Login to MeghaBook
icon 0
icon เติมเงิน
rightIcon
icon ประวัติการอ่าน
rightIcon
icon ออกจากระบบ
rightIcon
icon ดาวน์โหลดแอป
rightIcon
เลี้ยงด้วยรักและลำเเข้ง

เลี้ยงด้วยรักและลำเเข้ง

No.1

5.0
ความคิดเห็น
4
ชม
1
บท

คู่สามีภรรยาที่รักกันหวานชื่นจนใครๆ ก็อิจฉา...ก่อนแต่งงานน่ะใช่แต่ตอนนี้ต้องหล่อเลี้ยงความรักด้วยลำแข้งเท่านั้น!

บทที่ 1 คนที่ใช่ในเวลาที่ใช่

..

คนคนนี้แหละแม่ของลูก...

เคยมีอาการแบบนี้กันบ้างหรือไม่

จากใจคนที่ตกหลุมรักคนคนหนึ่งหัวปักหัวปำ

คลั่งรักสุดๆ หายใจเข้าก็เธอหายใจออกก็เธอ

ทุกวินาทีมีแต่เธอ

อยากเห็นหน้าตลอดเวลา

ไม่ว่านางจะทำอะไรผู้ชายควายๆ อย่างเราก็จะมองว่ามัน.....น่ารักจัง~

...

ปีที่แล้ว

"เพื่อนแต่งงานมีลูกมีเต้าไปเกือบหมดแล้วเมื่อไหร่มึงจะแต่งงานสักทีไอ้สัปดน?"

เอกรินทักเพื่อนสนิทอย่างเป็นกันเองในงานแต่งงานเพื่อนร่วมคณะคนที่ร้อย

หนุ่มเจ้าสำราญยืนเด่นเป็นสง่าหล่อรวย หูตาแพรวพราวโปรยสเน่ห์ไปทั่วงานแต่งที่มีบรรดาเเขกเหรื่อสวมชุดสวยแต่งหน้าจัดเต็มเดินกันให้ควักไขว่

ผิดกับเพื่อนสนิทอย่างเอกรินที่แม้จะหล่อเหลาไม่ต่างกันนักแต่กลับวางตัวชัดเจนว่าแต่งงานมีครอบครัวไม่เล่นหูเล่นตาใส่ใคร

"กูชื่อดล~ ณดล เรียกให้ถูกหน่อย มึงคิดว่าเพลย์บอยตัวพ่ออย่างกูจะมีภาพฝันแบบในละครหลังข่าวที่อยากหยุดความฮอตของตัวเองไว้ที่คนคนเดียวเหรอ? บ้าแล้ว"

ร่างสูงในชุดสูทราคาแพงอวดไหล่กว้างน่าซบแผงกล้ามอกเเน่นยืนล้วงมือในกระเป๋ากางเกงข้างหนึ่ง อีกมือขยับยกแก้วไวน์ขึ้นกลางอากาศยิ้มให้สาวสวยที่มองมาอย่างสนอกสนใจ

"ใครๆ ก็ต้องแบบนั้นมั้ยวะ?"

เอกรินส่ายหน้าให้ความเจ้าชู้ของเพื่อนถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดคืนนี้ไอ้คนหล่อข้างๆ ต้องหิ้วใครสักคนออกจากงานไปทำกิจกรรมเข้าจังหวะอย่างแน่นอน

"ถ้ากูต้องลดอิสระภาพลงเพื่อจะได้มีเมียเหมือนมึงกูยอมโสดไปจนตายดีกว่า"

"มึงก็พูดเกินไปกระถินไม่เห็นเคยทำอะไรแบบนั้นอาจจะถามหลายคำหน่อยถ้าไปกับมึงเพราะในหัวมึงมีแต่เรื่องใต้สะดือไง"

เอกรินพูดชื่อภรรยาที่แต่งงานกันมานานหลายปีความสัมพันธ์หลังแต่งงานเป็นไปอย่างสงบเรียบง่ายไม่หวือหวา

"เพราะงี้ไงกูถึงไม่เอาความสุขไปผูกไว้กับการแต่งงานครั้งเดียว แถมยังต้องจ่ายค่าสินสอดแพงแสนแพงเพื่อเอาใครไม่รู้มาคอยตามจิกเป็นแม่ไก่ผูกมัดเราไว้คนเดียวมันดูโง่ๆ ยังไงไม่รู้"

