่เพียงสองคน ในวัยเด็กหลินตงหยางเคยมีพ่อผู้ให้กำเนิดแต่หลังจากที่พ่อได้งานใหม่ในเมืองหลวงพ่อที่เคยมีก็ไม่มีอีกแล้ว พ่อกลับมาหย่าขาดกับแม่ทันทีที่ไปทำงานในเมืองหลวงได้เพียง 2 เดือน ด้วยให้เหตุผลในการหย่าว่า แม่กับและเขาคือตัวถ่วงความเจริญในชีวิตพ่อ สาเหตุก็ไม่มีอะไรมากแค่พ่อหน้าตาหล่อเหลาและเป็นที่ถูกใจของลูกสาวหัวหน้างาน เพื่อตำแหน่งงานและความเป็นอยู่ที่สบายขึ้น พ่อเลือกที่จะทิ้งภรรยาคู่ทุกข์คู่ยากที่ผ่านเรื่องยากลำบากมาด้วยกัน หย่าขาดกับภรรยาเพื่อไปแต่งงานใหม่ มีชีวิตใหม่ในเมืองหลวง โดยทิ้งคนข้างหลัง ทิ้งภรรยาที่เคยสาบานว่าจะอยู่ครองคู่กันตลอดไป ในปีที่เขาเรียนจบมหาวิทยาลัย แม่ก็ล้มป่วยและจากเขาไปในที่สุด สาเหตุที่หลินตงหยางเสียชีวิต เพราะทำงานหนัก อาชีพโปรแกรมเมอร์ตัวเล็กๆ อย่างเขา ต้องพยายามทำงานให้ได้ตามที่หัวหน้าสั่งมา ในที่สุดเขาก็พัฒนาเกมกำลังภายในของบริษัทได้สำเร็จ หลินตงหยางนอนหลับไปด้วยความสบายใจ แต่ทว่าพอเขาลืมตาตื่นขึ้นมาอีกที นี่ไม่ใช่คอนโดหรูย่านใจกลางเมืองปักกิ่ง หลังคามุงหญ้านี่คืออะไร มันควรจะเป็นเพดานสีขาวสิ เมื่อมองไปรอบๆ ห้องนี่คืออะไร นี่มันไม่ใช่ผนังที่ทำมาจากคอนกรีต มันคือดินเหนียว หลินตงหยางคิดว่าตัวเองฝันไป เขาหลับตาลงอีกครั้งแล้วลืมตาขึ้น ทุกอย่างยังเหมือนเดิม มารดามันเถอะ เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง หลังจากแน่ใจแล้วว่าไมไ่ด้ฝัน ตอนนั้นเองเขารู้สึกปวดหัวขึ้นมาอย่างรุนแรง และในหัวของเขามีภาพเหตุการณ์ของเด็กชายที่ชื่อเดียวกับเขา หลินตงหยาง อายุ 10 ขวบ เรื่องราวชีวิตตั้งแต่เกิดจนตายไปของเด็กชาย ทำเอาหลินตงหยางกำมือแน่น ก่อนจะสบถออกมา “พ่อสารเลว เฉินซื่อเหม่ยชัดๆ” และตามมาด้วยเสียงร้องไห้ของน้องสาว สาเหตุที่เด็กชายหลินตงหยางเสียชีวิต เพราะถูกผู้ที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นย่าแย่งผักป่าและทุบตี ทั้งๆ ที่คนพวกนั้นได้ตัดขาดพับพวกเขาสามแม่ลูกแล้ว แต่ยังมิวายข่มเหงรังแก

