เขาเรียกว่าบริหารเสน่ห์ อย่าหาว่าหนูแรดนะคะ นะคะ" "แรดเงียบๆ แอบกินเนียนๆ แต่เซียนต้องหลบ" อันดา เจ้าของสโลแกน ‘ถ้าผู้ชายคิดจะมอมเหล้าแล้วลากเข้าโรงแรม ผู้ชายตายก่อนเพราะเปลือง’ เด็กวิศวะก่อสร้างสุดแสบ สายปาร์ตี้ และนักล่าแต้มบริหารเสน่ห์ อันดาถูกครอบครัวมั่นหมายให้กับผู้ชายคนหนึ่งตั้งแต่ลืมตาดูโลกวันแรก เธอเรียกคู่หมั้นว่าห่วงคล้องคอ โซ่ตรวนที่กักขังอิสระของเธอมาตลอดชีวิต เธอตั้งป้อมเกลียดเขา โดยไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะอยากเอาชนะหรือความรู้สึกจริงๆ กันแน่ ถึงแม้จะเผลอมีอะไรกับเขาในวันที่เธอเมาหนัก เธอก็สั่งให้เขาลืมเรื่องวันนั้น และห้ามตอกย้ำกับเธออีก เธอไม่แคร์กับเรื่องแค่นั้น จนกระทั่งวันหนึ่ง…เขายอมหลีกทางให้เธอกับผู้ชายคนใหม่ วันนั้นเธอถึงได้รู้ความจริง ว่าเธอขาดผู้ชายคนนั้นไม่ได้ ปฏิบัติการตามล่าเฮียเบิ้มกลับมาทำผัวจึงเกิดขึ้น…
รถของอันดาแล่นเข้ามาจอดที่หน้าทางเข้าของล็อบบีโรงแรมหรูริมทะเลระยอง วันนี้เธอมาพร้อมกับอิงในชุดลำลองพร้อมกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ ทว่าวันนี้พวกเธอไม่ได้นัดกันมาเที่ยวทะเล แต่มาที่นี่เพื่อทำภารกิจที่แสนสำคัญกว่านั้น
“ยัยเจ้าสาวเพื่อนเราอยู่ห้องไหนน่ะอิง” อันดาถามขึ้นหลังจากล็อกรถ
“3014 ห้องสูทชั้น 30 อะ”
“ฉันละเชื่อเลย คุณนายแกปิดโรงแรมฉลองงานแต่งให้ลูกสาวแบบนี้”
“ก็ลูกเขยเป็นถึงทายาทนักธุรกิจหมื่นล้าน น้อยกว่านี้แกคงกลัวไม่ได้หน้าแหละมั้ง”
“ยัยวิก็น่าจะบอกกันก่อน บอกงานเพื่อนฝูง ฉันก็เลยเตรียมชุดใหม่มาได้แค่เท่าที่มีเลยเนี่ย” อันดาบ่น ก็ตอนที่วิเวียนส่งคำเชิญให้มางานแต่ง คอนเซปต์ที่อันดาได้รับก็คือปาร์ตี้เล็ก ๆ ริมทะเล ธีมชุดสบาย ๆ สไตล์คนคุ้นเคย แต่พอมาถึงดันเจองานเวอร์วังอลังการ ปิดโรงแรมอย่างกับจะเชิญนายกรัฐมนตรีจากต่างประเทศมาร่วมด้วยเสียอย่างนั้นแหละ
“ฉันก็ถามแล้วนะว่างานไม่ใหญ่เหรอ นางก็บอกว่าไม่ใหญ่ งานเล็ก ๆ แค่เพื่อนสนิท”
นี่งานไม่ใหญ่แน่นะวิ..