"มึงอายุสามสิบห้าแล้วนะไอ้ดลเพื่อนมีลูกสองลูกสามแล้วมึงยังเที่ยวนอนกับคนอื่นไม่ซ้ำหน้ามึงอยากโดนเอดส์แดกตายใช่มั้ย?" เอกรินพูดเตือนสติคนที่ใช้ชีวิตสุดโต่งไร้ทิศทางไร้เป้าหมาย

"พูดมากน่า ทำไมคนเราต้องอยากเด้าคนคนเดียวไปจนตายด้วยวะ กูไม่เข้าใจ? เป้าหมายกูคือเด้าให้ตายกันไปข้างไม่ใช่เฉาตายพราะเด้าแค่คนคนเดียวไปตลอดชีวิต''

"เป้าห่าเหวบ้าอะไรของมึงแบบนั้นมันเรียกว่าสำส่อน มึงไม่มีทางฝืนธรรมชาติได้หรอก"

เอกรินยังคงสั่งสอนเพื่อนทุกครั้งที่มีโอกาสเพราะโตจนเรียกวัยกลางคนได้เเล้ว

"ไม่รู้ล่ะกูไม่ชอบให้ใครมาผูกมัด.."

ในงานแต่งของเพื่อนร่วมรุ่นคนที่เท่าไหร่ไม่ทราบได้รู้แต่ว่าคนที่เรียนรุ่นเดียวกันมาแต่งงานกันเกือบหมดแล้วทุกคน

ดล ณดล กุสุเมธ อายุสามสิบห้าปี

หนุ่มรูปงามร่างสูงใหญ่สมส่วน ใบหน้าหล่อเหลาเกลี้ยงเกลาตามประสาเพลย์บอยที่เนี้ยบตั้งแต่หัวจรดเท้าเพื่อเอาไว้ตกบรรดดาเหยื่ออารมณ์อันโอชะ

การได้เห็นเพื่อนแต่งงานมีลูกความรู้สึกสงสารปนสมเพศก่อเกิดขึ้นในใจหนุ่มเจ้าสำราญทุกครั้ง

ทำไมคนเราถึงคิดว่าการแต่งงานคือหลักประกันความสุขของช่วงชีวิตที่เหลือด้วย

สิ่งที่เรียกว่าครอบครัวมันทั้งน่าเบื่อน่ารำคาญเรื่แงมากวุ่นวาย แค่คบกันโดยไม่ได้อยู่ด้วยกันก็มีสิ่งที่ไม่เข้าใจกันเต็มไปหมดแค่เรื่องจะกินอะไรก็เป็นหัวข้อหลักในการทะเลาะกันไดทุกวัน ปัญหาร้อยแปดอย่างในการมีคนรักจริงจังตามติดเป็นเงาตามตัวตั้งแต่เริ่มคิดแล้ว

แต่มนุษย์ยังไงก็เป็นมนุษยอยู่วันยังค่ำ

ใครบางคนเคยพูดว่าวันหนึ่งเราจะเจอคนที่ใช่

คนเพลย์บอยอย่าง ณดลไม่เคยเข้าใจว่าอะไรที่เรียกว่าใช่ได้ขนาดนั้น ใครมันจะคู่ควรให้กับอิสระทั้งชีวิตของตัวเองกัน...

สิ้นคิดชะมัด

เสียงโต้เถียงกับเพื่อนรักชะงักลงเมื่อบรรดาเพื่อนเจ้าสาวเดินผ่านหน้าณดลไป

เพื่อนเจ้าสาวตัวบางใบหน้าเรียวยาวปากนิดจมูกหน่อยภายใต้ตาคู่สวยยังมีไฝสเน่ห์เม็ดเล็กใต้ตาซ้ายประดับอยู่

ดวงตาเฉี่ยวคมกรีดอายไลน์เนอร์เส้นเดียวขับให้ดวงตาคู่สวยโดดเด่นกว่าสาวทรงโตเซ็กซี่คนไหน

