ท่านอ๋องโปรดมอบหนังสือหย่าให้ข้าเถิด

เกี้ยวเจ้าสาวโคลงเคลงไม่หยุดทำให้คนที่อยู่ด้านในรู้สึกคลื่นเหียนมิใช่น้อย มือเรียวกำผ้าเช็ดหน้าสีแดงในมือแน่นหูฟังเสียงดนตรีที่ประโคมกันอย่างออกรสชาติด้านนอก

ภายใต้ผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวหยางจื่อเหยียนมีน้ำตาคลอเล็กน้อย การแต่งงานครานี้นางมิได้ยินยอมแต่ไม่อาจขัดได้ เพราะหากทำเช่นนั้นย่อมหมายถึงความเดือดร้อนของสกุลหยางที่นางมิอาจแบกรับ

คำกล่าวของเสด็จย่ายังคงดังก้อง "อาเหยียนของย่าเพียงแต่เข้าไปในจวนนั่น และล้วงความลับของอ๋องแปดมาให้ได้"

หยางจื่อเหยียนมิเคยรู้มาก่อนว่าตนเองจะเข้ามาอยู่ในวังวนอำนาจของคนเช่นนี้ นางเป็นเพียงบุตรสาวอนุในจวนผู้หนึ่งซึ่งเดิมทีบิดาเองก็ไม่เคยใส่ใจอยู่แล้ว

เดิมทีเมื่อคิดว่าบิดาไม่ใส่ใจหยางจื่อเหยียนยังเคยคิดที่จะออกบวชมุ่งสู่ทางธรรม ไม่ต้องการเป็นอนุของผู้ใดด้วยเห็นความทุกข์ใจของมารดาที่วัน ๆ เอาแต่คอยรับความกรุณาจากบิดาที่ไม่เคยมาถึง

แต่เรื่องปฏิบัติธรรมของหยางจื่อเหยียนก็แค่ฉากบังหน้า หลังจากออกบวชแล้วเมื่อถึงเวลานางจะเก็บเงินจากคนมาทำบุญสักก้อนแล้วสึก ก่อนจะออกไปโลดแล่นยังดินแดนห่างไกล เพราะที่นี่คือยุคโบราณการเดินทางไม่สะดวก การติดต่อค้นหากันยิ่งทำได้ยาก ถ้านางหายไปแล้วย่อมยากที่จะติดตาม นี่คือสิ่งที่นางคิดเกี่ยวกับอนาคตเอาไว้

แต่ดูตอนนี้สิต้องโดนคุณยายไทเฮาจับคลุมถุงชน แล้วคนอย่างหยางจื่อเหยียนจะเอาความสามารถอะไรมาสืบคนอื่น ลำพังวัน ๆ หาทางเอาตัวรอดให้ตัวเองก็ลำบากแล้ว เขาเป็นถึงอ๋องเลยนะ คุณยายไทเฮาช่างไม่คิดให้รอบคอบบ้างเลย

ชีวิตของหยางจื่อเหยียน ช่างน่าสมเพชสิ้นดี

ฉันคือผู้จัดการสาวอายุยี่สิบห้าปี หญิงสู้ชีวิตจากศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ดที่ตายเพราะตึกถล่มโดยไม่รู้ตัว ทำไมตายแล้วถึงต้องมาติดอยู่ในร่างนี้ด้วย นี่ฉันทำกรรมใดกันไว้ สวรรค์ถึงกลั่นแกล้งได้ขนาดนี้

อ๋องแปดหรือฉีไป่อวี้ได้รับพระราชทานบรรดาศักดิ์เป็นอ๋องตั้งแต่อายุเพียงแปดขวบบิดาของเขาเป็นพี่น้องร่วมอุทธรณ์กับอดีตฮ่องเต้ เขาได้รับคำสั่งให้เข้าสู่สนามรบตั้งแต่อายุสิบสี่ เมื่ออายุสิบเก้าก็ขึ้นเป็นจอมทัพปราบแคว้นกบฎและนำชัยมาสู่ต้าเหลียง

นับได้ว่าในยามนี้เขามีอำนาจสูงส่งอยู่เหนือคนทั่วแคว้นและอยู่ใต้เพียงฝ่าบาทพระองค์เดียว ในขณะที่ไทเฮาในยามนี้รวมทั้งฝ่าบาทต่างหวาดระแวงเขากลัวว่าจะชิงราชบัลลังก์ และอ๋องแปดเป็นคนที่ระวังตัวอย่างยิ่ง ในยามนี้นอกจากส่งคนเข้าจวนแล้วยากที่จะหาเบาะแสการขึ้นครองราชย์ของเขา

