Login to MeghaBook
icon 0
icon เติมเงิน
rightIcon
icon ประวัติการอ่าน
rightIcon
icon ออกจากระบบ
rightIcon
icon ดาวน์โหลดแอป
rightIcon
ท่านอ๋องโปรดมอบหนังสือหย่าให้ข้าเถิด

ท่านอ๋องโปรดมอบหนังสือหย่าให้ข้าเถิด

ซีไซต์

5.0
ความคิดเห็น
23.1K
ชม
22
บท

ฉีอ๋องเป็นภัยต่อราชสำนักหยางจื่อเหยียนบุตรสาวอนุแห่งจวนกั๋วกงหลานสาวของไทเฮาจึงถูกมอบสมรสพระราชทานเพื่อสืบข่าวและเป็นไส้ศึกในจวนอ๋อง เมื่อถึงประตูจวนในวันสมรสจวนอ๋องไม่ยอมรับกลับบอกว่าเจ้าบ่าวไม่สบาย ให้กลับมาในวันหลัง หยางจื่อเหยียนมีหรือจะยอม นางถูกไทเฮาข่มขู่เข้าจวนอ๋องไม่ได้ก็อย่าหมายมีชีวิตรอด ความเป็นความตายอยู่ตรงหน้าแม้เขาไม่อยากแต่งนางก็ต้องทำให้เขาแต่งกับนางให้ได้ "อ๋องแปดฉีไป่อวี้ ท่านดูข้านี่แหละจะแต่งกับท่านหลังจากนั้นเราสองคนค่อยรอเวลาหย่าขาดกัน" นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายรักจีนโบราณ แบบนิยายสั้น ๆ จบแบบสุขนิยมนะคะ เนื้อเรื่องไม่ยาวมาก อ่านสบาย ๆ ราคาเบา ๆ หวังว่าจะได้รับความรักจากทุกท่านเช่นเคย กราบขอบพระคุณยอดโหลดทุกโหลดค่ะ ขอให้นักอ่านมีความสุข ร่างกายแข็งแรง เฮง ๆ ปัง ๆ ทุกคนค่ะ หมายเหตุ ซื้อในเวบ หรือ ผ่านเหรียญเมบจะถูกกว่าแอปเปิ้ลนะคะ ซีไซต์

บทที่ 1 No.1

เกี้ยวเจ้าสาวโคลงเคลงไม่หยุดทำให้คนที่อยู่ด้านในรู้สึกคลื่นเหียนมิใช่น้อย มือเรียวกำผ้าเช็ดหน้าสีแดงในมือแน่นหูฟังเสียงดนตรีที่ประโคมกันอย่างออกรสชาติด้านนอก

ภายใต้ผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวหยางจื่อเหยียนมีน้ำตาคลอเล็กน้อย การแต่งงานครานี้นางมิได้ยินยอมแต่ไม่อาจขัดได้ เพราะหากทำเช่นนั้นย่อมหมายถึงความเดือดร้อนของสกุลหยางที่นางมิอาจแบกรับ

คำกล่าวของเสด็จย่ายังคงดังก้อง "อาเหยียนของย่าเพียงแต่เข้าไปในจวนนั่น และล้วงความลับของอ๋องแปดมาให้ได้"

หยางจื่อเหยียนมิเคยรู้มาก่อนว่าตนเองจะเข้ามาอยู่ในวังวนอำนาจของคนเช่นนี้ นางเป็นเพียงบุตรสาวอนุในจวนผู้หนึ่งซึ่งเดิมทีบิดาเองก็ไม่เคยใส่ใจอยู่แล้ว

เดิมทีเมื่อคิดว่าบิดาไม่ใส่ใจหยางจื่อเหยียนยังเคยคิดที่จะออกบวชมุ่งสู่ทางธรรม ไม่ต้องการเป็นอนุของผู้ใดด้วยเห็นความทุกข์ใจของมารดาที่วัน ๆ เอาแต่คอยรับความกรุณาจากบิดาที่ไม่เคยมาถึง