ส่วนเว้าส่วนโค้งภายใต้เนื้อผ้าบางเบาสุดเซ็กซี่สะกดทุกสายตาให้เหลียวมองจนคอเคล็ด

ไม่เว้นแม้แต่คนที่บอกกับตัวเองเสมอว่าจะไม่สนใจเรื่องความสัมพันธ์ที่มากกว่าเซ็กส์อย่างณดล

กลุ่มเพื่อนเจ้าสาวหอบช่อกุหลาบหอมกรุ่นย่างกายเฉียดกลุ่มเพื่อนเจ้าบ่าวไป นับตั้งแต่วินาทีนั้นหัวใจหนุ่มเพลย์บอยของณดลก็เต้นไม่เป็นจังหวะเดิมอีกต่อไป

ยิ่งเดินตามมาลอบสังเกตุคนที่ติดตาตรึงใจยิ่งอยากมองให้นานกว่าเดิม

ใช่...

มีบางอย่างตะโกนก้องภายในเช่นนั้น

คนคนนั้นไว้ผมยาวไม่มากมัดจุกเป็นหางเจี๊ยบเล็กๆ ด้านหลังปล่อยผมสีน้ำตาลอ่อนสลวยสวยลู่ลงกับกรอบหน้ารูปไข่ ผิวสีขาวเนียนละเอียด

ไม่ว่าจะขยับจับทำอะไรแม้แต่ตอนเผลอก็ยังดูสวยงามชวนมอง

เสื้อผูกคอสีขาวเปิดเปลือยเเผ่นหลังเล็กขาวเนียน ลำคอขาวยาวระหงษ์เอวบาวคอดกิ่วรับสะโพกเนินคู่อวบแน่นอวดสายตายามย่างกรายยักย้ายไปมา

เข้าคู่กับกางเกงหนังสีดำรัดรูปอวดสรีระช่วงล่างท่อนขาอวบอัดเรียวขายาวสวย

น่ารัก

สวย

เซ็กซี่

ทุกอย่างรวมไว้ในคนนี้คนเดียวหมดแล้ว

''มึง...คนนั้นใครวะ?"

ณดลถามเพื่อนรักดวงตาเหม่อมองคนที่ทำให้ละสายตาไปมองใครอื่นไม่ได้อีก

"อืม คนนั้นเหรอกู...จำไม่ได้นะ เท่าที่รู้งานนี้เชิญมาแค่รุ่นเรานี่หว่า"

เพื่อนสนิทข้างตัวมองไปยังคนหน้าสวยหุ่นบางผิวเนียนโดดเด่นท่ามกลางเพื่อนเจ้าสาวที่สวมชุดในตีมสีขาวคล้องคอเปิดหลังเหมือนกับคนอื่นแต่กลับโดดเด่นเกินกว่าใคร

"เกลือเเร่..แกใช่เเร่จริงๆ เหรอเนี่ย อีเหี้ยสวยชะมัด!มึงไปทำอะไรมา?"

สาวเจ้านางหนึ่งเอ่ยทักหนุ่มหน้าหวานที่พึ่งนึกออกว่าคนคนนี้คือใคร

"กูเป็นเกย์มึงคิดว่ากูจะปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้โทรมเป็นผักค้างแผงหรือไง หมอไงจ๊ะ~ หมอฝีมือดีเยอะแยะ"

นอกจากรูปร่างหน้าตาที่สวยสะบัดเสียงเล็กละมุนหูยังถูกเปล่งออกมาให้คนใกล้ๆ ที่ได้ยินเคลิ้มหนักกว่าเดิม

''อีดอกแซ่บเวอร์~"

เพื่อนสาวแท้สาวเทียมจับร่างบางหมุนรอบพากันหัวเราะคิกคักให้กับอดีตที่แตกต่างราวกับกลับชาติมาเกิดของเพื่อนสมัยนั้น

"ห๊ะ เกลือเเร่...เเร่? ไอ้เกลือเเร่หัวเกรียนดำสิวเฉิ่มๆ ธารารัตน์ นั่นน่ะเหรอ?"

