เฮียเบิ้มขา มาเป็นผัวหนูเถอะ

รถของอันดาแล่นเข้ามาจอดที่หน้าทางเข้าของล็อบบีโรงแรมหรูริมทะเลระยอง วันนี้เธอมาพร้อมกับอิงในชุดลำลองพร้อมกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ ทว่าวันนี้พวกเธอไม่ได้นัดกันมาเที่ยวทะเล แต่มาที่นี่เพื่อทำภารกิจที่แสนสำคัญกว่านั้น

“ยัยเจ้าสาวเพื่อนเราอยู่ห้องไหนน่ะอิง” อันดาถามขึ้นหลังจากล็อกรถ

“3014 ห้องสูทชั้น 30 อะ”

“ฉันละเชื่อเลย คุณนายแกปิดโรงแรมฉลองงานแต่งให้ลูกสาวแบบนี้”

“ก็ลูกเขยเป็นถึงทายาทนักธุรกิจหมื่นล้าน น้อยกว่านี้แกคงกลัวไม่ได้หน้าแหละมั้ง”

“ยัยวิก็น่าจะบอกกันก่อน บอกงานเพื่อนฝูง ฉันก็เลยเตรียมชุดใหม่มาได้แค่เท่าที่มีเลยเนี่ย” อันดาบ่น ก็ตอนที่วิเวียนส่งคำเชิญให้มางานแต่ง คอนเซปต์ที่อันดาได้รับก็คือปาร์ตี้เล็ก ๆ ริมทะเล ธีมชุดสบาย ๆ สไตล์คนคุ้นเคย แต่พอมาถึงดันเจองานเวอร์วังอลังการ ปิดโรงแรมอย่างกับจะเชิญนายกรัฐมนตรีจากต่างประเทศมาร่วมด้วยเสียอย่างนั้นแหละ

“ฉันก็ถามแล้วนะว่างานไม่ใหญ่เหรอ นางก็บอกว่าไม่ใหญ่ งานเล็ก ๆ แค่เพื่อนสนิท”

นี่งานไม่ใหญ่แน่นะวิ..

อันดาแหงนหน้ามองโรงแรมห้าดาวกับความสูง 30 ชั้น ใครมันจะไปเชื่อว่าตึกมโหฬารทั้งตึกนี่ คืนนี้จะถูกใช้เพื่อจัดงานแต่งของคนเพียงคู่เดียว

“มันสนิทกับคนทั้งประเทศหรือเปล่าวะ” อันดาถาม

“บางทียัยวิอาจจะไม่รู้ก็ได้นะแก อาจจะเพราะคุณคีรติ หรือคุณนายแม่จัด”

“เออว่ะ ลืมคิด บางทียัยเจ้าสาวอาจจะยังไม่รู้ตัวก็ได้ ว่าโรงแรมถูกปิดเพราะเจ้าหล่อนน่ะ” อันดาคล้อยตาม

“เออแก แกหันไปดูที่ 13 นาฬิกาตรง มีผู้ชายคนหนึ่งยืนมองอยู่เราอยู่ แกรู้จักมั้ยว่ะ ไม่ต้องรีบหันนะ เดี๋ยวไก่จะตื่นเอา” อิงบอก รีบเปลี่ยนเรื่องทันทีที่เห็นผู้ชายงานดีตรงหน้า

“รู้งานน่า ไม่รีบหันหรอก”

“ถ้าแกไม่รู้จัก คนนี้ฉันจองนะ”

“นี่แกจะเอฟเพื่อนเจ้าบ่าวตั้งแต่ยังไม่เริ่มงานเลยเหรอ”

“ไม่ได้หรอกฉันต้องสู้กับแก ยังไงคืนนี้ก็จะสอยเพื่อนเจ้าบ่าวให้ได้ สอยได้คนนึง จะได้สบายสักที” อิงบอกอย่างมาดมั่น ได้มางานแต่งงานทั้งทีจะกลับไปแบบแห้งเหี่ยวคนเดียวได้ไง

