เขาให้ความช่วยเหลือเธอเพราะเหรียญนำโชคที่เธอให้ทำให้เขาได้งานใหญ่ เธอยินยอมมาอยู่กับเขาเพราะกำลังขาดที่พึ่ง แต่พอได้อยู่ใกล้เธอก็รักเขาหมดใจ ขณะที่เขาไม่คิดจะรักใครอีกเพราะรักแรกมันเจ็บมันเจ็บจนไม่อยากจะเริ่มใหม่ ***** "พี่ภูไม่เคยรักใบตองเลยใช่ไหมคะ" "พี่ก็เคยบอกไปแล้วว่าไม่เชื่อเรื่องความรัก นี่ใช่ไหมเรื่องสำคัญที่จะบอกพี่" "แล้วถ้าวันหนึ่งใบตองเจอคนที่เขารักใบตองล่ะคะ" "พี่เคารพในการตัดสินใจของใบตอง ถ้าคิดว่าไปอยู่กับเขาแล้วมีความสุขพี่ก็ไม่ห้าม" ภูเมฆามั่นใจว่าตนเองทำให้กัญญ์วรามีความสุขและเธอจะไม่จากเขาไปไหน "ขอบคุณนะคะพี่ภู" กัญญ์วราโง่เองที่คิดว่าตัวเองจะเปลี่ยนใจเขาได้ แต่เมื่อมันไม่เป็นอย่างที่คิด เธอก็ต้องเลือกในสิ่งที่ดีที่สุดเพราะไม่อยากลูกเกิดมาแล้วรู้ว่าบิดาของเขาไม่มีความรักให้กับมารดาเลย
เช้าวันจันทร์ที่แสนวุ่นวาย บนถนนเต็มไปด้วยรถลาที่มุ่งหน้าไปยังจุดหมาย ทั้งโรงเรียน มหาวิทยาลัย สถานที่ทำงาน
หนึ่งในนั้นก็มีรถของภูเมฆาที่กำลังมุ่งหน้าไปยังจุดหมายคือบ้านของเจ้าสัวเรวัฒน์ซึ่งวันนี่เขามีนัดคุยกับเจ้าสัวเรื่องการก่อสร้างคอนโดมิเนียมหรูใจกลางเมือง และครั้งนี้ไม่ได้มีเขาแค่ที่ได้รับเชิญให้ไปคุย แต่ยังมีอีกหลายบริษัทที่ท่านเชิญเพราะฉะนั้นวันนี้จะไปสายไม่ได้แม้แต่วินาทีเดียว
เจ้าสัวเรวัฒน์เป็นที่รู้กันในหมู่นักธุรกิจว่าท่านเป็นคนตรงต่อเวลาและถ้าพอใจจะจ้างใครก็จ้างโดยไม่คำนึงถึงราคาหรือมีการประมูลให้วุ่นวาย ว่ากันว่าท่านมีซินแสที่คอยชี้และดูโหงวเฮ้งให้ว่าใครเหมาะกับงานไหน ซึ่งมันเป็นเรื่องที่ภูเมฆาไม่เชื่อเท่าไหร่
แต่ที่เขายอมตื่นแต่เช้าเพื่อมาเจอรถติดครั้งนี้ก็เพราะกำไรที่ได้จากงานนี้มันมากจนไม่อาจมองข้ามได้เลย อีกอย่างลูกน้องของเข้าก็ตั้งความหวังกับโบนัสปลายปีกันไว้ค่อนข้างมาเลยทีเดียว
ภูเมฆานั่งอ่านเอกสารโครงการคอนโดมิเนียมระหว่างทาง แม้จะศึกษามาอย่างดีแล้วเขาก็ไม่อยากพลาดแม้แต่นิดเดียว ชายหนุ่มเป็นคนจริงจังกับการทำงานมาก งานทุกอย่างเขาจะศึกษาข้อมูลอย่างดีก่อนจะออกไปเจอกับผู้ว่างจ้าง และด้วยความใส่ใจนี้เลยทำให้บริษัทที่เปิดมาเพียง 6 ปีเติบโตอย่างก้าวกระโดด
เอกสารเหล่านี้เขาให้เลขาปริ้นออกมาเนื่องจากภูเมฆาไม่ชอบจ้องจอแท็บเล็ตนานๆ เพราะตาเขามักจะแห้งจนต้องหยอดน้ำตาเทียมอยู่เป็นประจำ
ชายหนุ่มมองออกนอกรถก็เห็นว่าตอนนี้สองข้างทางรถติดจนแทบไม่ขยับสลับกับมองนาฬิกาข้อมือเพราะเหลือเวลาอีกไม่ถึงชั่วโมงก็จะถึงเวลานัด
“น้าชาติ คิดว่าทันไหม”