เอกรินอุทานออกมาตาโตเพราะภาพในอดีตคือเพื่อนคนที่เรียกว่าขี้เหร่สุดในชั้นปีก็ว่าได้

"บ้าเอ๊ย! เด็กหน้าห้องที่ไม่อยู่ในสายตากูสักนิดนี่นะกลายเป็นนางฟ้าสวยขนาดนี้ สวย สวยจริงๆ สวยชิบหาย!! "

"ไอ้สัปดนนี่มึงอย่าบอกนะว่า..."

ธารารัตน์..ไอ้เด็กหน้าดำทาเเป้งขาวแต่กลายเป็นสีเทาเหมือนเลือกรองพื้นผิดเบอร์ คนที่รู้แต่ชื่อแต่ไม่เคยอยู่ในสายตาใคร เป็นคนที่ไม่น่าจดจำที่สุดในรุ่น

แต่วันเวลาผันเปลี่ยนอดีตก็คือความหลังปัจจุบันน่างหากที่ต้องเผชิญคนที่สวยดูดีมีชาติตระกูล ทุกท่วงท่าขยับโยกย้ายไปมามันติดตราตรึงใจจนละสายตามองใครอื่นไม่ได้

นี่น่ะเหรอที่ใครเรียกกันว่า...คนที่ใช่

ตั้งแต่หันไปเจอเพื่อนเจ้าสาวสุดเฉี่ยวอดีตเพื่อนร่วมชั้นเมื่อนานมาแล้วตั้งแต่ยุคมืดของเกย์หัวเกรียนยันปัจจุบันที่เพศทางเลือกสวยยิ่งกว่านางฟ้า

ไม่ว่าจะหยิบจับทำอะไรเพลย์บอยตัวพ่ออย่างณดลก็ได้แต่ตามมองร่างขาวบางไม่ให้คลาดสายตา

เอกรินมองเพื่อนแล้งอดเป็นห่วงไม่ได้ ไม่อยากเชื่อว่าผู้ชายคนหนึ่งจะหยุดเจ้าพ่อเพลย์บอยได้

ขนาดสาวสวยเป็นร้อยยังไม่เคยรั้งความเจ้าชู้ของมันได้...ไม่ธรรมดาแล้วล่ะ

ช่วงโยนดอกไม้

เพื่อนหลายสิบคนทั้งโสดและไม่โสดหญิงชายทอมดี้ตุ๊ดเกย์ต่างมายืนรอรับดอกไม้แม้แต่เพื่อนเจ้าสาวอย่างธารารัตน์ก็ถูกจูงมาร่วมสนุกด้วยด้านหลังสุดไม่ไกลนัก

ณดลเดินเลียบๆ เคียงๆ เข้าหาร่างเล็กใกล้ขึ้นๆ

จะโยนละน้า จะโยนแล้วน้า หนึ่ง สอง ซั่มมมม

เฮฮฮฮฮฮฮฮ

เจ้าสาวคนสวยยืนหันหลังให้เพื่อนๆก่อนจะส่งสัญญาญโยนช่อกอกไม้สีขาวบริสุดในช่อสวยงาม

พึ่บ!

พั่บ!

ตุ้บ!

ตุบ!

ปุ่บ!

ช่อดอกไม้กระเด็นกระดอนถูกแรงตวัดปัดผ่านไกลออกไป ดอกกุหลาบสีขาวบริสุทธิ์ช่อนั้นตกลงมาในมือเรียวสวยที่รับมันด้วยความตกใจที่อยู่ๆ ก็กระเด็นลงมาใส่มือ

"น้องเเกลือเร่คนสวยได้โว้ยยย~ เราได้เจ้าสาวคู่ถัดไปแล้ว เฮฮฮฮฮ!!"

"เอ่อ ...พวกเธอก็ว่าไปฉันไม่มีแฟนสักหน่อย"

"ไม่เห็นแปลกเลยคนที่ไม่มีแฟนนี่แหละแต่งงานปุบปับทุกรายถ้าได้ช่อดอกไม้จากงานแต่ง~"

"นั่นน่ะสิ ไหนใครเล็งเจ้าสาวสุดสวยไว้บ้างมาแสดงตัวหน่อยเร็ว~"