หยางจื่อในอดีตหรือหยางจื่อเหยียนในปัจจุบันยกมือขึ้นเท้าคางคิดยังไงก็คิดไม่ตก นางติดอยู่ในร่างนี้ตั้งแต่อายุหนูน้อยเพียงห้าขวบ กำลังหัดเรียนรู้ แม้จะเข้าร่างของเด็ก แต่วิญญาณของหยางจื่อเหยียนเป็นผู้ใด มาจากที่ใดย่อมจดจำได้เป็นอย่างดี เรื่องเป็นแบบนี้ก็ได้แต่ปลงตกและทำตัวลอยตามน้ำไปเรื่อย ๆ

เดิมทีเมื่อถึงอายุสิบหกปีนางต้องออกเรือนกับอ๋องแปดแล้ว แต่มีชื่อเสียงของอ๋องแปดฉาวโฉ่ว่าเป็นมนุษย์น้ำแข็งเดินได้ นางจึงแกล้งป่วยอยู่นับเดือน หลังจากนั้นไม่รู้โชคดีหรือโชคร้ายที่มารดาล้มป่วยและเสียชีวิต นางจึงมีโอกาสไว้ทุกข์อีกหนึ่งปี

เรื่องยืดเยื้อมาจนกระทั่งสองปีเต็มนางจึงไม่อาจผลัดได้อีก ในยามนี้จึงจำใจสวมมงกุฎหงส์ใส่ผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวเข้าสู่พิธีวิวาห์ด้วยน้ำตา

"ฮือ ฉันกลัวเขาจริง ๆ ฉันไม่อยากแต่งงาน"

เมื่อเกี้ยวเจ้าสาวมาถึงจวน เสียงเพลงงานแต่งงานยังคงดังต่อเนื่อง ความจริงมันดังมากจนหยางจื่อเหยียนต้องยกมืออุดหู จู่ ๆ เสียงร้องของแม่สื่อก็ดังขึ้น

"ไม่ได้นะเจ้าคะ อย่างไรก็ต้องแต่ง เป็นสมรสพระราชทานของฝ่าบาทมิอาจขัดราชโองการได้"

หยางจื่อเหยียนงงงวยเกิดสิ่งใดขึ้นกัน เหตุใดจึงไม่อาจแต่งได้ แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้นคำว่าไม่สามารถแต่งได้ก็ทำให้นางดีใจ ยังไงก็ปล่อยเลยตามเลยดีหรือไม่

แต่เมื่อคิดถึงคำพูดของคุณยายไทเฮาแล้ว หยางจื่อเหยียนพลันขนลุก

"ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องเข้าไปในจวนอ๋องแปดให้ได้ ไม่เช่นนั้นแม้ว่าเจ้าจะเป็นหลานก็อย่าคิดว่าข้าจะละเว้น"

ในตอนที่ฟังคุณยายแม่มดพูดคำนี้ หยางจื่อเหยียนรู้สึกมีเหงื่อท่วมเต็มหลัง ไม่รู้ว่าคุณยายคนนี้ฆ่าคนไปกี่คนแล้ว นางไม่เคยทำบาปทำกรรมตายแล้วยังตกมาอยู่ในร่างนี้ ถ้าคุณยายคนนี้ตายสงสัยว่าสวรรค์ต้องลงโทษอย่างหนักเป็นแน่

คิดแล้วก็ได้แต่สวดส่งในใจให้คุณยายไปสู่ขิตอย่างดี

แต่ทว่าจะมามัวคิดเล่นไม่ได้ ถึงจะเคยตายมาแล้วหยางจื่อเหยียนก็ไม่อยากจะตายอีก และยังจะต้องตายโดยทรมานด้วย ในตอนนี้จึงกลัวอยู่ไม่น้อย

เอาล่ะ ในเมื่อไม่อยากตาย ก็แค่เข้าจวนอ๋องแปด ได้ข่าวว่าเขารังเกียจผู้หญิงอยู่แล้ว คนแบบนั้นไม่รู้ว่าจริง ๆ แอ๊บแต๋วหรือเปล่า จึงซ่อนตัวเอาไว้ภายใต้ท่าทางเย็นชา ทำตัวเป็นเจ้าชายน้ำแข็งแบบนั้น

