HUGO SCHOOL

“ดูสภาพยัยริสาสิ น่าเวทนาสิ้นดี”

“กล้าดียังไงมาชอบเหมันต์ คนอะไรไม่รู้จักเจียมเนื้อเจียมตัว”

“ชาตินี้ทั้งชาติ เหมันต์ก็ไม่มีวันชายตาแลหล่อนหรอกย่ะ”

ริสาได้แต่ก้มหน้าเดินผ่านคนพวกนั้นออกไปเงียบๆ ‘เหมันต์’ คือเพื่อนชายร่วมห้องที่เธอแอบชอบมานานหลายปี

แต่นั่นก็ได้แค่คิด เพราะเขาและเธอแตกต่างกันมากเหลือเกิน ไหนจะสถานะทางครอบครัวที่เหมันต์รวยกว่าเธอมากเป็นไหนๆ ไหนจะทางรูปร่างหน้าตา บอกเลยว่าเธอต้องอกหักตั้งแต่ยังไม่เริ่มเลยด้วยซ้ำ

ริสาเป็นเด็กสาวอายุสิบเจ็ด ที่กำลังศึกษาเรียนชั้นมัธยมอยู่ที่โรงเรียนระดับจังหวัด เธอมีรูปร่างอวบอ้วน ผิวขาวเหลืองออกไปทางซีด หน้าตาก็ถือว่างั้นๆ ใส่แว่นตากรอบหนา กับกระโปรงนักเรียนยาวคลุมเข่า

และแล้วความลับที่ปกปิดมานานต้องถูกเปิดเผยเมื่อมีคนเห็นจดหมายสารภาพรักของเธอที่เขียนถึงเหมันต์ พอข่าวหลุดออกไป เพื่อนๆ หลายคนเอาแต่ล้อเธอ โดยที่ไม่สนใจความรู้สึกของเธอเลยสักนิด

“หน้างอมาอีกแล้วเพื่อนฉัน ยัยพวกนั้นมันว่าแกอีกแล้วใช่ไหม?” อิงฟ้าเพื่อนสนิทเอ่ยถามด้วยความเดือดดาลแทนเพื่อนรัก เพราะอุปนิสัยของริสาคือยอมคน และไม่ค่อยทันโลกภายนอกสักเท่าไร

“ช่างมันเถอะ ฉันชินแล้ว” ริสาตอบอย่างไม่ใส่ใจ พลางหยิบขนมปังใส่ปากเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย ถึงน้ำหนักจะปาเข้าเลขเจ็ด แต่ก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคในการกินแต่อย่างใด

แต่แล้วหัวใจดวงน้อยดันกลับมาเต้นแรงอีกครั้งเมื่อเห็นใครบางคนที่กำลังเดินผ่านหน้าเธอไป

ดวงตากลมโตจ้องมองผู้ชายคนนั้นอย่างเคลิบเคลิ้ม เพราะเขาคือเหมันต์คนที่เธอแอบชอบมาโดยตลอด

“หล่อจัง” ริสาเอ่ยเพราะตกอยู่ในภวังค์ความหล่อของเด็กหนุ่มที่เพิ่งเดินผ่านไป

ความสูงของเขาอยู่ที่ราวๆ ร้อยแปดสิบกว่าได้ คิ้วเข้มหนา สันจมูกโด่งคม ผิวหนาเนียนละเอียด ปากสีชมพูอ่อนๆ ที่ไม่ว่าใครได้เห็นก็ต้องชื่นชอบเหมือนเธอ

“ตื่นได้แล้วย่ะ ไอ้เหมันต์ของแกมันเดินไปนู้นแล้ว” อิงฟ้าดึงสติเพื่อนสาวที่ดูเหมือนว่าจะหลุดลอยไปไกล

“…..” ริสาถอนหายใจ ก่อนจะวางหน้าซบลงบนโต๊ะหินอ่อนอย่างหมดอาลัยตายอยาก เธอพยายามอยู่หลายครั้งที่จะเลิกชอบเหมันต์ แต่สุดท้ายก็ใจอ่อนเลิกชอบเขาไม่ได้อยู่ดี

“ริสา คงทวี”

เด็กสาวสะดุ้งตื่นจากภวังค์เมื่อได้ยินเสียงของอาจารย์ที่สอนวิชาภาษาไทยเรียกชื่อ

“ริสามาค่ะ” เธอขานรับ

“คะแนนสอบออกมาแล้วนะ ริสาได้สามสิบคะแนนเต็ม เก่งมากจ้ะ”

เด็กสาวยิ้มกว้างออกมาด้วยความภาคภูมิใจ ที่อย่างน้อยเธอก็ยังพอมีสมองอันชาญฉลาดที่เป็นข้อดีอยู่บ้าง

“เหมันต์ วรตระกูล ได้สามสิบคะแนนเต็มเหมือนกันนะ”

“ฮิ้ววววว เก่งมากๆ เลยเหมันต์” เพื่อนๆ ร่วมห้องต่างพากันปรบมือโห่ร้องแสดงความชื่นชมยินดี ต่างจากริสาที่ไม่ได้กลับมาแม้เสียงปรบมือ