เพื่อนที่พากันบิ้วให้บรรยากาศครึกครื้นจนไม่รู้ว่าบรรยากาศพาไปหรือเพราะคนโสดที่ยิ้มกรุ้มกริ่มยึกยักรายรอบตัวธารารัตน์หนุ่มสวยถือช่อดอกไม้ที่ทำให้เลือดนักสู้สูบฉีดก้าวเท้าออกมายืนตรงหน้าคนถือดอกไม้หน้าสวยท่ามกลางการลุ้นระทึกของเพื่อนๆในค่ำคืนนี้

"เขาว่ากันว่าคนรับดอกไม้เจ้าสาวได้จะได้แต่งงานเป็นคนถัดไป" ณดลเดินเก๊กหล่อเข้ามาหาคนสวยขาด้วยรอยยิ้มพิฆาตจ้องตาร่างบางเอ่ยเสียงละมุนใกล้ๆ

"....นาย" เสียงเล็กหลุดลอดออกมา

"เราดลไง ณดล เราโสดนะแล้วเกลือเเร่ล่ะโสดไหม?"

"อะ..อืม...เรา...ยังโสด"

....

(No.1: โอ้ว~วันวานหวานจ๋อยจนอยากรู้ว่าปัจจุบันคุณคุณเขาจะเป็นเช่นไรกันเลยทีเดียว)