หยางจื้อซี เกิดใหม่ในหมู่บ้านป่าหมอก

หยางจื้อซี เกิดใหม่ในหมู่บ้านป่าหมอก

เมืองแฟนตาซี

5.0

หยางจื้อซี เด็กกำพร้าจากศตวรรษที่21 ถูกองค์กรมืดเลี้ยงดูจนเติบโตและทำให้เธอกลายเป็นมนุษย์กลายพันธ์ ในระหว่างที่ถูกส่งตัวไปทำภารกิจลับ เธอกลับถูกคนในองค์กรมืดหักหลังและถูกฆ่าโดยเพื่อนสนิทที่เธอไว้ใจมากที่สุด ก่อนสิ้นใจเธอถามเพื่อนสนิทว่าทำไม แต่ไม่ได้รับคำตอบจากปากของอีกฝ่าย สิ่งที่เธอได้รับคือรอยยิ้มที่ดูถูกเหยียดหยามและ คำว่า “โง่” จากปากของอีกฝ่ายเท่านั้น หลังจากที่ตายไปแล้วสิ่งที่เธอคิดไว้ คงจะเป็นนรกหรือที่ไหนสักแห่งที่เป็นโลกหลังความตาย แต่ทว่ามันกลับไม่เป็นเช่นนัน เธอตื่นขึ้นมาในร่างของ หยางจื้อซี เด็กหญิงอายุ เพียง 13 ขวบปีในหมู่บ้านป่าหมอก ในดินแดนโบราณล้าหลังที่ไม่มีในประวัติศาสตร์ คล้ายกับว่าเป็นโลกคู่ขนานที่อยู่อีกมิติหนึ่ง เธอตื่นขึ้นมาในบ้านที่ผุพัง ครอบครัวยากจน มีแม่ที่อ่อนแอและเจ็บป่วย มีพี่น้องที่อายุน้อย มีปู่ย่าตายายที่เห็นแก่ตัวและใจร้าย มีลุงที่เห็นแก่ได้ป้าสะใภ้ที่เต็มไปด้วยความละโมบโมบโลภมาก หยางจื้อซี คิดว่านับจากนี้ไปชีวิตจะต้องอยู่ได้ด้วยตัวเอง หากใครมารังแกก็แค่ทุบตี เธอไม่เชื่อว่าด้วยพลังที่ติดตัวเธอมาจากชาติที่แล้วจะไม่สามารถอยู่รอดได้ในโลกล้าหลังแห่งนี้

หยางเสี้ยว หนูน้อยหัวใจแกร่ง

หยางเสี้ยว หนูน้อยหัวใจแกร่ง

เมืองแฟนตาซี

5.0

มังกร หนุ่มหล่อหน้าใสลูกชาวไร่ชาวนา อายุ 22 ปี ที่ได้รับทุนเรียนดีจนจบมหาวิทยาลัย ได้แบกร่างกายพาหัวใจอันแตกสลายกลับบ้านเกิดทันทีในวันที่จบการศึกษา เพราะบิดามารดาได้เสียชีวิตกระทันหันทั้งคู่หลังจากกลับจากการนำข้าวไปขายและโดนสิบล้อที่เบรคแตกเสียหลักพุ่งชนรถของพ่อแม่ของมังกร เมื่อสูญเสียพ่อและแม่ไปอย่างกระทันหันเขาจึงกลับบ้านเกิดเพื่อไปทำไร่ทำนาสานฝันของพ่อแม่และนำความรู้ที่ได้เรียนมากลับมาพัฒนาที่ดินมรดกในบ้านเกิด หากแต่ว่ามังกรยังไม่ทันได้ทำอะไรเขากลับตายลงอย่างไม่ทันตั้งตัว ตายแบบไม่ตั้งใจและไม่เต็มใจที่สุด เขาจำได้เพียงแค่ว่าหลังจากเดินทางกลับมาถึงบ้านเกิดเขาได้ไปไหว้พ่อกับแม่ที่วัดในหมู่บ้าน แล้วก็กลับมานอนแต่พอเขากลับตื่นขึ้นมาในร่างของเด็กชาย อายุ 8ขวบ กับบ้านพุๆพังๆ เขาตื่นมาในร่างของคนอื่นไม่พอ แล้วเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่นี่มันที่ไหน และใครพาเขามา แล้วมังกรจะทำยังไงต่อไปกับชีวิตที่อยู่ในร่างเด็กชายยากจนคนนี้ มาติดตามชีวิตใหม่ของมังกรกันต่อไปค่ะ