แต่เรื่องปฏิบัติธรรมของหยางจื่อเหยียนก็แค่ฉากบังหน้า หลังจากออกบวชแล้วเมื่อถึงเวลานางจะเก็บเงินจากคนมาทำบุญสักก้อนแล้วสึก ก่อนจะออกไปโลดแล่นยังดินแดนห่างไกล เพราะที่นี่คือยุคโบราณการเดินทางไม่สะดวก การติดต่อค้นหากันยิ่งทำได้ยาก ถ้านางหายไปแล้วย่อมยากที่จะติดตาม นี่คือสิ่งที่นางคิดเกี่ยวกับอนาคตเอาไว้

แต่ดูตอนนี้สิต้องโดนคุณยายไทเฮาจับคลุมถุงชน แล้วคนอย่างหยางจื่อเหยียนจะเอาความสามารถอะไรมาสืบคนอื่น ลำพังวัน ๆ หาทางเอาตัวรอดให้ตัวเองก็ลำบากแล้ว เขาเป็นถึงอ๋องเลยนะ คุณยายไทเฮาช่างไม่คิดให้รอบคอบบ้างเลย

ชีวิตของหยางจื่อเหยียน ช่างน่าสมเพชสิ้นดี

ฉันคือผู้จัดการสาวอายุยี่สิบห้าปี หญิงสู้ชีวิตจากศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ดที่ตายเพราะตึกถล่มโดยไม่รู้ตัว ทำไมตายแล้วถึงต้องมาติดอยู่ในร่างนี้ด้วย นี่ฉันทำกรรมใดกันไว้ สวรรค์ถึงกลั่นแกล้งได้ขนาดนี้

อ๋องแปดหรือฉีไป่อวี้ได้รับพระราชทานบรรดาศักดิ์เป็นอ๋องตั้งแต่อายุเพียงแปดขวบบิดาของเขาเป็นพี่น้องร่วมอุทธรณ์กับอดีตฮ่องเต้ เขาได้รับคำสั่งให้เข้าสู่สนามรบตั้งแต่อายุสิบสี่ เมื่ออายุสิบเก้าก็ขึ้นเป็นจอมทัพปราบแคว้นกบฎและนำชัยมาสู่ต้าเหลียง

นับได้ว่าในยามนี้เขามีอำนาจสูงส่งอยู่เหนือคนทั่วแคว้นและอยู่ใต้เพียงฝ่าบาทพระองค์เดียว ในขณะที่ไทเฮาในยามนี้รวมทั้งฝ่าบาทต่างหวาดระแวงเขากลัวว่าจะชิงราชบัลลังก์ และอ๋องแปดเป็นคนที่ระวังตัวอย่างยิ่ง ในยามนี้นอกจากส่งคนเข้าจวนแล้วยากที่จะหาเบาะแสการขึ้นครองราชย์ของเขา

หยางจื่อในอดีตหรือหยางจื่อเหยียนในปัจจุบันยกมือขึ้นเท้าคางคิดยังไงก็คิดไม่ตก นางติดอยู่ในร่างนี้ตั้งแต่อายุหนูน้อยเพียงห้าขวบ กำลังหัดเรียนรู้ แม้จะเข้าร่างของเด็ก แต่วิญญาณของหยางจื่อเหยียนเป็นผู้ใด มาจากที่ใดย่อมจดจำได้เป็นอย่างดี เรื่องเป็นแบบนี้ก็ได้แต่ปลงตกและทำตัวลอยตามน้ำไปเรื่อย ๆ

เดิมทีเมื่อถึงอายุสิบหกปีนางต้องออกเรือนกับอ๋องแปดแล้ว แต่มีชื่อเสียงของอ๋องแปดฉาวโฉ่ว่าเป็นมนุษย์น้ำแข็งเดินได้ นางจึงแกล้งป่วยอยู่นับเดือน หลังจากนั้นไม่รู้โชคดีหรือโชคร้ายที่มารดาล้มป่วยและเสียชีวิต นางจึงมีโอกาสไว้ทุกข์อีกหนึ่งปี