อ่านต่อ

หนังสือที่คุณอาจชอบ

ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ

ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ

มาชาวีร์
4.8

เจ้าของร่างเดิมถูกท่านย่าตัวเอง ขายให้ชายพิการด้วยเงินเพียงห้าตำลึง จึงคิดสั้นไปกระโดดน้ำฆ่าตัวตาย ทำให้วิญญาณของเซี่ยซือซือทะลุมิติมาเข้าร่างแทน ชีวิตในโลกนี้บิดามารดาล้วนตายไปแล้ว เหลือเพียงน้องสาวกับน้องชายร่างกายผอมแห้งหิวโซสองคน เธอต้องช่วยพวกเขาให้รอด ก่อนจะถูกคนชั่วพวกนี้ขายทิ้งไปแบบเธอ 1 : ทะลุมิติ แคว้นจ้าว หมู่บ้านตระกูลแซ่อวี่ ภายในบ้านสกุลเซี่ย “ท่านพี่รีบกินเร็วเข้า” เสียงเด็กเล็กดังก้องอยู่ข้างหูอย่างน่ารำคาญ ว่าแต่ฉันมีน้องชายตั้งแต่เมื่อไหร่กัน รู้สึกได้ถึงอะไรแข็ง ๆ มาแตะที่ริมฝีปาก ทว่ายังลืมตาไม่ขึ้น “ท่านพี่กินสิ ๆ” เซี่ยซือซือรู้สึกหนักอึ้งไปทั้งศีรษะ พยายามที่จะเปิดดวงตาขึ้นมอง เจ้าของเสียงเล็ก ๆ ด้านข้าง “ท่านพี่ ๆ ท่านพี่อย่าตายนะ ลืมตาสิท่านพี่” “นังตัวดีออกมาเดี๋ยวนี้นะ !” เสียงเอะอะโวยวายดังหนวกหูเซี่ยซือซือเป็นอย่างมาก ปัง ๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นเรื่อย ๆ เซี่ยซือซือลืมตาขึ้นจนได้ พลันสมองกลับมีเรื่องราวพรั่งพรูเข้ามาไม่ขาดสาย จนต้องกรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวด อ๊าก ! “พี่รอง !” เด็กน้อยเซี่ยซือหยางในวัยสามหนาวเรียกพี่สาวพร้อมเบะปากอยากร้องไห้ “ท่านพี่ !” เซี่ยซานซานทิ้งบานประตูที่ตัวเองดันไว้ หันกลับมาดูพี่สาวด้วยความตกใจ “ท่านพี่ ๆ ท่านเป็นอะไร อย่าทำให้พวกข้าตกใจสิท่านพี่ !” ผลัวะ ! มีคนถีบประตูบานเก่าผุพังเข้ามาภายในห้อง เด็กทั้งสองรีบเข้าไปขวางผู้บุกรุกไม่ให้ทำร้ายพี่สาว แม่เฒ่าเซี่ย เซี่ยจิ่วเม่ย หน้าตาแลดูดุร้าย ไม่ใช่หญิงชราใจดีแต่อย่างใด ด้านหลังของแม่เฒ่าเซี่ยยังมีลูกสะใภ้บ้านใหญ่ กับบ้านรองเดินตามมา ท่าทางดุดันเอาเรื่อง “ไอ้พวกบ้านสามตัวดี กล้าลักขโมยอาหารเอาไว้กินเอง ยังเห็นแม่เฒ่าอย่างข้าอยู่ในสายตาหรือไม่ ไอ้พวกหมาป่าตาขาว ดูซิวันนี้ข้าจะจัดการพวกเจ้าอย่างไร” “ท่านย่าพวกข้าไม่ได้ขโมยนะ นี่เป็นหมั่นโถวของท่านพี่ ท่านพี่ไม่สบายข้าแค่เก็บไว้ให้ท่านพี่เท่านั้นเอง” เซี่ยซานซานยังเป็นเด็กหญิงวัยสิบหนาว แต่นางข่มความกลัวตอบโต้ผู้ใหญ่ในบ้านออกไป “หึ กฎบ้านก็มีบอกอยู่แล้วถ้าพลาดมื้ออาหารไปก็คืออด แต่พวกเจ้ากลับแหกกฎ แอบยักยอกอาหารเก็บไว้กินเอง ยังมีหน้ามาเถียงท่านแม่อีก ท่านแม่ท่านต้องลงโทษคนบ้านสามนะเจ้าคะ ไม่เช่นนั้นข้าไม่ยอมจริง ๆ ด้วย ตอนนั้นยวี่เฟยของข้านางได้พลาดมื้อเย็นไป ท่านก็ไม่ให้นางกินนะเจ้าคะ” สะใภ้บ้านรองนามว่าจงอี้ซิน ย้อนรำลึกถึงเรื่องลูกสาววัยแปดปีของตัวเองขึ้นมา “ดูเจ้าเด็กพวกนี้สิท่านแม่ กางแขนปกป้องพี่สาวตัวเอง ช่างน่าสมเพชไม่รู้จักสำเหนียกกำลังตัวเอง ถุย !” หลินพ่านเอ๋อสะใภ้บ้านใหญ่มองดูเด็กทั้งสองพร้อมถ่มน้ำลายใส่ตรงหน้า แม่เฒ่าเซี่ยมองลูกสะใภ้ทั้งสองสลับกันไปมา เดินตรงไปกระชากหมั่นโถวเย็นชืดแถมแข็งปานหิน ออกจากมือของเซี่ยซือหยาง “แง ๆ ๆ” เด็กน้อยถูกแย่งของกินของพี่สาวไป