ภรรยาห้าตำลึงเงิน

ภรรยาห้าตำลึงเงิน

เมืองแฟนตาซี

5.0

คนเราบางครั้งก็หวนนึกขึ้นมาได้ว่าตายแล้วไปไหน ซึ่งเป็นคำถามที่ไร้คำตอบเพราะไม่มีใครสามารถมาตอบได้ว่าตายไปแล้วไปไหน หากจะรอคำตอบจากคนที่ตายไปแล้วก็ไม่เห็นมีใครมาให้คำตอบที่กระจ่างชัด ชลดา หญิงสาวที่เลยวัยสาวมามากแล้วทำงานในโรงงานทอผ้าซึ่งตอนนี้เป็นเวลาพักเบรค ชลดาและเพื่อนๆก็มานั่งเมาท์มอยซอยเก้าที่โรงอาหารอันเป็นที่ประจำสำหรับพนักงานพักผ่อน เพื่อนของชลดาที่อยู่ๆก็พูดขึ้นมาว่า "นี่พวกแกเวลาคนเราตายแล้วไปไหน" เอ๋ "ถามอะไรงี่เง่าเอ๋ ใครจะไปตอบได้วะไม่เคยตายสักหน่อย" พร "แกล่ะดารู้หรือเปล่าตายแล้วไปไหน" เอ๋ยังถามต่อ "จะไปรู้ได้ยังไง ขนาดพ่อแม่ของฉันตายไปแล้วยังไม่รู้เลยว่าพวกท่านไปอยู่ที่ไหนกัน เพราะท่านก็ไม่เคยมาบอกฉันสักคำ" "อืม เข้าใจนะแก แต่ก็อยากรู้อ่ะว่าตายแล้วคนเราจะไปไหนได้บ้าง" "อืม เอาไว้ฉันตายเมื่อไหร่ จะมาบอกนะว่าไปไหน" ชลดาตอบเพื่อนไม่จริงจังนักติดไปทางพูดเล่นเสียมากกว่า "ว๊าย ยัยดาพูดอะไร ตายเตยอะไรไม่เป็นมงคล ยัยเอ๋แกก็เลิกถามได้แล้ว บ้าไปกันใหญ่" พรหนึ่งในกลุ่มเพื่อนโวยวายขึ้นมาทันที แต่ใครจะรู้ว่าหลังจากวันนั้นที่คุยกันที่โรงอาหารจะเป็นการคุยเล่นกันวันสุดท้ายของชลดา เพราะหลังจากเลิกงานกลับมาชลดาก็เสียชีวิตระหว่างเดินทางกลับหอพักด้วยสาเหตุวัยรุ่นยกพวกตีกันและมีการยิงกันเกิดขึ้นและชลดาคือผู้โชคร้ายที่ผ่านทางมาพอดี ท่ามกลางความเสียใจของเพื่อนๆ เอ๋ได้แต่หวังว่า ชลดาคงไม่มาบอกกับเธอจริงๆหรอกใช่ไหมว่าตายแล้วไปไหน

หนังสือที่คุณอาจชอบ

จากเมียส้มหล่นสู่หญิงแกร่ง

จากเมียส้มหล่นสู่หญิงแกร่ง

Arvin Bikoff
4.9

หลังจากที่แต่งงานเข้ามาในตระกูลมู่ หลินซีได้ทำหน้าที่เป็นคุณนายมู่ที่ยอมอดทนกับทุกอย่างโดยไม่ปริปากเป็นเวลาสามปี เธอรักมู่จิ่วเซียว จึงยอมอดทนดูแลเขาอย่างเต็มใจ แม้ว่าเขาจะมีคนอื่นอยู่ข้างนอกก็ตามแต่เขากลับไม่เคยเห็นค่าของเธอ เหยียบย่ำความรักของเธอให้แหลกสลาย และถึงขั้นปล่อยให้น้องสาวของเขามอมเหล้าเธอแล้วส่งไปยังเตียงของลูกค้า หลินซีนั้นถึงเพิ่งจะตาสว่างเมื่อรู้ว่าความรักที่มีมานานนั้นช่างน่าขันและน่าเศร้าในใจของเขา เธอไม่ต่างอะไรกับผู้หญิงคนอื่นๆ ที่เข้ามาเกาะเขา เธอจึงทิ้งข้อตกลงการหย่าไว้แล้วจากไปโดยไม่ลังเล มู่จิ่วเซียวมองดูเธอประสบความสำเร็จ กลายเป็นดวงดาวที่ส่องแสงในสายตาของผู้คนเมื่อได้เจอกันอีกครั้ง เธอเต็มไปด้วยความมั่นใจและสงบเสงี่ยม โดยมีผู้ชายที่มีฐานะสูงส่งอยู่เคียงข้าง มู่จิ่วเซียวมองดูใบหน้าของคู่แข่งหัวใจที่ดูคล้ายกับของเขามาก จากนั้นเขาก็ตระหนักได้ว่าในสายตาเธอ เขาเป็นเพียงตัวแทนของคนอื่นในมุมแห่งหนึ่ง เขาขวางทางเธอไว้ “หลินซี คุณเล่นตลกกับผมใช่ไหม”