เรื่องยืดเยื้อมาจนกระทั่งสองปีเต็มนางจึงไม่อาจผลัดได้อีก ในยามนี้จึงจำใจสวมมงกุฎหงส์ใส่ผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวเข้าสู่พิธีวิวาห์ด้วยน้ำตา

"ฮือ ฉันกลัวเขาจริง ๆ ฉันไม่อยากแต่งงาน"

เมื่อเกี้ยวเจ้าสาวมาถึงจวน เสียงเพลงงานแต่งงานยังคงดังต่อเนื่อง ความจริงมันดังมากจนหยางจื่อเหยียนต้องยกมืออุดหู จู่ ๆ เสียงร้องของแม่สื่อก็ดังขึ้น

"ไม่ได้นะเจ้าคะ อย่างไรก็ต้องแต่ง เป็นสมรสพระราชทานของฝ่าบาทมิอาจขัดราชโองการได้"

หยางจื่อเหยียนงงงวยเกิดสิ่งใดขึ้นกัน เหตุใดจึงไม่อาจแต่งได้ แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้นคำว่าไม่สามารถแต่งได้ก็ทำให้นางดีใจ ยังไงก็ปล่อยเลยตามเลยดีหรือไม่

แต่เมื่อคิดถึงคำพูดของคุณยายไทเฮาแล้ว หยางจื่อเหยียนพลันขนลุก

"ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องเข้าไปในจวนอ๋องแปดให้ได้ ไม่เช่นนั้นแม้ว่าเจ้าจะเป็นหลานก็อย่าคิดว่าข้าจะละเว้น"

ในตอนที่ฟังคุณยายแม่มดพูดคำนี้ หยางจื่อเหยียนรู้สึกมีเหงื่อท่วมเต็มหลัง ไม่รู้ว่าคุณยายคนนี้ฆ่าคนไปกี่คนแล้ว นางไม่เคยทำบาปทำกรรมตายแล้วยังตกมาอยู่ในร่างนี้ ถ้าคุณยายคนนี้ตายสงสัยว่าสวรรค์ต้องลงโทษอย่างหนักเป็นแน่

คิดแล้วก็ได้แต่สวดส่งในใจให้คุณยายไปสู่ขิตอย่างดี

แต่ทว่าจะมามัวคิดเล่นไม่ได้ ถึงจะเคยตายมาแล้วหยางจื่อเหยียนก็ไม่อยากจะตายอีก และยังจะต้องตายโดยทรมานด้วย ในตอนนี้จึงกลัวอยู่ไม่น้อย

เอาล่ะ ในเมื่อไม่อยากตาย ก็แค่เข้าจวนอ๋องแปด ได้ข่าวว่าเขารังเกียจผู้หญิงอยู่แล้ว คนแบบนั้นไม่รู้ว่าจริง ๆ แอ๊บแต๋วหรือเปล่า จึงซ่อนตัวเอาไว้ภายใต้ท่าทางเย็นชา ทำตัวเป็นเจ้าชายน้ำแข็งแบบนั้น

ดูเหมือนว่าประตูจวนจะปิดสนิท หยางจื่อเหยียนอดไม่ได้ที่จะเปิดม่านหน้าต่าง นางยังถูกอาหลัวสาวใช้ประจำตัวห้ามเอาไว้

"คุณหนูไม่อาจเปิดได้เจ้าค่ะ"

หยางจื่อเหยียนเบ้ปาก นางเห็นหมดแล้ว อะไรกัน ท่าทางว่าจวนนี้ไม่ต้อนรับนางแล้วความจริงอ๋องแปดมีอำนาจยิ่งใหญ่ เขาจึงไม่กลัวที่จะปฏิเสธฝ่าบาทเหรอ

นางยิ้มในใจ

อุต๊ะ เข้าทางแล้ว แบบนี้สะดวกยิ่ง แค่เข้าไปตกลงกันและอยู่กันอย่างสงบ ทางใครทางมันนางไม่ยุ่งเขาไม่ยุ่งนับว่าประเสริฐแท้