ถึงกับแผดเสียงร้องลั่น “เจ้าคนชั่ว ! เอามานะ ของท่านพี่ข้า” กำปั้นน้อย ๆ ทุบไปยังต้นขาของแม่เฒ่เซี่ย “เจ้าเด็กเนรคุณกล้าตีข้ารึ นี่นะ !” แม่เฒ่าเซี่ยเตะทีเดียวเซี่ยซือหยางก็กระเด็นไปติดกับผนังห้อง “น้องเล็ก !” เซี่ยซานซานรีบวิ่งไปอุ้มน้องชายขึ้นมากอดไว้ด้วยความตกใจ “ท่านย่า น้องเล็กยังเด็กไม่รู้ความ เหตุใดท่านถึงได้ใจร้ายเช่นนี้” “แง ๆ ๆ” เสียงร้องไห้ของเด็กน้อยฟังแล้วน่าสงสารจับใจ ดวงตาที่ปิดไว้ก่อนหน้าของเซี่ยซือซือ ลืมขึ้นหลังจากค้นพบว่า ตัวเองได้ทะลุมิติมายังอดีตอันไกลโพ้นแล้วจริง ๆ หลังจากหลับตาลืมตาอยู่หลายหน เรียบเรียงความคิดที่ไหลเข้ามาไม่ยอมหยุด เมื่อค่อย ๆ จัดการกับมันได้ ความเจ็บปวดที่ศีรษะก่อนหน้าจึงบางเบาลง และมองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างเฉยชา ครบสูตรของการทะลุมิติจริง ๆ มีท่านย่าผู้ชั่วร้าย ขนาบข้างด้วยป้าสะใภ้เลวทั้งสอง ครั้นหันไปมองน้องสาวในวัยสิบขวบของตัวเองกับน้องชายตัวน้อย ทั้งตัวดำเมี่ยมเหมือนไม่ได้อาบน้ำมาเป็นเดือน ร่างกายผอมแห้งเหลือแต่กระดูก เสื้อผ้าเก่าขาดมีรอยปะชุนเต็มไปหมด เส้นผมแห้งกรังเหมือนไม่ผ่านน้ำมานาน ยกมือของตัวเองขึ้นมาดู ไม่ได้มีสภาพต่างกันแม้แต่น้อย ครั้นเงยหน้ามองป้าสะใภ้ใหญ่ร่างกายอวบอ้วนเต็มไปด้วยก้อนไขมัน ป้าสะใภ้รองแม้ไม่ได้อ้วนแต่ก็ไม่ได้ผอม ยิ่งแม่เฒ่าเซี่ยด้วยแล้ว ร่างกายบึกบึนเหมือนคนกินดูอยู่ดีมาตลอด “ท่านแม่ดูอาซือมองท่านสิเจ้าคะ” สะใภ้ใหญ่เห็นสายตาเย็นเยียบของคนที่นอนอยู่บนเตียงก็อดแปลกใจไม่ได้ ดูเยือกเย็นจนไม่น่าไว้ใจ “เจ้าอย่าคิดว่ากระโดดน้ำตายแล้วทุกอย่างจะจบนะอาซือ ข้ารับเงินคนบ้านถานมาแล้ว ถ้าเจ้าตายข้าจะให้อาซานไปแทนเจ้า” คำพูดของแม่เฒ่าเซี่ยทำให้ดวงตาของเซี่ยซือซือเบิกกว้าง ท่านย่าของนางขายนางให้คนบ้านถานในราคาแค่ห้าตำลึง เจ้าของร่างเดิมไม่อยากไปเป็นเมียคนพิการ เลยไปกระโดดน้ำฆ่าตัวตาย ทว่าเธอที่มาจากยุคปัจจุบันกลับเข้ามาแทนที่เจ้าของร่างนี้ เจ้าของร่างเดิมว่ายน้ำไม่เป็น จึงได้ขาดอากาศตายใต้น้ำ แต่เธอที่เข้ามาสวมร่างกลับพาร่างนี้ขึ้นมาจากน้ำได้ โชคชะตาคงเล่นตลกให้เธอกับเจ้าของร่างเดิมมีชื่อเดียวกัน “ท่านย่าอาซานยังเด็กนัก ท่านอย่าได้ทำเช่นนั้นเลย” นานมากกว่าที่นางจะเอ่ยออกมา “มันอยู่ที่เจ้าอาซือ ข้าขอเตือนเอาไว้ อีกสองวันคนบ้านถานจะมารับตัวเจ้าแล้ว อย่าให้เกิดเรื่องขึ้น ไม่อย่างนั้นข้าจะส่งอาซานไปแทนเจ้า แล้วขายซือหยางทิ้งเสีย” แม่เฒ่าเซี่ยจ้องหน้าเซี่ยซือซือแบบอาฆาต เด็กนี่ก่อนหน้าดูอ่อนแอไร้ทางสู้ ทำไมวันนี้ถึงได้ดูแปลกตาไปนัก “ท่านแม่เจ้าคะ ท่านจะลงโทษคนบ้านสามเรื่องหมั่นโถวนี่อย่างไรเจ้าคะ” สะใภ้ใหญ่ยังไม่ยอมปล่อยสามพี่น้องไปง่าย ๆ “พรุ่งนี้งดอาหารบ้านสาม” แม่เฒ่าเซี่ยเอ่ยแล้วหันหลังเดินออกจากห้องของเด็กน้อยทั้งสามไป โดยมีสะใภ้ใหญ่เดินตามไปด้วย “พวกเจ้าได้ยินแล้วใช่ไหม จำใส่หัวเอาไว้ดี ๆ ด้วยล่ะ” สะใภ้รองหมุนตัวตามหลังไปติด ๆ “ท่านพี่ต่อไปท่านอย่าทำเช่นนี้อีกนะเจ้าคะ ข้ากับน้องเล็กจะทำอย่างไร ถ้าท่านไม่อยู่” เซี่ยซานซานปล่อยเสียงร้องไห้ในทันที