บุตรีอนุผู้ถูกทอดทิ้ง

บุตรีอนุผู้ถูกทอดทิ้ง

มาชาวีร์
4.7

หลี่เมิ่งเหยาย้อนเวลามาอยู่ในร่าง ของเด็กสาววัยสิบสองปี ในวันที่มารดาอนุผู้โง่เขลา ถูกขับไล่ออกจากจวน โชคยังดีที่ตอนตาย นางสวมกำไลหยกโลกันตร์เอาไว้ มันจึงติดตามนางมาที่นี่ด้วย +++ 1 : มารดาโง่ จนถูกไล่ออกจากตระกูล จวนตระกูลหลี่เจ้าเมืองถัง สตรีสองนางถูกสาวใช้จับคุกเข่าลง ตรงหน้าของหลี่หงซวนเจ้าเมืองถัง ทั้งยังเป็นพ่อสามีของทั้งคู่อีกด้วย ท่านกำลังสอบสวนเรื่องของสะใภ้ใหญ่ของบ้านสาม ถูกฮูหยินรองกับอนุรวมหัวกันลอบทำร้าย ด้วยการวางยาขับเลือดในถ้วยน้ำแกงบำรุงครรภ์ ทำให้นางต้องสูญเสียทารกในครรภ์ไป “ท่านพ่อข้าไม่รู้จริง ๆ ว่านั่นเป็นยาขับเลือด ฮูหยินรองบอกว่าเป็นน้ำแกงบำรุงครรภ์ ให้ข้าเป็นคนนำไปมอบให้ฮูหยินใหญ่ เป็นนางนั่นเอง นางหลอกข้า !” เฉาซูหลิ่งชี้นิ้วไปทางสตรีด้านข้าง ร้อนรนเอ่ยออกมาเหมือนคนไม่ได้รับความเป็นธรรม “อนุเฉาเจ้าอย่ามาใส่ร้ายข้านะ เจ้าทำคนเดียวทั้งนั้นไม่เกี่ยวกับข้าเลย” ฮูหยินรอง ถูซวงอี้ ชี้นิ้วใส่หน้าเฉาซูหลิ่งกลับคืน ต่างคนต่างโยนความผิดให้กัน ฮูหยินผู้เฒ่าหลิวเยี่ยนหนานโบกมือให้คนเข้ามา “ข้าให้โอกาสพวกเจ้าสองคนพูดความจริง แต่กลับไม่มีใครยอมรับความผิดแม้แต่คนเดียว มันน่าจับส่งทางการให้รู้แล้วรู้รอด” พ่อบ้านหลัวให้คนลากสาวใช้คนหนึ่งเข้ามา สภาพของนางถูกทรมานจนเนื้อตัวบวมช้ำไปหมด “เรียนนายท่านข้าให้คนไปค้นห้องสาวใช้ทุกคนในจวน พบเทียบยาซ่อนไว้ใต้หมอน จากห้องของสาวใช้คนนี้ขอรับ” ถูซวงอี้ถึงกับคุกเข่าต่อไปไม่ไหว ทิ้งตัวลงไปนั่งอยู่บนพื้น สาวใช้ที่ถูกทรมานจนสภาพน่าเวทนานั่น เป็นเสี่ยวอิงสาวใช้สินเดิมของนางเอง “ฮูหยินรอง ข้าขอโทษ ข้าทนต่อไปไม่ไหวจริง ๆ ข้าขอโทษ !” เสี่ยวอิงโขกศีรษะลงตรงหน้าของถูซวงอี้แรง ๆ น้ำตาไหลนองหน้าจน แทบไม่เป็นผู้เป็นคนอยู่แล้ว พ่อบ้านหลัวเอ่ย “ข้าให้คนไปถามที่หอโอสถแล้วขอรับนายท่าน เป็นเทียบยาขับเลือดจริง ๆ” หลี่หงซวนมองไปทางบุตรชายคนที่สามของตน พบว่าเขามีสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก สตรีที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าคือฮูหยินรอง กับอนุภรรยาที่เขารักใคร่ไม่ต่างกัน เหตุใดถึงได้คิดร้ายต่อฮูหยินใหญ่ของเขาได้ เป็นเหตุให้เขาต้องสูญเสียลูกที่อยู่ในท้องของนางไป เดิมทีฮูหยินใหญ่ของเขาก็ตั้งท้องยากอยู่แล้ว เขารอมาตั้งนานกว่าจะมีวันนี้ได้ ไม่คิดมาก่อนว่าจะต้องสูญเสียไปเช่นนี้ “หย่วนเจ๋อนี่เป็นเรื่องในเรือนของเจ้า เจ้าอยากตัดสินเรื่องนี้ด้วยตัวเองหรือไม่” ผู้เป็นบิดาเอ่ยถามบุตรชาย “ไม่ ข้าไม่อยากเห็นหน้าพวกนางอีกต่อไป แล้วแต่ท่านพ่อเถอะขอรับ ข้าขอตัวไปดูฮูหยินใหญ่ก่อน” หลี่หย่วนเจ๋อคำนับบิดา สะบัดแขนเสื้อเดินจากไปในทันที หางตายังไม่แม้แต่จะมองสตรีทั้งสองนาง เฉาซูหลิ่งลนลานตามเขาไป “ท่านพี่ช่วยข้าด้วย ข้าไม่ผิดนะเจ้าคะ ท่านพี่ !” แต่ถูกบ่าวรับใช้ขวางทางเอาไว้ หลี่หงซวน “หยุดโวยวายได้แล้วอนุเฉา เจ้าเป็นคนถือถ้วยน้ำแกงใส่ยาขับเลือด ไปมอบให้ฮูหยินใหญ่ด้วยตัวเอง ยังคิดจะหนีความผิดนี้ไปได้อีกรึ” “ท่านพ่อขะข้าข้า...