เสียงแม่สื่อยังคงดังด้วยความตกใจ เมื่อบ่าวรับใช้ออกมาบอกว่า

"ท่านอ๋องล้มป่วยไม่สะดวกจัดงาน แจ้งขบวนเจ้าสาวค่อยหาฤกษ์ยามแต่งกันวันหลัง"

เสียงนั้นดังฟังชัดยิ่งนัก หยางจื่อเหยียนกลับรู้สึกเจ็บจี๊ดที่หัวใจ ชาติก่อนก็ช่างเถอะนางมีแฟนและอยู่กันก่อนแต่งอยู่ปีกว่าก่อนจะเลิกรากัน พิธีแต่งงานก็ยังไม่ได้จัด แต่คราวนี้กลับถูกไล่กันซึ่ง ๆ หน้าแบบนี้ทำให้รู้สึกหน้าร้อนและอับอาย หยางจื่อเหยียนเดิมเป็นคนไม่ยอมใครอยู่แล้ว

อ๋องแปดคนนี้ช่างร้ายกาจยิ่งนัก

ในขณะที่ทุกคนเงียบกริบอย่างไม่รู้จะทำยังไงดี เสียงนินทาก็เริ่มดังขึ้น นี่คงเป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์สินะที่ขบวนเจ้าสาวไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปภายใน มิหนำซ้ำยังไม่เห็นแม้แต่เงาของเจ้าบ่าว ที่จวนก็เงียบราวกับป่าช้าเหมือนว่าไม่มีเรื่องมงคลจะเกิดในวันนี้ คนต่างมามุงดูและวิจารย์กันอย่างสนุกปาก

หยางจื่อเหยียนคนนี้ไม่มีใครได้เห็นหน้ามาหลายปี หรือจะเป็นนางอัปลักษณ์ท่านอ๋องจึงไม่อยากสมรสด้วย น่าอายโดยแท้ ความจริงนางเป็นเพียงลูกอนุก้นจวนบิดาไม่เคยใส่ใจ ไม่เคยแม้กระทั่งจะพาออกงานที่ใด ไม่รู้ว่าทำบุญอันใดถึงได้มีวาสนาแต่งเป็นพระชายาของอ๋องแปด

แต่ยามนี้ดูเหมือนว่าอ๋องแปดจะแสดงออกอย่างชัดเจนว่ารังเกียจบุตรอนุผู้นี้เป็นอย่างมาก

แน่นอนว่าคำว่าลูกเมียน้อยนั้นเหมือนกับตราปั้มหรือสัญลักษณ์อะไรบางอย่างที่แปะหน้าของหยางจื่อเหยียนเอาไว้ ลูกอนุนั้นไม่มีสิทธิ์ที่จะลืมตาอ้าปาก หากแต่งเป็นเมียใครก็เป็นได้แค่เมียรองเท่านั้น

สังคมศักดินานี้ช่างน่ารังเกียจเสียจริง

แน่นอนว่าเพราะความดีที่เขาทำมาหลายปี อ๋องแปดจึงเป็นฮีโร่ของคนที่นี่ นางจึงถูกสาปส่งที่แต่งกับเขา เป็นแค่ลูกอนุอาศัยบารมีฝ่าบาทยัดเยียดลูกอนุให้ท่านอ๋องสุดเพอร์เฟคที่สาว ๆ ในแคว้นต่างเข้าคิวรอ

เออ นินทากันเข้าไป แต่พวกเธอรู้จักฉันสาวออฟฟิศเดนตายน้อยไปแล้ว!