อันดาแหงนหน้ามองโรงแรมห้าดาวกับความสูง 30 ชั้น ใครมันจะไปเชื่อว่าตึกมโหฬารทั้งตึกนี่ คืนนี้จะถูกใช้เพื่อจัดงานแต่งของคนเพียงคู่เดียว
“มันสนิทกับคนทั้งประเทศหรือเปล่าวะ” อันดาถาม
“บางทียัยวิอาจจะไม่รู้ก็ได้นะแก อาจจะเพราะคุณคีรติ หรือคุณนายแม่จัด”
“เออว่ะ ลืมคิด บางทียัยเจ้าสาวอาจจะยังไม่รู้ตัวก็ได้ ว่าโรงแรมถูกปิดเพราะเจ้าหล่อนน่ะ” อันดาคล้อยตาม
“เออแก แกหันไปดูที่ 13 นาฬิกาตรง มีผู้ชายคนหนึ่งยืนมองอยู่เราอยู่ แกรู้จักมั้ยว่ะ ไม่ต้องรีบหันนะ เดี๋ยวไก่จะตื่นเอา” อิงบอก รีบเปลี่ยนเรื่องทันทีที่เห็นผู้ชายงานดีตรงหน้า
“รู้งานน่า ไม่รีบหันหรอก”
“ถ้าแกไม่รู้จัก คนนี้ฉันจองนะ”
“นี่แกจะเอฟเพื่อนเจ้าบ่าวตั้งแต่ยังไม่เริ่มงานเลยเหรอ”
“ไม่ได้หรอกฉันต้องสู้กับแก ยังไงคืนนี้ก็จะสอยเพื่อนเจ้าบ่าวให้ได้ สอยได้คนนึง จะได้สบายสักที” อิงบอกอย่างมาดมั่น ได้มางานแต่งงานทั้งทีจะกลับไปแบบแห้งเหี่ยวคนเดียวได้ไง
อันดาขนกระเป๋าออกจากท้ายรถโดยแกล้งหมุนตัว เพื่อที่จะมองไปยังจุดที่เพื่อนบอก แล้วก็พบว่าเป็นคนที่เธอคุ้นเคย หน้าตาแบบนั้น หุ่นล่ำ ๆ แบบนั้น แถมยังหนวดครึ้มที่ดูแล้วเข้มจนเกินบรรยาย
“เฮียเบิ้ม!!” หญิงสาวหลุดชื่อเขาออกมา
“อะไรนะแก” อิงถามเพื่อนเพราะได้ยินไม่ชัด ฝันแอบสลาย ซื้อหวยไม่ถูกแบบนี้บ้างล่ะ เพราะหนุ่มที่หมายตาไว้ดูเหมือนจะกลายเป็นคนรู้จักของเพื่อนสาวไปเสียแล้ว
“แกรู้จักเขาเหรอ”
“เปล่า” อันดาปฏิเสธทันที
“อ้าวโล่ง งั้นคนนี้ฉันจอง” อิงรีบชิงปักธงใส่ก่อน พร้อมส่งยิ้มหวานไปให้ชายหนุ่มคนนั้น ซึ่งเขาก็พยักหน้าพร้อมส่งรอยยิ้มสุดเข้มกลับมา
อันดากรอกสายตามองบน “เอาไปเถอะย่ะ สเปกฉันต้องสูง ขาว ยาว หล่อ เท่านั้นเว้ย หุ่นแน่นเคราเขียวแบบนี้ไม่เอาอ่ะ”
“แมนออกจะตายแก ดูหน้าอกเขาสิ แน่นแข็งแรงหน้าซบมาก”
“เชื่อดิแก คนแบบนั้นขนหน้าอกพรึ่บแน่นอน ขืนซบลงไปได้ทิ่มหน้าแหกหมด”
“เกินไป! ขนอกนะไม่ใช่เตียงตะปู”
สองสาวยังวิเคราะห์ผู้ชายกันอย่างออกรส ในขณะที่เป้าหมายของพวกเธอเดินจากไปจากตรงนั้นเสียแล้ว
ท่าทางสเปกของอิงกับอันดาจะแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง อันดานึกขำกับโชคชะตา ไม่รู้ว่าทำไมเธอต้องกลายมาเป็นคู่หมั้นกับผู้ชายที่สวนทางกับความชอบตัวเองแบบ 360 องศาขนาดนี้ เฮียเบิ้มนั้นเป็นชายหนุ่มที่จัดว่าดูดี แต่ไม่มีความเกาหลีแบบที่เธอชอบประดับไว้เลยแม้แต่นิด เขาหล่อแบบหนุ่มไทยแท้ ผิวเข้ม และบวกความแข็งแรงบึกบึนจากการชอบออกกำลังกายเข้าไป ซึ่งถ้าตามนี้แล้วก็คงเป็นที่หมายปองของสาว ๆ หลายคนได้ไม่ยาก แต่อันดากลับไม่ชอบ เธอบอกว่าเขาเหมือนนักมวยปล้ำมากกว่า
“อ้าว! ไปไหนแล้วล่ะ” อิงหมุนตัวไปอีกทีก็ไม่เจอเขายืนอยู่ตรงนั้นเสียแล้ว
“เก็บพื้นที่ไว้เอฟผู้ชายในงานดีกว่าแก” อันดาเตือนพร้อมกับดึงแขนเพื่อนสาวเข้าไปข้างใน
“เข้าไปข้างในกันเถอะ ร้อน!”