ไม่ผิด” เฉาซูหลิ่งทิ้งตัวไปด้านหลังอย่างหมดเรี่ยวแรง เดิมทีนางก็ไม่เป็นที่โปรดปรานของพ่อแม่สามีอยู่แล้ว เพราะไม่สามารถให้กำเนิดบุตรชายได้ ครั้นได้บุตรสาวก็นิสัยขี้ขลาดขี้กลัว ไหนเลยจะเชิดหน้าชูตาให้ตระกูลหลี่ได้ เฉาซูหลิ่งนั่งเหม่อลอย คล้ายคนจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ขณะที่หลี่หงซวนกำลังประกาศโทษทัณฑ์ของพวกนาง ถูซวงอี้กับคนของนาง ถูกขายออกจากจวน ไปอยู่หอนางโลมอย่างเงียบ ๆ ชาตินี้อย่าได้ก้าวเท้า กลับมาเหยียบที่จวนตระกูลหลี่อีก ส่วนเฉาซูหลิ่งถูกขับไล่ออกจากจวน ไปพร้อมกับบุตรสาว ให้ไปอยู่เรือนร้างของตระกูลหลี่ที่เมืองฉาง ห้ามกลับมาที่ตระกูลหลี่อีกชั่วชีวิต “ท่านพ่อท่านขับไล่ข้าไป ข้ายังพอรับได้ เหตุใดต้องขับไล่เหยาเอ๋อร์ไปด้วย นางเพิ่งจะสิบสองปีเองนะเจ้าคะ” เฉาซูหลิ่งนึกถึงบุตรสาวร่างกายผ่ายผอม นอนซมเพราะพิษไข้อยู่ เกิดนึกสงสารนางขึ้นมาจับใจ ฮูหยินผู้เฒ่าหันไปมองสามีเล็กน้อย นางเห็นเด็กสาวคนนั้นมาตั้งแต่เกิด แม้ไม่ได้เอ็นดูแต่ก็นับว่าเป็นสายเลือดเดียวกัน “ฮูหยินเรื่องนี้ข้าตัดสินใจไปแล้ว ไม่อาจคืนคำได้” คำพูดของประมุขของตระกูล มีหรือใครจะกล้าขัด เฉาซูหลิ่งปล่อยเสียงร้องไห้โฮออกมาดัง ๆ นางโง่งมจนทำให้บุตรสาว ต้องมารับเคราะห์กรรมตามไปด้วย “ลากตัวอนุเฉาออกไป หารถม้าสักคันให้คนส่งนาง ไปที่เรือนร้างเมืองฉาง” คำสั่งของหลี่หงซวนเป็นคำขาด บ่าวไพร่รีบทำตามในทันที ครั้นได้อยู่ด้วยกันเพียงลำพังกับฮูหยินผู้เฒ่า หลี่หงซวนถึงได้บอกเหตุผล ที่ต้องตัดสินใจทำเช่นนี้ นั่นเพราะตระกูลจี้ได้ยื่นคำขาดมา ให้ขับไล่พวกเขาออกไปให้หมด อย่าให้เหลืออยู่แม้แต่ตนเดียว ไม่ต้องการให้คนที่ทำร้ายบุตรสาวของพวกเขา อยู่ระคายสายตาของจี้ชิวหรงอีกต่อไป ฮูหยินผู้เฒ่าแค่นออกมาหนึ่งคำ “อ้างเหตุผลข้าง ๆ คู ๆ ความจริงแล้วต้องการกำจัดอนุในเรือนบุตรสาวทิ้งให้หมด นี่กระทั่งเด็กคนหนึ่งก็ไม่เว้น แต่ก็เอาเถอะ เหยาเอ๋อร์อยู่ที่นี่ ก็ใช่จะมีประโยชน์อันใด นางไม่ได้อยู่ในสายตาของพวกเราด้วยซ้ำ ให้นางไปกับแม่ของนางนั่นแหละดีแล้ว” หลี่หงซวนนั้นเป็นเพียงเจ้าเมืองเล็ก ๆ มีตำแหน่งเป็นขุนนางขั้นที่ห้า ฝั่งตระกูลจี้บ้านเดิมของจี้ชิวหรงนั้น อยู่ในเมืองหลวงมีตำแหน่งใหญ่โตกว่าหนึ่งขั้น เรื่องนี้เขาจึงต้องขบคิด ถึงผลได้ผลเสียในอนาคตอีกด้วย การเสียสละอนุกับหลานสาวคนหนึ่ง เพื่อชดเชยให้แก่คนตระกูลจี้ นับว่าเป็นเรื่องสมควรทำแล้ว “ข้าก็คิดเช่นฮูหยินนั่นแหละ เพียงแต่สะใภ้สามแท้งคราวนี้ ไม่รู้จะยังสามารถตั้งท้องได้อีกหรือไม่ พวกเรารอดูไปก่อนดีกว่า หากนางไม่สามารถตั้งท้องได้จริง ๆ เราค่อยหาอนุมาให้หย่วนเจ๋อภายหลังก็ยังได้ ยามนั้นคนตระกูลจี้จะเอาอะไรมาง้างกับเราได้อีก” “จริงดังท่านว่าเจ้าค่ะ” ฝ่ายเฉาซูหลิ่งที่ถูกคนใช้ ลากตัวออกมาให้เก็บของในเรือน นางส่งเสียงเอะอะโวยวายตลอดทาง พร่ำบอกต้องการพบหลี่หย่วนเจ๋อให้ได้ แต่ถูกสาวใช้ขวางไว้ไม่ให้ไป นางจำใจกลับไปยังห้องนอนของตัวเอง รีบเก็บของสำคัญใส่ห่อผ้าเพื่อออกเดินทาง