อันดาขนกระเป๋าออกจากท้ายรถโดยแกล้งหมุนตัว เพื่อที่จะมองไปยังจุดที่เพื่อนบอก แล้วก็พบว่าเป็นคนที่เธอคุ้นเคย หน้าตาแบบนั้น หุ่นล่ำ ๆ แบบนั้น แถมยังหนวดครึ้มที่ดูแล้วเข้มจนเกินบรรยาย

“เฮียเบิ้ม!!” หญิงสาวหลุดชื่อเขาออกมา

“อะไรนะแก” อิงถามเพื่อนเพราะได้ยินไม่ชัด ฝันแอบสลาย ซื้อหวยไม่ถูกแบบนี้บ้างล่ะ เพราะหนุ่มที่หมายตาไว้ดูเหมือนจะกลายเป็นคนรู้จักของเพื่อนสาวไปเสียแล้ว

“แกรู้จักเขาเหรอ”

“เปล่า” อันดาปฏิเสธทันที

“อ้าวโล่ง งั้นคนนี้ฉันจอง” อิงรีบชิงปักธงใส่ก่อน พร้อมส่งยิ้มหวานไปให้ชายหนุ่มคนนั้น ซึ่งเขาก็พยักหน้าพร้อมส่งรอยยิ้มสุดเข้มกลับมา

อันดากรอกสายตามองบน “เอาไปเถอะย่ะ สเปกฉันต้องสูง ขาว ยาว หล่อ เท่านั้นเว้ย หุ่นแน่นเคราเขียวแบบนี้ไม่เอาอ่ะ”

“แมนออกจะตายแก ดูหน้าอกเขาสิ แน่นแข็งแรงหน้าซบมาก”

“เชื่อดิแก คนแบบนั้นขนหน้าอกพรึ่บแน่นอน ขืนซบลงไปได้ทิ่มหน้าแหกหมด”

“เกินไป! ขนอกนะไม่ใช่เตียงตะปู”

สองสาวยังวิเคราะห์ผู้ชายกันอย่างออกรส ในขณะที่เป้าหมายของพวกเธอเดินจากไปจากตรงนั้นเสียแล้ว

ท่าทางสเปกของอิงกับอันดาจะแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง อันดานึกขำกับโชคชะตา ไม่รู้ว่าทำไมเธอต้องกลายมาเป็นคู่หมั้นกับผู้ชายที่สวนทางกับความชอบตัวเองแบบ 360 องศาขนาดนี้ เฮียเบิ้มนั้นเป็นชายหนุ่มที่จัดว่าดูดี แต่ไม่มีความเกาหลีแบบที่เธอชอบประดับไว้เลยแม้แต่นิด เขาหล่อแบบหนุ่มไทยแท้ ผิวเข้ม และบวกความแข็งแรงบึกบึนจากการชอบออกกำลังกายเข้าไป ซึ่งถ้าตามนี้แล้วก็คงเป็นที่หมายปองของสาว ๆ หลายคนได้ไม่ยาก แต่อันดากลับไม่ชอบ เธอบอกว่าเขาเหมือนนักมวยปล้ำมากกว่า

“อ้าว! ไปไหนแล้วล่ะ” อิงหมุนตัวไปอีกทีก็ไม่เจอเขายืนอยู่ตรงนั้นเสียแล้ว

“เก็บพื้นที่ไว้เอฟผู้ชายในงานดีกว่าแก” อันดาเตือนพร้อมกับดึงแขนเพื่อนสาวเข้าไปข้างใน

“เข้าไปข้างในกันเถอะ ร้อน!”