“พอเป็นผู้ชาย ยัยพวกนี่มันสองมาตราฐานชัดๆ เลยแฮะ ยัยพวกกิ้งก่าแอฟริกาใต้ เห็นแล้วหมั่นไส้ อยากจะอ้วก!” อิงฟ้าจิ๊จ๊ะในลำคอด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อย ที่เพื่อนผู้หญิงในห้องต่างพากันไม่ชอบริสา ต่างจากเหมันต์ที่ทุกคนต่างพากันรุมล้อมให้ความสนใจ

“ช่างเขาเถอะน่า อย่าไปใส่ใจเลย” ริสาพูดอย่างปลงๆ

“ต่อไปนี้อาจารย์จะให้นักเรียนออกมาจับคู่เพื่อทำโครงงาน กำหนดส่งคืออาทิตย์หน้า มีคะแนนเก็บให้ยี่สิบคะแนน ทุกคนพร้อมไหม?”

“พร้อมค่ะ/พร้อมครับ” นักเรียนในห้องต่างส่งเสียงขานรับพร้อมกัน

“งั้นเรามาเริ่มกันเลย” อาจารย์ประจำวิชาวางโหลแก้วที่มีรายชื่อนักเรียนทุกคนลงบนโต๊ะ

“เลขที่1 เหมันต์ เชิญออกมาจับฉลาก”

“สาธุขอให้จับได้เลขที่ฉันด้วยเถอะ”

“ให้ได้ฉันดีกว่า ฉันอยากคู่กับเหมันต์”

“เหมันต์ต้องจับชื่อฉันได้แน่นอน เพราะเขาเป็นเนื้อคู่ฉัน”

เด็กสาวในห้องต่างพากันจับกลุ่มคุยซุบซิบเมื่อเห็นเหมันต์เดินผ่านหน้าไป ไม่เว้นแม้แต่ริสาที่เหลือบสายตามองตามเขาไปเช่นกัน

“ถ้าพร้อมแล้วจับได้เลยจ้ะ”

เหมันต์ล้วงมือเข้าไปจับฉลากที่อยู่ในโหลแก้วแบบไม่ลังเล พอได้ใบรายชื่อที่ต้องการจึงยื่นมันให้อาจารย์

“เหมันต์จับได้เลขที่27”

“…..” นักเรียนในห้องต่างพากันหันขวับไปมองหาเจ้าของเลขที่27 แต่ดูเหมือนว่าเจ้าของคนนั้นจะยังไม่ปรากฏตัว

“ใครเลขที่27 รายงานตัวด้วยจ้ะ”

“เลขที่27?” คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเป็นปม เมื่อได้ยินอาจารย์เรียกเลขที่ของตัวเอง ริสาเบิกตากว้างด้วยความตกใจสุดขีดเมื่อคิดได้ว่ามันคือเลขที่ของเธอ

“ทำหน้างงอะไร ก็เธอนั่นแหละยัยเผือก” เหมันต์ตะโกนเรียกเด็กสาวที่นั่งอยู่แถวหน้าสุดของห้อง ตอนนี้เธอกำลังทำหน้าตาเหลอหลา

“ริสา คงทวี เธอได้คู่กับเหมันต์นะ”

“คะ…คะ?” ริสาหยัดตัวลุกขึ้นยืนด้วยความงุนงง ตอนนี้มันเหมือนกับความฝันก็ว่าได้

“เวรกรรมอะไรของเหมันต์ที่จับได้ยัยริสา”

“ยัยนี่มันทำบุญด้วยอะไร กรี๊ดดดด”

“ดูสภาพมันสิ หมาวัดกับเครื่องบินชัดๆ เลย”

เด็กสาวถึงกลับนิ่งไปชั่วขณะเมื่อได้เห็นสายตาของเพื่อนๆ และคำซุบซิบที่กำลังหมายถึงเธอ

“จะหุบปากกันได้หรือยัง หนวกหู!” เหมันต์ที่ยืนเงียบอยู่นานพูดแทรกขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ซึ่งพอเพื่อนๆ ร่วมห้องได้ยินต่างพากันเงียบลงในทันที

อาจจะเป็นเพราะเขานิ่งเงียบ รักสันโดษและไม่ค่อยสุงสิงกับใคร เลยทำให้คนอื่นๆ รู้สึกเกรงใจอยู่บ้าง

“เอาเป็นว่าเหมันต์ได้คู่กับริสานะ”

“ไม่เป็นไรค่ะอาจารย์ หนูอยากให้เหมันต์จับฉลากใหม่” ริสาพูดอย่างไม่มีทางเลือก ถ้าเธอได้คู่กับเหมันต์จริงๆ มีหวังพวกเพื่อนคงได้เกลียดเธอมากกว่านี้แน่ๆ

“เอางั้นเหรอ?”

“ค่ะอาจารย์ ให้เหมันต์จับฉลากใหม่” ริสายังยืนยันกับอาจารย์ประจำวิชาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“ถ้างั้นเหมันต์จับฉลากใหม่อีกทีนะ”

“ไม่ครับ ผมขอเลือกริสา”

“…..”