ฮูหยินของข้า แซ่บไม่เบา

ฮูหยินของข้า แซ่บไม่เบา

Burke Gee
5.0

ทุกคนรู้ดีว่า บุตรีคนโตที่ไม่เป็นที่โปรดปรานในจวนโหวอันติ้งแห่งเมืองหลวง ทำให้แม่แท้ๆ ของตนต้องเสียชีวิต เป็นคนที่ถูกมองว่าเป็นตัวโชคร้าย ก่อนแต่งงานก็ทำให้แม่เลี้ยงฝันร้ายอยู่หลายวัน ออกเดินทางไปทำบุญนอกเมืองก็ถูกโจรจับตัวไป แต่ใครจะคิดว่าโชคร้ายกลับกลายเป็นโชคดี นางเปลี่ยนนิสัยไปอย่างสิ้นเชิง ไม่ยอมให้ใครมารังแกอีกต่อไปที่แท้ซูชิงซวู่ ผู้สุดยอดสายลับที่ทะลุมิติมาเผชิญกับพ่อที่เย็นชา แม่เลี้ยงที่ชั่วร้าย คู่หมั้นที่นอกใจน้องสาวต่างแม่ แต่ไม่เป็นไร คอยดูว่าเธอจะจัดการพวกชั่วช้า และเอาคืนทุกอย่าง ทว่าทำไมท่านอ๋องผู้นั้นถึงมองมาที่เธอด้วยสายตาแปลกๆ นั่นล่ะเผ่ยเสวียนจู: บุญคุณที่ช่วยชีวิต ไม่มีสิ่งใดตอบแทนได้ นอกจากเอาตัวไปแลก