สัญญารักลวงใจ

สัญญารักลวงใจ

Gorden Barros
5.0

เพื่อค่ารักษาของพ่อ ฟางจิ้งหร่านยอมแทนที่น้องสาว แต่งงานกับชายผู้เสื่อมเสียชื่อเสียงและหูหนวก คืนแรกของวันแต่งงาน เธอค่อยๆ ถอดชุดทีละชิ้น ด้วยความคาดหวัง... แต่กลับได้ยินเพียงคำเตือนเย็นชาจากเขา "การแต่งงานของเราเป็นแค่สัญญา" อยู่ข้างกายชายเจ้าอารมณ์คนนี้ ฟางจิ้งหร่านต้องระมัดระวังทุกเมื่อ โดยกลัวว่าจะทำเขาไม่พอใจเข้า ทุกคนรอคอยดูเธอเสียหน้า... แต่ใครจะไปคิดว่า สามีคนนี้กลับกลายเป็น"ที่พึ่งที่มั่นคงที่สุด"ของเธอ จนกระทั่งวันที่สัญญาครบกำหนด ฟางจิ้งหร่านถือกระเป๋าเตรียมตัวจะจากไป... ชายคนนั้นกลับมีดวงตาแดงก่ำ กระซิบขอร้องว่า "อย่าไป..."

ลิขิตรักภรรยาตัวร้าย

ลิขิตรักภรรยาตัวร้าย

จิ้งจอกสะท้านหม้อไฟ
5.0

เว่ยจื้อโหยวลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งพบว่าตนอยู่ในยุคสมัยที่ไม่คุ้นเคยสิ่งรอบกายดูโบราณล้าหลัง โลกโบราณที่ไม่มีในประวัติศาสตร์โลก ยังไม่ทันได้เตรียมใจก็ถูกส่งให้ไปแต่งงานกับชายยากจนที่ท้ายหมู่บ้าน สาเหตุที่เว่ยจื้อโหย่วถูกส่งมาให้แต่งงานกับชายที่ขึ้นชื่อว่ายากจนที่สุดในหมู่บ้านนั้น เพราะนางเกิดไปต้องตาต้องใจเศรษฐีผู้มักมากในกามเข้า เพื่อหาทางหลีกเลี่ยงไม่ให้ถูกบ้านใหญ่ขายไปเป็นอนุภรรยาของเศรษฐีเฒ่า พ่อแม่ของนางจึงยอมแตกหักจากบ้านใหญ่และท่านย่าที่เห็นแก่ตัวและลำเอียงเป็นที่สุด ด้วยเหตุนี้พ่อแม่ของนางจึงตัดสินใจยกนางให้กับอวิ๋นเซียว ชายหนุ่มที่แสนยากจนข้นแค้น ที่เพิ่งเสียบิดามารดาไป อีกทั้งยังทิ้งน้องชายน้องสาวเอาไว้ให้เขาเลี้ยงดู นอกจากนี้ยังมีป้าสะใภ้มหาภัยที่คอยแต่จะมารังแกเอารัดเอาเปรียบสามพี่น้อง สิ่งที่ย่ำแย่ที่สุดไม่ใช่ป้าสะใภ้มหาภัย แต่ มันคืออะไรแต่งงานนางไม่ว่ายังไม่ทันได้เข้าหอสามีหมาดๆ ก็ถูกเกณฑ์ไปเป็นทหารในสงครามระหว่างแคว้น มันไม่มีอะไรเลวร้ายไปมากว่านี้อีกแล้วสำหรับ เว่ยจื้อโหยว หากสามีทางนิตินัยของนางตายในสนามรบ ก็ไม่เท่ากับว่านางเป็นหม้ายสามีตายทั้งที่ยังบริสุทธิ์หรอกหรือ แถมยังต้องเลี้ยงดูน้องชายน้องสาวของอดีตสามีอีก สวรรค์เหตุใดถึงได้ส่งนางมาเกิดใหม่ในที่แบบนี้

บท
อ่านเลย
ดาวน์โหลดหนังสือ
เลี้ยงด้วยรักและลำเเข้ง
1

บทที่ 1 คนที่ใช่ในเวลาที่ใช่

01/03/2024