อันดาเดินนำหน้าเข้าไปข้างในก่อน ระหว่างนั้นสายตาของเธอก็สอดส่ายมองหาเฮียเบิ้ม เพราะความอยากรู้ว่าเขาตามเธอมาถึงที่นี่ทำไม

“แกมองหาใคร” อิงถาม

“เปล่านี่” อันดาทำหน้าเหลอหลา “ก็มองวิวทั่ว ๆ ไป แกไม่เห็นหรือไงว่าโรงแรมนี้สวยขนาดไหน”

“แต่ดูจากสายตาแก ไม่น่าจะมองวิวนะ”

“มาจับผิดอะไรกันเนี่ย ขึ้นไปหาวิเวียนกันเถอะ” อันดาบอกอย่างกลบเกลื่อน รีบตรงดิ่งไปที่ประตูลิฟต์ เพื่อกดไปยังห้องของเจ้าสาว

“ไม่เช็กอินก่อนหรือไง” อิงเตือน เพราะเห็นว่าหิ้วของพะรุงพะรัง น่าจะเช็กอินและเอาของไปเก็บที่ห้องก่อน

“เออจริง ของเยอะ”

ด้วยความรีบร้อนบวกกับกังวลว่าจะจ๊ะเอ๋กับคนที่ไม่อยากเจอเข้า อันดาเหมือนเพิ่งนึกได้ เธอจึงเปลี่ยนทิศทาง เดินตรงไปที่เคาน์เตอร์เช็กอิน

พนักงานของโรงแรมเหมือนจะรู้ เธอถามขึ้นมาก่อนที่หญิงสาวจะเอ่ยปากถาม

“พวกคุณเป็นแขกที่มาร่วมงานแต่งงานของคุณคีรติและคุณวิเวียนใช่ไหมคะ”

“ค่ะ” อิงตอบ

“พวกเราเป็นเพื่อนเจ้าสาวค่ะ ชื่ออิงกับอันดา วิเวียนแจ้งไว้ว่าจองห้องพักไว้สำหรับเพื่อนเจ้าสาวแล้ว” อิงบอกพร้อมกับหยิบบัตรประชาชนที่อยู่ในกระเป๋าส่งให้พนักงาน

พนักงานของโรงแรมหยิบสมุดลิสต์รายชื่อแขกพร้อมกับอธิบายให้สองสาวฟัง

“ไม่ต้องใช้บัตรประชาชนค่ะ คุณคีรติเหมาโรงแรมนี้ให้แขกที่มาร่วมงานได้พัก 3 คืน คุณเพียงแค่เซ็นชื่อต่อท้ายชื่อของตัวเองที่ระบุไว้ในเอกสารชุดนี้ค่ะ”

อันดาเห็นชื่อของตัวเองก็รีบเซ็นชื่อลงไป หญิงสาวอึ้งไปเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าห้องข้าง ๆ เป็นชื่อของแขกที่เธอคุ้นเคย

‘บุรี วรินรัตกร’ หญิงสาวทวนในใจ ชื่อนี้ไม่ใช่ใครคนอื่นแน่

“แกร…วิเวียนจองห้องสวีทให้ด้วยแก” ในห้วงความคิดที่อันดากำลังคิดถึงใบหน้าคมเข้มของเจ้าของชื่อ น้ำเสียงตื่นเต้นดีใจของอิงก็ดังขึ้น

“เหรอ” อันดามองไปยังท้ายชื่อของตัวเอง ก็พบว่าห้องที่เจ้าสาวระบุเอาไว้ให้เป็นห้องสวีทเหมือนอย่างที่อิงได้รับ

“แต่ทำไมจองให้เราคนละห้องเลยล่ะ” อิงสงสัย เพราะเห็นเบอร์ห้องของเธอและเพื่อนสาวคนละห้องกัน

“รวยมั้ง” อันดาสรุปสั้น ๆ ง่าย ๆ เพราะความคิดของเธอกำลังจดจ่ออยู่กับเจ้าของชื่อที่อยู่ห้องติดกัน ทำไมเขาได้ห้องพักห้องสวีทเหมือนเธอ ถ้าบอกว่าตามเธอมาก็คงไม่ใช่แล้ว

“แต่เหมือนว่าเราได้พักชั้นเดียวกันกับเจ้าสาวนะ”

“ไปหาวิเวียนก่อนดีกว่า แล้วค่อยถาม” อันดาตัดบทก่อนจะจูงมือเพื่อนสาวเดินเข้าไปในลิฟต์ ทั้งที่สมองของตัวเองก็ยังวนเวียนอยู่กับชื่อบุรี วรินรัตกร