ภรรยาห้าตำลึงเงิน

ภรรยาห้าตำลึงเงิน

จิ้งจอกสะท้านหม้อไฟ
5.0

คนเราบางครั้งก็หวนนึกขึ้นมาได้ว่าตายแล้วไปไหน ซึ่งเป็นคำถามที่ไร้คำตอบเพราะไม่มีใครสามารถมาตอบได้ว่าตายไปแล้วไปไหน หากจะรอคำตอบจากคนที่ตายไปแล้วก็ไม่เห็นมีใครมาให้คำตอบที่กระจ่างชัด ชลดา หญิงสาวที่เลยวัยสาวมามากแล้วทำงานในโรงงานทอผ้าซึ่งตอนนี้เป็นเวลาพักเบรค ชลดาและเพื่อนๆก็มานั่งเมาท์มอยซอยเก้าที่โรงอาหารอันเป็นที่ประจำสำหรับพนักงานพักผ่อน เพื่อนของชลดาที่อยู่ๆก็พูดขึ้นมาว่า "นี่พวกแกเวลาคนเราตายแล้วไปไหน" เอ๋ "ถามอะไรงี่เง่าเอ๋ ใครจะไปตอบได้วะไม่เคยตายสักหน่อย" พร "แกล่ะดารู้หรือเปล่าตายแล้วไปไหน" เอ๋ยังถามต่อ "จะไปรู้ได้ยังไง ขนาดพ่อแม่ของฉันตายไปแล้วยังไม่รู้เลยว่าพวกท่านไปอยู่ที่ไหนกัน เพราะท่านก็ไม่เคยมาบอกฉันสักคำ" "อืม เข้าใจนะแก แต่ก็อยากรู้อ่ะว่าตายแล้วคนเราจะไปไหนได้บ้าง" "อืม เอาไว้ฉันตายเมื่อไหร่ จะมาบอกนะว่าไปไหน" ชลดาตอบเพื่อนไม่จริงจังนักติดไปทางพูดเล่นเสียมากกว่า "ว๊าย ยัยดาพูดอะไร ตายเตยอะไรไม่เป็นมงคล ยัยเอ๋แกก็เลิกถามได้แล้ว บ้าไปกันใหญ่" พรหนึ่งในกลุ่มเพื่อนโวยวายขึ้นมาทันที แต่ใครจะรู้ว่าหลังจากวันนั้นที่คุยกันที่โรงอาหารจะเป็นการคุยเล่นกันวันสุดท้ายของชลดา เพราะหลังจากเลิกงานกลับมาชลดาก็เสียชีวิตระหว่างเดินทางกลับหอพักด้วยสาเหตุวัยรุ่นยกพวกตีกันและมีการยิงกันเกิดขึ้นและชลดาคือผู้โชคร้ายที่ผ่านทางมาพอดี ท่ามกลางความเสียใจของเพื่อนๆ เอ๋ได้แต่หวังว่า ชลดาคงไม่มาบอกกับเธอจริงๆหรอกใช่ไหมว่าตายแล้วไปไหน

วิวาห์ฟ้าแลบ

วิวาห์ฟ้าแลบ

Rock La porte
5.0

[แสนหวาน + วิวาห์ฟ้าแล่บ + แต่งงานก่อน แล้วรักทีหลัง] แฟนที่หลู่ชิงชิงเลี้ยงดูมาหลายปีกลับนอกใจเธอ แอบไปคบกับเพื่อนสนิทของเธอ? เธอทนต่อกับเรื่องนี้ไม่ได้ และไปสมัครขอแต่งงานโดยตรง และแต่งงานกับชายแปลกหน้าอย่างรวดเร็ว หลังจากการแต่งงานแล้ว ชายคนนั้นคำหนึ่งก็ว่าเขาจะออกค่าใช้จ่ายทั้งหมดในครอบครัวสองคำก็ว่าจะเลี้ยงดูเธอ หลู่ชิงชิงเยาะเย้ยคิดว่ามันเป็นกลอุบายและคำโกหกของผู้ชายอีกแล้ว โดยไม่คาดคิดว่าชายคนนี้กลับกลายเป็นคนให้ความสำคัญกับภรรยาตัวเองจริงๆ ทั้งสนับสนุนอาชีพการงานของเธอและยังช่วยเธอทำงานบ้านด้วย และให้เธอตกแต่งบ้านตามใจชอบ ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข สิ่งที่ทำให้เธอประหลาดใจยิ่งกว่านั้นคือทุกครั้งที่เธอประสบปัญหา เขาก็สามารถแก้ปัญหาให้เธอได้ตลอด ทุกครั้งที่เธอถามเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้ เขามักจะหัวเราะและเปลี่ยนเรื่องอย่างฉลาดโดยชมเธอว่าเป็นคนมีความสามารถ ทำงานเก่ง จนกระทั่งวันหนึ่ง ภายใต้การเลี้ยงดูจากสามีของเธออย่างต่อเนื่อง เธอก็ประสบความสำเร็จเช่นกัน จากนั้นเธอถึงพบว่ามีผู้ชายคนหนึ่งในนิตยสารการเงินระดับโลกที่ดูเหมือนสามีของเธอทุกประการ...