อ่านต่อ

หนังสืออื่นๆ ของ ซีไซต์

ข้อมูลเพิ่มเติม
วุ่นรักมนตรา คำสาปบุปผา NC20+

วุ่นรักมนตรา คำสาปบุปผา NC20+

โรแมนติก

5.0

​ฝูจื่อหรงก้มหน้าวูบลงมาบดริมฝีปากกับโจวเจ้าเว่ยเบาๆ แต่เจ้าเว่ยต้องการมากกว่านั้น หญิงสาวแลบลิ้นออกมารอรับ นางเป็นฝ่ายสอดความอ่อนนุ่มเข้าไปภายในปากของเขาแทน แม้มือจะยังไม่มีแรงมากนักแต่การยึดเหนี่ยวใบหน้าเขาไว้กลับไม่เป็นปัญหา หญิงสาวบดริมฝีปากสามีอย่างเร่าร้อน "ถอดเสื้อผ้าให้ข้า จื่อหรงถอดให้ข้ามันร้อนเหลือเกิน" เจ้าเว่ยปากสั่นร้อนรนเพราะทนกับความรู้สึกเสียวซ่านที่รบกวนจนรู้สึกทรมานในทุกสัมผัสของเขา พรางนึกขัดใจตนเองที่สิ้นไร้เรี่ยวแรงแม้กระทั่งเสื้อผ้าของตนเองยังไม่มีปัญญาถอด "เจ้าเว่ยของข้าอย่าได้รีบร้อน เราจะค่อยๆสัมผัสและมีความสุขด้วยกัน" ฝูจื่อหรงจุมพิตปากบาง พลางถอดอาภรณ์ของนางอย่างทะนุถนอม "พี่เต้ข้าไม่เข้าใจ เจ้าหลีกเลี่ยงข้ามาตลอดเหตุใดถึงยอมโดยง่าย หากข้ามีแรงมากกว่านี้คงได้ปลุกปล้ำเจ้าไปหลายครั้งแล้ว" เจ้าเว่ยกล่าวพลางพยามยามใช้มือคว้ามังกรตัวใหญ่ไว้ในมือจนสำเร็จ อารมณ์ความต้องการเพิ่มทวีขึ้นโดยที่เจ้าเว่ยไม่อาจระงับอารมณ์ได้อีกต่อไป เธอกำความใหญ่แน่นแล้วลูบไล้ช้าๆ มันร้อนไปทั่วทั้งฝ่ามือ ภายใจร่างกายและจิตใจของเจ้าเว่ยสั่นระริกด้วยความร้อนและไฟปรารถนา ในที่สุดฝูจื่อหรงก็ถอดอาภรณ์ออกจากร่างบางได้สำเร็จ เจ้าเว่ยดูเหมือนจะมีแรงขึ้นมาเล็กน้อย นางยังกำมังกรยักษ์แน่นไม่ยอมปล่อย นางเลียริมฝีปากเมื่อมองร่างมันจนฝูจื่อหรงรู้สึกลำคอแห้งผาก รู้สึกอยากกดศีรษะของคนตัวเล็กลงแล้วยัดมังกรเข้าไปในโพรงปากให้นางได้สมปรารถนาเสียเดี่ยวนี้ "ปล่อยมันก่อนเจ้าเว่ย เจ้าต้องไปอาบน้ำ" เขากระซิบเสียงแหบพร่า พยายามแกะมือเล็กที่กอบกำมังกรของเขาอยู่ เจ้าเว่ยต้องปล่อยอย่างอดเสียดาย ใบหน้าของนางฟ้องความต้องการออกมาจนฝูจื่อหรงนึกขัน แนะนำตัวละคร เรื่องย่อ โจวเจ้าเว่ย องค์หญิงแห่งแคว้นเหลียง ทายาทของเผ่าบุปผาขึ้นชื่อว่าเป็นโฉมงามล่มเมือง คนของเผ่าบุปผาเป็นเผ่าที่ถือกำเนิดมาจากเทพเซียนรูปโฉมงดงามแต่ต้องคำสาปเรื่องของความรัก หากพวกเขามีความรักจะไม่สมหวังและตายอย่างอนาถด้วยความรักนั้น ฝูจื่อหรง ฮ่องเต้แคว้นชินที่มีเบื้องหลังการครองอำนาจโดยการสนับสนุนของมหาเสนาบดีฟางอี้จวิ้น รูปโฉมงดงามจนทำให้แข้งขาสตรีอ่อนระทวย เรื่องสตรีสำหรับเขาเป็นเพียงเพื่อมีไว้สนับสนุนบัลลังก์ให้มั่นคงเท่านั้น คนทั่วราชสำนักรู้ดีว่าเขาเป็นเพียงหุ่นเชิดของมหาเสนาบดีฟางอี้จวิ้น กระทั่งวันหนึ่งเขาต้องแต่งงานเพื่อเชื่อมสัมพันธไมตรีกับองค์หญิงผู้ลึกลับผู้หนึ่ง ที่เข้ามาพังทะลายกำแพงหัวใจที่เขาตั้งเอาไว้ และ นางผู้นั้นยังทำท่าคล้ายกับว่าไม่อาจอยู่กับเขาได้อีก สตรีผู้หนึ่งซึ่งมีความลับบางประการซ่อนอยู่ โจวเจี๋ยหลุน พี่ชายฝาแฝดขององค์หญิงโจวเจ้าเว่ยโจวเจ้าเว่ยองค์หญิงผู้สามารถเดินทางข้ามมิติได้โดยใช้ขลุ่ยเพรียกบุปผาซึ่งเป็นขลุ่ยวิเศษในการเดินทางข้ามมิติ โจวเจ้าเว่ยเป็นสตรีของเผ่าบุปผาอันลี้ลับ ต้องคำสาปที่ไม่สามารถมีความรักได้ หากนางมีความรักจำเป็นต้องเจ็บปวดจนถึงแก่ความตาย เพราะเหตุนี้โจวเจ้าเว่ย และ โจวเจี๋ยหลุน พี่ชายจึงต้องออกเดินทางเพื่อตามหาวิธีแก้คำสาปที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิด และ พวกเขาไม่อาจเปิดเผยความลับนี้ให้ ฝูจื่อหรงล่วงรู้ได้ (เรื่องนี้เป็นนิยายภาคต่อของต้องมนต์บุปผาค่ะ)