อันดาเดินนำหน้าเข้าไปข้างในก่อน ระหว่างนั้นสายตาของเธอก็สอดส่ายมองหาเฮียเบิ้ม เพราะความอยากรู้ว่าเขาตามเธอมาถึงที่นี่ทำไม
“แกมองหาใคร” อิงถาม
“เปล่านี่” อันดาทำหน้าเหลอหลา “ก็มองวิวทั่ว ๆ ไป แกไม่เห็นหรือไงว่าโรงแรมนี้สวยขนาดไหน”
“แต่ดูจากสายตาแก ไม่น่าจะมองวิวนะ”
“มาจับผิดอะไรกันเนี่ย ขึ้นไปหาวิเวียนกันเถอะ” อันดาบอกอย่างกลบเกลื่อน รีบตรงดิ่งไปที่ประตูลิฟต์ เพื่อกดไปยังห้องของเจ้าสาว
“ไม่เช็กอินก่อนหรือไง” อิงเตือน เพราะเห็นว่าหิ้วของพะรุงพะรัง น่าจะเช็กอินและเอาของไปเก็บที่ห้องก่อน
“เออจริง ของเยอะ”
ด้วยความรีบร้อนบวกกับกังวลว่าจะจ๊ะเอ๋กับคนที่ไม่อยากเจอเข้า อันดาเหมือนเพิ่งนึกได้ เธอจึงเปลี่ยนทิศทาง เดินตรงไปที่เคาน์เตอร์เช็กอิน
พนักงานของโรงแรมเหมือนจะรู้ เธอถามขึ้นมาก่อนที่หญิงสาวจะเอ่ยปากถาม
“พวกคุณเป็นแขกที่มาร่วมงานแต่งงานของคุณคีรติและคุณวิเวียนใช่ไหมคะ”
“ค่ะ” อิงตอบ
“พวกเราเป็นเพื่อนเจ้าสาวค่ะ ชื่ออิงกับอันดา วิเวียนแจ้งไว้ว่าจองห้องพักไว้สำหรับเพื่อนเจ้าสาวแล้ว” อิงบอกพร้อมกับหยิบบัตรประชาชนที่อยู่ในกระเป๋าส่งให้พนักงาน
พนักงานของโรงแรมหยิบสมุดลิสต์รายชื่อแขกพร้อมกับอธิบายให้สองสาวฟัง
“ไม่ต้องใช้บัตรประชาชนค่ะ คุณคีรติเหมาโรงแรมนี้ให้แขกที่มาร่วมงานได้พัก 3 คืน คุณเพียงแค่เซ็นชื่อต่อท้ายชื่อของตัวเองที่ระบุไว้ในเอกสารชุดนี้ค่ะ”
อันดาเห็นชื่อของตัวเองก็รีบเซ็นชื่อลงไป หญิงสาวอึ้งไปเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าห้องข้าง ๆ เป็นชื่อของแขกที่เธอคุ้นเคย
‘บุรี วรินรัตกร’ หญิงสาวทวนในใจ ชื่อนี้ไม่ใช่ใครคนอื่นแน่
“แกร…วิเวียนจองห้องสวีทให้ด้วยแก” ในห้วงความคิดที่อันดากำลังคิดถึงใบหน้าคมเข้มของเจ้าของชื่อ น้ำเสียงตื่นเต้นดีใจของอิงก็ดังขึ้น
“เหรอ” อันดามองไปยังท้ายชื่อของตัวเอง ก็พบว่าห้องที่เจ้าสาวระบุเอาไว้ให้เป็นห้องสวีทเหมือนอย่างที่อิงได้รับ
“แต่ทำไมจองให้เราคนละห้องเลยล่ะ” อิงสงสัย เพราะเห็นเบอร์ห้องของเธอและเพื่อนสาวคนละห้องกัน
“รวยมั้ง” อันดาสรุปสั้น ๆ ง่าย ๆ เพราะความคิดของเธอกำลังจดจ่ออยู่กับเจ้าของชื่อที่อยู่ห้องติดกัน ทำไมเขาได้ห้องพักห้องสวีทเหมือนเธอ ถ้าบอกว่าตามเธอมาก็คงไม่ใช่แล้ว