บท
อ่านเลย
ดาวน์โหลดหนังสือ
ข้าเก็บภรรยาได้ที่ชายหาด (ภาคต่อ สามีข้าจะเลี้ยงดูท่านเอง)
1

บทที่ 1 ตอนที่ 1 ซูลี่หยาง

11/12/2024

2

บทที่ 2 ตอนที่ 2 วันสุดท้าย

11/12/2024

3

บทที่ 3 ตอนที่ 3 จุดเริ่มต้น

11/12/2024

4

บทที่ 4 ตอนที่ 4 ตระกูลซู แห่งหมู่บ้านเหลียนซาน

11/12/2024

5

บทที่ 5 ตอนที่ 5 ความจริง

11/12/2024

6

บทที่ 6 ตอนที่ 6 ขึ้นเขาก่อนแต่งงาน

11/12/2024

7

บทที่ 7 ตอนที่ 7 เงินก้อนแรกของครอบครัว

11/12/2024

8

บทที่ 8 ตอนที่ 8 ขุมทรัพย์ป่าหุบหมอก

11/12/2024

9

บทที่ 9 ตอนที่ 9 แต่งเข้าบ้านสามี

11/12/2024

10

บทที่ 10 ตอนที่ 10 อาหารมื้อแรกกับครอบครัวสามี

11/12/2024

11

บทที่ 11 ตอนที่ 11 ท่านพี่หาปลา ตัวข้าหาผัก

11/12/2024

12

บทที่ 12 สมบัติแห่งท้องทะเล

11/12/2024

13

บทที่ 13 ซอสปรุงรสชนิดใหม่

11/12/2024

14

บทที่ 14 ก้าวแรกของความมั่งคั่ง

11/12/2024

15

บทที่ 15 สุดยอดลูกสะใภ้

11/12/2024

16

บทที่ 16 พวกเจ้าจะได้เรียนหนังสือทุกคน

11/12/2024

17

บทที่ 17 ก้าวที่สองของความมั่งคั่ง

11/12/2024

18

บทที่ 18 หยางชุนกับบั้นท้ายอันอวบอ้วน

11/12/2024

19

บทที่ 19 พี่สะใภ้ของข้าดีที่สุด

11/12/2024

20

บทที่ 20 กลับไปเยี่ยมบ้านเดิม

11/12/2024

21

บทที่ 21 เหวินไคเกิดเรื่อง

11/12/2024

22

บทที่ 22 ความสงสัยของหยางชุน

11/12/2024

23

บทที่ 23 องุ่นป่าและประวัติศาสตร์ที่ซ้ำรอย

11/12/2024

24

บทที่ 24 ก้าวไปด้วยกัน

11/12/2024

25

บทที่ 25 ชีวิตพวกเรากำลังจะดีขึ้น

11/12/2024

26

บทที่ 26 เงินทองไหลมาเทมา

11/12/2024

27

บทที่ 27 เริ่มกักตุนอาหาร

11/12/2024

28

บทที่ 28 เข้าป่าอีกครั้ง

11/12/2024

29

บทที่ 29 ตัวตนของเสี่ยวจี๋

11/12/2024

30

บทที่ 30 เข้าป่าหาของฝาก

11/12/2024

31

บทที่ 31 ปัญหาที่รออยู่ข้างหน้า

11/12/2024

32

บทที่ 32 เศรษฐีกัวรนหาที่

11/12/2024

33

บทที่ 33 ปัญหาทุกอย่างได้รับการแก้ไข

11/12/2024

34

บทที่ 34 วันคืนชื่นสุข

11/12/2024

35

บทที่ 35 เมื่อไหร่พวกเราจะมีลูกกันล่ะ

11/12/2024

36

บทที่ 36 กลับหมู่บ้านไห่เจิน

11/12/2024

37

บทที่ 37 ถ้ำกลางป่า

11/12/2024

38

บทที่ 38 ของฝากจากแดนไกล

11/12/2024

39

บทที่ 39 ไม่ใช่มีแค่ในตำนานหรอกหรือ

11/12/2024

40

บทที่ 40 การมาถึงของหัวผักกาดน้อย

11/12/2024