ผู้ช่วยมือหนึ่งของท่านพ่อ

ผู้ช่วยมือหนึ่งของท่านพ่อ

โรแมนติก

5.0

เหวินเฟยเทียนเป็นพ่อค้าหน้าเลือดที่เห็นแก่ตัวที่สุดโดยเขามีผู้ช่วยคนสำคัญก็คือเฉินลี่จู เด็กสาวที่เขาได้ช่วยเอาไว้จากหมู่บ้านขอทานเมื่อนานมาแล้ว เขาเพียงใช้นางเพื่อหวังผลประโยชน์ในขณะที่เฉินลี่จูกลับมอบหัวใจให้เขาจนหมดใจ กระทั่งวันหนึ่งก็ถึงจุดแตกหัก เมื่อเหวินเฟยเทียนไม่เห็นความสำคัญของนางอีกต่อไป เขากำลังจะแต่งงานกับคุณหนูซุนซื่อผู้มอบผลประโยชน์ให้เขาได้มากกว่านาง จนทำให้นางเสียใจและหนีเตลิด เพราะนางหนีจากเขาทำให้เหวินเฟยเทียนกินไม่ได้นอนไม่หลับใช้ชีวิตเหมือนตายทั้งเป็น เขาตามหานางและสุดท้ายได้พบกับเด็กน้อยผู้หนึ่งนามว่าหลี เด็กหญิงซึ่งมีใบหน้าคล้ายคลึงเขาราวกับถอดแบบออกมา! นิยายเรื่องนี้เป็น ประเภท ดราม่า และ มีเด็กในเรื่องค่ะ