“แต่เหมือนว่าเราได้พักชั้นเดียวกันกับเจ้าสาวนะ”
“ไปหาวิเวียนก่อนดีกว่า แล้วค่อยถาม” อันดาตัดบทก่อนจะจูงมือเพื่อนสาวเดินเข้าไปในลิฟต์ ทั้งที่สมองของตัวเองก็ยังวนเวียนอยู่กับชื่อบุรี วรินรัตกร
บทที่ 1 งานไม่ใหญ่แน่นะวิ
06/12/2023
บทที่ 2 เจ้าสาว
06/12/2023
บทที่ 3 เพื่อนเจ้าสาว
06/12/2023
บทที่ 4 โลกมันกลม
06/12/2023
บทที่ 5 คู่หมั้น
06/12/2023
บทที่ 6 จะเดินกลับขึ้นไปนอนดี ๆ หรือให้เฮียอุ้มขึ้นไป
06/12/2023
บทที่ 7 เลยตามเลย
06/12/2023
บทที่ 8 ไม่น่าพลาดแบบนี้เลย
06/12/2023
บทที่ 9 ฮันนีมูน
06/12/2023
บทที่ 10 ไม่แต่งเด็ดขาด
06/12/2023
บทที่ 11 ไม่รู้ว่าจะปุ๊บปั๊บรับโชค…มีเมีย!
06/12/2023
บทที่ 12 คืนนนี้เราต้องนอนด้วยกัน
06/12/2023
บทที่ 13 เฮียอยากจูบหนูมั้ย
06/12/2023
บทที่ 14 พี่ชายจอมดุ
06/12/2023
บทที่ 15 สัญญาได้ไหม
07/12/2023
บทที่ 16 รักงั้นเหรอ
07/12/2023
บทที่ 17 ไปล่าแต้มกัน
07/12/2023
บทที่ 18 แกมีคู่หมั้นแล้วนะ
07/12/2023
บทที่ 19 คู่หมั้นแอ้วผู้ชายต่อหน้า
07/12/2023
บทที่ 20 อ่านเป็นพ่อสื่อแม่ชักเหรอคะ
07/12/2023
บทที่ 21 ถอนหมั้น
07/12/2023
บทที่ 22 มูฟออน
07/12/2023
บทที่ 23 เฮียเบิ้มไปไหน
07/12/2023
บทที่ 24 รู้ใจตัวเอง
07/12/2023
บทที่ 25 รักหรือเปล่า
07/12/2023
บทที่ 26 มอมเหล้า ล้วงความลับ
07/12/2023
บทที่ 27 หัวใจเต้นแรง
07/12/2023
บทที่ 28 สุดท้ายใจยังห่วง
19/12/2023
บทที่ 29 หนูสัญญาว่าจะเมาครั้งสุดท้าย
19/12/2023
บทที่ 30 อย่าหนีอีกเลยค่ะ
19/12/2023
บทที่ 31 รักลูกเสือ ก็ต้องเข้าถ้ำเสือ
19/12/2023
บทที่ 32 ขอโทษ
19/12/2023
บทที่ 33 อกหักดังเปาะ
19/12/2023
บทที่ 34 คนถูกทิ้ง
19/12/2023
บทที่ 35 กลับไปหาคนที่คุณรักเถอะคะ
19/12/2023
บทที่ 36 เสียเขาไปแล้วจริงๆ
19/12/2023
บทที่ 37 อยู่ตรงนี้นี่เอง
19/12/2023
บทที่ 38 เฮียเบิ้มขา…มาเป็นผัวหนูเถอะ
19/12/2023
บทที่ 39 หนูรักเฮียนะ
19/12/2023
บทที่ 40 ทริปไม่ง้อเสื้อผ้า
19/12/2023
หนังสืออื่นๆ ของ รริศา
ข้อมูลเพิ่มเติม