ดูเหมือนว่าประตูจวนจะปิดสนิท หยางจื่อเหยียนอดไม่ได้ที่จะเปิดม่านหน้าต่าง นางยังถูกอาหลัวสาวใช้ประจำตัวห้ามเอาไว้

"คุณหนูไม่อาจเปิดได้เจ้าค่ะ"

หยางจื่อเหยียนเบ้ปาก นางเห็นหมดแล้ว อะไรกัน ท่าทางว่าจวนนี้ไม่ต้อนรับนางแล้วความจริงอ๋องแปดมีอำนาจยิ่งใหญ่ เขาจึงไม่กลัวที่จะปฏิเสธฝ่าบาทเหรอ

นางยิ้มในใจ

อุต๊ะ เข้าทางแล้ว แบบนี้สะดวกยิ่ง แค่เข้าไปตกลงกันและอยู่กันอย่างสงบ ทางใครทางมันนางไม่ยุ่งเขาไม่ยุ่งนับว่าประเสริฐแท้

เสียงแม่สื่อยังคงดังด้วยความตกใจ เมื่อบ่าวรับใช้ออกมาบอกว่า

"ท่านอ๋องล้มป่วยไม่สะดวกจัดงาน แจ้งขบวนเจ้าสาวค่อยหาฤกษ์ยามแต่งกันวันหลัง"

เสียงนั้นดังฟังชัดยิ่งนัก หยางจื่อเหยียนกลับรู้สึกเจ็บจี๊ดที่หัวใจ ชาติก่อนก็ช่างเถอะนางมีแฟนและอยู่กันก่อนแต่งอยู่ปีกว่าก่อนจะเลิกรากัน พิธีแต่งงานก็ยังไม่ได้จัด แต่คราวนี้กลับถูกไล่กันซึ่ง ๆ หน้าแบบนี้ทำให้รู้สึกหน้าร้อนและอับอาย หยางจื่อเหยียนเดิมเป็นคนไม่ยอมใครอยู่แล้ว

อ๋องแปดคนนี้ช่างร้ายกาจยิ่งนัก

ในขณะที่ทุกคนเงียบกริบอย่างไม่รู้จะทำยังไงดี เสียงนินทาก็เริ่มดังขึ้น นี่คงเป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์สินะที่ขบวนเจ้าสาวไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปภายใน มิหนำซ้ำยังไม่เห็นแม้แต่เงาของเจ้าบ่าว ที่จวนก็เงียบราวกับป่าช้าเหมือนว่าไม่มีเรื่องมงคลจะเกิดในวันนี้ คนต่างมามุงดูและวิจารย์กันอย่างสนุกปาก

หยางจื่อเหยียนคนนี้ไม่มีใครได้เห็นหน้ามาหลายปี หรือจะเป็นนางอัปลักษณ์ท่านอ๋องจึงไม่อยากสมรสด้วย น่าอายโดยแท้ ความจริงนางเป็นเพียงลูกอนุก้นจวนบิดาไม่เคยใส่ใจ ไม่เคยแม้กระทั่งจะพาออกงานที่ใด ไม่รู้ว่าทำบุญอันใดถึงได้มีวาสนาแต่งเป็นพระชายาของอ๋องแปด

แต่ยามนี้ดูเหมือนว่าอ๋องแปดจะแสดงออกอย่างชัดเจนว่ารังเกียจบุตรอนุผู้นี้เป็นอย่างมาก

แน่นอนว่าคำว่าลูกเมียน้อยนั้นเหมือนกับตราปั้มหรือสัญลักษณ์อะไรบางอย่างที่แปะหน้าของหยางจื่อเหยียนเอาไว้ ลูกอนุนั้นไม่มีสิทธิ์ที่จะลืมตาอ้าปาก หากแต่งเป็นเมียใครก็เป็นได้แค่เมียรองเท่านั้น

สังคมศักดินานี้ช่างน่ารังเกียจเสียจริง

แน่นอนว่าเพราะความดีที่เขาทำมาหลายปี อ๋องแปดจึงเป็นฮีโร่ของคนที่นี่ นางจึงถูกสาปส่งที่แต่งกับเขา เป็นแค่ลูกอนุอาศัยบารมีฝ่าบาทยัดเยียดลูกอนุให้ท่านอ๋องสุดเพอร์เฟคที่สาว ๆ ในแคว้นต่างเข้าคิวรอ

เออ นินทากันเข้าไป แต่พวกเธอรู้จักฉันสาวออฟฟิศเดนตายน้อยไปแล้ว!