หนังสือที่คุณอาจชอบ

ฉันนี่แหละเศรษฐี

ฉันนี่แหละเศรษฐี

สมัยใหม่

5.0

ผมต้องทำงานนอกเวลาทุกวันเพื่อหารายได้ประคองชีวิตและจ่ายค่าเรียนมหาวิทยาลัยด้วยตัวเอง เนื่องจากฐานะครอบครัวยากจนและไม่สามารถส่งเสียผมเข้ามหาวิทยาลัยได้ และตอนเรียนที่มหาวิทยาลัย ผมก็ได้พบกับเธอ-สาวแสนสวยที่หนุ่มๆ ทุกคนในชั้นเรียนต่างก็ใฝ่ฝันถึง ไม่เว้นแม้แต่ผมเอง แต่ผมก็รู้ตัวดีว่าตัวเองไม่คู่ควรกับเธอ ถึงอย่างนั้นก็ตาม ผมก็รวบรวมความกล้าสารภาพกับเธอจนได้ สุดท้ายผมนึกไม่ถึงว่าเธอจะยอมตกลงเป็นแฟนกับผม เธอบอกกับผมว่าอยากได้ของขวัญเป็นไอโฟนรุ่นล่าสุด ผมก็ไปรับงานซักเสื้อผ้าให้เพื่อนร่วมชั้นเรียนเพื่อพยายามเก็บเงินซื้อให้เธอจนได้ และในที่สุดหนึ่งเดือนต่อมา ผมก็ซื้อมาได้จริง ๆ แต่ขณะที่ผมกำลังห่อของขวัญเพื่อนำไปมอบให้เธอ ก็พบว่าเธอกำลังมีอะไรกับหัวหน้าทีมฟุตบอลในห้องล็อกเกอร์ เธอเหมือนเปลี่ยนเป็นอีกคนหนึ่งซึ่งผมไม่เคยรู้จักเลย เธอหัวเราะเยาะความโง่เขลาของผม เหยียดหยามศักดิ์ศรีของผม ปล่อยให้เขาซึ่งตอนนี้ได้กลายเป็นแฟนใหม่ของเธอไปแล้ว ทุบตีผม ผมนอนเจ็บอยู่บนพื้นอย่างสิ้นหวัง ต่อมา จู่ ๆ ผมก็ได้รับโทรศัพท์จากพ่อ ตั้งแต่วันนั้น ชีวิตของผมก็ได้เปลี่ยนแปลงไปอย่างกับหนัามือเป็นหลังมือ ใครจะไปรู้ว่า ผมเป็นลูกชายของมหาเศรษฐี

คลื่นรักอสูร

คลื่นรักอสูร

โรแมนติก

4.8

(คลื่นรักอสูร) ...เพราะเธอขึ้นเรือผิดลำ คลื่นร้ายจึงซัดแทบกระเจิง... “เธอมันก็แค่ผู้หญิงขายตัว จะมาทำเล่นตัวเรื่องมากไม่ได้รู้ไหม ต่อให้เป็นสินค้าด้อยคุณภาพยังไงก็เถอะ ก็ต้องหัดรู้จักตามใจแขกบ้าง แต่นี่อะไรหาเรื่องใส่ตัวแท้ ๆ คนสอนไม่บอกหรือยังไงว่าไอ้ละครเล่นตัวนี่มันน่ารำคาญไม่ได้ดึงดูดลูกค้าเลย” บารเมษฐ์ต่อว่าพร้อมกวาดสายตามองเหยียดหยามตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ก่อนคลายมือออกจากปลายคางอย่างช้า ๆ “ฉันไม่ได้มาขายตัวสักหน่อย” คนได้รับอิสรภาพรีบบอกเขา “หืม” เขาทำหน้าไม่เชื่อ “ฉันแค่ขึ้นเรือผิดลำ ฉันไม่ได้มาขายตัวจริง ๆ คุณอย่าทำอะไรฉันเลยนะคะคุณบารเมษฐ์” วินาทีนี้เธอกลัวเขามากกว่าใครบนเรือลำนี้เสียอีก เลยเลือกที่จะบอกความจริงกับเขาไป “ขึ้นเรือผิดลำ?” คนพูดหรี่ตาลงอย่างสงสัย “ใช่ค่ะ ฉันขึ้นเรือผิดลำจริง ๆ” “แบบนี้นี่เอง มิน่าล่ะสองคนในห้องเครื่องนั่นถึงได้ลุกลี้ลุกลนนัก” บารเมษฐ์นึกไปถึงท่าทางของอนุชิตกับธาวิน ซึ่งดูเหมือนมีเรื่องเป็นกังวลอยู่ตลอดเวลา “คุณรู้แบบนี้แล้วก็ปล่อยฉันไปเถอะคุณบารเมษฐ์ อย่าทำอะไรฉันเลยนะคะ” นีนนาราขอความเห็นใจจากเขา แต่สายตาที่เขามองกลับมานั้นมันว่างเปล่าชอบกล “รู้อะไรไหมนีนเรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของฉันเลย เธอเป็นคนอยู่ผิดที่ผิดทางเอง เพราะงั้นเธอก็ต้องรับสภาพที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้เองเหมือนกัน” “ห้ะ คุณ นี่คุณ คุณทำไมเป็นคนไม่มีเหตุผลแบบนี้” หญิงสาวต่อว่าเขา ก่อนจะหน้าซีดหน้าเซียวลง เพราะเสียงหัวเราะเบา ๆ ในลำคอของเขาบ่งชัดว่าคืนนี้เธอไม่รอดแน่ “ปล่อยฉันนะ! ปล่อย!” นีนนาราดิ้นหนีเขาก็จับกดลงที่เดิม “งานก็คืองานนะคนสวย มาขายตัวก็คือมาขายตัว อย่าทำเสียเรื่องสินีน” บารเมษฐ์ย่อมเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งอยู่แล้ว เขาอยากรู้ว่าผู้หญิงคนนี้จะมาไม้ไหนอีกแน่ “ก็บอกว่าไม่ใช่ยังไงล่ะ ว้าย!”