เขาถามคนขับรถที่เดิมทีเคยทำงานขับแท็กซี่มาก่อน พอเขากลับมาเมืองไทยและเรียกให้มารับบ่อยๆ และพอดีว่าอยากได้คนขับรถก็เลยลองเสนองานให้ ตั้งแต่นั้นมาน้าสุชาติเลยมาช่วยขับรถให้เขาในวันทำงานส่วนวันหยุดก็ไปขับแท็กซี่ตามเดิม ซึ่งเป็นเวลาเกือบ 5 ปีแล้วที่ทั้งสองทำงานร่วมกัน
“ทันครับคุณภูหลุดโค้งข้างหน้าไปก็ทางก็สะดวกแล้วครับ”
เมื่อได้ฟังคำตอบภูเมฆาก็เบาใจเพราะถ้าน้าสุชาติบอกว่าทันยังไงก็ทัน
แล้วจังหวะที่กำลังเข้าโค้งก็มีรถจักรยานยนต์คันหนึ่งเข้ามาปาดด้านหน้าทำให้น้าสุชาติต้องเบรกอย่างกะทันหัน จนภูเมฆาหน้าทิ่ม แฟ้มที่วางอยู่บนเบาะหลังหล่นลงบนพื้นและมันก็เกี่ยวเอากระดุมแขนเสื้อของชายหนุ่มหลุดตามไปด้วย
“ขอโทษครับคุณภู เจ็บตรงไหนไหมครับ”
“ผมไม่เป็น” เพราะภูเมฆาเองก็เห็นว่ารถตัดหน้าอย่างกระชั้นชิดถ้าน้าสุชาติไม่เบรกคงชนท้ายและเขาก็คงจะเสียเวลาไปมาก
เขาเก็บแฟ้มขึ้นมาวางบนเบาะอย่างเดิมแล้วก็เห็นว่าตอนนี้กระดุมสูทของเขานั้นมันขาดหลุดออกมาถึงสองเม็ด แล้วก็บังเอิญว่าในรถของเขาไม่มีสูทตัวอื่นอยู่เลย ครั้นจะให้เลขาเอามาให้ก็คิดว่าคงไม่มีทางทันแน่ๆ เพราะกว่าเธอจะฝ่ารถติดมาก็คงต้องใช้เวลานาน
“น้าชาติ เย็บผ้าเป็นไหม”
“อะไรนะครับ” น้าสุชาติถามเจ้านายอีกครั้งเพราะไม่แน่ใจว่าตัวเองหูฝาดหรือเปล่า
“กระดุมเสื้อผมขาด คงต้องเย็บก่อนไปเจอเจ้าสัว” เพราะเป็นการคุยงานใหญ่เขาจะต้องแต่งตัวอย่างดี
“ผมเย็บผ้าไม่เป็นหรอกครับ ส่วนใหญ่เมียผมก็จะเป็นคนทำให้”
“แถวนี้พอจะร้านเย็บไหม”
“แถวนี้ไม่มีเลยครับ เอาไงดีล่ะเมียผมก็ออกไปทำงานแล้วด้วยถ้าไม่อย่างนั้นจะให้มาเย็บให้สักหน่อย”
“มีคนอื่นพอจะทำได้ไหม”
“มีครับ เดี๋ยวผมจะโทรบอกให้มารอที่ป้ายรถเมล์ก็แล้วกันเราคงไปถึงพอดีนั่นแหละ” เขารีบจัดการโทรนัดแนะกับคนที่จะมาช่วยเย็บกระดุมเสื้อให้กับเจ้านายซึ่งนับว่าโชคดีที่ฝ่ายนั้นยังไม่ทันออกจากบ้าน
เมื่อรถเทียบที่ป้ายรถเมลสุชาติก็เปิดกระจกกวักมือให้ผู้หญิงคนหนึ่งที่ยืนรออยู่ขึ้นมาบนรถ
บทที่ 1 ชั่วโมงเร่งด่วน
24/02/2024
บทที่ 2 เชื่อได้แน่นะ
24/02/2024
บทที่ 3 ความเชื่อ
24/02/2024
บทที่ 4 ที่ฝึกงาน
24/02/2024
บทที่ 5 ฉันไม่ใช่สิ่งของ
24/02/2024
บทที่ 6 เท่าไหร่
24/02/2024
บทที่ 7 พี่น้อง
24/02/2024
บทที่ 8 กินเล่า เข้าใจ
24/02/2024
บทที่ 9 เจ้านายที่นี่ใจดี
24/02/2024
บทที่ 10 ความลับ
24/02/2024
บทที่ 11 เป็นห่วง
24/02/2024
บทที่ 12 ฝังใจ
24/02/2024
บทที่ 13 ดูแล
24/02/2024
บทที่ 14 คนเคยถูกทิ้ง
24/02/2024
บทที่ 15 เพราะหน้าที่หรือมีใจ
24/02/2024
บทที่ 16 รู้สึกทีละนิด
24/02/2024
บทที่ 17 งานที่เธอเคยทำ
24/02/2024
บทที่ 18 ไม่รอ
24/02/2024
บทที่ 19 รับงานครั้งแรก
24/02/2024
บทที่ 20 ฟีลแฟน
24/02/2024
หนังสืออื่นๆ ของ จินต์พิชา
ข้อมูลเพิ่มเติม