คุณท่าน คุณนายมาหาอีกแล้ว

คุณท่าน คุณนายมาหาอีกแล้ว

โรแมนติก

5.0

ในวันครบรอบแต่งงาน เหวินซือถูกเมียน้อยของสามีวางยาและไปมีอะไรกับคนแปลกหน้า เธอสูญเสียความบริสุทธิ์ไป แต่เมียน้อยคนนั้นกลับตั้งท้องลูกของสามี ภายใต้ความกดดันต่างๆ เหวินซื่อสูญรู้สึกสิ้นหวังและตัดสินใจหย่า แต่สามีของเธอกลับไม่แยแสโดยคิดว่าเธอกำลังเล่นลูกไม้อยู่ หลังจากการหย่ากัน เหวินซือกลายเป็นจิตรกรที่มีชื่อเสียงและมีผู้ชายนับไม่ถ้วนที่ตามจีบเธอ อดีตสามีไม่ยอมและขอคืนดีไปถึงที่ จากนั้นก็ว่า เธออยู่ในอ้อมแขนของคนใหญคนโตคนหนึ่ง และชายคนนั้นก็พูดอย่างสงบว่า "ดูให้ดี นี่คือพี่สะใภ้ของนาย"

นางเอกสุดโหด

นางเอกสุดโหด

โรแมนติก

5.0

เธอเป็นหมอเก่งๆ ระดับสากล เป็นประธานของบริษัทใหญ่แห่งหนึ่ง ผู้บังคับบัญชาหารรับจ้างที่แข็งแกร่งที่สุด และผู้คลั่งไคล้เทคโนโลยีอันดับหนึ่ง... ไม่นานมานี้ เจี่ยนอู่ ผู้มีความสามารถแข็งแกร่งกลับปกปิดตัวตนของนางและแต่งงานกับชายหนุ่มยากจนคนหนึ่ง โดยไม่คาดคิดก่อนวันแต่งงาน คู่หมั้นของเธอกลายเป็นนายน้อยที่หายไปจากครอบครัวที่ร่ำรวย เขาไม่เพียงเสียใจกับการหมั้นหมายเท่านั้น แต่ยังปราบปรามและทำให้เธออับอายด้วยทุกวิถีทางอีกด้วย เมื่อความจริงถูกเปิดเผย อดีตคู่หมั้นของเธอตกตะลึง และขอร้องให้กลับมาคืนดีกัน ผู้คนใหญ่โตที่ร่ำรวยและน่านับถือคนหนึ่งยืนอยู่ต่อหน้าเจี่ยนอู่ "นี่คือภรรยาของผม ใครกล้าหวังกับเธอ"

บท
อ่านเลย
ดาวน์โหลดหนังสือ